ναι, είμαι ρομαντικός, υπερβολικά συναισθηματικός,
το είδος του ανθρώπου που λατρεύει τους ήρωες,
και δεν πρόκειται ν'απολογηθώ γι'αυτό.
αντιθέτως, σέβομαι τον Χέμινγουεϋ,
που όταν έφτασε στα πέρατα της αντοχής του,
έχωσε την κάννη του όπλου του
στο τρεμάμενο στόμα του,
και σκέφτομαι τον Βαν Γκογκ που έκοψε κομμάτι
απο το αυτί του για μια πόρνη
κι ύστερα τίναξε τα μυαλά του στον αέρα
καταμεσής στο χωράφι με τα καλαμπόκια
μετά είναι ο Τσάτερτον που ήπιε ποντικοφάρμακο
(εξαιρετικά επώδυνος θάνατος ακόμα και
για ενα πλαστογράφο)
κι ο Έζρα Πάουντ που τον έσερναν στους σκονισμένους
δρομους
της Ιταλίας μέσα σ'ένα κλουβί κι ύστερα τον έκλεισαν
στο τρελάδικο
ο Σέλιν που τον καταλήστεψαν,τον ξεφτίλισαν
τον βασάνισαν οι Γάλλοι
ο Φιτζέραλντ που μόλις έκοψε το ποτό πήγε και ψόφησε
ο Μότσαρτ που τον έθαψαν με τους απόρους
ο Μπετόβεν που κουφάθηκε
ο Αμπρόουζ Μπηρς που χάθηκε στις ερημιές του Μεξικού
ο Χαρτ Κρέιν που πήδηξε απ'την κουπαστή του πλοίου
για να καταλήξει στη προπέλα
ο Τολστόι που ασπάστηκε το Χριστό
και χάρισε όλα τα υπάρχοντα του στους φτωχούς
ο Τουλούζ Λωτρέκ με το κοντό,το παραμορφωμένο
σώμα και το τέλεια αναπτυγμένο πνεύμα,
που ζωγράφιζε όσα έβλεπε κι ακόμα περισσότερα
ο Ντ.Χ.Λώρενς που πέθανε φυματικός
κι ετοίμασε το δικό του Πλοίο του Θανάτου
ενω έγραφε τα τελευταία σπουδαία ποιήματά του
ο Λι Πο που έκαψε τα δικά του
ποιήματα και τα πέταξε στο ποτάμι να τα πάρει το νερό
ο Σέργουντ Άντερσον που πέθανε απο περιτονίτιδα αφου
κατάπιε
μια οδοντογλυφίδα (ήταν σ'ένα πάρτι κι έπινε μαρτίνι
όταν κατάπιε την ελιά μαζί με την οδοντογλυφίδα)
ο Ουίλφρεντ Όουενς που σκοτώθηκε στον πρώτο
μεγάλο πόλεμο ενώ έσωζε τον κόσμο για χάρη
της δημοκρατίας
ο Σωκράτης που ήπιε κώνειο με το χαμόγελο στα χείλη
ο Νίτσε που τρελάθηκε
ο Ντε Κουίνσυ που εθίστηκε στο όπιο
ο Ντοστογιέφσκι που στάθηκε με τα μάτια δεμένα
μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα
ο Χάμσουν που έφαγε τις σάρκες του
ο Χάρυ Κρόσμπυ που αυτοκτόνησε
πιασμένος χέρι χέρι με την πόρνη του
ο Τσαϊκόφσκι που για να ξεφύγει
απο την ομοφυλοφιλία του παντρεύτηκε μια ντίβα της
όπερας
ο Χένρυ Μίλερ που,όταν γέρασε,την ψώνισε
με τις νεαρές Ασιάτισσες
ο Τζών Ντος Πάσος που απο ένθερμος αριστερός
έγινε υπερσυντηρητικός ρεπουπλικανός
ο Άλντους Χάξλευ που έπαιρνε παραισθησιογόνα
και πλούτιζε με αμύθητους θησαυρούς τη φαντασία του
ο Μπράμς που,όταν ήταν νέος,
μηχανευόταν τρόπους για να χτίσει
δυνατό σώμα επειδή ένοιωθε πως το μυαλο δεν αρκούσε
ο Φρανσουά Βιγιόν που τον κυνήγησαν
απ'το Παρίσι, όχι για τις ιδέες του αλλά επειδή ήταν κλέφτης
ο Τόμας Γουλφ που ένιωθε πως δεν μπορούσε να
ξαναπάει σπίτι του
αν δεν γινόταν πρώτα διάσημος
κι ο Φώκνερ που, όταν έπαιρνε την πρωινή του
αλληλογραφία,κρατούσε ψηλά τους φακέλους
και τους κοίταζε στο φως
του ήλιου κι αν δεν έβλεπε μέσα επιταγή τους πετούσε
ο Ουίλιαμ Μπάροουζ που πυροβόλησε και σκότωσε
τη γυναίκα του
(στόχευε στο μήλο που ήταν πάνω στο κεφάλι της,
δεν το πέτυχε)
ο Νόρμαν Μέιλερ που μαχαίρωσε τη δική του γυναίκα
χωρίς κανένα μήλο στη μέση
ο Σάλιντζερ που πίστευε πως δεν άξιζε να γράφει
σ'αυτό το κόσμο
ο Τζιν Τζούλιους Κρίστιαν Σιμπέλιους,
ένας περήφανος και ωραίος άνθρωπος
συνθέτης αξιόλογης μουσικής
που μετά τα σαράντα του χρόνια
αποσύρθηκε και δεν εμφανιζόταν
σχεδόν ποτέ
κανείς δεν ξέρει με σιγουριά
ποιός ακριβώς ήταν ο Σαίξπηρ
η νυχτερινή ζωή σκότωσε τον Τρούμαν Καπότε
ο Άλεν Γκίνσμπέργκ που έγινε καθηγητής κολεγίου
ο Ουίλιαμ Σαρόγιαν που παντρεύτηκε την ίδια γυναίκα
δύο φορές (αλλά τότε ειχε ήδη χάσει το δρόμο του,έτσι
κι αλλιώς)
ο Τζον Φάντε που τον πετσόκοβε κομματάκι κομματάκι
με το χειρουργικό νυστέρι μπροστά
στα ίδια μου τα μάτια
ο Ρόμπινσον Τζέφρες (ο πιο περήφανος ποιητής απ'όλους)
που έγραφε
παρακλητικές επιστολές στους ανθρώπους της εξουσίας
φυσικά
υπάρχουν κάμποσοι
ακόμα
και θα μπορούσα
να συνεχίζω
έτσι
για πολύ
αλλά
ακόμα
κι εγώ
(ο ρομαντικός)
αρχίζω να
κουράζομαι.
οι άντρες και οι γυναίκες
-του παρόντος και του παρελθόντος-
που δημιούργησαν και δημιουργούν
καινούργιους κόσμους
για εμάς τους υπόλοιπους,
παρά τη φωτιά και παρά
τον πάγο,
παρά την εχθρότητα των κυβερνήσεων,
παρά την εγγενή καχυποψία
των μαζών,
πεθαίνουν τελικά
με μοναδικό τρόπο
και συνήθως
μόνοι.
δεν είναι δυνατόν
να μην τους θαυμάζεις
για το θάρρος,
και την προσπάθεια τους.
είναι καλοί ακόμα κι όταν
δεν είναι στα καλύτερά τους.
τι συμμορία κι αυτή
και τι πηγή φωτός
τι πηγή χαράς
όλοι τους,
ήρωες που πρέπει
να ευγνωμονείς
κα να θαυμάζεις απο μακριά
ενω ξυπνάς
απ'τα συνηθισμένα σου
όνειρα
κάθε πρωί
Charles Bukowski
Να περιφέρεσαι στην Τρέλα
