« ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΔΙΑΒΩ…»
Περί γαϊδουροδρόμου και πάλιν ο λόγος.
Για το γνωστό γαϊδουρόδρομο Αχλαδερής - Σκάλας Πολιχνίτου, για μια εισέτι φορά, εκ των πραγμάτων υποχρεωνόμαστε να κοινοποιήσουμε τις σκέψεις μας, αλλά και να καταγγείλουμε την κατάσταση και την εξοργιστική αδιαφορία που ακόμα κι ακόμα, θέλοντας και μη, ανεχόμαστε.
Και παλαιότερα – και όχι μια μόνο φορά – καλέσαμε κάθε αρμόδιο να ρθει επί τόπου και να δει ότι και εμείς βλέπουμε και να διαβεί ότι και εμείς διαβαίνομε, μα …πέρα βρέχει. Μια και δεν ενδιαφέρονται για το αγώνισμα του ανωμάλου δρόμου, δεν χρειάζεται και να ασχοληθούν.
Και τα χρόνια περνάνε. Και οι αρμόδιοι έρχονται, παρέρχονται και επανέρχονται. Και ο γαϊδουρόδρομος ατράνταχτος παραμένει στη θέση του, όπως και οι πολυποίκιλες υποσχέσεις.
Ατάραχος χρόνια και χρόνια στη θέση του ο γαϊδουρόδρομος, χωρίς καμιά δύναμη να μπορεί να τον ταράξει, παραμένει έτσι και όπως προ αμνημονεύτων ετών έμεινε και κατεκυρώθη.
Με τις χειμωνιάτικες λιμνοθάλασσές του, που απαιτούν γνώσεις κυβερνήτη σε πλοίο για να καταφέρεις να… πλεύσεις.
Με τους τόνους της λάσπης του, που αφράτη και γλιστερή όπως είναι, με το απόβροχο, αν βέβαια είσαι τόσο ριψοκίνδυνος και αποφασίσεις να περάσεις, δεν σου κάνει κέφι να κρατήσεις καν, το τιμόνι του αυτοκινήτου στα χέρια σου, αφού έτσι κι αλλιώς είναι άχρηστο. Όπού και όπως θέλει αυτός θα σε πα.
Με τον καλοκαιρινό κυματισμό του, κυματισμό…που θα προτιμούσες το Κάβο Ντόρο με 10 μποφόρ, παρά εκεί που τόλμησες να διαβείς.
Και η σκόνη πάει σύννεφο. Σύννεφο αδιαπέραστο και όχι μόνο δια γυμνόν οφθαλμόν, μα και για όλες τις αισθήσεις. Και για την αφή και για την ακοή και για τη γεύση και για την όσφρηση. Αν δε έχεις την τύχη την κακή και βρεθείς πίσω από κάποιον άλλο προπορευόμενο, τότε μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Μπροστά ο ένας ανεβοκατεβαίνει στο χορό καραμπινάτων ρίχτερ και συ πίσω έρμαιο στο τσουνάμι, μάταια αναζητάς σανίδα σωτηρίας. Κι αν καταφέρεις και γλυτώσεις και δε βρεθείς κάπου σε κάποιο χωράφι να χαζεύεις τη ρακουμυρουδιά, τότε ψάχνεις για το δικό σου αυτοκίνητο αφού φυσικά δεν μπορείς να γνωρίσεις το δικό σου έτσι που κατάντησε… με τα παχέα στρώματα χώματος που έχουν επικαθήσει πάνω του.
Και ο χορός, ο χορός του γαϊδουρόδρομου, συνεχίζεται.
Συνεχίζεται με τις σπαρμένες εδώ κι εκεί κοτρόνες, με τα ανύπαρκτα χαντάκια για τα όμβρια, με τα χόρτα και τα κλαδιά που έχουν κλείσει αδιαπέραστα τις άκρες.
Άιντε λοιπόν, αν έχεις τα κότσια και γλυτώσεις! Αν καταφέρεις και ξεπεράσεις τις πλείστες όσες κοτρόνες, θα τη βρεις, απ’ την ανύπαρκτη ορατότητα. Κι αν σε αγαπάει ο Θεός και τη σκαπουλάρεις κι από κει, τότε, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεθείς στο συνεργείο για τα σπασμένα σου αμορτισέρ.
Το μόνο λοιπόν που σου μένει είναι να κάτσεις σε μια άκρη να δέσει τα χέρια σου και να σιγοτραγουδάς, «Δεν έχει δρόμο να διαβώ…» και να στέλνεις με τα σύννεφα της σκόνης, που φυσικά θα σ’ έχουν στο επίκεντρό τους, σαν τους Ινδιάνους, μηνύματα και «χαιρετίσματα στην εξουσία», μια εξουσία που μας έχει μπερδεμένους και ξεχασμένους.
π. Γεώργιος Αλεντάς
εκπαιδευτικός
Αρχιερατικός Επίτροπος Πολιχνίτου.
