Βρέθηκα κάποτε μερικές εβδομάδες για δουλειά, στο Madison, Wisconsin. Η εταιρία που με είχε καλέσει έφτιαχνε τα καλύτερα φωτιστικά κτιρίων και θεάτρων στο κόσμο. Κατα τη διάρκεια της παραμονής μου, και ενώ είχα αντιμετωπίσει το ταξίδι σαν ενα ακόμα πληκτικό ταξίδι στο Midwest, έμεινα κατάπληκτος απο την ποιότητα των ανθρώπων της πόλης, την ομορφιά της, και τον προοδευτισμό της.Δεν συμπαθώ το Midwest (ούτε τον αμερικανικό νότο), και μέχρι τότε με διεκατείχε έντονη η εντύπωση πως οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν γενικά ενας "χώρος" ("space") μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής ακτής, και πιο συγκεκριμένα μεταξύ της Νέας Υόρκης και του Σαν Φρανσίσκο. Oύτε οι βλάχοι του θρησκευόμενου νότου, ούτε και οι αγελαδάρηδες των πεδιάδων του Midwest θα μπορούσαν να συγκριθούν με τις δύο πρωτοποριακές πόλεις της επιλογής μου. Κάποιοι βέβαια με είχαν συμβουλέψει να αποφεύγω τις γενικολογίες περί ομοιογένειας στην Αμερική, αλλά τους είχα αγνοήσει. Ανακάλυπτα τη χώρα μόνος μου, με τις δικές μου αισθήσεις. Και εκείνο το ταξίδι με έπεισε πως ακόμα και μέσα στην απεραντοσύνη της "βαθιάς Αμερικής", υπάρχουν θύλακες εξαιρετικής ποιότητας. Οπως η πόλη του Madison.
Στην πρώτη μου βόλτα στην πόλη έπεσα πάνω στο κυβερνείο της πολιτείας. Ηταν σε μια υπέροχη και λουλουδιασμένη πλατεία, γεμάτη καφενεδάκια, φοιτητικά κουτούκια και όμορφα μικρομάγαζα. Το κυβερνείο ήταν ενα ακριβές αντίγραφο του κτιρίου του Κογκρέσου στην Ουάσιγκτον. Η εταιρία που επισκέφτόμουν το είχε φωτίσει με υπέροχα χρώματα και ανταύγιες τη νύχτα. Εμεινα ομολογουμένως έκθαμβος, καθώς μπόρεσα να μπω στο εσωτερικό του που ήταν καταπληκτικά διακοσμημένο με αγάλματα, πορτραίτα και πίνακες, υπέροχα φωτιστικά, παλιά ιστορικά έπιπλα και βαριές πολύχρωμες μοκέτες. Το κυβερνείο ειναι η Βουλή του Wisconsin. Με δικούς της εκπροσώπους, νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα, και τον δικό της Αρειο Πάγο. Ηταν ενα απο τα πιο όμορφα κτίρια που είχα δεί ποτέ μου.Ο James Madison, το όνομα του οποίου έφερε η πόλη, ήταν απο τους ιδρυτές του Αμερικανικού κράτους, φιλόσοφος και διανοούμενος, και ο τέταρτος πρόεδρος των ΗΠΑ. Μια προσωπικότητα κύρους που η μεγάλη χώρα είχε την τύχη να έχει στην αρχή της ιστορίας της. Ηταν ο άνθρωπος που είχε γράψει το πρώτο αμερικανικό Σύνταγμα, μια σειρά απο πολιτικά και φιλοσοφικά δοκίμια για το πώς θα κυβερνιόνταν η καινούργια χώρα, και πολλούς νόμους που αποτελούσαν την αμερικανική Magna Carta δικαιωμάτων. Η πόλη είχε μια επαρχιακή ηρεμία, και ενα άγγιγμα φιλελευθερισμού και φοιτητικού διεθνισμού, που δεν άργησα και πολύ να προσδιορίσω.
Ηταν μια αίσθηση ελευθερίας που εκπορευόταν απο το Universiy of Winconsin-Madison, που απλώνονταν παντού στην πόλη, χρωματίζοντας το τοπίο με φοιτητικά στέκια, νεαρά παιδιά που έπαιζαν μουσική, ίντερνετ καφέ και πολλά βιβλιοπωλεία. Ενα πανεπιστήμιο που ανα καιρούς είχε χαρακτηρισθεί "κόκκινο πανεπιστήμιο", ενα απο τα πιο πολιτικοποιημένα πανεπιστήμια της Αμερικής, με πλούσια αντιδραστική δράση κατα την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Ενα ίδρυμα το οποίο σε αμερικανική μετάφραση, σημαίνει ενα φιλελεύθερο πανεπιστήμιο που δεν έχει καμμία σχέση με τα συντηρητικά ινστιτούτα που θα προτιμούσαν οι εθνικιστές και συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί. Και καμμία σχέση με τα ελληνικά "κόκκινα" πανεπιστήμια οπου επικρατεί η τρομοκρατία και ο φόβος των κομματικών οργανώσεων. Ενα αληθινό και ελεύθερο πανεπιστήμιο. Που φυσικά αστυνομοκρατείται για ασφάλεια, και δεν έχει "άσυλο".
Φεύγοντας, το Μadison έμεινε στο μυαλό και την καρδιά μου σαν ένα υπέροχο μέρος, καταρρίπτοντας κάποια στερεότυπα που είχα για την υπερσυντηρητική Αμερική. Και δεν με παραξένεψε καθόλου όταν άκουσα πως μέσα σε αυτό το κυβερνείο, έχει μεταφερθεί σήμερα η μεγαλύτερη ιδεολογική διαμάχη της σύγχρονης πολιτικής Αμερικής. Η μάχη μεταξύ των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών. Σε μια προσωπική ερμηνεία, θα την χαρακτήριζα ως τη μάχη μεταξύ εκείνων που θέλουν να μετατρέψουν την Αμερική σε εναν υπερσυντηρητικό εργασιακό τραπεζικό φτηνό φέουδο τρίτου κόσμου, πνιγμένο σε εθνικές σημαίες που υπηρετούν τον Κορπορατισμό, και σε ανθρώπους σαν τα παιδιά που συνάντησα στο πανεπιστήμιο του Madison, που βλέπουν την όμορφη πατρίδα τους να βουλιάζει, και την αμερικανική μεσαία τάξη να εξαφανίζεται. Και που μαζί τους συμπάσχω, πολιτικά και ιδεολογικά.Μια συνοπτική περιγραφή της διαμάχης: Πολλές αμερικανικές πόλεις και πολιτείες έχουν δημοσιονομικά χρεωκοπήσει. Είναι η πολιτική των πολέμων, του υπερδανεισμού απο την Κίνα, και της σωτηρίας των τραπεζικών κολοσσών τύπου Goldman Sachs και AIG απο το προηγούμενο ρεπουμπλικανικό Κογκρέσσο. Πρίν δύο εβδομάδες, στο κυβερνείο του Wisconsin ήρθε για ψήφιση ο επίσημος προυπολογισμός της πολιτείας. O ρεπουμπλικανός κυβερνήτης της πολιτείας Scott Walker, άρχισε τις περικοπές δαπανών, αλλά μαζί με αυτές θεώρησε πως ήταν πρέπον να καταργήσει και όλα τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων (πυροσβέστες, αστυνομικοί, δικαστές, νοσοκόμοι, δάσκαλοι). Σκοπός του ήταν (και είναι) να απολύσει το σύμπαν και να επαναπροσδιορίσει τις αμοιβές των υπολοίπων βάσει άλλων κριτηρίών. Τα εργατικά συνδικάτα του έδωσαν όσες περικοπές ήθελε για να ισορροπήσει τον προυπολογισμό. Αλλά εκείνος ήθελε απολύσεις. Και έτσι, ο κόσμος ξεσηκώθηκε.
Η επαρχιακή πολιτική διαμάχη του Madison σύντομα έγινε εθνική υπόθεση και κατέκλυσε τις τηλεοράσεις, καθώς οι Ρεπουμπλικανοί (έχοντας ξεχάσει όσα έκαναν επι Μπούς), θέλουν τώρα να εφαρμόσουν ενα νεοφιλελεύθερο μοντέλο εργασίας σε όλη την Αμερική, καταργώντας όλα τα συνδικάτα που θα μπορούσαν να αντισταθούν σε απολύσεις ή καθορισμό μισθών. Και έχουν επιλέξει το Madison σαν τον συμβολικό χώρο αυτής της ιδεολογικής αυτής "μητέρας των εργασιακών μαχών" που μπορεί να καθορίσει και όλους τους εργασιακούς νομους στην Αμερική τα επόμενα δύσκολα χρόνια.Είναι οι ίδιοι εκείνοι ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί που αφού διέσωσαν με τη μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση που γνώρισε ποτέ η Αμερική (και με χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων) τους κολλητούς τους, ξαναθυμήθηκαν τώρα τα καλά της ελεύθερης αγοράς, και θέλουν να τα εφαρμόσουν στους υπόλοιπους. Ο σοσιαλισμός είναι καλός για τις εταιρίες, αλλά πολύ κακός για τον απλό λαό.
O κ. Scott Walker ήταν και πονηρούλης. Επειδή οι Δημοκρατικοί έφερναν αντιρρήσεις, κατέστρωσε ενα ολόκληρο συνωμοτικό σχέδιο για να περάσει στη ζούλα το νομοσχέδιο. Και οσο για την αντίδραση του κόσμου, διάφοροι προβοκάτορες θα δημιουργούσαν φασαρίες και επεισόδια ανάμεσα στους διαδηλωτές. Ο κ. Scott Walker, που σε κάθε του ομιλία ηδονίζεται μιλώντας για απολύσεις (το ίνδαλμά του είναι ο Ronald Reagan), δεν είχε πρόβλημα να χρησιμοποιήσει πρακτικές μαφίες αρκεί να περνούσε το νομοσχέδιο. Θα είναι μάλιστα και ενας απο τους μελλοντικούς προεδρικούς υποψηφίους για το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Αν κερδίσει το Madison, τότε θα γίνει γνωστός σε όλη την Αμερική, και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα θα τον θεοποιήσει. Εκμυστηρεύτηκε μάλιστα ανοιχτά το σχέδιό του σε μια συνομιλία του με κάποιον φαρσέρ δημοσιογράφο (με τον οποίον συνομίλησε νομίζοντας πως μιλούσε με τον δισεκατομμυριούχο κ. Koch, κύριο χρηματοδότη τον ρεπουμπλικάνων υποψηφίων). Η συνομιλία βγήκε στη δημοσιότητα (βίντεο), και ειναι τρισχαριτωμένη.
Σε μια ανεκδιήγητη ψηφοφορία, το νομοσχέδιο των περικοπών τελικά πέρασε (θα πρέπει τώρα να πάει στην πολιτειακή Γερουσία), αλλα οι περισσότεροι δημοκρατικοί αντιπρόσωποι δεν ήταν καν στο κτίριο για να ψηφίσουν, η ψηφοφορία έγινε εν μέσω ομιλιών και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, και το δημοκρατικό πραξικόπημα εκνεύρισε τους πάντες με την ωμότητά του. Ηταν ενα ωμό πραξικόπημα.Τώρα είναι απολύτως σίγουρο πως θα αρχίσουν τεράστιες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, η υπόθεση θα μεταφερθεί για καιρό στην εθνική τηλεόραση, θα ακολουθήσουν μηνύσεις για λόγους ηθικής, και μια τεράστια πολιτική μάχη. Με την πάροδο του πολιτικού χρόνου, η διαμάχη θα φρεσκάρει τις πραξικοπιματικές προεδρικές εκλογές του 2000 που έφεραν τον Μπούς στην εξουσία, και η πολιτική ατμόσφαιρα θα μολυνθεί αφάνταστα.
Απο την προ- Ομπάμα εποχή, και την οικονομική κρίση του 2008, η Αμερική παραμένει πολιτικά διαιρεμένη ακριβώς στη μέση, καθώς γίνεται πλέον συλλογικά φανερό πως τα προβλήματα της χώρας δεν είναι μόνον οικονομικά, και πως η κρίση έχει να κάνει με όλα τα δομικά συστατικά του καπιταλισμού μέσα απο τον οποίον η Αμερική αναπτύχθηκε και παρήκμασε ιστορικά. Κοινωνικά, πολιτικά, νομικά και δημοσιονομικά προβλήματα που παραμένουν ανέγγιχτα και ασυζήτητα για χρόνια, ζητούν τώρα τη λύση τους. Το θέμα είναι η ίδια η Δημοκρατία στη χώρα, και η πορεία της προς το αβέβαιο και προβληματικό μέλλον.
Αν επικρατήσουν στη χώρα ξανά οι Ρεπουμπλικανοί με τις αισχρές φασιστικές τους πρακτικές, την κινδυνολογία των μέσων που διαθέτουν, και με τον θίασο των ηλιθίων που ετοιμάζουν να μας πασάρουν για υποψήφιους, αν συνεχίσει η πολιτική του διαχωρισμού υπερπλούσιων και φτωχών, η μεσαία τάξη στην Αμερική κινδυνεύει πράγματι να εξαφανιστεί παντελώς. Ο Αμερικανικός λαός ειναι το μεγαλύτερο θύμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, αποτέλεσμα της στρατηγικής της ίδιας της ελίτ του. Είναι κάτι που το βλέπω και το βιώνω κάθε μέρα σε εμπειρικό επίπεδο. Και θα ήταν κρίμα, η πιο ελεύθερη και ζωντανή χώρα του κόσμου, μια χώρα που ξεκίνησε σαν ιδέα, βασισμένη στην ισότητα και δικαιοσύνη, και το τελευταίο προπύργιο και απάγιο του μεταφυτευμένου ευρωπαικού πολιτισμού, να χαθεί τόσο γρήγορα και άδοξα. Πόλεις σαν το Madison ακόμα αντιστέκονται. Και ελπίζω να νίκήσουν.
