Με το που μπαίνω στο γραφείο τρείς υπαλλήλοι κατέχουν το χώρο. Η χρήση της λέξης κατέχω έχει τη σημασία της. Πίσω απο ένα πάγκο που πρέπει να ανάγεται απο την εποχή της αποικιοκρατίας δυο τύπισσες απασχολούνται διαβάζοντας όπως μου φάνηκε κάποιο περιοδικό ή κάτι παραπλήσιο.Η καλημέρα μου αγνοήθηκε με επιδεικτικό τρόπο και η οργή μου που θα εξελλισόταν μάλλον σε πράξη βίας ανακόπηκε απο ένα τύπο που καθόταν πίσω απο ένα ξύλινο γραφείο πίσω απο την υποδοχή αν μπορείς να την πείς έτσι, ο οποίος λίγο πολύ μου ζήτησε τα ρέστα γιατί βρισκόμουν εκεί. Βγάζω λοιπόν το χαρτί απο τη τζέπη και του το δείχνω και αυτός με ενα αλαζονικό τρόπο μου κάνει παρατήρηση για την απουσία χαρτοσήμων στο χαρτί και εγω εξοργισμένος να του εξηγώ ότι πρώτη φορα κάνω ένορκο δήλωση και αυτός μου απαντά με το αποστομοτικό, "γιατί ενε ρώτησες πριν να έρτεις δαμέ".
Αποκαμωμένος απο τη συζήτηση και βλέποντας ακόμα τις ηλίθιες να διαβάζουν το περιοδικό ή κάτι, του ζητώ να μου δώσει χαρτόσημα και να υπογράψει το χαρτί να τελειώνουμε. "Έτζιαι έχουμε χαρτόσημα δαμέ", μου λέει. "Πρέπει να πάεις δίπλα". Που δίπλα του λέω. "Δαμέ δίπλα", μου λέει. Βγαίνω λοιπόν εξοργισμένος απο το γραφείο και αρχίζω το ψάξιμο για τα χαρτόσημα. Τελικά ρωτάω κάποιο που περιφερόταν άσκοπα στο χώρο και μου δείχνει το δρόμο. Μπαίνω λοιπόν μέσα και μια τύπισσα πίσω απο ένα πάγκο ξύνοντας τα αρχίδια που δεν έχει είναι η υπέυθυνη τον χαρτοσήμων. Δεν προσπάθησα να πω καλημέρα αυτή τη φορά μπας και μου βγεί σε κακό, τη έδωσα το χαρτί, μου κόλλησε τα χαρτόσημα, πλήρωσα και έφυγα. Ούτε λέξη. Τελος πάντων. Επέστρεψα στο προηγούμενο γραφείο με τις ηλίθιες ακόμα να διαβάζουν το περιοδικό ή κάτι, δίνω το χαρτί στο τύπο ο οποίος μου ζητά να βάλω το χέρι μου στο ευαγγέλιο που είχε πάνω στο γραφείο, δίπλα απο ένα κοράνι και μου ζητάει να ορκιστώ. Αρνούμενος να βάλω το χέρι μου στο ευαγγέλιο δηλώνοντάς του την αθεΐα μου, κατάφερα να δημιουργήσω ενα ρήγμα στη μέχρι εκείνη τη στιγμή συμπεριφορά του και να καταφέρω να αποσπάσω τη προσοχή των δυο τύπισσων απο το διάβασμα του περιοδικού ή κάτι. "Τι εννοείς άθεος;" μου λέει με μια έκφραση σαν να έβλεπε΄μπροστά του ένα κάτοικο του Άρη. Αυτό που εννοεί η πρόταση του λέω.
Τελώντας υπο σύγχυση ο τύπος, υπογράφει το χαρτί και το δίνει σε μια απο τις δυο τύπισσες να το σφραγίσει και μου το δίνουν. Φεύγοντας ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μου επαφή με το χώρο των δικαστηρίων και μακάρι να είναι η τελευταία. Πέρα απο το τραγελαφικό της υπόθεσης,το πιο τραγικό είναι ότι τέσσερα άτομα πληρώνονται κάθε μήνα για να κάνουν τη δουλειά που θα μπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος σε ένα πιο ανθρώπινο χώρο και με πιο ανθρώπινη συμπεριφορά.
Μην ξεχάσετε το GPS...
Αποκαμωμένος απο τη συζήτηση και βλέποντας ακόμα τις ηλίθιες να διαβάζουν το περιοδικό ή κάτι, του ζητώ να μου δώσει χαρτόσημα και να υπογράψει το χαρτί να τελειώνουμε. "Έτζιαι έχουμε χαρτόσημα δαμέ", μου λέει. "Πρέπει να πάεις δίπλα". Που δίπλα του λέω. "Δαμέ δίπλα", μου λέει. Βγαίνω λοιπόν εξοργισμένος απο το γραφείο και αρχίζω το ψάξιμο για τα χαρτόσημα. Τελικά ρωτάω κάποιο που περιφερόταν άσκοπα στο χώρο και μου δείχνει το δρόμο. Μπαίνω λοιπόν μέσα και μια τύπισσα πίσω απο ένα πάγκο ξύνοντας τα αρχίδια που δεν έχει είναι η υπέυθυνη τον χαρτοσήμων. Δεν προσπάθησα να πω καλημέρα αυτή τη φορά μπας και μου βγεί σε κακό, τη έδωσα το χαρτί, μου κόλλησε τα χαρτόσημα, πλήρωσα και έφυγα. Ούτε λέξη. Τελος πάντων. Επέστρεψα στο προηγούμενο γραφείο με τις ηλίθιες ακόμα να διαβάζουν το περιοδικό ή κάτι, δίνω το χαρτί στο τύπο ο οποίος μου ζητά να βάλω το χέρι μου στο ευαγγέλιο που είχε πάνω στο γραφείο, δίπλα απο ένα κοράνι και μου ζητάει να ορκιστώ. Αρνούμενος να βάλω το χέρι μου στο ευαγγέλιο δηλώνοντάς του την αθεΐα μου, κατάφερα να δημιουργήσω ενα ρήγμα στη μέχρι εκείνη τη στιγμή συμπεριφορά του και να καταφέρω να αποσπάσω τη προσοχή των δυο τύπισσων απο το διάβασμα του περιοδικού ή κάτι. "Τι εννοείς άθεος;" μου λέει με μια έκφραση σαν να έβλεπε΄μπροστά του ένα κάτοικο του Άρη. Αυτό που εννοεί η πρόταση του λέω.
Τελώντας υπο σύγχυση ο τύπος, υπογράφει το χαρτί και το δίνει σε μια απο τις δυο τύπισσες να το σφραγίσει και μου το δίνουν. Φεύγοντας ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μου επαφή με το χώρο των δικαστηρίων και μακάρι να είναι η τελευταία. Πέρα απο το τραγελαφικό της υπόθεσης,το πιο τραγικό είναι ότι τέσσερα άτομα πληρώνονται κάθε μήνα για να κάνουν τη δουλειά που θα μπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος σε ένα πιο ανθρώπινο χώρο και με πιο ανθρώπινη συμπεριφορά.
Μην ξεχάσετε το GPS...
