«ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», από την ποιητική συλλογή : «ΟΜΦΑΛΙΟΙ ΛΩΡΟΙ ΚΑΙ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΣΤΟΝ  ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Το δέντρο που ρίζωσε στους κήπους της καρδιάς

είναι  ένα αρτόδενδρο γερμένο

απ’ άνθη και καρπούς,

που φεγγοβολάει  στον ήλιο

ακόμη και τη στιγμή

που οι κεραυνοί ενώνουν Γη κι Ουρανό

κι οι φλόγες καίνε έρημους τόπους.

Στέκει αγέρωχο και με απλοχεριά μοιράζεται

στις γειτονιές του κόσμου,

ακόμα και τη στιγμή,

που κοφτερές λάμψης χαρακώνουν

τις ταραγμένες θάλασσες του Παντός

προσμένοντας τα χρώματα της ίριδας

να στεφανώσουν το ουράνιο τόξο

που θα φέρει τη νηνεμία…

Η γαλήνη της σκιάς του απλώνεται

ανάλαφρη, μαζί με την ελπίδα

-τη μόνη αρετή που έμεινε στο κουτί της Πανδώρας.

Δεν το βαραίνουν του Κροίσου τα πλουμιστά στολίδια,

ούτε η αδιάκριτη περιέργεια 

που ολολύζει συμφορές…

Μόνο ερωτοτροπεί 

στην αγκαλιά των σπλάχνων σου χωρίς να χάνεται

σε λαβυρίνθους Μινωικούς και σε ιστούς Αράχνης!..

Στις ρίζες του γεννιούνται  τα όνειρα του κόσμου

και στα φυλλώματά του παίζουν αρχέγονη μουσική

αγγέλοι των Συμπάντων˙

καθώς αντικρίζουν το καθαρό γαλάζιο του Ουρανού

και τις αιώνιες ώρες που ακουμπούν  στα άκρα της οικουμένης.

Αγέρωχο βροντοφωνάζει με το ελπιδοφόρο θρόισμά του

πως ένα αρτόδενδρο αρκεί,

να ομορφύνει τον Κήπο της Αγάπης!!! 

13 Μαΐου 2012 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Γ' Βραβείο στον 13^ο Ετήσιο  Ποιητικό Διαγωνισμό του Περιοδικού Λόγου και Τέχνης ΚΕΛΑΙΝΩ: «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ΑΝΘΡΩΠΟΙ» 

Παρουσίαση βιβλίου "Ένα" του Πασχάλη Λαμπαρδή την Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Οι Εκδόσεις Πατάκη και το βιβλιοπωλείο Discover
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου

Πασχάλη Λαμπαρδή
"ΕΝΑ"

την Τρίτη 26 Μαΐου 2015 & ώρα 20:00,
στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ξενοδοχείου Βυζαντινό

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Γεώργιος Ιατρού, Δ.Ν. Δικηγόρος
Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου,
Μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Καλαβρυτινών Πάτρας.

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η Ευγενία Σπηλιωτοπούλου,
μέλος της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας
"Ταξιδευτές της πρόζας"

Λίγα λόγια για το βιβλίο....

Ένα μυθιστόρημα με ευρηματική πλοκή και έντονη δράση. Αναπάντεχες ανατροπές που υπερβαίνουν τις ψυχικές αντοχές των ηρώων και συνθέτουν ένα κοσμικό παζλ. Μέσα από μια ιστορία αγάπης, η ζωή δοκιμάζει σκληρά δύο ανθρώπους. Ωστόσο, βρίσκουν τρόπους για να υπερασπιστούν την αγάπη και το δίκαιο, και να εξελιχτούν αξιοποιώντας τις ικανότητες και τα ταλένταπου διαθέτουν.Οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας και οι συμπτώσεις είναι ικανές να επηρεάσουν σε με-γάλο βαθμό όχι μόνο εμάς, αλλά και τους γύρω μας. Οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, όμως και ένας μόνο ηγέτης με φωτεινή προσωπικότητα αρκεί για να αλλάξει σε μεγάλη κλίμακατο κοινωνικό σύστημα, γιατί όλοι είμαστε ΈΝΑ.

Σχετικά με το συγγραφέα..

Ο Πασχάλης Γ. Λαμπαρδής γεννήθηκε στις Σέρρες το 1960 και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε αρχικά Μηχανικός Ηλεκτρολόγος και αργότερα Ψυχολογία.
Ταξίδεψε πολύ και ασχολήθηκε αρκετά χρόνια με την ιστορική έρευνα.
Η πρώτη εκδοτική του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε το 1997 με το βιβλίο «Υπόθεση ζωής», σκιαγραφώντας το πέρασμα ενός ανθρώπου από τον πνευματικό χώρο του Αγίου Όρους στην προσπάθειά του να βρει τη λύτρωση.
Το 2002 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Ο Ταξιδευτής του Βοσπόρου» από τις εκδόσεις Ιωλκός και επανεκδόθηκε με νέα αναθεωρημένη έκδοση από τις εκδόσεις Πατάκη το 2010. Μεταφράστηκε στην Τουρκική γλώσσα και πήρε το βραβείο λογοτεχνίας και πνευματικών αξιών 2002 από την Ελληνική Εταιρία Χριστιανικών Γραμμάτων.
Το καλοκαίρι του 2005 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Οι φύλακες της Ανατολίας» από τις εκδόσεις Πατάκη, όπου αποκαλύπτει έναν κρυφό κόσμο στα βάθη της Ανατολής.
Το 2008 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Η Κοιλάδα των Σπαθιών» από τις εκδόσεις Πατάκη, το οποίο αποτελεί και ένα ψυχογράφημα της Ελληνικής φυλής μέσα στους αιώνες, απ’ όπου αναδεικνύονται οι αρετές και οι αδυναμίες του.
Η ερευνητική του διάθεση στη συνέχεια επικεντρώνεται στον σύγχρονο άνθρωπο. Συνδυάζει τη λογοτεχνία με τη φιλοσοφία και την ψυχολογία και παρουσιάζει στο κοινό του την «Κάθετη Έξοδο» από τις εκδόσεις Πατάκη το 2011. Ένα μυθιστόρημα όπου εμπεριέχει θεραπευτικό λόγο και απέσπασε το Βραβείο Αναγνωστών 2012 από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.
Συνεχίζοντας την έρευνα στην Ψυχολογία και ενώ εργάζεται ως Ψυχολόγος στη Θεσσαλονίκη, το 2014, κυκλοφορεί το μυθιστόρημα «Ένα» από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα βιβλίο με ευρηματική πλοκή και έντονη δράση, που ενώ αναδεικνύει τις αξίες τις ζωής, αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν τελικά μεταξύ τους και όλα θα γίνονταν πιο εύκολα και απλά στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην πολιτική αν επιχειρούσαν να κατανοήσουν ότι όλοι είμαστε ΕΝΑ.

Ευχαριστούμε πολύ

--

Με εκτίμηση

Για το Βιβλιοπωλείο "Discover"
Ηλεκτρονικά Μέσα Διασκέδασης Α.Ε.
Πατρέως 30
Πάτρα
Τ.Κ.26221
Τηλ.:2610624916

Εκδήλωση μνήμης για την αείμνηστη Ντέπη Μαντά την Κυριάκη 31 Μαΐου και ώρα 8:00μ.μ. στο Ξενοδοχείο Βυζαντινό

Εκδήλωση Μνήμης

Για την αείμνηστη Ντέπη Μαντά, την ψυχή του βιβλιοπωλείου Discover με αφορμή την συμπλήρωσης ενός έτους από την απρόσμενη φυγή της…

η οικογένεια της, το βιβλιοπωλείο και οι φίλοι της θα τιμήσουν την μνήμη της, την Κυριακή 31 Μαΐου και ώρα 8:00μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Βυζαντινό, σε μία εκδήλωση αφιερωμένη στην δική μας Ντέπη.

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν,

ο Κος Σταύρος Κουμπιάς, Καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών, τ. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών

η Κα Ειρήνη Λιάμπα, ψυχολόγος

και ο Κος Κώστας Λογαράς, Συγγραφέας.

Θα πλαισιώσουν μουσικά την εκδήλωση η Κα Δώρα Πετρίδη στο τραγούδι με την συνοδεία του Κου Γιώργου Δίπλα στο πιάνο σε αγαπημένα κομμάτια της Ντέπης.

Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης θα προβληθεί video που ετοίμασε ο Κος Χρήστος Τσάμης, μία φωτογραφική διαδρομή στη ζωή της και στους χώρους που πέρασε και θα μιλήσουν για την ίδια, άνθρωποι των γραμμάτων καθώς και δικοί της άνθρωποι.

Λόγια αγάπης γραμμένα από ξεχωριστούς φίλους της όπως και σκέψεις και συναισθήματα από κείμενα της Ντέπης, θα διαβάσουν οι κυρίες Μαίρη Σιδηρά και Αφροδίτη Σκαλτσά Δημητρακοπούλου.

Ευχαριστούμε πολύ

--

Με εκτίμηση

Για το Βιβλιοπωλείο "Discover"
Ηλεκτρονικά Μέσα Διασκέδασης Α.Ε.
Πατρέως 30
Πάτρα
Τ.Κ.26221
Τηλ.:2610624916
Fax :2610624927
e-mail:discoverbook@gmail.com
www.discoverbook.blogspot.com

Δ΄ Παγκόσμιος ποιητικός διαγωνισμός Αμφικτυονίας Ελληνισμού

«ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ»

ΤΜΗΜΑΤΑ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ-ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ-

ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ-ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ-ΘΕΑΤΡΟΥ-

ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΝΑΣ

Γρηγορίου Λαμπράκη 38  Τ.Κ. 54638 Θεσσαλονίκη

ΤΗΛ. 2310215659 – 6977321330

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Δ.Σ. της Αμφικτυονίας σας γνωρίζει τα παρακάτω:

Σας ενημερώνουμε ότι προκηρύχθηκε ο Δ’ Παγκόσμιος ποιητικός διαγωνισμός με θέμα: «Το αρχαίο ελληνικό μεγαλείο» (Βεργίνα, Αμφίπολη, Παρθενώνας, Δελφοί, Μυκήνες, Κνωσός, Δίον Ολυμπία κ.α.).

Η κριτική Επιτροπή θα αποτελείται από ελληνικές και ξένες πνευματικές προσωπικότητες και τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στο Δ’ Παγκόσμιο Συνέδριο Αμφικτυόνων (με το ίδιο θέμα), όπου θα απονεμηθούν τα βραβεία και θα απαγγελθούν τα ποιήματα.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποστείλουν σε πέντε δακτυλογραφημένα αντίγραφα ένα ποίημα ή δύο-τρία μικρότερα, που το σύνολο των στίχων τους να μην υπερβαίνει τους 35, σε φάκελο με το ψευδώνυμο του αποστολέα.

Μέσα σ’ αυτόν σε σφραγισμένο μικρότερο φάκελο θα υπάρχουν τα πραγματικά στοιχεία (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνα).

Προθεσμία υποβολής μέχρι τέλος Ιουλίου 2015 στη διεύθυνση Γρηγορίου Λαμπράκη 38, Τ.Κ. 54638.

Τα ποιήματα των συμμετοχόντων στον διαγωνισμό, θα εκδοθούν, όπως και στους προηγούμενους σε καλαίσθητο τόμο που θα σταλεί σε ελληνικές και ξένες βιβλιοθήκες.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορούν να επικοινωνήσουν στα τηλέφωνα 2310215659 και 6977321330
.

«ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ» της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη

  Δως μου το χέρι

και κράτα σφικτά

της ζωής μου το χάρτη

να εναποθέσω τα ονειρέματα

στα μυρωμένα βράδια.

Δως μου το χέρι

μαζί να κρατηθούμε

ψυχές αχώριστες

το Γολγοθά ν’ ανέβουμε

κι απ’ το  αψηλότερο σκαλί

ν’ γιγαντέψουμε

τα λούλουδα π’ ανθίζουν.

Δως μου το χέρι

μαζί να ζεστάνουμε τ’ αηδόνια

που τη ζωή τραγούδησαν

σαν δυο ψυχές που έμαθαν

τον πόνο να σφυρηλατούν

και τ’ άστρα ν’ αγκαλιάζουν.

Δως μου το χέρι!

Σαν με κρατάς και σε κρατώ,

τίποτα δε  φοβούμαι!

 μόνο ευωδιάζει η ψυχή

με τ’ άρωμα της Άνοιξης..........

21 Μαρτίου 2015

(Προσωπογραφία και στίχοι Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη)

Παρουσίαση βιβλίου "Δύο λεπτά, πολύ λεπτά" του Αντώνη Σιμιτζή την Τρίτη 19 Μαΐου 2015 & ώρα 19:30, στο Ξενοδοχείο "Βυζαντινό"

Οι Εκδόσεις Mamaya και το βιβλιοπωλείο Discover
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου
του Αντώνη Σιμιτζή

Δύο λεπτά, πολύ λεπτά"
Διαχρονικές και ανατρεπτικές ιστορίες

στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ξενοδοχείου Βυζαντινό,
Την Τρίτη 19 Μαΐου 2015 και ώρα 19:30

Για το βιβλίο θα μιλήσουν
Χριστίνα Κόκκοτα, Φιλόλογος, Θεατρολόγος
Γιάννης Γεωργακάκης, Οδοντίατρος, Βιολόγος, Ιδρυτικό μέλος του ΕΣΠ ΡΕΦΕΝΕ Πάτρας,
Δόκιμο μέλος της εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Ανδρέας θανασούλας, Συγγραφέας, Σκηνοθέτης, Ηθοποιός
Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου, Αναγνώστρια,
μέλος της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας "Ταξιδευτές της πρόζας"

Λίγα λόγια για το βιβλίο...

Ο άνθρωπος, ο έρωτας, οι σχέσεις, η πολιτική, η κοινωνία, … είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές σε αυτές τις μικρές ιστορίες.
Άλλοτε τόσο σύντομες σαν αποστάγματα σοφίας κι άλλοτε λίγο μεγαλύτερες όσο ένα ρεαλιστικό παραμύθι.
Μερικές γράφτηκαν πριν από σαράντα χρόνια κι είναι σα να μιλούν για το σήμερα.
Κάποιες άλλες γράφτηκαν σήμερα και είναι σα να μιλούν για το χθες.
Όλες θα είναι το ίδιο επίκαιρες κι όταν έρθει το αύριο.

Σχετικά με το συγγραφέα..

Ο Αντώνης Σιμιτζής γεννήθηκε στην Αμαλιάδα.
Έκανε ανώτατες σπουδές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Πειραιά.
Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1962 με τη νουβέλα "Ο Γέρος". Από τότε έχει εκδώσει πολλά πεζά, διηγήματα, μυθιστορήματα και δοκίμια.
Έχει γράψει επίσης θεατρικά έργα, που έχουν ανέβει στις αθηναϊκές σκηνές, όπως και της επαρχίας, καθώς και περισσότερα από εκατό επεισόδια τηλεοπτικών σίριαλ και τηλεταινίες, σε διασκευές ή πρωτότυπα.
Τα πεζά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και έχει τιμηθεί για τα θεατρικά του έργα δύο φορές με Α’ και Β’ βραβείο. Έχει πάρει επίσης και το βραβείο «Τρανούλη» για το μυθιστόρημά του Αν Αγαπάς.
Είναι μέλος του Δ. Σ. της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και υπήρξε μέλος στα Δ. Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ευχαριστούμε πολύ

--

Με εκτίμηση

Για το Βιβλιοπωλείο "Discover"
Ηλεκτρονικά Μέσα Διασκέδασης Α.Ε.
Πατρέως 30
Πάτρα
Τ.Κ.26221
Τηλ.:2610624916
Fax :2610624927
e-mail:discoverbook@gmail.com
www.discoverbook.blogspot.com

Λογοτεχνικός διαγωνισμός «Ταξιδεύοντας πάνω σε 120 λέξεις»

Η λογοτεχνική ιστοσελίδα «120 λέξεις» διοργανώνει λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα το «Ταξιδεύοντας πάνω σε 120 λέξεις», οι νικητές του οποίου θα παρουσιαστούν στην εκδήλωση που θα γίνει στο art café «Abode» (πλατεία ασωμάτων, στο Θησείο) στις 26 Ιουνίου.

Για να λάβεις μέρος, γράψε μια ιστορία 120 λέξεων ακριβώς της οποίας το θέμα θα περιστρέφεται ελεύθερα γύρω από τα ταξίδια και τους προορισμούς και στείλε την μας ηλεκτρονικά στο120lekseis@gmail.com ή στην σχετική φόρμα επικοινωνίας που μπορείς να βρεις στην ιστοσελίδα μας (120lekseis.com) έως την 1η Ιουνίου, με την ένδειξη “Διαγωνισμός”.

Οι 10 νικητήριες ιστορίες θα παρουσιαστούν εικαστικά, τυπωμένες σε φιλοτεχνημένες καρτέλες, οι οποίες και θα παραμείνουν αναρτημένες στον χώρο του καφέ και ανοιχτές για το κοινό και τους επισκέπτες του Café έως και τις 3 Ιουλίου. Σ’ αυτόν, οι νικητές, συμμετέχοντες και επισκέπτες της έκθεσης θα έχουν την ευκαιρία πέρα από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, να απολαύσουν τον καφέ ή το ποτό τους, καθώς και μικρές εκπλήξεις, ενώ στους νικητές ειδικότερα θα απονεμηθούν αναμνηστικοί έπαινοι με τις ιστορίες τους.

(επιλεγμένες ιστορίες θα δημοσιευτούν, με το τέλος του διαγωνισμού, και στο 120lekseis.com)

«ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ» ένα διήγημα του Γιάννη Στ. Βέργου

Σε μια μικρή αυλήτσα  καθότανε σκεφτική, καθότανε  συλλογισμένη, ανήμπορη, μια γιαγιά, μεγάλη, εκατό χρονών κοντεύει. 

Μονολογούσε και συχνά- πυκνά έκλαιγε, για τα βάσανά της. 
Παραπονιόταν και έλεγε, πως πολύ καλά δεν βλέπει. 
Δεν βλέπει, δεν μπορεί, από μόνη της να μπουρλιάσει την βελόνα της, να κάνει την δουλειά της!... 
Όλο γκρίνιαζε και παραπονιόταν, πως κοντύνανε τα πόδια της, στην δρασκελιά της  δυσκολεύεται, σούρνοντας τα πόδια της τα πάει. 
Όλα αυτά τα έλεγε, όχι για τίποτε άλλο, για να την λυπηθούν, για να την προσέξουν, να την βοηθήσουν,  για να την περιποιηθούνε...
Όχι!...
Τα τέτοια δεν τα ήθελε, καμώματα  τέτοια  τα σιχαινότανε, δεν πέρναγαν  από το νου της, δεν τα κάνει.
Προσπαθούσε από μόνη της να κάνει τις δουλείτσες της, να μη φέρνει σε δυσκολία, σε βαρυγκώμια κανέναν. Μόνη της βαρυγκώμαγε και αγανακτούσε, που έγινε, όπως έγινε…
Έλεγε, πως έγινε παράλυτη, μπαχαλή, άχρηστη, ανώφελη, που τώρα δεν μπορεί να δουλέψει, το ψωμί της για να βγάλει!…
Για αυτό παραπονιότανε και είχε μεγάλη στενοχώρια, γκρίνια… 
Και έλεγε: "Το ψωμί που τρώγω, τώρα πια, δεν το βγάζω!..."
Και το ψωμί αυτό, είναι χρήσιμο, ωφέλιμο, σε νέους ανθρώπους, για να το φάνε να ζήσουν, να δουλέψουν, να αναθρέψουν την φαμελιά τους. Και στα μικρά παιδιά πρέπει να το δώσουνε,  για να φάνε περισσότερούλι, γρήγορα να ξεπεταχτούν, γρηγορότερα να τσαπώσουν, να μεγαλώσουν, να φύγουν από της μάνας τους την αγκαλιά...
Nα πάνε να βρουν και αυτά ψωμί να φάνε!...
« Εγώ τώρα, χωρίς σκοπό τρώγω   το ψωμί, χωρίς ωφέλεια το νερό πίνω» Ανώφελα, ούλα  τούτα τώρα πάνε!... Έτσι έλεγε… με παράπονο!...

Ολημερίς και ολονυχτίς προσεύχομαι και παρακαλιέμαι για να έρθει να με πάρει… Μα αυτός σαν να του έχω κάνει το μεγαλύτερο κακό, σαν να είμαι σιχαμερή, σαν να έχω την λώβα την κακιά, κοντά του δεν με θέλει….
Που τόσο εγώ τον θέλω!...
Τι να κάνω πια;…
Φωνάξτε τον, και πες του, πως θα λουστώ, πως θα πλυθώ, θα αλλάξω, θα φορέσω την καλή την καινούργια φορεσιά, θα βάλω τα φτιασίδια μου και όλα τα μπιχλιμπίδια... Θα φορέσω τα σκουλαρίκια τα καλά και τον χρυσό μου τον σταυρό της αρραβώνας, θα γίνω ζηλευτή, να έρθει ο Γαυρίλος, ο Χάρος   με το γοργό το άλογο τώρα να με πάρει και δεν θα το μετανιώσει!… 
Όμως, μια χάρη να μου χαρίσει!...

"Να αφήσει τους νιους να χαίρονται, τις νιές να υφαίνουν, να κεντούν, να φτιάχνουν τα προικιά τους, το Κορωνιό τους  για να στήσουν. Και αυτούς, τους λυγερούς λεβέντες, να μη τους ενοχλεί. Να τους αφήσει με όρεξη να δουλεύουν, δουλειά  καλή, της προκοπής να κάνουν!... "
Και εμένα να έρθει, γοργά και γρήγορα να με πάρει…
Αν δεν με παίρνει γιατί νομίζει  πως εκεί δεν θέλω,  πως δεν μπορώ, πως για εκεί, εγώ δεν κάνω,  πως είμαι τεμπέλα, δεν κάνω για δουλειά, πέστε του πως κάνει μεγάλο λάθος….
Βρε πέστε του, πως την μέση μου, σαν μου την φτιάξει, για δουλειά κάνω εγώ για δέκα εκεί επάνω και τα περιβόλια του Θεού, όλα φιλότιμα να του τα σκάψω!...
Θα τα φυτέψω στην ώρα τους, στην εποχή τους, καλά θα τα ποτίζω… Και αν είναι κατηφορικά… ξέρω, ανάποδα, κατωκέφαλα, θα τα σκάβω, για να μη κυλάει και φύγει το χώμα!... 

Πέστε του μωρέεε, εδώ σε μένα να έρθει, που κάθε τόσο ακούω που χτυπάει λυπητερά η καμπάνα!...
Δεν ξέρω… για ποιους;… 
Εμένα εδώ που είμαι, δεν με βλέπει;… 
Μα δεν μου λένε… για ποιους βαράει λυπητερά η καμπάνα;..
Αν είναι για γέρους, να χαίρουμαι, αν είναι για νιους, να θλίβομαι, να ραγίζει, να σχίζεται η καρδιά μου, χίλια κομμάτια να γίνεται. Και ο κόμπος στο λαιμό μου δεν μου φεύγει, με βασανίζει, όμως δεν με πνίγει… 
Δεν μου την δίνει μία και καλή, δεν θέλει να πάω εκεί που πρέπει…
Εδώ μωρέ, πέστε του να έρθει  να με πάρει και να αφήσει τα υποχρεωμένα νιάτα που έχουν δουλειές, στην φαμελιά τους…
Να θρέψουν, να αναστήσουν τα παιδιά τους.
Σε μένα που είμαι ανυπόχρεη και τα έχω τελειωμένα…
Τότε για μένα θα είναι χαρά!...
Θα ξεπαστρεφτεί, θα λάμπει ο τόπος!...
Τότε δεν χρειάζεται να χτυπάνε πια λυπητερά οι καμπάνες να κόβεται το αίμα τους, όταν τις ακούς να θλίβεται η ψυχή σου…
Για εμένα, για εμάς τους γέρους είναι χαρά είναι ξελευτεριά, είναι λαμπρή, είναι η Θεία παρουσία!...
Χαρές και πανηγύρια!… 

Σωστές κουβέντες έλεγε η γιαγιά, με λογική,  μεστές, γεμάτες!..
Είχε μυαλό ξύπνιο, εύστροφο, ωφέλιμες κουβέντες και ορμήνιες λέει.
Άνθρωπο δεν ήθελε να βλέπει να κάθεται και στην δουλειά να χαζοχαζεύει.
Σε όλους τους νέους και τους μεστωμένους συμβούλευε, την δουλειά,  τους έλεγε να μη  την φοβάστε. Η δουλειά πρέπει να σε σκιάζετε να μη την σκιάζεσαι και τρέμεις. Την κάθε δουλειά να την μάθεις καλά, με όρεξη να την κάνεις, να την έχεις την δουλειά για μεράκι!.
Σαν το κομπολόγι να την παίζεις!... 
Όταν πιάνεις τον κασμά, να σε τρέμει, να μη τον τρέμεις, με όρεξη να σκάβεις την Γη να ανοίξει τα σωθικά της και όταν την καλλιεργείς και την καλολογείς με ευχαρίστηση και αυτή, χαρούμενα, πλούσια θα σου δίνει τα προφαντά της.

Πάντοτε η γιαγιά αγαπούσε την Γη της. Με τον ιδρώτα της την πότιζε και με αγάπη την περιποιότανε, τα δέντρα, τα λαχανικά της… 
Τους κήπους της, τους είχε σαν τα παιδιά της!..
Και αυτοί απλόχερα της έδιναν ανθούς, καρπούς, φρούτα, καλούδια, από καρδιά τους, τίποτα να μη στερηθεί τίποτα να μη της λείψει. Και να φιλεύει από αυτά, σαν αρχόντισσα, συγγενείς, περαστικούς, και φίλους…
Συνέχεια μέχρι τα τελευταία της, μπουσουλώντας, σούρνοντας πήγαινε στον κήπο της, να τον περιποιηθεί, να τον σκάψει.
Όταν το έμαθαν τα παιδιά της την μάλωσαν μα αυτή εκεί, τον σκοπό της, την Γη της,  το χώμα της δεν άφηνε, τον κήπο της τον φύτευε και τον περιποιούταν!...
Ήθελε να είναι αρχοντικός, καλύτερος από όλους τους άλλους!...
Μα άλλα θέλει η καρδιά και άλλα το σώμα μπορεί να κάνει!...
Ήρθαν βαριά, βαθιά γεράματα!...
Όμως κάτω δεν το βάζει!...

"Όσο έχουμε τα μάτια ανοιχτά έλεγε και θέλουμε να βάλουμε το κάτι τις, κάτω από την μύτη, στο στόμα, αυτό πρέπει να το αποδίνουμε και δανεικό δεν πρέπει να το ζητάμε, ούτε να το τρώμε!...
Αν θέλουμε να μας έχουν σε υπόληψη!... 
Μόνο το δανεικό ψωμί είναι δεκτό, στην μεγάλη ανάγκη, σε θεομηνία, σε αρρώστια, σε συμφορά μεγάλη… Και μόλις περάσει η μπόρα η κακιά και έρθουμε στα συγκαλά μας, αμέσως πίσω τα δανεικά αλλού πρώτα να τα δίνουμε, για να έχουμε τα μούτρα παστρικά!... Και όχι λερωμένα!... Λερωμένη την φωλιά μας… Αδούλευτη, ανίδρωτη, σελέμικη, μπουκιά κάτω από το λάρυγγα, δεν πρέπει να κατεβαίνει!...
Εκεί να κάθεται και τον καθένα να τον πνίγει… για να τον βλέπουν και οι άλλοι!...
Και εγώ καθούμενο ψωμί τώρα τρω και ανίδρωτο νερό, ξέκοπο πίνω!... Και δεν με βλέπει ο Θεός, το στόμα να μου φράξει και μονομιάς να μου το κλείσει!... "

Τι γιαγιά ήταν αυτή!…
Ήθελε  μέχρι τα τελευταία της, τουλάχιστον αυτό που έτρωγε και έπινε να το αποδίδει, να το έχει αποδώσει!.. Έτρωγε από τους κόπους της, από το βιός της.  Δεν ήθελε ποτέ με τίποτα να είναι φύρα!...
Και αν την φιλεύανε το κάτι τις και καταλάβαινε ότι δεν το είχε ξεπληρώσει, με δυσκολία το δεχότανε.  Και αμέσως ήθελε μετά να το ανταποδώσει, να το ξεπληρώσει…
Έλεγε… και συμβούλευε:
"Το δώρο, θέλει αντίδωρο!.... " Για να είσαι στην συναναστροφή σου καλός, εντάξει… Όλοι μας το αντίδωρο,  το θέλουμε, το περιμένουμε, μετά την  Θεία κοινωνία, από του παππά το χέρι, όταν πηγαίνουμε την προσφορά στην εκκλησιά μας….
Αυτό είναι η ευχαριστία του Θεού και του Χριστού μας…
Έτσι όλοι το περιμένουν το ευχαριστώ, το αντίδωρο  και ας δείχνουν και φαίνονται ότι δεν το θέλουν, δεν το ζητάνε… 
Όλοι μικροί μεγάλοι το θέλουν!..
Και χαίρονται με δαύτο!..
Ας είναι  αυτό, μικρό, μικρούτσικο!…
Είναι το δώρο και το αντίδωρο, σημάδι της αγάπης, της εκτίμησης που στον καθέναν τους, του έχεις και τον τιμάς!… Και  πιότερο τον εαυτόν σου τιμάς, όταν με τον τρόπο τον καλό, του το ανταποδίνεις.
Το δώρο, δεν είναι μόνο το  ψωμί, το τυρί, οι ελιές, το λάδι, που στην ανάγκη σου, σου το δίνει ο άλλος, για να σε βοηθήσει, στην ανάγκη την μεγάλη, η κακιά εποχή να περάσει. Μα και η κουβέντα η καλή, πολύ περισσότερα από αυτά μπορεί να αξίζει... Και πολλές φορές, ο λόγος ο καλός, σώζει την ζωή του ανθρώπου!...

Από τον φόβο τους τα παιδιά της μη κρεμαστεί στον κήπο της και πέσει και σπάσει την λεκάνη της και τους βρει μπελάς και συμφορά μεγάλη, πιάνουν και της κρύβουν τον κασμά, τον κήπο της να μη  μπορεί να σκάβει, να φυτεύει.
Μα αυτή κάτω δεν το βάζει!... 
Και έλεγε:
-Αν μου τον επήρε νέος τον κασμά, να τον έχει, να τον χαίρεται, θα του είναι πιο χρήσιμος από ότι σε μένα, αν είναι γέρος, δικαιολογία να ειπώ δεν βρίσκω!...
Εγώ και αλλιώς, θα κάνω την δουλειά μου!…
Με το μαχαίρι της, το μυτερό σιγά, σιγά τον κήπο της τον σκάβει και τον φυτούργησε και άρχισε τα προφαντά του να τρυγάει, να ευφραίνεται, η ψυχή της, ο νους, η καρδιά και σώμα…
Να φιλεύει λίγα από αυτά περαστικούς και φίλους..  
Ποτέ δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι της και από το νοικοκυριό της, ας μη τα κατάφερνε καλά.

Με τα καλοπιάσματα τα παιδιά της, την ξεσπίτωσαν, την πήρανε κοντά τους.
Ότι και να της έδιναν, να της πρόσφεραν από φαγητό, πιοτό, όλα και το νερό ακόμα, άνοστα λέει πως τα βρίσκει… 
Ούτε  ψωμί, ούτε φαγί, ούτε νερό, ευχαριστιόταν και ας τα είχε μπόλικα, τίποτα να μη της λείπει, καφές, ζάχαρη, φρούτα, μπανάνες…
Όλα αυτά  όταν τα έτρωγε και έπινε νόμιζε πως την τρώγανε!... Όλα τα ποτά και τα νερό ακόμα που έπινε, έλεγε, πως αντί να  το πιεί, την πίνει…
Όλα αυτά, έλεγε πως είναι, με το χέρι στην τσέπη…
Είναι του δώσε μου, να σου δώσω!...
Εδώ ημέρας ψωμί δεν έχετε… και το νερό δεν τρέχει από την βρύση, άμα κοπή η δέση…
Όταν την ρώταγαν για να τους πει, ποια είναι η δέση, έξυπνα τους απάνταγε:
-Την ξέρετε… την ξέρετε… μα δεν την μολογάτε!…
Με δανεικά λεφτά το νερό πληρώνετε και αυτό το νερό ακόμα είναι ξένο, ενώ στο χωριό μας είναι δικό μας…
«Χώμα να καρπεί δεν έχετε,  ούτε νερό δικό σας για να πείτε, μα ούτε ζωντανό για την ζωή σας!...»
Είναι αυτή ζωή;..
Παράξενο μου φαίνεται!...
Πως ζείτε;… 

Όλες οι γυναίκες, μικρές, μεγάλες, νιές και γριές να κάθονται… και καλά οι γριές που δεν μπορούν δεν βλέπουν… Μα και οι νιές,  με ένα κάθηκο γεμάτο καφέ στο χέρι με το άλλο το φούμο, όλο πουφ και πουφ το πάνε και λιβανίζουν όλη την μέρα τον … διάβολο!…
Γίνεται προκοπή, κορωνιό έτσι;…
Αμ δεν γίνεται…
Μου φαίνεται παράξενο, δεν το νογά ο νους μου, πως τους κατεβαίνει η μπουκιά, το ψωμί, κάτω και καταπίνουν  το ανίδρωτο το νερό και αυτό δεν πάει αλλού εκεί που πρέπει… για να τις ξεπαστρέψει…
Μα αυτές, ούλες, είναι ανώφελες, ένα παιδί μονάχα κάνουν και  αυτό και αν…, και με το ζόρι…
Μα και εκείνο κοιμισμένο, από γεννησιμιού του βγαίνει…
Κάνουν κάτι παιδιά, που δεν μπορούν να σειστούν, χοντρά σαν τα θρεφτάρια… λες και τα θρέφουνε για τον χασάπη….
Παιδιά λέγονται αυτά, ή κάτι άλλο;…
Αυτές εδώ αυτές κάθονται ολημερίς και ολονυχτίς και έχουν γίνει τα πισινά τους σαν μπλάθρες!...
Αλλά μέχρι πότε;…
Όπως το πάνε, δεν είναι μακριά, που έρχεται η δυστυχία…
Όπου να είναι,  σε λίγο θα ξαναφάνει!….

Δεν ξέρω, αν σε αυτά είχε δίκιο, ή άδικο, αυτά ήταν τα  παράπονα της….
Την τεμπελιά και την αχαριστία δεν την ήθελε, δεν την χώνευε.
Η γιαγιά σαν περδικούλα  πέταξε και έφυγε, παστρική, χωρίς κανέναν να βαρυγκωμήσει, για τα περιβόλια του Θεού!...
Εκεί έχει πάει να τα καλλιεργήσει!.... 
Ξέρει!.. Θα τα έχει στην εντέλεια φυτουργήσει!..

Γιάννης Στ Βέργος{Γορτύνιος}29. 08. 2012

Πηγή:gortynios-isv.blogspot.gr

"Στα χρώματα του δειλινού" της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη

  

Στα χρώματα του δειλινού αποκοιμήθηκα

βάζοντας την πέτρα προσκεφάλι

και μες της νύχτας τη σιγή 

ακούστηκε η φλογέρα του Ποιμένα

που άνοιγε τους ουρανούς

ντύνοντας το  κορμί με πεφταστέρια…

Μες τη νεφέλη  του ονείρου

οι Μοίρες το χορό τους φιδοσέρνανε

ταράζοντας της γης τα ψωμωμένα αστάχια…

20 Απρίλη 2015

Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη