Ελύτης: Για μίαν οπτική του ήχου !

Λόγια και σκέψεις του Ελύτη.

Εμείς θα πάμε σαν τη γλώσσα που περνάει από το τρυπητό για ν’ αφήσει απ’ έξω τα απόφλουδα και να βρεθεί ποιος φταίει και διαπράττει κάθε μέρα το αυτί μας μια ανορθογραφία.

Κάποτε, μια μέρα χειρότερη και της Κυριακής, το συνειδητοποίησα! Η πρωτεύουσα σ’ όλο το μάκρος της είχε γεμίσει τρύπες. Όχι απ’ αυτές που ανοίγουν οι εργάτες του Δήμου στους υπονόμους. Μιλώ για τις άλλες, πάνω στις προσόψεις των υψηλών κτιρίων, όπου προσεκτικά στήνονται οι επιγραφές εταιρειών, ιδρυμάτων και καταστημάτων. φαρμακείΟ, καφενείΟ, ΑιματολογικΟ ΚέντρΟ, ΠαιδαγωγικΟ ΙνστιτούτΟ. Που ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Στο τηλεγραφείο των νευμάτων μεγάλη αναστάτωση επικρατεί σ’ όλη τη γειτονιά. Μήπως είναι κανένας ξένος δάχτυλος, του τύπου ΝΟVΑ ΜΑΚΕDΟΝΙΑ, ή μήπως του ’φυγε του μπογιατζή το τελευταίο ψηφίο και έμεινε ανολοκλήρωτο από αμέλεια ή, δεν αποκλείεται, από οικονομία;

Μα είναι δυνατόν; Να σου φτιάχνει ο ράφτης ένα ωραίο σακάκι που το ένα του μανίκι τού λείπει, κι εσύ να κυκλοφορείς με καμάρι, όπως ο καστράτος που ιδίω δικαιώματι έμπαινε στα χαρέμια, κι ας του έλειπε κάτι· ζωή να ’χε ο σουλτάνος.

Φαίνεται πως η ζωή αυτή δεν έγινε για να επιτευχθεί «κάτι δύσκολο ή κάτι υψηλό». Καθόλου. Έγινε για την ευκολία μας. «Πονάει δόντι, βγάζει δόντι» που έλεγαν οι παλαιοί. Πονάει περισπωμένη, βγάζει περισπωμένη· πονάει δασεία, βγάζει δασεία. Και λαμπρά ταιριάζουν όλα.

Συγγνώμην, αλλά το σώβρακό σου δεν τ’ αφήνεις να φαίνεται ποτέ του. Αλλά το φορείς. Δεν είναι το πρακτικό μέρος των πραγμάτων που πρωτεύει στη ζωή μας. Τα τρία τέταρτα της ανθρωπότητας διαβιούν κατά λάθος. Διαγράφουν το περιττόν, και ας είναι ωραίον, κερδίζοντας μερικά εικοσιτετράωρα πλήξης. Αλλού, μακριά τους στάζει ο χυμός, έστω και ως ήχος στα χείλη μιας θυγατρός του Ομήρου.

Στις δέκα λέξεις μας οι πέντε είναι ξένες. Ολοταχώς βαδίζουμε προς μιαν εσπεράντο παρά πέντε. Κανένας Ηρώδης δε θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία όπως αυτή του τελικού -ν· εκτός κι αν του ’λειπε η οπτική του ήχου.

Μια Φύση ευκτική, ανώτερη και της Αττικής, εξαποστέλλει ρυακισμούς και θροΐσματα στο Θριάσιο πεδίο των αποξηραμένων μεταρρυθμιστών, που χάρη στον ευφωνικό στραβισμό τους εκλαμβάνουν τον εαυτό τους για προοδευτικό. Αλλά στους φθόγγους, όπως και στα χρώματα, δεν υπάρχει η έννοια της προόδου. Εκτός κι αν εσύ είσαι ο δράστης, οπότε όσο πιο ευώχυμο είναι το ένα τόσο δυσαπεικόνιστο είναι το άλλο.

Ὀδυσσέας Ελύτης

Από «Εν λευκώ», Εκδόσεις Ίκαρος (1992)

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΩΝ "ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΩΝ"

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης...

Κατ' αρχάς, για να ξέρουμε για τί μιλάμε, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η έννοια του φασισμού, πρωτίστως περιέχει την αποφασιστικότητα για την επιβολή των θέσεών του, δυναμικά.

Αυτό προκύπτει από την ρίζα της λατινικής λέξης Fascismo που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (φάσκες, ενικός: fascis, ιταλικά fascio :φάσιο) που ονομάζονταν συγκεκριμένο αρχαίο ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας, που απεικόνιζε «ράβδους δεμένες γύρω από έναν πέλεκυ», δηλαδή ένα σύμβολο που συμβολίζει αυτό που λέμε εμείς "η ισχύς εν τη ενώσει".

Αυτός, λοιπόν, ο συμβολισμός της ισχύος, ζεύτηκε (από τον Μουσολίνι, το 1919) με την έννοια της "Εθνικοφροσύνης" του, και από τότε η έννοια της ισχύος (που συμβολίζει η λέξη "φασισμός") συνυφάνθηκε με την βίαιη και άκρατη εθνικοφροσύνη (Ναζισμός), που δεν δέχεται άλλη ιδεολογία.

Αποτέλεσμα της άνθισης αυτού του "διδύμου", ήταν η "τέλεια καταστροφή" του Β'ΠΠ, κατά τον οποίο κυριάρχησαν οι θηριωδίες των φασιστών/ναζιστών του "άξονα".

Αλλά, ας έρθουμε στο προκείμενο.

Στις μέρες μας, η λέξη "φασίστας" χρησιμοποιείται πάντοτε με αρνητική σημασία, συχνά ως μια ετικέτα για βίαιη επίκριση μιας αντίθετης άποψης, και υποδηλώνει απολυταρχισμό και αντιδημοκρατική αντίληψη.

Σύμφωνα με αυτή την έννοια, οι αυτοπροβαλλόμενοι στη χώρα μας σαν αντιφασίστες, ενεργούν άκρως φασιστικά, αλλά και υποκριτικά (υποδυόμενοι τους αντιφασίστες), προκειμένου να επιβάλλουν τις απόψεις τους.

Παράδειγμα, ο πρόσφατος ξεσηκωμός όλων των "αντιφασιστικών δυνάμεων" για ένα ανέκδοτο που επανέλαβε η πρωταθλήτριά μας Βούλα Παπαχρήστου στο internet που, ήτανε, λέει, ρατσιστικό! (κάποιος πρέπει να πεί στους ανεγκέφαλους "εγκεφάλους" του "αντιφασιστικού μορφώματος" πως, ΚΑΘΕ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, για να είναι "ανέκδοτο", (δηλαδή να προκαλέσει θυμηδία) στήνει απέναντι, για να γελοιοποιήσει, κάποια ιδέα ή κάποιο πρόσωπο. Δεν θα υπήρχαν "ανέκδοτα" χωρίς αυτή την προϋπόθεση και τεχνική....)

Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε !!!

Η ΔΗΜΑΡ, ως συγκυβερνόν κόμμα, με σημαιοφόρο την αδιαμφισβήτητη ηγέρια του "αντιφασισμού" Ρεπούση, φρόντισε να αποκλειστεί από την εθνική ομάδα των Ολυμπιακών αγώνων, η πρωταθλήτριά μας!!

Η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, έβγαλε ολόκληρη σχετική ανακοίνωση, επικροτώντας τον αποκλεισμό σαν "ενέργεια ορθή και επιβεβλημένη" !!!

Το ΚΚΕ, ομοίως, καταγγέλοντας ότι στον αθλητισμό καλλιεργείται η "εθνική υπεροψία".

Το "υπόλοιπο Πα.Σο.Κ", ψέλλισε κάτι στο ίδιο πνεύμα, μήπως και σώσει τον "αντιφασισμό" του, μετά την ολοσχερή απώλεια του "σοσιαλισμού" του στην κυβερνητική πρακτική τού άκρατου νεοφιλελευθερισμού...

Οι "αντιφασιστικές δυνάμεις" στη σημερινή Ελλάδα, άφησαν πίσω τους σε φανατισμό και ξεπέρασαν και τους (κατηγορούμενους, από αυτούς, για φανατισμό) ρασοφόρους της Ορθοδοξίας, αφού (οι τελευταίοι) δεν τολμούν να περάσουν από τη διαδικασία του αφορισμού, (όπως κάνουν οι "αντιφασίστες") όλους αυτούς που καθημερινά λένε γαργαλιστικά ανέκδοτα με τον Χριστό, τον Θεό, την Παναγία και δεν συμμαζεύεται... Δηλαδή τα δύο τρίτα του Ελληνικού πληθυσμού!!

Δηλαδή στη χώρα μας, δεν επιτρέπεται και διώκεται ΜΟΝΟΝ η προσβολή (και η υπόνοια ύπαρξής προσβολής) της ράτσας, της φυλής και του άλλου έθνους . Η προσβολή του θρησκευτικού μας αισθήματος (και κάθε θρησκείας), η προσβολή του δικού μας έθνους, αλλά και η προσβολή της νοημοσύνης μας, είναι απέραντα ελεύθερα !!!!!

Οι "αντιφασιστικές δυνάμεις" στη χώρα μας, συναγωνίζονται, πλέον, μόνον τους μουλάδες του Ιράν σε επίδειξη "καθαρότητας σκέψης" και αυστηρότητας των μέτρων αντιμετώπισης κάθε αντίθετου !!

Αλίμονο σε όποιον δεν συμμορφωθεί..... Τα κεφάλια μέσα !!!

http://thalamofilakas.blogspot.gr/2012/07/blog-post_26.html

Σημείωση δική μου : " αἰδώς Ἀργεῖοι "    

Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη Fascismo που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (φάσκες, ενικός: fascis, ιταλικά fascio :φάσιο) που ονομάζονταν συγκεκριμένο αρχαίο ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας, που απεικόνιζε «ράβδους δεμένες γύρω από έναν πέλεκυ».

Η λέξη παραπέμπει στους «littores» (λιτόρες) που ήταν ένα είδος ομάδων σωματοφυλάκων των γερουσιαστών της αρχαίας Ρώμης οι οποίοι διακρίνονταν από μια ράβδο που κρατούσαν και η οποία ήταν το σύμβολο της εξουσίας τους. Οι fasces ήταν στην αρχαία Ρώμη σύμβολο της εξουσίας των δικαστών και συμβόλιζαν την «ισχύ δια της ενώσεως»: μια μόνο ράβδος σπάζει εύκολα, ενώ μια δέσμη πολύ δύσκολα. Οι ράβδοι δεμένες γύρω από έναν διπλό πέλεκυ που έγινε το σύμβολο του φασισμού. Η αντιστοιχία με τους φασίστες της δεκαετίας του '20 βρίσκεται στο ότι οι πρώτες ομάδες φασιστών που σχηματίστηκαν στην Ιταλία ονομάστηκαν «fascio di combattimento», δηλαδή ομάδες-δέσμες μάχης.

 

http://el.wikipedia.org/wiki

Η Αγία Παρασκευή !

 Αγία  Παρασκευή

 

Αγία Παρασκευή ή Παρασκευή η Οσιομάρτυς ή Παρασκευή η Παρθενομάρτυς ή Παρασκευή Αθληφόρος είναι Αγία της Ορθοδόξου και Καθολικής εκκλησίας και θεωρείται προστάτιδα των ματιών. Έζησε στη Ρώμη κατά το 2ο αιώνα και υπέστη μαρτυρικό θάνατο επί ημερών Αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου.

Ο βίος της

H Αγία Παρασκευή γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Ρώμης επί Αυτοκρατορίας Αδριανού. Γονείς της ήταν ο Αγαθόνικος και η Πολιτεία, που ήσαν θεοσεβούμενοι Χριστιανοί και οικονομικά εύποροι. Για πολλά χρόνια δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί και τελικά απέκτησαν την Παρασκευή, μετά από πολλά χρόνια θερμής προσευχής. Η Αγία Παρασκευή μάλιστα γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή και έτσι αποφάσισαν να της δώσουν το όνομα της ημέρας που γεννήθηκε. Η ανατροφή της από μικρή ηλικία έγινε με βάση Χριστιανικά πρότυπα.

Έτσι από μικρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη κλίση προς το λόγο του ευαγγελίου και ξεχώριζε για τον ενάρετο βίο της. Παρότι το παρουσιαστικό της ήταν ιδιαίτερα θελκτικό και πολλοί εύποροι της εποχής είχαν ζητήσει την όμορφη Παρασκευή σε γάμο, αυτή αρνείτο, προτιμούσε την διακονία των γονιών της και των γειτόνων της, την προσήλωση στην προσευχή και τη μελέτη των Γραφών. Με το πέρασμα μάλιστα των ετών απέκτησε και σημαντική βιβλική κατάρτιση.

Σε ηλικία 20 ετών, η Αγία Παρασκευή έχασε τον πατέρα της. Αυτό στάθηκε σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη της πορείας της διότι πλέον ήταν μόνη και με αρκετά χρήματα ώστε να πραγματοποιήσει φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο που ποθούσε. Έτσι εκποιεί όλη της την περιουσία σε φτωχούς και αφιερώνει το χρόνο της στην ανακούφιση των ασθενών. Δίνεται ολοκληρωτικά στην ιεραποστολή, διδάσκει σε σπίτια γυναίκες, μικρά παιδιά, διακονεί αδυνάτους, σπεύδει για τις ανάγκες τις εκκλησίας της Ρώμης. Μάλιστα με τον καιρό επέκτεινε τη δράση και σε γειτονικά χωρία και εκκλησίες. Πλησίαζε ιδίως νέες γυναίκες, προκαλούσε συζητήσεις, ομιλούσε για το Χριστό, το παράδειγμά Του.

 Γρήγορα όμως έφτασαν στα αυτιά του Αυτοκράτορα Αντωνίνου οι δραστηριότητες της Παρασκευής, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί ενώπιόν του. Η σεμνή και όμορφη εμφάνιση της στον Αυτοκράτορα, μάλιστα λέγεται ,πως τον εντυπωσίασε. Αλλά και η σύνεσή της, το θάρρος της και η διαύγεια πνεύματος έγιναν αντιληπτά από τον Αντωνίνο, ο οποίος δεν ήθελε να εφαρμόσει τα μέτρα του Ρωμαϊκού νόμου σε βάρος της, όπως ορίζονταν για τους Χριστιανούς. Δοκίμασε πολλές μεθόδους ιδιαίτερα κολακευτικές για γυναίκα, αλλά τελικά έμεινε αμετακίνητη στη θέση της.

Η Παρασκευή τελικά συνελήφθη και οδηγήθηκε σε τιμωρία βασανισμού μέχρι να ομολογήσει την αποστροφή της από το χριστιανισμό. Αρχικά της έθεσαν μια πυρακτωμένη περικεφαλαία στην κεφαλή της. Εν συνεχεία και αφού δε λύγισε, ρίχτηκε στην απομόνωση. Μια οπισθοχώρηση άλλωστε θα σήμαινε μεγάλη νίκη του Αυτοκράτορος και πλήγμα ιδιαίτερα στο γυναικείο Χριστιανικό πληθυσμό που θα έβλεπε τη θερμότερη εκπρόσωπό της να αλλαξοπιστεί. Αυτή όμως αντί να λυγίσει, θεώρησε εξαιρετικό χρόνο την απομόνωση για προσευχή. Μάλιστα το βράδυ άγγελος Κυρίου ενεφανίσθη ενώπιόν της και την ελευθέρωσε από τα δεσμά της.

Η Παρασκευή ενώπιον του Αυτοκράτορα πλέον πάλι, έμεινε σταθερή, ο Αντωνίνος κατάλαβε πλέον το μάταιο της προσπάθειάς του και διέταξε σε βασανισμό μέχρι θανάτου. Έτσι την οδήγησαν ενώπιον ενός καζανιού που περιείχε καυτό λάδι. Όμως εδώ αναφέρεται από τον βιογράφο της μέγα σημείο. Πως ενώ εισήχθη στο θερμό λάδι, παρέμενε ανέπαφη. Όταν το άκουσε ο Αντωνίνος δεν πίστεψε σε κάτι τέτοιο και θέλησε ο ίδιος να διαπιστώσει το αληθές, όμως πλησιάζοντας το λέβητα τα μάτια του βλάφτηκαν, όταν η Παρασκευή του έριξε λίγο λάδι στα μάτια, με αποτέλεσμα να τυφλωθεί. Η Παρασκευή όμως με θαυματουργικό τρόπο θεράπευσε τα μάτια του.

Έτσι μέχρι και σήμερα θεωρείται προστάτης των ματιών. Μετά το γεγονός ο Αντωνίνος άφησε ελεύθερη την Παρασκευή. Μάλιστα από το γεγονός αυτό και έπειτα ο Αντωνίνος διατήρησε θετική για τη εποχή στάση για τους χριστιανούς και για αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο «Ευσεβής». Έτσι η Παρασκευή επέστρεψε στο έργο της κάτι που έδωσε πολύ δύναμη στη χριστιανική κοινότητα, ιδίως δε στις γυναίκες που στο πρόσωπό της έβλεπαν ένα σπουδαίο στήριγμα.

Όμως σύντομα τον Αντωνίνο διαδέχθηκε ο Μάρκος Αυρήλιος. Μέσα στους πρώτους χριστιανούς που συνέλαβε ήταν και η Παρασκευή. Ο ίδιος, έδωσε εντολή σε δύο έπαρχους να τη βασανίσουν. Ο ένας ονομαζόταν Ασκληπιός, ήταν αυτός που την έριξε σε χώρο που φυλάσσονταν φίδια, τα οποία όμως πέθαναν όταν την πλησίασαν. Ο Ασκληπιός ταράχτηκε, πιθανώς να γνώριζε και αυτά που οι χριστιανοί μεταξύ τους συζητούσαν ή ακόμα να ήξερε τα λεγόμενα για την ίδια τη Παρασκευή. Μετά τα γενόμενα ανέλαβε δράση ο έτερος έπαρχος ονόματι Ταράσιος. Αυτός όμως της απέκοψε την κεφαλήν και έτσι βρήκε τέλος η ζωή της Αγίας και μεγαλομάρτυρος Παρασκευής.

Χριστιανοί περιμάζεψαν το λείψανό της και εν καιρώ το τοποθέτησαν στη βάση του θυσιαστηρίου. Η μνήμη της εορτάζεται στις 26 Ιουλίου.

Βιβλιογραφία
Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής κ.κ.Ιγνάτιος, «Η Αγία Παρασκευή»,Εκδόσεις «Ο Σωτήρ», Αθήνα, 2005. 

 http://el.orthodoxwiki.org

Το αληθινό νόημα του όρου «διεθνοποίηση της παιδείας»…

Το αληθινό νόημα του όρου «διεθνοποίηση της παιδείας»…

ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΡΟΜΜΥΔΑ

Εκείνο για το οποίο απορώ σφόδρα είναι το πως δεν υπάρχει ακόμα μεγάλος κεντρικός δρόμος των Αθηνών με το όνομα, «Λεωφόρος Εφιάλτου». Πως δεν έχει στηθεί ακόμα σε μεγάλη κεντρική πλατεία της πρωτευούσης μεγαλοπρεπής ανδριάντας του Πήλιου Γούση. Πως τέλος δεν έχει ονομαστεί κάποιο μεγάλο ίδρυμα, πολιτιστικό κέντρο, νοσοκομείο, αεροδρόμιο, «Νενέκειο».
Η Ελλάς είναι μια χώρα στην οποία τίποτε δεν είναι πιο βέβαιο, πιο δεδομένο, από την απόδοση τιμών, τίτλων, την ηρωοποίηση των δωσιλόγων και προδοτών, και ταυτοχρόνως ο απηνής διωγμός, η κατασυκοφάντηση των πατριωτών και όλων όσων στάθηκαν εμπόδιο στους ανθέλληνες, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν είναι ελεύθερο, κυρίαρχο κράτος.

Διαβάζουμε στις εφημερίδες: Στη Ρόδο πρόκειται να βρεθεί σήμερα Παρασκευή ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου προκειμένου να παραστεί σε διεθνές συνέδριο που αφορά την πληροφορική.

Πρόκειται για την διοργάνωση του ICICTE 2012: International Conference on Information Communication Technologies in Education, που διοργανώνεται από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, το Πανεπιστήμιο Solent του Southampton στη Βρετανία και τον οργανισμό Justice Institute of British Columbia, του Καναδά και θα διεξαχθεί στο Συνεδριακό Κέντρο του Ξενοδοχείου Rodos Palace, της Ρόδου.

Ο κ. Παπανδρέου θα απευθύνει χαιρετισμό στο συνέδριο, ενώ έχει προγραμματιστεί να του απονεμηθεί τιμητική διάκριση για την προσφορά του στη «διεθνοποίηση της παιδείας».

Τι σημαίνει όμως «διεθνοποίηση της παιδείας»; Πρόκειται για μια «κωδική» ονομασία που σημαίνει στην πραγματικότητα «αφελληνισμό της παιδείας». Όλα σήμερα εκφράζονται συνθηματικά, κεκαλυμμένα ώστε να υποκρύπτεται η πραγματική σημασία των, και μαζί με αυτή και η παγίδα η οποία κατασκευάζεται προσεκτικά αδιόρατα, εν είδη εργοχείρου, η οποία προορίζεται να παγιδεύσει, να εγκλωβίσει τους λαούς κάτω από ένα ενιαίο πολιτισμικό, οικονομικό, πολιτικό και διοικητικό σύστημα.

Γι’ αυτό όταν οι άνθρωποι διερωτώνται γιατί γίνονται όλα αυτά, ποιος είναι ο σκοπός αυτών των «μέτρων», λαμβάνουν διάφορες απαντήσεις-προσχήματα που σκοπό έχουν να τους παραπλανήσουν, να τους αποπροσανατολίσουν να τους διατηρούν εν υπνώσει μέχρι να τελειώσει το «εργόχειρο», να βρεθούν εγκλωβισμένοι και να ξυπνήσουν ξαφνικά μέσα σε μια εφιαλτική πραγματικότητα, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν πώς και από πού προέκυψε αυτή.

Τότε οι έννοιες θα αποκτήσουν πάλι την πραγματική των σημασία, μα θα είναι αργά. Τότε θα αντιληφθούν οι άνθρωποι ότι είμαστε φτωχοί όχι γιατί είμαστε τεμπέληδες, όπως μας λένε, ούτε γιατί είμαστε φοροφυγάδες, ούτε γιατί δεν μας πλήρωσαν τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο οι Γερμανοί, ούτε τέλος γιατί τα λεφτά τα έφαγαν οι κλέφτες πολιτικοί σαν τον Τσοχατζόπουλο. Η φτώχια μας είναι τεχνητή, είναι η πορεία μας μέσα στην «παγίδα», είναι μέρος του μηχανισμού της παγίδας.

Το ίδιο ισχύει για όλα ανεξαιρέτως. Για τον «Καποδίστρια», τον «Καλλικράτη», τις «αποκρατικοποιήσεις», τις «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», την «θέρμανση του πλανήτη», την προώθηση των μεταλλαγμένων, την κάρτα του πολίτη, τα «αντιρατσιστικά» κινήματα, την λαθρομετανάστευση, την Ευρωζώνη, τις ανεξάρτητες αρχές, τις ΜΚΟ, τα «φορολογικά συστήματα», τα «ενιαία ασφαλιστικά συστήματα υγείας», την απαγόρευση του καπνίσματος, που σκοτώνει πολύ λιγότερους από όσους αυτοκτονούν από την απελπισία· και ότι άλλο ακόμη διαφημίζεται και προωθείται.

Όλα έχουν μια εύπεπτη δικαιολογία-πρόσχημα μα στο βάθος φαίνεται για όσους μπορούν να δουν, ότι πρόκειται για εξαρτήματα της «παγίδας», ότι προχωρούμε βαθύτερα μέσα στην «παγίδα» και είναι ζήτημα χρόνου να ακούσουμε τον πάταγο της πτώσεως του μηχανισμού της.

Εν προκειμένω, τι σημαίνει ο όρος «διεθνοποίηση της παιδείας» για τον οποίο βραβεύθηκε ο κ. Παπανδρέου; Ποιος τον εμπνεύστηκε, τον πρότεινε, τον θεσμοθέτησε, τον έκανε βραβείο και το έδωσε σ’ αυτόν που δεν έχει καμία σχέση με κανενός είδους παιδείας και μόρφωσης; Και γιατί; Σε ποιο σχέδιο, πολιτισμό, ιδεολογία, πολιτική εντάσσεται; Σε τι αποσκοπεί αυτή η βράβευση του… νεκροθάφτη της Ελλάδος;

Σημαίνει μήπως ο όρος «διεθνοποίηση της παιδείας» την κατάργηση του προσδιορισμού «εθνικής» από το όνομα του υπουργείου; Ή την υιοθέτηση εκείνου του αστείου λογότυπου που θυμίζει σήμα νηπιαγωγείου, «τα χελιδόνια», παρά έμβλημα σοβαρού υπουργείου, που θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα, αφού αποκαλύπτει το τραγικό πρόσωπο μιας προδοσίας.

Τίποτα απ’ αυτά. Ο όρος «διεθνοποίηση της παιδείας» σημαίνει την επάνδρωση του υπουργείου με διεθνιστές «αχυράνθρωπους» χωρίς κριτική σκέψη που για να επιβιώσουν παπαγαλίζουν τις απόψεις των ανθελληνικών κύκλων έναντι γενναίας αμοιβής και τεράστιας υποστήριξης.

Σημαίνει την μετατροπή της παιδείας από μια διαδικασία καλλιέργειας, μετάδοσης γνώσεων, δηλαδή βιωμάτων, μετάδοσης αρετών, αξιών, θεωριών, την καλλιέργεια ευαισθησιών, περιεργείας, ήθους, κοινωνικότητος, την άσκηση της κριτικής σκέψεως, την μετάδοση σεβασμών, ιερών και οσίων, σε έναν σωλήνα που ξερνάει ακατάσχετα με την δύναμη πυροσβεστικής αντλίας άσχετες, ασυνάρτητες, άχρηστες πληροφορίες.

Σημαίνει την αντικατάσταση της πνευματικότητος, του ανθρωπίνου παραδείγματος, της ιερής σχέσης δάσκαλου μαθητού από «διαδραστικές» και άλλες ηλεκτρονικές… τρίχες, που όμως εντυπωσιάζουν τους αδαείς.

Σημαίνει την δημιουργία συγχύσεως στον εγκέφαλο των μαθητών ώστε να μην μπορούν να προσανατολιστούν, να βάλουν μια τάξη στην σκέψη των την προσωπικότητά των, την ζωή των.

Σημαίνει την δημιουργία, αντί ελευθέρων δημιουργικών ψυχών, υλιστικών ενσταβλισμένων ζώων. Σημαίνει την αποκαρδίωση και την απογοήτευση των μαθητών για επιδίωξη οιουδήποτε υψηλού και ευγενούς στόχου και τον περιορισμό των σε συλλογή ατελείωτων πτυχίων, πιστοποιητικών, μορίων, που όλα μαζί, μαζί με τον ιδρώτα των τριάντα χρόνων χαμένης ζωής αξίζουν όσο το «αφορολόγητο» ενός πάμφτωχου ανειδικεύτου εργάτη.

Όπως παντού έτσι κι’ εδώ, κοροϊδεύουν, δίνουν χαρτιά χωρίς μορφωτικό αντίκρισμα, όπως δίνουν χαρτονομίσματα χωρίς αξία, δικαιώματα χωρίς πολιτική σημασία, φρούδες ελπίδες, υποσχέσεις, κοκ., απλά για να εκμαυλίσουν. Δίνουν άδεια φανταχτερά κουτιά.

«Διεθνοποίηση της παιδείας» σημαίνει την δημιουργία ενός ιστορικού βούρκου που προκύπτει από το ανακάτεμα ψεμάτων, διαστρεβλώσεων, συκοφαντιών, οπού ρίχνεται ο μαθητής να κολυμπήσει για να χάσει την εθνική του ταυτότητα, την ιστορική του συνείδηση, κάθε πηγή εμπνεύσεως για ελευθερία και αξιοπρέπεια, κάθε πηγή αντλήσεως προτύπων χαρακτήρων και συμπεριφορών. Όλα δε αυτά υπό το πρόσχημα της ειρήνης και συναδελφώσεως των λαών. Να το πρόσχημα, η παγίδα.

Αλλά ποια αξία έχει η ειρήνη χωρίς ελευθερία, αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση. Ποιος δούλος δεν θα αντάλλασσε την «ειρηνική» του δουλεία με ελευθερία και υπόληψη;

Αλλά «διεθνοποίηση της παιδείας» σημαίνει και μοντελάκια σινιέ, αντισυλληπτικά, ναρκωτικά, χαλκάδες στη μύτη και αλλού, κόμμωση άφρο, σκοτεινό όραμα για το μέλλον, ανεργία, απελπισία, απομόνωση, μοναξιά, απονέκρωση της ψυχής, της ζωής. Αυτό βραβεύτηκε. Η συμβολή του κ. Παπανδρέου στην καταστροφή του Ελληνικού πολιτισμού, στην δημιουργία πολιτισμικού αδιεξόδου στην πορεία της Ελληνικής νεολαίας.

Η «διεθνοποίηση της παιδείας» προχωράει σε πλήρη καταστροφή της Ελληνικής γλώσσης προπαρασκευάζοντας το έδαφος για την εισαγωγή του φωνητικού αλφαβήτου. Το βιβλίο γραμματικής της Ε’ Δημοτικού αναφέρει ως φωνήεντα τα α, ε, ι, ο, και… ου, καταργώντας τα η, υ, και ω, στα δε σύμφωνα προσθέτει τα, μπ. γκ, ντ. και καταργεί το ξ, ακολουθώντας την γραμμή Λένιν ο οποίος είπε ότι «όποιος θέλει να καταστρέψει ένα λαό, ας ξεκινήσει από την καταστροφή της γλώσσας του».

Συγχαρητήρια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και στους καθηγητάς του για την πρωτοβουλία των. Τους αξίζει να τιμηθούν κι αυτοί με την σειρά των με το βραβείο για την συμβολή των στην «προώθηση του… ανθελληνισμού».

 [www.proinoslogos.gr]

Διαβάστε επίσης

Η παιδεία των Ελλήνων

Αποκάλυψη ψυχής: Η δυστυχία του να είσαι Πομάκος δάσκαλος…

Το υπουργείο Παιδείας κατήργησε τα φωνήεντα «η» και «ω» από τη νέα Ελληνική Γραμματική;

«Δολοφόνοι»… της ελληνικής μας γλώσσας

ΕΛΛΑΣ

Αγιοι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ανάργυροι !

Τα δίδυμα αδέρφια Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη, και για αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν να πιστεύσουν στον Χριστό.

Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τους Αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες. Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του και ο Καρίνος προσπάθησε να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και ο ίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Συγκεκριμένα, όταν ο Καρίνος ανέκρινε τους Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι την θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό. Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστευσαν στον Χριστό όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή μπροστά σ' αυτό πού συνέβη και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τους έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές.

Αργότερα όμως, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, οι Άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλο που τούς είχε μάθει την ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Γι' αυτό τον λόγο τους ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν κάποια βότανα και εκεί τους επιτέθηκε με πέτρες και τους θανάτωσε.

Απολυτίκιον
Ηχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείοι θεράποντες, και ιατήρες βροτών, ανάργυρον βλύζετε, την θεραπείαν ημίν, Ανάργυροι ένδοξοι, όθεν τους προσιόντας, τή σεπτή υμών σκέπη, ρύσασθε νοσημάτων, και παθών ανιάτων, Κοσμά και Δαμιανέ, Ρώμης βλαστήματα.

Ετερον Απολυτίκιον Ηχος πλ. δ’.
Αγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Κοντάκιον
Ηχος β’.
Οι την χάριν λαβόντες των ιαμάτων, εφαπλούτε την ρώσιν τοις εν ανάγκαις, Ιατροί θαυματουργοί ένδοξοι· αλλά τη ημών επισκέψει, και των πολεμίων τα θράση καταβάλλετε, τον κόσμον ιώμενοι εν τοις θαύμασι.

http://takisgames.blogspot.gr/2011/06/blog-post_30.html

Η ψηλή απο την Αμαλιάδα ! Απο τον Ντινόπουλο Ιωάννη

Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

Κάθε μετακίνηση με μέσο μαζικής μεταφοράς ενέχει και κάποιο κίνδυνο. Ετσι θεωρώ άδικο να χειροκροτείται μόνον ο πιλότος του αεροσκάφους στην προσγείωση και να μην λέμε ούτε ενα ευχαριστώ στον οδηγό του υπεραστικού λεωφορείου μόλις φτάσουμε στον προορισμό μας !
Γιατί η ασφαλής άφιξη στον προορισμό μας δεν είναι ποτέ απολύτως δεδομένη !

Εγώ πάντως και ευχαριστώ λέω και κάποια πράγματα προσέχω όταν μετακινούμαι με υπεραστικά λεωφορεία .

Το πρώτο που προσέχω  είναι το λεωφορείο και αν αυτό ειναι καινούργιο, το ταξείδι θα είναι και άνετο και ασφαλές. 
Το δεύτερο ειναι ο οδηγός , που σημαίνει οτι αν ειναι νέος θα εχει ταχύτερα αντανακλαστικά και λιγότερη αλαζονεία, αυτή του "βετεράνου" που είναι και η αιτία για τα περισσότερα ατυχήματα. Θέλω ομως να επισημάνω οτι και οι στόλοι των ΚΤΕΛ των νομών που χρησιμοποιώ ειναι καινούργιοι και οι οδηγοί τους πεπειραμένοι και ευγενείς.
Το τρίτο που με ενδιαφέρει ειναι η θέση και ζητάω  πάντα μιά απο τις πρώτες. 
Και τελευταία- που όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό- είναι το ποιός θα είναι ο συνταξειδιώτης μου ! Ποιός δηλαδή θα καθήσει δίπλα μου ! Θα μου πείτε τι σημασία εχει αυτό; Ταξιδέψτε εσείς απο την Αμαλιάδα ως την Αθήνα με μια συμπαθή τσιγγάνα 140 κιλών και με μόνιμη αποχή απο το νερό   ή με ενα δίμετρο μοντέλο που κάθισε δίπλα μου την τελευταία φορά και βρείτε μόνοι σας τη διαφορά ! 

Ειχα τη θέση 1, ακριβώς πίσω απο τον οδηγό και κάθισα σ΄αυτήν λίγα λεπτά πρίν ξεκινήσει το λεωφορείο για Αθήνα. Εδεσα και τη ζώνη ασφαλείας , αφού μου παρέχεται ως υπηρεσία και περιμέναμε τον οδηγό , ο οποίος απ΄ο,τι ειδα ηταν ενας νέος γύρω στα 30. Το λεωφορείο ειχε σχεδόν γεμίσει , αλλά η θέση δίπλα μου ηταν ακόμη κενή !

Ξαφνικά μπαίνει μέσα απο τη μπροστινή πόρτα μια νεαρά γύρω στο ενα και εννενήντα.. Ειχε κυματιστά μαλλιά, κοντή φούστα , μακριά πόδια , ψηλά τακούνια και...(μήν περιμένετε αλλες περιγραφές) απευθυνόμενη σε μένα με νάζι- σίγουρη για την υπεροχή της -...

....-Καλέ αυτή ειναι η θέση δύο;

Δεν απήντησα, απλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι και στριμώχτηκα προς τον τοίχο (το παράθυρο εννοώ) και για να της δώσω όσο πιό πολύ χώρο να βολέψει αυτά τα μακριά πόδια και να μην ακουμπήσω καθόλου πάνω της. Σε αυτές τις γυναίκες δεν μιλάς , δεν κοιτάς, δεν ακουμπάς. Σε κάθε περίπτωση θα αποβεί σε βάρος σου και θα τους ανεβάσεις και τις μετοχές, καθιστώντας τες ακόμη πιό επικίνδυνες....

 Τόσο μακριά πόδια, ομως,  δεν βολεύονται εύκολα... Ευτυχώς που το προστατευτικό πίσω απο τον οδηγό εφτανε ως τη μέση της δικής της θέσης και θα δείτε τι εννοώ. Ξεκίνησε, λοιπόν ,το λεωφορείο, το οποίο αν και υπερσύγχρονο και με οθόνη τεσσάρων παραθύρων δίπλα στο τιμόνι, που ο οδηγός εβλεπε όλους τους επιβάτες, ειχε και κάποια απο εκείνα τα πονηρά καθρεφτάκια αριστερά και δεξιά για ειδικές...αποστολές !

Η κυρία άνοιξε ενα βιβλίο και προσπάθησε να βολευτεί. Γύρισε πλάτη σε μένα και έβαλε το αριστερό πόδι πάνω στο άλλο και γέμισε ο διάδρομος με το  πόδι της. Οταν γύρισε πρός το μέρος μου και εβαλε το δεξί πόδι πάνω στο αριστερό , το πόδι της βγήκε υποχρεωτικά εξω απο το προστατευτικό που σας έλεγα και το τακούνι της γόβας της κυρίας έφτασε στο ριζαύτι του οδηγού. (Το κάθισμα του οδηγού ειναι σε πολύ πιό χαμηλό επίπεδο απ΄αυτό των επιβατών )

 Αυτές οι εναλλαγές της θέσης της στο κάθισμα και των ποδιών της, του ενός πάνω στο άλλο , γίνονταν συνεχώς, αλλά ο οδηγός δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ οταν το τακούνι της "έπαιζε" μεταξύ του αυτιού και ματιού του !

Δεν φαντάζομαι βέβαια να έκανε το ιδιο, ο οδηγός εννοώ, εαν επρόκειτο για αθλητικό παπούτσι μαθητού ή για άρβυλο φαντάρου !

Θυμήθηκα -και χαμογέλασα- την ιστορία που μου ΄λεγε ενας φίλος, του οποίου η πολυκατοικία στην οποία εμενε ειχε κοινό ακάλυπτο με αλλες τρείς πολυκατοικίες και σε κάποια απ΄αυτές εμενε ενας περίεργος μεσήλικας, ο οποίος εκανε συνεχώς παρατηρήσεις ή εφερνε "το εκατό" εάν κάποιος παραβίαζε το ωράριο κοινής ησυχίας εστω και για λίγο. Αυτός όμως , ο ίδιος, δεν διαματρυρήθηκε ποτέ για κάποια κυρία που "έσκουζε" ώρα του μεσανύχτου, λές και τη σφάζανε στό γόνατο ή οταν "έδινε οδηγίες" στο  συνοδό της... πως να την φτάσει στον έβδομο ουρανό σε άπταιστα "γαλλικά"...

 Και μετά μου μιλάς για ισότητα , μου έλεγε... !

Τέλος πάντων , η κυρία άλλαζε θέση σώματος και ποδιού και έκλεινε ή ανοιγε το βιβλίο και εγώ παρακολουθούσα τη διαδρομή και τη βροχή που μαστίγωνε το παράθυρό μου και το παρμπρίζ του λεωφορείου ακριβώς μπροστά μου, βυθισμένος στις σκέψεις μου.

Θα κοντεύαμε στην Κόρινθο όταν είδα μπροστά μας σταματημένα αυτοκίνητα και διαπίστωσα οτι ο οδηγός μας δεν ειχε κόψει ταχύτητα. Τώρα ,θες η βροχή; θές οι λάμπες των στόπ του αυτοκινήτου μπροστά  μας να ηταν καμμένες; θές ο νεαρός οδηγός να "επεσε" πάνω στην αλλαγή των ποδιών της κυρίας και να προσπαθούσε να διακρίνει χρώμα "εν τω βάθει;"  Θού, Κύριε ,φυλακήν τω στοματί μου...

...Ημουν σίγουρος οτι θα τα πάρουμε , κατά το κοινώς λεγόμενον, παραμάζωμα και με τη σιγουριά της ζώνης ασφαλείας που ειχα φορέσει, έβαλα το αριστερό μου χέρι κόντρα στην κόγχη του παραθύρου και με το δεξί μου χέρι, που πέρασε κάτω απο το  στήθος της κυρίας ,έπιασα αστραπιαία το μπράτσο του καθίσματός της , τη στιγμή ακριβώς που άρχισαν τα δυνατά φρεναρίσματα και οι επιγονατήσεις του βαρέως οχήματος...

Με το πρώτο φρενάρισμα ακούστηκαν φωνές γυναικών και θόρυβος αντικειμένων που πέφτανε απο το χώρο των μικροαποσκευών πάνω απο τα καθίσματα. Ακολούθησαν κι άλλα φρεναρίσματα και άλλες  φωνές γυναικών και αλλες συνεχόμενες επιγονατήσεις....
 Το σώμα της νεαρής γυναίκας, με την κινητική ταχύτητα που ειχε,-δε θυμάμαι και ποιό πόδι ειχε πάνω σε ποιό- έπεσε με μεγάλη δύναμη πάνω στο χέρι μου και φοβήθηκα οτι θα μου το σπάσει. Τη συγκράτησα ομως, γιατί θα έβγαινε απο το παρμπρίζ αφήνοντας πάνω στο ταμπλώ καμμιά γόβα για διακοσμητικό. Πήρα το χέρι μου τότε μόνον, οταν βεβαιώθηκα οτι είχαμε σταματήσει τελείως, λίγα μόλις εκατοστά απο το σταματημένο μπροστά μας αυτοκίνητο.

Ο οδηγός σηκώθηκε , ρώτησε αν χτύπησε κανείς και απολογήθηκε, λέγοντας οτι δεν τα εκανε αυτός τα απότομα φρεναρίσματα αλλά ο αυτόματος πιλότος. Λειτούργησαν , μας ειπε, οι εξωτερικοί αισθητήρες στη θέα σταθερού αντικειμένου στην πορεία μας και άρχισε αυτόματα να φρενάρει. Πάντως, ειπε, αν το αυτοκίνητο δεν ηταν υπερσύγχρονο, ως καινούργιο, δεν γνωρίζω ποιό θα ηταν το αποτέλεσμα. Και πάλι συγγνώμη, ειπε !
Τότε ζήτησα και εγώ συγγνώμη απο την κυρία που- ερήμην της - λειτούργησα προστατευτικά γι αυτήν, ακουμπώντας την !

-Μα τί λέτε; μου ειπε ! Αν δε βάζατε το χέρι σας, αν δεν με πιάνατε, θα με ψάχνατε τώρα στις σκεπές των αυτοκινήτων μπροστά μας ! 

Σε κάποια  κυρία που ειχε χτυπήσει στη μύτη παρεσχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες απο τη γιατρό που καθόταν στη θέση 4 και πολλοί μαζί βοηθήσανε στο να μαζευτούν τα προσωπικά μικροαντικείμενα μιας αλλης κυρίας, της οποίας ειχε αδειάσει η τσάντα πέφτοντας απο το χώρο των μικροαποσκευών . Το τι ειχε μέσα στην τσάντα της αυτή η χριστιανή... μόνον γυναίκες μπορούν να το φανταστούν...

 ........................................... 

Κάπου εκεί στο "Παλατάκι" στο  Αιγάλεω  η κυρία ζήτησε να κατέβει. 

Κατέβηκε, λοιπόν , παίρνοντας μαζί της τα κυματιστά της μαλλιά, την κοντή της φούστα, τα μακριά της πόδια και τα ψηλά της τακούνια !

Και άφησε πίσω της μιάν απογοήτευση για την έλλειψη στοιχειώδους ευγενείας. Δεν είπε ευχαριστώ, οχι σε μένα, αλλά ούτε στον οδηγό, δεν είπε γειά σας, δεν χαμογέλασε, δεν επιβεβαίωσε την υπεροχή της, μείωσε το δίμετρο-με τα τακούνια- ανάστημά της....κρίμα !

Εκανα ενα πικρόχολο σχόλιο που το προσυπογράψανε όλοι , εκεί γύρω στα μπροστινά καθίσματα που ειχαν παρακολουθήσει τη σκηνή.

Εμάς τους Ελληνες, είπα, μας ενώνουν πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων ο κίνδυνος και ο "φραμπαλάς" !

Και πρίν απο λίγο είχαμε και απο τα δυό ...

Αρα αυτή η κοπέλα δεν ειναι Ελληνίδα ή δεν ειναι Αμαλιαδαία, γιατί οι πατριώτισσές μου είναι και όμορφες αλλά και ευγενείς. 

Ναί ! και ευγενείς ...και ειναι αυτό που πολλαπλασιάζει και την ομορφιά και την θηλυκότητα όλων των γυναικών, όλων ! ! !

Ιωάννης Ντινόπουλος

Η σπάλα και... ο Ασημάκης απο τον κάμπο !

Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

Τον Ασημάκη τον γνώρισα πρίν απο πολλά χρόνια . Ημουν νεαρός , μαθητής στο Γυμνάσιο της Αμαλιάδος τότε και ο Ασημάκης θα ειχε περάσει τα 70. Παρ' ολα τα βάσανα και τα χρόνια που βάραιναν την πλάτη του διατηρούσε και το παράστημά του και το χιούμορ του και κυρίως για μένα- που ειχα ακούσει τόσα πολλά γι αυτόν - διατηρούσε και ενα "αρωμα" απο τους παππούδες μου , που δεν ειχα γνωρίσει..

Ειχε φιλία με τους παππούδες μου που εχρονολογείτο απο τη δεκατία του ΄40, τότε που ο τόπος μας εζησε εναν πόλεμο , μιά κατοχή και εναν εμφύλιο σπαραγμό ! Σε εκείνη τη δύσκολη δεκαετία ο Ασημάκης βάφτισε και κάποιο μέλος της  οικογένειας και ετσι η φιλία των ανδρών ενισχύθηκε και με τη συγγένεια της κουμπαριάς. Ο Ασημάκης επισκεπτόταν τακτικά το  συνοικισμό των Ντιναίων και εβλεπε  τους φίλους και κουμπάρους του !

Θα ηταν Ιούνιος -δεν ξέρω ποιάς χρονολογίας ακριβώς - οταν ο Ασημάκης βρέθηκε και πάλι κοντά στους παππούδες μου (τον παππού μου και τον αδερφό του)
Εκείνη την ημέρα , που συνέβη και το περιστατικό που σας διηγούμαι, θα έτρωγε στο δικό μας το σπίτι. Η γιαγιά μου ειχε μαγειρέψει αρνί κοκκινιστό κατσαρόλας (μάλλον τέντζερη και οχι κατσαρόλας) με χυλοπίτες, τσιγαρισμένο με φρέσκο βούτυρο. Στο τραπέζι υπήρχε τυρί , αυτό που λένε σήμερα φέτα , πεντανόστιμο ψωμί, αυτό που λένε οι πρωτευουσιάνοι ζυμωτό, και κρασί απο το βαγένι, απο το αμπέλι του παππού μου  στην Μπουκούτα. Δηλαδή ενα τραπέζι πλούσιο ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Και ολα δικής τους παραγωγής. Το μόνο αγορασμένο σε εκείνο το τραπέζι ηταν  το αλάτι !

Στόν Ασημάκη ειχαν βάλει δυό μεζέδες κρέας και χυλοπίτες που ξεχείλιζαν απο το πιάτο. Υπήρχε μια αντίληψη, που ισχύει ακόμη και σήμερα στον τόπο μου την ορεινή Ηλεία, οτι οσο πιο πολύ φάει ο φιλοξενούμενος τόσο πιο πολύ αποδέχεται τη φιλοξενία και αρα τόσο πιό πολύ ανεβάζει τις "μετοχές" του φιλοξενούντος,  για αυτό και πιέζουν τον φιλοξενούμενο να φάει περισσότερο !

 Μου θυμίζει ενα "κομμάτι" απο τον Επιτάφιο του Περικλέους.."κτώμεθα γαρ τους φίλους ουκ ευ πάσχοντες αλλά δρώντες. Ασφαλέστερος γαρ ο δράσας την χάριν , ωστε οφειλουμένην δι ευνοίας ω δέδωκε σώζειν, κλπ..."

Ο ενας απο τους δυό μεζέδες στο πιάτο του Ασημάκη ηταν η σπάλα  , γιατί εθεωρείτο καλός μεζές αφ' ενός και γιατί ο Ασημάκης εθεωρείτο αριστος οιωνοσκόπος  αφ' ετέρου, γνώριζε δηλαδή να "διαβάζει" τη σπάλα !

Αφού κάμανε  το Σταυρό τους  μαζί με τις  συνηθισμένες ευχές, "καλώς ορισες  κουμπάρε", "καλώς σας βρήκα, ο Θεός το καλό " κλπ , αρχίσανε να τρώνε, εκτός απο τον Ασημάκη...που ειχε πιάσει τη σπάλα με το αριστερό του χέρι απο "την ωμογλήνη που συντάσσεται με την κεφαλή του βραχιόνιου οστού"  και με το πιρούνι που κρατούσε στο δεξί  προσπαθούσε να καθαρίσει απο πάνω της το κρέας...

-Τι τα τηράς τα κόκκαλα Ασημάκη μου, φάει, θα κρυώσει το φαϊ, του ειπε ο παππούς μου..

Ο Ασημάκης δε μίλησε καθόλου, αφού καθάρισε καλά τη σπάλα, τη γύρισε  ανάποδα και την έφερε απο την πλευρά της ανοιχτής πόρτας, κοιτάζοντάς την στο φώς σαν σύγχρονος ακτινοδιαγνώστης..

-Θα φάω, κουμπάρε , απάντησε στον παππού μου, αλλά θα μου πείς πρώτα ποιός ειναι ο καλύτερός σου φίλος !

-Χμ, εκαμε ο παππούς μου ! Οταν ήμουν νεώτερος Ασημάκη μου και πιό δυνατός ειχα αρκετούς φίλους, τώρα όμως που αρχίζω να γερνάω δεν μου απόμεινε αλλος εκτός απο σένα !

Πάτ, πετάχτηκε σαν ελατήριο απο την καρέκλα του ο Ασημάκης και οπως ητανε και ψηλός ,  παρα-λίγο να βαρέσει το κεφάλι του στο πατερό* !

-Το λές αλήθεια κουμπάρε; τον ξαναρώτησε..

-Στο Σταυρό που κάμαμε, απάντησε ο παππούς μου..

-Φεύγωω...., ειπε ο Ασημάκης, το σπίτι  μου καταστράφηκε !!!! και βγήκε γρήγορα απο την ανοιχτή πόρτα...

Μείνανε ολοι άφωνοι, βγήκανε εξω, αλλά ο Ασημάκης ειχε καβαλήσει το μαύρο αλογό του με την δερμάτινη σέλα και την όμορφη πλουμιστή χανάκα* και έτρεχε προς τον κάμπο...

Ξαναμπήκανε μέσα στενoχωρημένοι, οταν τον είδανε να σκαπετάει* καλπάζοντας στου Αρνιακού* ...
                                                  ......................................

Εκείνη την ημέρα, λίγο πρίν φέξει , μπήκαν οι Αλλοι στο χωριό του Ασημάκη. Ειχαν "στριμωχθεί" πολύ και ησαν αποφασισμένοι για ολα...Επρεπε να κάνουν επίδειξη ισχύος...

Αυτοί, απο δώ, πιαστήκανε στον ύπνο....

                                                  .......................................

Ηταν ακόμα μέρα οταν ο Ασημάκης έφτασε στο χωριό του, κάπου τριάντα πέντε χιλιόμετρα μακρυά απο τα Ντιναίικα...

Παντού μύριζε καμμένο...

Σε  κάνα-δυό σπίτια του χωριού ειχε καταρρεύσει η σκεπή απο τη φωτιά και σε κάποια άλλα έβγαινε καπνός απο τα μουτζουρωμένα παραθύρια που χάσκανε ορθάνοιχτα...

Οσοι ειχανε γλυτώσει απο τη θηριωδία της ιδεολογίας των Αλλων και ειχαν ξεπεράσει το πρώτο σόκ, προσπαθούσαν να βγάλουν απο τη γράνα* τους σκοτωμένους συγγενείς και συγχωριανούς τους...

Κάποιες γυναίκες με ξέπλεκα μαλλιά και με το τσεμπέρι* τυλιγμένο στο λαιμό χτυπούσανε το στήθος τους και κυττάγανε τον ουρανό...

Σκηνές αλλοφροσύνης...

...σαν σε Αρχαία τραγωδία...

Ενα απο τα καμμένα σπίτια ήτανε και του Ασημάκη και ανάμεσα σ΄αυτούς, που βγάλανε απο τη γράνα με τα βάτα,  ήτανε η γυναίκα του Ασημάκη και ο αδερφός του ! Μόνο που η γυναίκα του δεν ειχε "φάει " τη χαριστική βολή , εκεί στην ακρη του όχτου* που τους ειχανε μαζέψει και τους πυροβολήσανε και ετσι "ανέζησε " με πολύ κόπο και στάθηκε στα πόδια της μετα απο πολύ καιρό..

                                              .....................................

Δε ρώτησα ποτέ αν ο Ασημάκης ανήκε ιδεολογικά σε Αυτούς ή τους Αλλους και δεν θα καταθέσω τη γνώμη μου για το ποιός έφταιγε. Δεν ειναι αυτό το ζητούμενό μου και δεν είμαι ούτε ιστορικός, ούτε δικαστής...

Εκείνο που ξέρω μετά βεβαιότητος ειναι οτι την ώρα που οι Αλλοι πυροβολούσανε Αυτούς, ενα μπουλούκι πουλιά φτερακίξανε* τρομαγμένα, οπως ακριβώς και στο  "ποτάμι" του Σαμαράκη !

Το ιδιο τρομαγμένη φτεράκιξε και η καρδιά του Ασημάκη οταν "διάβασε " με τόσες λεπτομέρειες τη σπάλα στο πιάτο του, απο το αρνί του παππού μου ,για την τραγωδία που συντελέστηκε στο χωριό του και στο σπίτι του ....

Ιωάννης Ντινόπουλος

Πηγή μου: Απο τις διηγήσεις του πατέρα μου, που νεαρός τότε ηταν μπροστά στο "διάβασμα" της σπάλας απο τον Ασημάκη.

*πατερό=ενα απο τα μεγάλα δοκάρια που πατούσανε δεξιά αριστερά στον τοίχο και πάνω τους στηριζότανε η αρματωσιά της  σκεπής. Γνωστό και απο την εκφραση "κολοκύθια στό πάτερο"

*χανάκα=δερμάτινο περιλαίμιο που απο μέσα ειχε βελούδο κόκκινο ή μπλέ και ηταν στολισμένο με χάντρες. Κοσμούσε το λαιμό στα νέα και ομορφα αλογα, ειδικά οταν "φορούσαν" σέλλα (εφίππιον)
*Σκαπετάω=χάνομαι στο βάθος του δρόμου ή του ορίζοντα, εξαφανίζομαι ..

*Αρνιακού=Τοποθεσία μετά τα Ντιναίικα στο δρόμο για το Πανόπουλο, ισως απο το ονομα παλιού ιδιοκτήτη της περιοχής

*γράνα= χαντάκι δίπλα στο το δρόμο, ή στην ακρη στο χωράφι

*τσεμπέρι=μαντήλι, συνήθως καφέ, που το φορούσανε οι γυναίκες στο κεφάλι και το δένανε κάτω απο το λαιμό.

*οχτος=αντίστοιχο της οχθης, το μεταίχμιο του ισιώματος και του κεκλιμένου του εδάδους, συνήθως κοντά σε ρεμματιά

*φτεράκιξε=φτερούγισε ξαφνιαμένο, τρομαγμένο

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΗΛΕΙΑΚΟΥ ΠΗΝΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ "ΑΚΡΩΡΕΙΑ"

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΗΛΕΙΑΚΟΥ ΠΗΝΕΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ "ΑΚΡΩΡΕΙΑ"

«Πετρωτό», «Ζωοδότη», Κάστρο «Οχιάς ή Ωρηάς», «Βυνίκο»…
 

Απο το γιατρό  Σωτηρόπουλο Σωτήριο
 

Ήταν στο πρόγραμμά μου και διακαής η επιθυμία μου να επαναλάβω μετά 34 ολόκληρα χρόνια, μια καταπληκτική εξόρμηση «εξερεύνησης» που είχα κάνει το έτος 1978 στα άνω αναφερόμενα μέρη, δίπλα στα πεντακάθαρα ορμητικά νερά του ποταμού Πηνειού που πηγάζει από το όρος Ερύμανθος-Ολωνός (περιοχές Δερβινής, Τσιπιάνων, Κερτίζας, Κακοταρίου), αποτελεί στη συνέχεια το όριο Ηλείας-Αχαΐας διασχίζει την Πηνεία, σταματάει προσωρινά στην ομώνυμη τεχνητή Λίμνη, διαρρέει τον Κάμπο και χύνεται στο Ιόνιο πέλαγος κοντά στη Γαστούνη.

Όλη αυτή η περιοχή που βρεθήκαμε ήταν κατά τους αρχαιολόγους η λεγόμενη «Ακρώρεια», η ορεινή Ήλις ούτως ειπείν. Βεβαίως απροσδιόριστο ιστορικά είναι, για το ποια από τις τέσσερις πόλεις της Ακρώρειας ήταν κτισμένη στο λόφο του Κάστρο της Οχιάς (σ.σ. εδώ πρέπει να τονιστεί ότι υπήρξε μέγιστη ανοησία η πρόταση –ευτυχώς προσωρινή- να ονομαστεί ο πρώην Δήμος με το όνομα «Λασιώνος» που δεν έχει καμιά γεωγραφική σχέση με την Αρχαία Λασιώνα, αντί του σωστού «Ακρωρείας». Αλλά αυτό ανήκει στο παρελθόν).

Τότε το 1978, ξεκίνησα από τα Τσίπιανα (το χωριό της μάνας μου) με την επίμονη προτροπή και την παρέα του αείμνηστου αυτοδίδακτου Ιστοριοδίφη της περιοχής, αξέχαστου Νίκου Παπανικολάου («Ακρώρειου») με συνοδό τον σπουδαίο «αυτοσχέδιο καλαμπουριτζή» Νίκο Δούλο, επιλεγόμενο «Τσάλλα» με τα μουλάρια του. Εκείνη η διαδρομή Βελλησαρέϊκα σπίτια, Κερέσοβα, Διπόταμο, Ζωοδότη. Εκείνη η ξενάγηση στο Κάστρο, το γεφύρι Πετρωτού, εκείνη η φιλοξενία στο σπίτι του κουμπάρου μου μακαρίτη Βασιλόπουλου (αξέχαστο το κατσικάκι με χλωρή ρίγανη, φρέσκο βούτυρο της κάδης και το ευωδιαστό τυράκι) και της ανεψιάς μας Καλομοίρας (το γένος Μπαλιάκου) ήταν μια εμπειρία, μια ανεπανάληπτη στιγμή της ζωής μου βαθιά χαραγμένη στη μνήμη.

 

Η περιοχή της αρχαίας "Ακρώρειας" με δεσπόζον στη μέση το Κάστρο
της "Οχιάς" ή "Ωρηάς". Στο βάθος ο Ωλονός, δεξιά ο Αστράς και αριστερά
το Σκιαδοβούνι (που ανήκουν στο Λάμπειον όρος) και στη μέση η χαράδρα
του διαρρέοντος Πηνειού ποταμού

Έτσι φέτος, στο «φόρτε» της Άνοιξης ξεκίνησα με εκλεκτή παρέα και λάτρεις της ποταμοπορείας, από την «ανάποδη» μεριά και με το αυτοκίνητο ακολουθώντας την διαδρομή Πανόπουλο-Κακοτάρι-Ζωοδότη-Βυνίκο-Τσίπιανα-Δερβινή. Οι συμπολίτες μου ορεινοί των πιο πάνω χωριών, χρόνια τώρα μένουν με το όνειρο να γίνει …«η λεωφόρος ανάπτυξης και προόδου» των χωριών τους η διαδρομή αυτή και έδιδαν «γην και ύδωρ» στους πολιτικάντηδες (κυρίως ενός κόμματος με 80-90% των ψήφων τους!) προκειμένου να γίνει διάνοιξη και ασφαλτόστρωση της λεωφόρου. Πλην το όνειρο έμεινε κάπου στο «Βυνίκο» με την ασφαλτόστρωση 5-6 χιλιομέτρων και το υπόλοιπο έμεινε ένας δρόμος της συμφοράς και σκληρός τιμωρός οχημάτων και εποχουμένων… Ας είναι.

Εμείς όμως απτόητοι και αποφασισμένοι, ξεκινήσαμε μια λαμπρή ανοιξιάτικη μέρα. Πρώτη μας στάση στο Κακοτάρι που μας επεφύλασσε μια έκπληξη. Το παλιό ξερό, πανάσχημο χωριό του πρώην ιστορικού Δήμου Λαμπείας (1833-1912), τουλάχιστον στο κέντρο του έχει μεταμορφωθεί τελευταία σε μια αισθητική-περιβαλλοντική μικρή όαση.

Η ωραία πλατεία του Κακοταρίου με την κεντρική Εκκλησία του

Πιστεύω ότι κατάφεραν οι Κακοταραίοι να έχουν την ωραιότερη πλατεία από όλα τα άλλα χωριά της ορεινής Ηλείας, με την ανακαινισμένη-αναπαλαιομένη Εκκλησία τους και τα γύρωθεν περιποιημένα σπίτια τους.

Το "με πονηρίαν" ...υπεξαιρεθέν από το Δήμο Λαμπείας αυτοκίνητο
της "Βοήθειας στο Σπίτι"

Μάλιστα είδαμε εκεί αραγμένο σε υπηρεσία και το αυτοκινητάκι της «Βοήθειας στο Σπίτι» (ξέρετε αυτό που ανήκε στη Λαμπεία και …υπέκλεψε με πονηρία πρώην Δήμαρχος Λασιώνος από τον «κοιμώμενο» συνάδελφό του της Λαμπείας. Όχι δηλαδή για να μη λένε οι φίλοι συντοπίτες μας ότι η Δίβρη εκμεταλλεύεται τα γύρω χωριά… Εμ!, τώρα παρα-πονήρεψαν και βγάζουν τα απωθημένα τους, –τέλος ο αστεϊσμός…)

Συνεχίσαμε τον κακοτράχαλο δρόμο προς «Ζωοδότη». Αγκομαχώντας, και περνώντας από προχειροφραγμένες ή καλές μονάδες αγελαδοτροφίας και χοιροτροφίας, αντικρίσαμε με θαυμασμό τον μοναδικής ομορφιάς λόφο όπου τα αρχαία ερείπια του Κάστρου της Οχιάς (η της Ωρηάς=Ωραίας) και φτάσαμε στα λίγα σπίτια στη θέση «Ζωοδότη» κάτωθεν του Κάστρου.

Η κορυφή του λόφου του Κάστρου της "Οχιάς" και γύρωθεν τα πολλαπλά
χαλάσματα που σιγά-σιγά χάνονται.

Τα ελάχιστα Τσιπιαναίϊκα σπίτια (τώρα εξοχικά, γιατί οι σημερινοί νοικοκύρηδες Βασιλόπουλοι και Μιχαλόπουλοι έχουν μόνιμες κατοικίες στο Κακοτάρι και Πανόπουλο) είναι ανοιχτά. Μας υποδέχτηκε η ανεψιά μου Καλομοίρα (κόρη της Βιτώριας από το Μπαλιακαίϊκο σόι) του Νικολάκη Μιχαλόπουλου, χαρούμενη και φιλόξενη.

Ο υπογραφόμενος με την αγαπημένη μου ανεψιά Καλομοίρα, μπροστά στον
καταπληκτικό "γιούκο" της με τα κεντημένα υφαντά στο αργαλειό

Όπως ακριβώς και πριν 34 χρόνια, μόνο που τώρα έχει ηλεκτρικό ρεύμα και τρεχούμενο νερό στο όμορφο σπιτάκι της. Όμως, η Καλομοίρα με το ίδιο φιλόξενο χαμόγελο, με τον ίδιο πελώριο «γιούκο» των υφαντών στη θέση του, με ίδιο το πεντακάθαρο και περιποιημένο σπιτάκι εκεί στην ερημιά, κρατάει γερά και την νοικοκυροσύνη και την αρχοντιά. Ο καφές και το δροσερό νερό, η καλή κουβέντα και το περίσσευμα καρδιάς μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε την αποστολή μας.

Πήραμε με τα πόδια το δρόμο προς το γεφύρι του «Πετρωτού» στον ποταμό Πηνειό και την ομώνυμη βρύση στις όχθες του. Μετά λίγα λεπτά πεζοπορίας φτάσαμε εκεί σε ένα θεσπέσιο τόπο που αξίζει να τον επισκεφτεί κάποιος.

Το γεφύρι "Πετρωτο" από την κάτω μεριά

Μια ακόμη αναμνηστική φωτογραφία με φόντο την καμάρα του γεφυριού

Ένα πανέμορφο γεφύρι τοξωτό (μόνο οι παρατιθέμενες φωτογραφίες μπορούν να περιγράψουν την ομορφιά του…), προφανώς κατασκευασμένο πριν πολλούς αιώνες, γιατί εκεί περνούσε βασική αρχαία και σημαντική οδός. Σήμερα στέκει ακόμη περήφανο και περνούν κάτω από την καμάρα του τα ορμητικά, πεντακάθαρα γάργαρα νερά του Πηνειού. 

Από τη βάση του γεφυριού (πρώτο πλάνο) στο βάθος στεφανωμένο το Κάστρο της "Οχιάς"

Δίπλα ακριβώς η ομώνυμη βρύση του «Πετρωτού», έρημη με τα βρύα στον κάνταλό της περιμένει τους ξωμάχους περαστικούς να τους δροσίσει, Αλλά εις μάτην…

Η ομώνυμη βρύση του "Πετρωτού", βρήκε επί τέλους μια φυσιολάτρισσα,
τη Μαρία που θέλει να δροσιστεί και να ξεδιψάσει..

Όμως, για όποιον θέλει περισσότερα γιαυτήν την βρύση, ας ανατρέξει στην καλή ιστοσελίδα του συντοπίτη κ. Γιάννη Ντινόπουλου (βλ. , http://ligakaikala.blogspot.gr/2012/05/blog-post_10.html) που κατάγεται από τον άνωθεν της βρύσης μικρό συνοικισμό «Ντιναίϊκα» σε μια συγκινητική και εκ βάθους καρδίας αφήγηση που εντυπωσιάζει. Αφού για αρκετή ώρα χορτάσαμε το πανέμορφο τοπίο, αναχωρήσαμε με την υπόσχεση (αντάμα με την Μαρία βεβαίως και όποιον άλλο φυσιολάτρη) να κάνουμε στο μέλλον μια υπέροχη ποταμοπορεία από το «Πετρωτό» μέχρι «Διπόταμο». Άμποτε…, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Φτάσαμε και πάλι στο μικρό «αρχοντικό» της Καλομοίρας και του Νικολάκη, όπου μας περίμενε ένα απίθανης γαστριμαργικής ποιότητας κολατσιό, με μοσχαράκι της περιοχής της στιγμής «τσιγαρισμένο» πεντανόστιμο να μοσκοβολάει, ευωδιαστό τυράκι (μοναδικό για την γεύση του, λόγω μυρωδικών χορταρικών της ντόπιας βοσκής), ψωμί σταρένιο του φούρνου και καλό κρασάκι, συνευωχήθημεν αρκούντως… Ο ευχάριστος κάματος της μικρής πεζοπορίας αλλά και της «ραστώνης» του πλούσιου κολατσιού, αναβάλλαμε για άλλη φορά την άνοδο στην κορφή του λόφου, όπου υπάρχουν τα πολλά χαλάσματα του περίφημου Κάστρου της Οχιάς.

Συνεχίσαμε τον δύσκολο δρόμο μας προς τα Τσίπιανα. Πριν όμως είδαμε δυο ωραία και λίαν παράδοξα που συναντήσαμε και φωτογραφήσαμε. 

Ιδού! και η κομματική σημαία στο πουθενά της ερημιάς του Ζωοδότη....

Το πρώτο στην απέραντη ερημιά του «Ζωοδότη» παρατηρήσαμε πάνω σε ένα ιστό μια σημαία (!) με το «ήλιο του ΠΑΣΟΚ» και σκεφτήκαμε ότι εκεί δεν έχει φτάσει ακόμη ο απόηχος ότι αλλού στη χώρα έχει γίνει προ πολλού η χαλαρή …υποστολή της σημαίας αυτής. 

Αλλά και η ..."κοσμοπολίτισσα Γουρούνα" σε μια ρεματιά του Ζωοδότη,
που μόλις την ξεπέζεψε η γυναίκα αμαζόνα της περιοχής...

Το δεύτερο παράδοξο που είδαμε, ήταν μια «αμαζόνα» γυναίκα, ντόπια της περιοχής, να οδηγεί ένα πολύ σύγχρονο όχημα, με το κακόηχο όνομα «γουρούνα» (!) που συνήθως συναντάμε σε πολύ τουριστικές περιοχές π.χ. Σαντορίνη, Μάλια Κρήτης κλπ. Νέοι καιροί, νέα ήθη...

Η διαδρομή μέχρι να συναντήσουμε την άσφαλτο στο «Βυνίκο» ήταν λίαν επίπονη και βασανιστική. Πλην αποζημιωθήκαμε στο μέγιστο βαθμό, καθόσον η φύση οργίαζε στο ζωντανό κίτρινο χρώμα της ασφάκας και του σπάρτου πάνω σε ολόκληρες πλαγιές και παράλληλα να ακούμε το ευχάριστο βουητό των νερών του κάτωθεν ρέοντος ποταμού Πηνειού και να βλέπουμε την μεγαλοπρέπεια του άνωθεν επιβλέποντος Κάστρου, του οποίου η εξερεύνηση ήταν η μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε ο «Ακρώρειος» Νίκος Παπανικολάου.

Μιά αποψη των ανοιξιάτικων Τσιπιάνων με δεσπόζουσα την Εκκλησία του

Τέλος περάσαμε από τα τα Τσίπιανα. Επιστρέφοντας στη βάση μας (Δίβρη), μείναμε με έντονες εντυπώσεις αυτής της σύντομης περιήγησης.

Και μια ...αποχαιρετηστήρια πινελιά από το πανέμορφο "γαϊδουράγκαθο"

Ο γράφων και υπογράφων πέραν των περιγραφών αλλά και των παρακλήσεων για επισκέψεις στα μέρη αυτά όχι μόνο των συμπολιτών αλλά και φίλων τους, θέλω να κάνω και μια σοβαρή έκκληση. Να μπουν δυνατά στο αγώνα οι ενδιαφερόμενοι ορεινοί Ηλείοι για να διασωθεί ό,τι έχει απομείνει στη περιοχή αυτή στο σύνολό της, από τους κερδοσκόπους και τους ολετήρες της φύσης και του πολιτισμού. Αναφέρομαι στην επιχειρούμενη κατασκευή στον Πηνειό ποταμό πλησίον του Κακοταρίου ΜΥΕ (Μικρού Υδροηλεκτρικού Εργοστασίου) που θα καταστρέψει το περιβάλλον και την όμορφη φύση, όπως έγινε και στη Δίβρη. Αναφέρομαι και στο δεύτερο, την επιχειρούμενη τοποθέτηση τερατωδών Ανεμογεννητριών τόσο στο «Σκιαδοβούνι», όσο και στο Λάμπειον Όρος (Αστρά), επίσης με απρόβλεπτες συνέπειες στο περιβάλλον και τη φύση των μυθικών βουνών μας. Δυστυχώς τόσο οι απελθόντες ανεκδιήγητοι αλήστου μνήμης δημοτικοί άρχοντες Λασιώνος τε και Λαμπείας, όσο και κάποιοι που επαίρονται και κορδακίζονται ως «ιστορικολογούντες» ή «περιβαλλολογούντες» (αλλά και συκοφαντούντες διαρρήδην ανεξόδως) και στα δύο αυτά σημαντικά θέματα «ποιούν την νήσσαν», δεν ενδιαφέρονται για να μη πούμε το χειρότερο ότι συναινούν κιόλας!... Μπορεί μερικοί και με το αζημίωτο. Θού κύριε, φυλακήν τω στόματί μου!...

Συμπολίτες μου ορεινοί Ηλείοι, αυτό το ωραίο οδοιπορικό τελείωσε. Προς το παρόν θαυμάστε το φωτογραφικό υλικό και με την πρώτη ευκαιρία επισκεφτείτε την περιοχή (προσοχή, με ανάλογο όχημα). Κυρίως όμως συσπειρωθείτε για να διασωθεί η περιοχή και γίνετε συνειδητοί ενεργοί πολίτες, αντάξια τέκνα πανάξιων προγόνων.

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

 Σημείωση δική μου: Με την αδεια του γιατρού κυρίου Σωτηρόπουλου Σωτήρη αναδημοσιεύω και αυτήν του την ανάρτηση. Ειναι το οδοιπορικό του στο "Πετρωτό, Ζωοδότη, κάστρο της Οχιάς και Βυνίκο" οπου εγωιστικά αποκαλώ δικούς μου τόπους, γιατί ειναι γεμάτοι και με τη δική μου παιδική και νεανική παρουσία ,οπως και εγώ ειμαι γεμάτος απο τη ομορφιά που εισέπραξα πατώντας τα ομορφα και ιερά τους εδάφη.

Κύριε Σωτηρόπουλε σας ευχαριστώ πολύ..με συγκινήσατε !

Ι.Β.Ν.