Ισορροπια

"...Η νίκη, η τελική νίκη είναι μία: να στέκεσαι ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό σου και να αισθάνεσαι καλά. Δίχως αυτό το στήσιμο πουθενά δεν στέκεσαι. Αν στο πάτωμα του εαυτού σου μόνος σου δεν μπορείς να σταθείς, πώς να ισορροπήσεις στο τεντωμένο σχοινί της σχέσης..."

Οι σπουδαίοι έρωτες, οι σπουδαίες μοναξιές, οι σπουδαίες ελευθερίες θέλουν αίμα!

"...Οι σπουδαίοι έρωτες, οι σπουδαίες μοναξιές, οι σπουδαίες ελευθερίες θέλουν αίμα.

Όλοι ονειρεύονται τη λάμψη τους αλλά τρέμουν και την παραμικρή αμυχή στο κορμί τους.

Ο κόσμος πηγαίνει το πρωί στη δουλειά ακούγοντας ρομαντικά τραγούδια στο κασετόφωνο, γράφει στιχάκια και τα κρύβει στα λογιστικά του κατάστιχα, ενθουσιάζεται με την κατάληψη της Βαστίλης καθισμένος μπροστά στην τηλεόραση του σαλονιού του και ξενυχτά για κάποια συγκλονιστική γυναίκα δίπλα στην κοιμισμένη σύζυγο.

Καλά κάνουν και δειλιάζουνε και δεν κάνουν ρούπι απ το κασετόφωνο, απ το γραφείο, απ το σαλόνι, απ το συζυγικό κρεβάτι.

Η ελευθερία, όταν δεν είσαι καμωμένος από την ουσία της, όταν δεν γνωρίζεις τους χειρισμούς της , είναι στυγνή, αδέκαστη, σε στέλνει στη χειρότερη εξορία:

στη μοναξιά σου στο υγρό δωμάτιο του αντίπαλου εαυτού σου...

Γιατί ο έρωτας είναι πιο απρόσωπος παρά προσωπικός, τον σφιχτοδένουμε μ ένα πρόσωπο γιατί έτσι έχουμε αποφασίσει να είναι.
Όσα μαθαίνουμε, όσα μας επιβάλουνε, όσα ο δεδομένος ρομαντισμός της καρδιάς μας αποζητά, μας βάζουν να πιστεύουμε πως ο άλλος, ο μοναδικός, είναι που μας εμπνέει την αγάπη.

Αλλά ο έρωτας είναι μέσα μας, στοιχείο υγρό, παλλόμενο, εκρηκτικό, που πιέζει τα τοιχώματα του κορμιού μας.

Έρχεται κάποιος, μας αγγίζει με τη ματιά του, με το χέρι του, με το σώμα του, με τη φωνή του κι αναβρύζει σιντριβάνι..."

"...Συνήθως δε λέμε ακριβώς αυτό που μας θυμώνει, επειδή μας φυλακίζει στις ενοχές. Καταλήγουμε να λέμε άλλα κι άλλα, όταν πια δεν αντέχουμε την πίεση και γι’αυτό τέτοιες εκρήξεις καταντούν τόσο υπερβολικές και παράλογες. Γιατί δε φανερώνουν αλήθειες, αντίθετα κρύβουν αλήθειες και, ως εκ τούτου, είναι απελπισμένες...."

Ήρωες

"Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται,που δεν πικραίνεται.Είναι εκείνος που φοβάται και πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας,ίσως και περισσότερο-γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος-,αλλά ο φόβος δε μεταλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς,δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του."

Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη,"Ο παλιάτσος και η άνιμα"

Γράμματα εραστών (7)

Να σ' αγγίξω,να σε πιάσω,να σε μυρίσω.

Να μπω στο κρεβάτι σου και στα ζεστά σου σεντόνια, στο κορμί σου που πιάνεται, στο φιλί σου που τρώγεται, στον σπασμό σου που ξεσκίζει τις ιδεοληψίες και τις αράχνες τους...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ πυκνή όσο ο σπόρος του παγκόσμιου μια ώρα πριν τη γένεσή του.

Μια νύχτα μαζί σου αστραφτερή σαν αστραπή του Ολύμπου.

Μια νύχτα μαζί σου ηδονική σαν τη πτώση απ' του Παράδεισου το ξέφωτο στην εξορία του Αδάμ που δεν τελειώνει...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ όλα τα παραπετώ, τα καταπατώ, τα περιφρονώ και τα μισώ γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ' αγκαλιάσω. Βιάζομαι να σε ξαναβρώ όπως το έμβρυο βιάζεται άμα ξεκινήσουν οι ωδίνες να εξωθηθεί απ' τη μήτρα. Βιάζομαι να βγω στο φως,φως μου... '

Οχι λοιπόν δεν γίνεται να τελειώσεις εσύ για μένα, εγώ θα τελειώσω για σένα και πάνω σου. Σαν ηλεκτρικός λαμπτήρας που θα λάμψει όλη του τη λάμψη και θα καεί. Αυτός είναι ο ρόλος μου στο σχέδιο του κόσμου, ο μόνος, γι' αυτό τον αποζητώ έτσι επιτακτικά...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ όλα μου τα φουκαριάρικα κατορθώματα εδώ ευχαρίστως τα θυσιάζω. Υπομονές, πρακτικές, προσευχές, ασκητικές, ησυχασμούς, εγκράτειες, ανακαλύψεις και αποκαλύψεις, τα βράζω. Χειροπιαστός είναι ο κόσμος μάτια μου. Χειροπιαστός σαν το γλυκό σου δέρμα και κανείς δε στέκεται πάνω σε νεφέλες, κανείς δεν περπατά πάνω σε νερά... Κι αν πάλι δε συμφωνήσεις μ' όλα τούτα, θα πέσω και θα σε ΙΚΕΤΕΨΩ, για μια νύχτα άφησέ με να σ' αποκτήσω ξανά, να ενωθώ μαζί σου κι ύστερα άλλο τίποτα δε θα ζητήσω...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΕΡΩΤΑ κι ύστερα ας χαθώ στη σκοτεινιά του τίποτα,του χωρίς εσένα. Θ' αναπαυθώ εν ειρήνη μια κι όλα θα τ' αποκτήσω και θα τα ζήσω σε μια νύχτα... Σ' ΑΓΑΠΩ κι αγαπώντας σε σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι...

Είμαστε στο ΠΑΝΤΟΥ και στο ΠΑΝΤΑ τώρα που σ' αγάπησα κι η αγάπη μας κάνει αδιαίρετους....

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ:"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"

Γράμματα εραστών (6)

Ο καιρός καλεί δεν καλείται. Και μόνο το αληθινό δεν έχει καιρό κι είναι παντοτινό...

Τώρα που το σώμα μου έμαθε το σώμα σου, του έγινε νόμος η επαφή μας...

Στο ΧΑΔΙ σου το αίμα μου θυμήθηκε την αιτία και τον προορισμό του...

Νιώθω φορτωμένος, ξέχειλος από άχρηστες αποσκευές που μου είχαν καταπνίξει τον ωφέλιμο χώρο. Πώς ν' απαλλάξω τη σκέψη μου απ' τις ερμηνείες των άλλων έτσι που να μη σου λέω "σ' αγαπώ",γιατί όσα κάνουμε μιμούνται τις ταινίες, τα διαβάσματα,τα τραγούδια που μας πρωτοδίδαξαν αυτή τη φράση;

Να σου λέω "Σ' ΑΓΑΠΩ",γιατί ένα αρχέγονο κύμα βγαίνει από βαθιά μου, πρωτοφανές, άγνωστο και λέει έτσι...

Ζαλίζομαι πάλι, ξεχνώ όλα τ' άλλα, τις αποφάσεις μου όλες, απλώνω τα χέρια μου και σε πείσμα όλης της λογικής του κόσμου, όλης της φρόνησης, υπνωτισμένος απ' τη γιγαντοαφίσα σου ορμώ να σε χαϊδέψω. Σε πείσμα όλων σε θέλω σα μανιακός και με κυριεύει η παλιά λαχτάρα η πιο επιτακτική κι η πιο επίφοβη:

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΑΠΩΛΕΣΘΩ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΩΘΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ...

Ο πιο μοναχικός δρόμος είναι αυτός που με παίρνει μακριά σου...

Το ΠΑΘΟΣ που το σώμα σου και το σώμα μου ύφαναν σφιχτά έκανε καλά τη δουλειά του. Με ηδονή και οδύνη μ' έκαψε, μ' έλιωσε και μ' έχυσε σε καλούπι νέο. Μετά από σένα έχω γίνει άλλος...

Θέλω να κλάψω,θέλω να γυρίσω πίσω,θέλω να σε ξαναβρώ. Είμαι πιο αδύναμος απ' αυτό το πούπουλο του κλέφτη, που πετάει στον άνεμο. Πούπουλο είμαι κι εγώ με άνεμο, τη δικιά σου ανάσα.

Είμαι αδύναμος σαν ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ. Είμαι μόνιμο εξάρτημα της ανάγκης για σένα...

Οι στόχοι που διάλεξα υποχωρούν νικημένοι απ' τον στόχο που με διάλεξε.

Εσύ είσαι ο στόχος που με διάλεξε,η αναπότρεπτη μοίρα μου, η άγρυπνη ματιά στου μυαλού μου το θόλο...

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ:"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"

Γράμματα εραστών (5)

Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείχτες του ρολογιού μ' έριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες,τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδη κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα...

Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές. Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο. Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών. Δεν έχω πια άλλο σκοπό στη ζωή μου παρά να ξαναζήσω εκείνο το αόριστο κάτι το θελκτικό και παντοδύναμο που ζάλισε τη ζωή μου και δε μ' αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα...

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ:"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"

Γράμματα εραστών (4)

Κι έχει συννεφιά βαριά κι ετοιμάζεται πάλι να βρέξει.

Καταλαβαίνω τώρα τους Κινέζους που αφιερώνουν μια ζωή στο να μάθουν να ζωγραφίζουν μια σταγόνα βροχής ή μια πευκοβελόνα.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος φαίνεται.

Δε σου ανοίγεται αλλιώς ο κόσμος...

Και μόνο για τη θάλασσα δεν κρατιέμαι να μη σου πω, πως σήμερα έχει το χρώμα του λιωμένου μέταλλου.

Πυκνή,παχύρρευστη, με μια μεταλλική δύναμη στα έγκατά της που την αναδεύει αργά. Νομίζεις πως μπορείς να περπατήσεις πάνω της, χωρίς να βυθιστείς...

Και στα σύννεφα, παιδί, έψαχνα να βρω γνώριμα σχήματα, όμως στα σύννεφα τα σχήματα διατηρούνται λίγο, αλλάζουν συνέχεια, με μπερδεύουν.

Το σχήμα του βράχου είναι ακλόνητο.

Λαχταρώ το ακλόνητο τώρα, όπως ο ναυαγός τη σανίδα στο αναστατωμένο πέλαγο που τον απειλεί...

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ:"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"

Γράμματα εραστών (3)

Οι ήχοι του έρωτα είναι οι ψιθυρισμοί, όσο χαμηλότεροι τόσο πλησιέστεροι.' Ετσι άραγε οδηγούμαστε και στη σιωπή, που λένε πως είναι ο οίκος του απόλυτου;

Τις νύχτες και τους ύπνους σου πίσω απ' τα κλειστά σου βλέφαρα τους μίσησα. Με σφαλιχτά τα μάτια, προφυλαγμένη, μπορούσες να ξεγλιστράς εκεί που δεν μπορούσα να σε παρακολουθήσω και με πρόδιδες...

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ:"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"

Γράμματα εραστών (2)

Περπατώ στην άμμο όπως εσύ περπατούσες πάνω μου. Αφήνω χνάρια πάνω στη σάρκα της και με καίνε τα χνάρια σου στη δικιά μου. Κανένα κύμα ως τώρα δεν κατάφερε να σε φτάσει,κανένας άνεμος να σε σβήσει... '

Ο,τι κι αν σου πω, δε θα μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε ΘΕΛΩ έτσι.

Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο,ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω...

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ:"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"

Γράμματα εραστών (1)

Σου γράφω γιατί σε ποθώ, όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο. 'Οχι για να σου πω και να μου πεις το ένα και τ' άλλο αλλά για να σ' αγγίξω με τον ήχο μου και να μ' αγγίξεις με τον δικό σου,για να κυλιστώ στην ανάσα σου,στο γέλιο σου,μέσα στις σιωπές σου.

Βαθιά στο λαβύρινθο του ακουστικού στο αυτί μου απλωνόταν ξέστρωτη η πιο ηδονική κλίνη. Γι' αυτό κολλούσα στο τηλέφωνο,γι' αυτό όλο έβρισκα προφάσεις να σου τηλεφωνώ...

Σε ήθελα τόσο που προσπάθησα να βρω κι άλλη. Για αντιπερισπασμό στην αβάσταχτη λαχτάρα μου για σένα, να τη μειώσω,να την ανακουφίσω....

Πιο πολύ για να περιορίσω τη φοβερή ανασφάλεια πως, ίσως μ' αφήσεις και να μετριάσω τον όλεθρο του πιθανού χωρισμού μας με μια ρεζέρβα. Από ανασφάλεια.'Οπως από παιδί που κουβαλούσα στην σάκα μου ένα σωρό όμοια στυλό από κάποιον αόριστο πανικό μην τελειώσουν και ξεμείνω στο διαγώνισμα. 'Ετσι και τώρα ήθελα να μαζέψω πλήθος γυναίκες άλλες, από πανικό μην ξεμείνω από σένα.

Και μετά το 'βλεπα!

Είναι μες στις συμφορές του έρωτα να σου εξατομικεύει τον άλλον σε βαθμό παράλογο.

Εσύ λοιπόν δεν είχες όμοιό σου όπως τα στυλό.

Εσύ δεν είχες ρεζέρβα.

Κι απελπιζόμουνα από τον τρόμο μου. Ο καλύτερος τρόπος ν' αντιμετωπίσεις τον τρόμο είναι ίσως ν' αφεθείς στα νύχια του.

Δεν ξέρω δηλαδή κι αν έχεις άλλη επιλογή ν' ακολουθήσεις...

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ:"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"

Οικογένεια

«...Θέλει δεν θέλει ο νέος άνθρωπος, μέσα σ’αυτό το ύπουλο περιβάλλον ενός χυδαίου παζαρέματος που προσποιείται τη χαρούμενη φιλικότητα, χάνει την προσωπική φυσικότητα στην επιλογή της καρδιάς του, ακόμα και του κορμιού του.

Οφείλει ο συναισθηματικός του σύντροφος να είναι όχι μονάχα κάποιος που του αρέσει και του εμπνέει τρυφερά συναισθήματα, αλλά να αρέσει και στους γονείς του.

Τελικά ίσως να παραμερίσει την ολοδική του προτίμηση και να ενθουσιαστεί με ταίρι, που θα αρέσει πρωτίστως στους δικούς του. Για να τους δεί περήφανους που τα κατάφερε, και δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το είναι του θα θυσιαστεί για την εικόνα του, για την αποδοχή των γονέων.

Ζωές και ζωές δυστυχούν και χάνονται απο αυτή την αδυναμία....»

απο το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη: Χορός Μεταμφιεσμένων

Μοναξιά μες την αγάπη... Αγάπη μες τη μοναξιά...

"Μένει ξάγρυπνη όλη νύχτα, πιεσμένη από μια μοναξιά ασφυκτική. Τη μοναξιά του ανθρώπου που ο άλλος δίπλα του μόνο περίγραμμα παρουσίας του προσφέρει, περίγραμμα παρουσίας με περιεχόμενο απουσίας".

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

"Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!
Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περισσία.
Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.
Θα σ' αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.
Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. Υπάρχω μόνο και σ' αγαπώ κι αυτό το "σ' αγαπώ" που δεν έχει ανάγκη καμία, ούτε καν για ανταπόδωση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες να τ' ακούς. Φτάνει να το θές.
Τα γράμματα που σου γράφω τα κόβω εδώ. Με περιορίζουν, με μεθούν, γεμίζω παραισθήσεις κι απ' την αυτοσυγκίνηση τραβάω λάθος δρόμους. Όλο για τον εαυτό μου καταλήγω να μιλώ και να χαϊδολογιέμαι.
Να υπάρχω μονάχα, να σ' αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια.
Σ' αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ' αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελλώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω.
Σ' αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ' αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι έρχεσαι.
Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ' αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.
Εσύ καλή μου, μου δίδαξες την καταστροφή του να σ' αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, να σε απαιτεί, να σε διεκδικεί. η παρενέργεια του εγωϊστικού έρωτα είναι μια: γενική δηλητηρίαση που την αγάπη την αλλοιώνει σε μίσος."



ΑΠΟ ΤΟ "Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ"
ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...

Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν.

Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα;

Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.

Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...»

Αποσπασμα απο το βιβλίο "το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" της Μάρως Βαμβουνάκη

Ψέμματα... Ψέμματα... Ψέμματα...

"....Πάντα θυμάμαι, σε μια διάλεξη, την οποία πριν από χρόνια παρακολούθησα, τον ομιλητή να μας συμβουλεύει:«Σας προτείνω μία άσκηση: επί μια εβδομάδα προσπαθήστε να μην πείτε ούτε ένα ψέμα στον εαυτό σας. Στους άλλους επιτρέπεται να πείτε όσα ψέματα θέλετε…»Το κοινό απόρησε, θορυβήθηκε, θεώρησε πως κάποιο λάθος έκανε ο ομιλητής. Εκείνος όμως επέμενε:«Όταν πάψετε να λέτε ψέματα στον εαυτό σας, αυτόματα θα πάψετε να λέτε και στους άλλους»...."



Απόσπασμα απο το βιβλίο "Ο Παλιάτσος και η Άνιμα" της Μάρως Βαμβουνάκη

Η θεωρία του σκαντζόχοιρου

"Πρέπει να διδασκόμαστε απο τους σκαντζόχοιρους πόσο να πλησιάζονται οι άνθρωποι.

Ούτε τόσο μακριά ώστε να κρυώνουν, ούτε τόσο κοντά ώστε να αγκυλώνονται απο τα αγκάθια τους."

Η ομορφιά του κόσμου στα μάτια σου...

Ο Γέροντας Παϊσιος διηγούμενος μια αγαπημένη του ιστορία λέει:

Πας, σε μία περιοχή, σε ένα κήπο απ’έξω και συνατάς μια μύγα. Τη ρωτάς: «Έχει εδώ κάπου λουλούδια;» «Α, μπά...» σου απαντάει με κατεβασμένα μούτρα η μύγα. «Τί λουλούδια... Εδώ μόνο κοπριές, βρωμιές, σκουπίδια και ακαθαρσίες θα βρείς.» Ρωτάς και μια μέλισσα: «Μήπως βρίσκονται εδώ κοντά ακαθαρσίες;» «Α! Όχι!» απαντάει. «Εδώ έχει λουλούδια, πάρα πολλά λουλούδια. Μαργαρίτες, ζουμπούλια, ρόδα!».


Και η Μάρω βαμβουνάκη προσθέτει:

«Ας ακολουθήσουμε το βλέμμα της μέλισσας, ακόμα κι αν μας τριγυρίζουν οι μύγες. Κυρίως τότε χρειάζεται η καλή αντίσταση. Γιατί το ωραίο μονάχα υπάρχει τελικά...όλα τα άλλα έκπτωση, απατηλές σκιές.»

Τα όμορφα πράγματα είναι παντού γύρω μας. Αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά για να μπορέσουμε να τα δούμε. Μα μη με παρεξηγήσετε... Όταν λέω "μάτια" εννοώ τα μάτια της καρδιάς. Γιατί μόνο με αυτά βλέπεις καθαρά!!!
Κι αν καμιά φορά αμφιβολίες έρχονται και καλύπτουν τον ουρανό μας, κλείνουμε τα μάτια κι αφήνουμε την καρδιά να μας οδηγεί. Εκείνη ξέρει...

Άξιζε τόσος πόνος;;

Μερικές φορές,


τα όμορφα πράγματα τελειώνουν


και πονάνε


και ματώνουν...



Και σκέφτεσαι...



Άξιζε τόσος πόνος


για μια στιγμούλα ευτυχίας;

"- Μη ζητάς συγνώμη, του λέω μαλακά. Με πόνεσες μέχρι θανάτου και σ'ευχαριστώ. Για να πονέσω τόσο φριχτά, φαντάσου πόσα μου χάρισες..." Μ.Β.

Γινεται να αγαπας χωρις να εξαρτασαι?

Γινεται να αγαπας χωρις να εξαρτασαι?
Γινεται να αγαπας χωρις να τρεμεις να μη χασεις?
Γινεται να αγαπας χωρις να λαχταρας
να σ' αγαπαει κι ο αλλος?
Oχι, ειναι κερι η καρδια, τα σπλαχνα,
κερι που σφιγγει στο κρυο και που λιωνει
και κυλαει σαν το μελι στην θαλπωρη...
Ειμαι κερενια..κερενια..

Μ.Βαμβουνακη