Πηγαίνοντας προς τα πίσω...

 Καλημέρα φίλοι μου εκεί έξω!

μπήκα μετά από πολλούς μήνες για να γράψω κάτι πολύ προσωπικό... Λίγο πριν την μεγάλη εβδομάδα, εντόπισα ένα εξόγκωμα στη στοματική κοιλότητα, εντελώς τυχαία, καθώς έπινα με τη "Σ" καφέ. κάπου στις αρχές Απριλίου. Όπως ήταν αναμενόμενο πήγα στην οδοντίατρό μου η οποία μου είπε να μην ανησυχώ (πολύ) γιατί μοιάζει με εξόστωση . Ωστόσο.. με παρέπεμψε και σε άλλη οδοντίατρο εκτός της μικρής μου πόλης. Έκλεισα ραντεβού λοιπόν να πάω για μια δεύτερη γνώμη και ακτινογραφίες. 

Για μερικά λεπτά τα συμπονετικά μάτια της οδοντιάτρου μου (ίδιας ηλικίας με εμένα και από παιδί πήγαινα στη μαμά της για οδοντίατρο) με "σκάλωσαν". Σκέφτηκα "μωρέ λες να έχω κάτι;" και "ωχ αυτή βλέπω με λυπάται..κάπως...". Αποφεύγοντας το βλέμμα της πάνω απ το κεφάλι μου, έφυγα με αμφιβολίες κτλπ και επέστρεψα στη δουλειά. Εκεί κάπου φευγαλέα σκέφτηκα οκ.. ψυχραιμία μεν αλλά πόσο εύκολο είναι να ξανα αλλάξει η ζωή σου; 

Πόσο εύκολο είναι πάλι να σου συμβεί κάτι και να τραβήξεις χειρόφρενο σε όλα όσα έχεις στοχεύσει, επενδύσει, ονειρευτεί; Στη ζωή που έχτιζες ως τα 27, στη ζωή που πάλεψες και ξανα έφτιαξες 27-42; 

Σχετικά γρήγορα κατέληξα... "Μα δεν μπορείς να αλλάξεις τη ζωή, μα δεν μπορείς να σταματήσεις τις εξελίξεις..." Η ζωή έχει πάντα ένα δικό της σενάριο καθώς εσύ γράφεις τα δικά σου, εκείνη θα σε πάει ΚΑΙ εκεί που θέλει... Οπότε...το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν υπομονή και διάφορα άλλα πραγματάκια ως να έρθει η ώρα μου να πάω στην επόμενη οδοντίατρο. Πήγα μαζί με τη "Σ" στη Θεσσαλονίκη, την άλλη λατρεμένη πόλη των φοιτητικών μου χρόνων. 

Όταν ξάπλωσα στην καρέκλα της εκεί οδοντιάτρου η "θέα" από την μπαλκονόπορτά της ήταν οι απέναντι οικοδομές πίσω από τις περσίδες που κουνιόταν καθώς η Άνοιξη έδειχνε με το απαλό αεράκι της πως να, ήρθε. Θυμήθηκα φευγαλέα την αίσθηση να είσαι φοιτητής σε αυτή την πόλη, νέος, γενναίος με όνειρα να κατεβαίνεις προς τη θάλασσα για το καφεδάκι σου χωρίς καμία έννοια. Η εξέταση τελείωσε πολύ γρήγορα ανάμεσα σε μια μικρή αγωνία και μεγάλες αναμνήσεις. Και να που τελικά η γιατρός είπε είναι σίγουρα εξόστωση, είσαι μια χαρά! Φυσικά και δεν πίστευα στα αφτιά μου! Όλα καλά λοιπόν...λέω στη γιατρό... θα κάνουμε Πάσχα (:-D) και μου λέει... και Πάσχα θα κάνεις και καλοκαίρι! ;-) Και ότι θες θα κάνεις...

Τι ανακούφιση, στα αλήθεια! Πήγα στη γιατρό την Πέμπτη και την προηγούμενη, την Τετάρτη είχα κλείσει ένα εισιτήριο για Λονδίνο! Και μόλις το έκλεισα με έπιασαν οι δεύτερες σκέψεις εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα... "και αν έχω κάτι τι τα θέλω τα ταξίδια;" "Τι βλακείες κάνω;" και όλα τα σχετικά.  Μετά σκέφτηκα και αν έχω κάτι, θα πάω το ταξίδι και θα ασχοληθώ μετά με αυτό. 

Πέμπτη πήγα στη γιατρό, ανακουφίστηκα και Σάββατο 8/4 βρέθηκα το μεσημέρι στο Λονδίνο! Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια ξανα πάτησα στην πόλη του Big Ben, των πολλών ανθρώπων και της μπύρας! Πήγα σε εκείνα τα μέρη που είχα πάει και παιδί (24ων χρονών) έβγαλα φωτογραφία στα ίδια landmarks. Μόλις βρέθηκα στην Trafalgar Square είπα στον εαυτό μου "εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι". 

Στα 24, κάνοντας το μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία είχα φωτογραφηθεί στο ίδιο σημείο. Ζήτησα από 2 νεαρά κορίτσια που χάζευαν τα λιοντάρι να με βγάλουν φωτογραφία στο ίδιο σημείο. Και με έβγαλαν και ήταν κάτι τόσο Iconic και συγκινητικό. Κάποιο μουσικοί του δρόμου έπαιζαν δυνατά με γούφερ ήταν πολύ όμορφα...εκείνη τη στιγμή ένοιωσα πολύ ζωντανή. Μόνη στη Λονδίνο, έχοντας πάρει εισιτήριο ζωής πριν 2 ημέρες, έβλεπα ξανά όλα όσα είχα δει στα 24. 

Τι ευλογία να είσαι εκεί και πάλι... Ευγνωμοσύνη νιώθω γενικώς... Από τα 18χλμ που περπατούσα την ημέρα δεν κατάφερα να κάνω απολογισμούς. Γύρισα στο λαπτοπ για να τους κάνω... Η επιστροφή μου στο Λονδίνο ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος. Σίγουρα σκέφτηκα πως εκείνη την εποχή στα 24 δεν ήξερα τι θα πει καρκίνος, εκεί συνειδητοποίησα πως στα 24 γύρισα στην Ελλάδα και μέσα σε 4 χρόνια αρρώστησα. Τόσα χρόνια δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πόσο κοντά ήταν η Αγγλία με τον καρκίνο. Εκεί επίσης είχα ενισχύσει τα όνειρά  μου, πως κάτι θέλω να κάνω με το σινεμά. Αυτό τον Απρίλιο γύρισα εκεί, (σ.σ 1 Απριλίου είχα κάνει το 2008 την τελευταία μου χμθ) και γύρισα ήδη αρκετά πετυχημένη σχετικά με το σινεμά. 

Αν όντως μιλάμε για απολογισμό...μέσα σε αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια...σπούδασα, αρρώστησα, ξανα σπούδασα, ταξίδεψα και άγγιξα τα όνειρά μου. Δεν είμαι πια το φοβισμένο παιδί των χειρουργείων, είμαι μια δυνατή γυναίκα (οκ πολλές φορές στην εφηβεία ακόμα) που διεκδικώ και καταφέρνω μια ποιότητα ζωής. Έχω το δικό μου σπίτι με έναν μικρό κήπο, φροντίζω τα λουλούδια μου και το γκαζόν. Κάνω μονίμως σχέδια για το μέλλον και όνειρα. Και μάλλον αυτή είναι η δυνατότερη φωνή μέσα μου..η αισιοδοξία και τα όνειρα, με κρατάνε πολύ ζωντανή!

Καλή Ανάσταση φίλοι μου! Με ζεστές καρδιές και όνειρα για ζωή... Είναι δικαίωμά μας όσο είμαστε εδώ να αρπάζουμε τις ημέρες από τα μαλλιά...να μας αγκαλιάζουμε, να μας αγαπάμε και να μην σταματάμε ποτέ και για κανέναν λόγο... Να ζούμε τη ζωή που θέλουμε χωρίς φραγμούς <3 Να νικάμε και εμείς καθημερινά τον θάνατο! Με τον δικό μας τρόπο! Το οφείλουμε στα παιδιά που είμασταν κάποτε... Στα όνειρα που κάναμε παλιά.