ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΤΣΕΣΜΕΛΗΣ
«Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ᾿ ἄρτι...ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά γάρ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ᾿ αὐτῶν» (Ἀποκ. ιδ' 13)
………………………………………
Έφυγε τη Δευτέρα 1η Μαΐου από τη ζωή στα 96 του χρόνια και ετάφη σήμερα Πέμπτη τέσσερις του μηνός Μαΐου στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου ο Ευστράτιος Τσεσμελής.
Ήτανε ένα από τα εννιά παιδιά του Δούκα και της Γιαννούλας Τσεσμελή.
Μικρασιάτης στη καταγωγή ο Δούκας Τσεσμελής ήρθε στη Μυτιλήνη από την περιοχή της Σμύρνης, παντρεύτηκε τη Γιαννούλα και απέκτησαν μαζί 9 παιδιά, έξι κορίτσια και τρία αγόρια.
Την Κατίνα, τη Σταυρούλα, τη Στρατηγούλα, την Όλγα, την Αντωνία, τη Χαραλαμπία, το Παναγιώτη, τον Ευστράτιο και το Δημητρό ο οποίος έφυγε πολύ νωρίς στα 12 του χρόνια από ατύχημα.
Πολυβασανισμένος ο Στράτος. Παντρεμένος στην Αθήνα με τη Μαρία, όπου και έμειναν στη Νέα Φιλαδέλφεια, δουλεύοντας σκληρά σε εργοστάσιο υφασμάτων, απέκτησαν μαζί δύο παιδιά το Δούκα και την Άννα, όμως τους έχασε πρόωρα όλους και έμεινε μόνος. Ο Δούκας έφυγε πρώτος, 20 χρονών, νωρίς από αυτοκινητιστικό ατύχημα, η σύζυγός του η Μαρία ασθένησε και έτσι τον άφησε και αυτή και έφυγε και τέλος η κόρη του η Αννα νωρίς και αυτή, 45 χρονών, από την επάρατη νόσο.
Μετά το θάνατο της κόρης του Άννας, γεροντάκι πλέον, και με σοβαρό πρόβλημα καρδιάς, ανέλαβε να τον βοηθάει και να τον φροντίζει, η ανιψιά του η Στρατούλα κόρη της αδερφής του Κατίνας και του Χρήστου Μπακλα.
Τα τελευταία του χρονιά τα πέρασε στο υπέροχο γηροκομείο της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας " Ο Καλός Σαμαρείτης "
Εκεί πέρα τα λεφτά που δίνει ο καθένας για την περίθαλψη του, πιάνουν τόπο, γιατί είναι αμέριστη η φροντίδα και η συμπαράσταση σε όλους που βρίσκονται εκεί και αξίζουν στο προσωπικό και στη διεύθυνση του γηροκομείου πολλά συγχαρητήρια.
Τη τελευταία του πνοή την άφησε τη Πρωτομαγιά στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός και ετάφη σήμερα Πέμπτη τέσσερις του μηνός Μαΐου στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου στον οικογενειακό τους τάφο..
Στο χωριό του δεν μπόρεσε να ξανάρθει, παρά μόνο στη βάπτιση του γιου του Δούκα. Κάθε φορά όμως που μας έβλεπε εκεί πέρα στην Αθήνα ρωτούσε για το χωριό του και για τον καθένα, που τους θυμότανε όλους μία χαρά.
Χριστός Ανέστη θείε Στράτο και καλό Παράδεισο.
Όσα δεν μπόρεσες να απολαύσεις εδώ στη Γη να τα βρεις εκεί πέρα πού βρίσκεσαι τώρα απλόχερα
