Ισχυρές προσωπικότητες που διακρίθηκαν στην επιστημονική και κοινωνική ζωή του τόπου. Συγγραφείς, στοχαστές, ποιητές, φιλόσοφοι, άνθρωποι σκεπτόμενοι. Αλλά πρωτίστως δάσκαλοι. Που συνέβαλαν τα μέγιστα στη διανόηση, αλλά και στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης του τόπου τα τελευταία 150 χρόνια. Είναι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί που το έργο τους θα μείνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Ο Ιωάννης Συκουτρής, ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, η Αλόη Σιδέρη, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, ο Τάσος Λιγνάδης, ο Χρήστος Γιανναράς, ο Ματθαίος Μουντές, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο Αλέξης Δημαράς και πολλοί ακόμη που δεν κατέστη δυνατόν να συμπεριληφθούν στο συγκεκριμένο αφιέρωμα.
Ιωάννης Συκουτρής. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1901. Τα οικονομικά μέσα της οικογένειάς του ήταν περιορισμένα, αλλά οι εξαιρετικές σχολικές επιδόσεις του τού εξασφάλισαν την οικονομική υποστήριξη της Αρχιεπισκοπής Σμύρνης ώστε να κατορθώσει να ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο σχολείο. Οι φιλολογικές του επιδόσεις, αλλά και η ικανότητα χειρισμού της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, φάνηκαν από πολύ νωρίς, ήδη από τα κείμενα που έγραφε σε σχολικό περιοδικό.
Το 1918 αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή και διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό Γκιαούρκιοϊ της Μαγνησίας. Το 1919 γράφτηκε αναδρομικά ως δευτεροετής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1922. Τα έξοδα για τις σπουδές του τα κάλυπτε από την εργασία του ως βοηθός στο Σπουδαστήριο της Φιλοσοφικής Σχολής και με τα έσοδα από τις υποτροφίες του Σεβαστοπούλειου Διαγωνισμού, στον οποίο συμμετείχε δύο φορές.
Τα επόμενα δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως καθηγητής στο Παγκύπριο Ιεροδιδασκαλείο της Λάρνακας και παράλληλα ασχολήθηκε με τη μελέτη ποικίλων εκφάνσεων του κυπριακού πολιτισμού και προσπάθησε να οργανώσει την πνευματική και επιστημονική ζωή του τόπου ιδρύοντας συλλόγους και εκδίδοντας το περιοδικό «Κυπριακά Χρονικά». Το 1924 επέστρεψε στην Αθήνα και το 1925 αναγορεύτηκε διδάκτωρ και αναχώρησε για σπουδές Κλασικής Φιλολογίας στη Γερμανία, όπου παρέμεινε μέχρι το 1929.
Σπούδασε στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου και της Λειψίας κοντά σε μεγάλους φιλολόγους, όπως οι U. von Wilamowitz και W. Jaeger. Εκείνα τα χρόνια ήταν τα πιο παραγωγικά σε φιλολογικές μελέτες, τις οποίες δημοσίευε σε πολλά φιλολογικά περιοδικά. Η διδακτορική διατριβή του είχε θέμα τον Επιτάφιο του Δημοσθένη για τους πεσόντες Αθηναίους οπλίτες της Χαιρώνειας, ο οποίος θεωρούνταν νόθο έργο και ο Συκουτρής απέδειξε ότι ήταν γνήσιος.
Ενδεικτικό της φήμης που απέκτησε είναι το γεγονός ότι ο Wilamowitz τον είχε εντάξει στο φιλολογικό σύλλογο Graeca Wilamowitziana, που αποτελούνταν από φιλολόγους, οι οποίοι στις συναντήσεις τους ερμήνευαν κλασικούς Ελληνες συγγραφείς. Ο Συκουτρής ήταν το μόνο μέλος μη γερμανικής καταγωγής που συμμετείχε στο σύλλογο. Εκτός από τις ποικίλες δημοσιεύσεις σε φιλολογικά περιοδικά, ο Συκουτρής ανέλαβε και την έκδοση των λόγων του Δημοσθένη για τον εκδοτικό οίκο Teubner.
Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, άρχισε να διδάσκει στο Αρσάκειο και το 1930 εξελέγη υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το εναρκτήριο μάθημά του είχε το θέμα «Φιλολογία και ζωή». Παράλληλα με τις παραδόσεις μαθημάτων στο πανεπιστήμιο και τις δημοφιλείς διαλέξεις και τα σεμινάρια σε ποικίλα θέματα, όχι μόνο κλασικής αλλά και νεοελληνικής και σύγχρονης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, συνέχισε το επιστημονικό του έργο. Ανέλαβε την πρωτοβουλία για την οργάνωση της σειράς Ελληνική Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών, η οποία θα περιελάμβανε σχολιασμένες και μεταφρασμένες εκδόσεις κειμένων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Το 1934 εξέδωσε τον πρώτο τόμο της σειράς, το Συμπόσιο του Πλάτωνα, και άρχισε να προετοιμάζει την έκδοση της Ποιητικής του Αριστοτέλη (η οποία εκδόθηκε το 1937, μετά τον θάνατό του). Το 1933 τού προτάθηκε η έδρα της Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Πράγας, αλλά δεν αποδέχτηκε τη θέση.
Το 1936 υπέβαλε υποψηφιότητα για την έδρα καθηγητή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή. Από εκείνη τη χρονιά, και με αφορμή το κεφάλαιο της εισαγωγής του Συμποσίου που αναφερόταν στις γενετήσιες σχέσεις στην αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην παιδεραστία, άρχισε να δέχεται πολλές επιθέσεις από ακαδημαϊκούς και εξωακαδημαϊκούς κύκλους, αρχικά από την εφημερίδα «Επιστημονική Ηχώ» και στη συνέχεια από διάφορους συλλόγους και από την Ιερά Σύνοδο. Για το ίδιο θέμα κατατέθηκαν εναντίον του δύο μηνύσεις.
Ο Ιωάννης Συκουτρής αυτοκτόνησε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1937.
Ο Συκουτρής δημοσίευσε πλήθος μελετών για ποικίλα θέματα. Εκτός από τις μελέτες και εκδόσεις κλασικής φιλολογίας ασχολήθηκε ιδιαίτερα με θέματα βυζαντινής φιλολογίας. Το διδακτορικό που ολοκλήρωσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε θέμα βυζαντινής φιλολογίας (Μιχαήλ Ψελλού, Βίος και Πολιτεία του οσίου Αυξεντίου κατά πρώτον εκδιδόμενος) και μία από τις σημαντικότερες μελέτες του ήταν η ανακοίνωσή του για τα προβλήματα της βυζαντινής επιστολογραφίας.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα και με θέματα λογοτεχνίας (όπως τα άρθρα του «Γραμματολογία» και «Κριτική», που συνέταξε για τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια) και ειδικότερα νεοελληνικής φιλολογίας, στην οποία η συμβολή του ήταν πολύ σημαντική τόσο με μελέτες, όπως η ερμηνεία του «Δωδεκάλογου του Γύφτου» του Κωστή Παλαμά ή το άρθρο για τις κριτικές εκδόσεις νεοελληνικών κειμένων, όσο και με θεωρητικά κείμενα για την αναγκαιότητα της διδασκαλίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας, την οποία θεωρούσε απαραίτητη για την κατανόηση της κλασικής γραμματείας. Είχε μάλιστα προτείνει το 1932 την ίδρυση αυτόνομης έδρας Νεοελληνικής Φιλολογίας,η οποία έως τότε ήταν ενιαία με την έδρα Μεσαιωνικής Φιλολογίας.
Τα πιο σημαντικά έργα του:
**«Κυπριακά Χρονικά», 1924. Περιοδικό.
* Φιλολογία και ζωή, 1931. Εναρκτήρια ομιλία (= Philologie et vie, Budapest 1938).
**Υπόμνημα προς την Φιλοσοφικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών: (αντί χειρογράφου), 13 Δεκεμβρίου 1933.
* Μτφρ. Δημοσθένους Λόγοι. Μετάφραση στα γερμανικά.
* Πλάτωνος, Συμπόσιον, κείμενον, μετάφρασις και ερμηνεία υπό Ι. Συκουτρή, Ακαδημία Αθηνών, Ελληνική Βιβλιοθήκη, Αθήναι 1934.
**Αριστοτέλους, Περί Ποιητικής. Μετάφρασις υπό Σίμου Μενάρδου. Εισαγωγή, κείμενον και ερμηνεία υπό Ι. Συκουτρή. Ακαδημία Αθηνών, Ελληνική Βιβλιοθήκη, Αθήναι 1937.
Τεύκρος Μιχαηλίδης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Είναι διδάκτωρ μαθηματικών του Πανεπιστημίου Pierre et Marie Curie στο Παρίσι. Από το 1981, διδάσκει μαθηματικά στη Μέση Εκπαίδευση. Στις εργασίες του περιλαμβάνονται εκπαιδευτικά βιβλία μαθηματικών και πληροφορικής, άρθρα σχετικά με τη διδακτική των μαθηματικών, την εισαγωγή των υπολογιστών στην εκπαίδευση, την ιστορία των θετικών επιστημών, καθώς και εκλαϊκευτικά κείμενα σχετικά με τα μαθηματικά. Εχει μεταφράσει από τα γαλλικά και τα αγγλικά 22 βιβλία με θέμα τα μαθηματικά, τις θετικές επιστήμες και την ιστορία τους, ενώ έχει συγγράψει και βιβλία μαθηματικών για μαθητές Γυμνασίου.
Υπήρξε συνεργάτης των εφημερίδων «Ελευθεροτυπία», «Νέα», «Καθημερινή» και «Ελεύθερος Τύπος». Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Θαλής και Φίλοι» που δραστηριοποιείται για τη γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στα μαθηματικά και τον πολιτισμό.
Το 2006 η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο Chevalier dans l' Orde des Palmes Academiques για τις υπηρεσίες του προς την εκπαίδευση και τον πολιτισμό.
**Αιχμές, ο γιος του φεγγαριού.
* Πυθαγόρεια εγκλήματα.
Αλόη Σιδέρη. Ποιήτρια, μεταφράστρια. Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1929. Πατέρας της ήταν ο λογιστής Χαράλαμπος Ματαράγκας και μητέρα της η ποιήτρια Καλομοίρα Κουρούκλη. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στο Ληξούρι και σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία και Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Το επώνυμο Σιδέρη προέρχεται από τον σύζυγό της Στρατή Σιδέρη με τον οποίο απέκτησε μία κόρη. Από το 1955 έως το 1985 δίδαξε φιλολογικά μαθήματα σε ιδιωτικά κυρίως σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης.
Διακρίθηκε για το πλούσιο ποιητικό της έργο, ενώ έγραψε και πεζά, μια συλλογή διηγημάτων, χρονογραφήματα, επιδόθηκε με μεγάλες αξιώσεις στο δοκίμιο και στις μελέτες. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση αρχαίων και Βυζαντινών συγγραφέων, ενώ επιδόθηκε στην παρουσίαση συγγραφέων από τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά. Μετέφρασε Ηρόδοτο, Αριστοτέλη, Ηλιόδωρο, Λουκιανό, Προκόπιο Καισαρέως, Αννα Κομνηνή, Ψευδο-Ιπποκράτη, Μιχαήλ Ψελλό, τις Συλλογές των Θαυμάτων του Αγίου Δημητρίου του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου και Ανωνύμου, Henry James, Truman Capote, Umberto Eco.
Η Αλόη Σιδέρη συνεργάστηκε με περιοδικά, με την κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση, ενώ δημοσίευσε ποιήματα και πεζά της σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Ηταν μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του διοικητικού συμβουλίου της. Ως εκπρόσωπός της ήταν μέλος της Πολιτιστικής Επιτροπής του «Συμβουλίου Συγγραφέων και Μεταφραστών των Τριών Θαλασσών». Πέθανε στις 8 Μαρτίου 2004 σε ηλικία 75 ετών.
Ματθαίος Μουντές. Γεννήθηκε στη Χίο το 1935. Σπούδασε Θεολογία και από το 1961 εργάστηκε στην Αθήνα, στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το 1959, φοιτητής ακόμη, άρχισε να δουλεύει στο ραδιόφωνο. Εκανε πολλές εκπομπές με θέματα βιβλικά, λαογραφικά και λογοτεχνικά. Από τις πιο γνωστές εκπομπές του ήταν αυτή με τον τίτλο «Αιγαίο, ριζά και διάρκεια», που κράτησε σχεδόν 11 χρόνια. Ηταν καθηγητής στη Σχολή Μωραΐτη. Κατά καιρούς συνεργάστηκε και με την τηλεόραση.
Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, ενώ το 1963 τιμήθηκε με το βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, καθώς και του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη και είχε συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Πέθανε το 2000.
Τα πιο σημαντικά του έργα:
* Ιστορίες από τη Βίβλο, «Καστανιώτης».
**Μακρινά φώτα, «Καστανιώτης».
**Τα αντίποινα, «Καστανιώτης».
**Το βιβλιοπαιχνίδι των Χριστουγέννων, «Καστανιώτης».
Χρήστος Γιανναράς. Καθηγητής Φιλοσοφίας, Θεολογίας, συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε Θεολογία στην Αθήνα και Φιλοσοφία στη Βόνη και στο Παρίσι. Είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι επίσης επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου.
Από το 1982 μέχρι και το 2002 υπήρξε τακτικός καθηγητής της Φιλοσοφίας και της Πολιτιστικής Διπλωματίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αρχικά στο τότε ενιαίο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών και μετά στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Δίδαξε φιλοσοφική ορολογία και μέθοδο, πολιτική φιλοσοφία και πολιτιστική διπλωματία. Επίσης έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια του Παρισιού, της Γενεύης και της Λωζάννης.
Εχει στο ενεργητικό του πλούσιο συγγραφικό έργο με θεματολογία που σχετίζεται με την έρευνα των διαφορών ανάμεσα στην ελληνική και τη δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία και ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον 10 ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο Χρ. Γιανναράς και ο ακαδημαϊκός Ιωάννης Ζηζιούλας θεωρούνται σήμερα οι επικρατέστεροι σύγχρονοι ορθόδοξοι Ελληνες θεολόγοι που είναι γνωστοί μέσα από μεταφράσεις του πλούσιου συγγραφικού τους έργου στο δυτικό χριστιανικό κόσμο.
Ο Χρ. Γιανναράς υπήρξε υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος Υποτροφιών «Alexander von Hambolt Stiftung». Είναι εκλεγμένο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων καθώς επίσης και της Academie International des Sciences Humaines (Βρυξέλλες). Με τα κείμενά του παρεμβαίνει στην κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα μέσω αρθρογραφίας του σε πολιτικές εφημερίδες, όπως το «Βήμα» επί 13 χρόνια και από το 1993 στην «Καθημερινή».
Τα κυριότερα έργα:
**Το αίνιγμα του κακού, «Ικαρος».
**Ενάντια στη θρησκεία, «Ικαρος».
**Οντολογία της σχέσης, «Ικαρος».
**Κοινωνιοκεντρική Πολιτική: Κριτήρια, «Εστία».
**Μαχόμενη ανελπιστία, «Εστία».
**Επαινος ψήφου τιμωρητικής, «Ιανός».
**Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα σήμερα, «Ιανός».
Σταύρος Ζουμπουλάκης. Γεννήθηκε το 1953 στη Συκιά Λακωνίας. Δίδαξε πολλά χρόνια στη Μέση Εκπαίδευση. Σπούδασε Νομικά και Φιλολογία στην Αθήνα και Φιλοσοφία στο Παρίσι. Διετέλεσε λυκειάρχης στα εκπαιδευτήρια «Κωστέα-Γείτονα». Από το 1998 διευθύνει το ιστορικό περιοδικό «Νέα Εστία». Οπως έχει δηλώσει ο ίδιος, η «Εστία» πέρα από το κύρος της και ένα πολύ καλό δίκτυο διανομής δεν προσφέρει οικονομικό δέλεαρ στους συγγραφείς που επιθυμούν να μετεγγραφούν στο δυναμικό της. «Δεν ξέρω πόσο μπορεί να αντισταθεί ένας εκδότης στο ρεύμα της εμπορευματοποίησης, αλλά εδώ το παλεύουμε», έχει δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή του στην «Ε» ο ίδιος. «Εχουμε αρνηθεί συνειδητά τίτλους που έκαναν επιτυχία αλλού. Πιστεύω πως μακροπρόθεσμα, τα σημαντικά βιβλία συναντάνε την απήχηση που δικαιούνται».
**Φιλόξενος μηδενισμός (επιμέλεια), «Βιβλιοπωλείο της Εστίας».
**Ο μύθος του ναζισμού (επιμέλεια), «Βιβλιοπωλείο της Εστίας».
**Τι είναι η Δύση; (επιμέλεια), «Βιβλιοπωλείο της Εστίας».
Τάσος Λιγνάδης (1926-1989). Γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εφηβικών του χρόνων, στη γερμανική κατοχή έγινε μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΣΑΣ και παράλληλα δραστηριοποιήθηκε στον παράνομο Τύπο ως αρθρογράφος στα περιοδικά «Μαθητικά Γράμματα» και «Νεανική Φωνή». Με την απελευθέρωση γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου πήρε μέρος στο φοιτητικό κίνημα ως ιδρυτικό μέλος της ΔΕΣΠΑ (Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγου Πανεπιστημίου) και πρόεδρος της ΠΕΚΑ (Πανσπουδαστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα) και αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1970 με τίτλο της διατριβής του «Το πρώτο δάνειον της Ανεξαρτησίας».
Το 1955 διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Μωραΐτη και το 1963 εκλέχτηκε λέκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Φιλοσοφική Σχολή, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την επιβολή της απριλιανής δικτατορίας. Εργάστηκε επίσης στη Σχολή Αηδονοπούλου, στο Pierce College και στο Λύκειο του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Σχολή Μωραΐτη οργάνωσε θεατρικές παραστάσεις, ενώ την περίοδο της Μεταπολίτευσης διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, θέση που κράτησε ώς το 1980. Στο Εθνικό Θέατρο εργάστηκε επίσης ως καθηγητής στη Δραματική Σχολή. Από το 1977 εργάστηκε στην ΕΡΤ ως σύμβουλος προγράμματος με αρμοδιότητες στο χώρο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, διέκοψε ωστόσο τη συνεργασία του, λόγω ιδεολογικών διαφωνιών.
Στα Γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1955 από τις σελίδες του περιοδικού της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού «Νέον Αθήναιον», όπου δημοσίευσε πολλές μελέτες ώς το 1963. Συνεργάστηκε επίσης με περιοδικά και εφημερίδες όπως τα: «Ελληνικά Χρονικά» του Λουκή Ακρίτα (1952-1954), «Νέα Πορεία» (Θεσσαλονίκης), «Λόγος» (1947), «Χρονικό» (1972), «Νέα Εστία», «Επίκαιρα», «Νίκη», «Εσπερινή», «Μεσημβρινή», «Η Καθημερινή».
**Η επανάστασις των αγγέλων.
**Ο Λόρκα και οι ρίζες.
**Το Αξιον Εστί του Ελύτη· Εισαγωγή - Σχολιασμός - Ανάλυση Τ. Λιγνάδης.
**Η ξενική εξάρτησις κατά τη διαδρομή του νεοελληνικού κράτους.
**Διπλή επίσκεψη σε μια ηλικία και σ' έναν ποιητή (Ν. Γκάτσος).
**Παιδικός οδηγός για γνωριμία με το θέατρο.
**Ο Χουρμούζης (Ιστορία - Θέατρο).
* Καταρρέω· Δοκίμια για το σύγχρονο Ελληνισμό, «Ακρίτας».
* Το μυστήριο, το κάλλος και η ιθαγένεια του τοπίου· Δοκίμια για τη νεώτερη και σύγχρονη λογοτεχνία, «Ακρίτας».
Κώστας Γεωργουσόπουλος (Κ.Χ. Μύρης). Γεννήθηκε στη Λαμία το 1937. Σπούδασε Φιλολογία, Αρχαιολογία και Θέατρο. Δίδαξε ως εκπαιδευτικός στη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση. Σήμερα διδάσκει Θεατρολογία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Κριτικός θεάτρου επί 30 συναπτά έτη, στην εφημερίδα «Το Βήμα» και «Τα Νέα», δοκιμιογράφος, σχολιαστής και αρθρογράφος. Ελαβε μέρος σε δεκάδες συνέδρια, έδωσε ομιλίες και δημόσια μαθήματα σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, στην Κύπρο και σε άλλες χώρες. Δημοσίευσε κριτικά και λογοτεχνικά κείμενα σε όλα τα γνωστά περιοδικά. Διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου. Είναι πρόεδρος του Κέντρου Ερευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος. Πρόεδρος των επάθλων «Κοτοπούλη», «Βεάκη», «Κυβέλης», «Φ. Πολίτη», «Δ. Μητρόπουλου» και του Θεατρικού Μουσείου. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Μουσικών και Θεατρικών Κριτικών. Εχει τιμηθεί με το Α' κρατικό βραβείο Δοκιμίου, το βραβείο «Ουράνη» της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Γ' Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Εχει συγγράψει το σχολικό εγχειρίδιο της Γ' Γυμνασίου «Δραματική Ποίηση», ενώ οι μεταφράσεις του της «Αντιγόνης» και του «Οιδίποδος Τυράννου» αποτελούν τα σχολικά βιβλία της Β' και Γ' Λυκείου, αντίστοιχα. Εχει μεταφράσει επίσης «Ανδρομάχη», «Ελένη», «Αίαντα», «Οιδίποδα επί Κολωνώ», «Εκκλησιάζουσες», «Θεσμοφοριάζουσες», «Νεφέλες» και «Ιππής».
* Κλειδιά και Κώδικες Θεάτρου Α' Αρχαίο Θέατρο, «Εστία».
* Κλειδιά και Κώδικες Θεάτρου Β' Αρχαίο Θέατρο, «Εστία».
* Τα μετά το Θέατρο (δοκίμια), «Καστανιώτης».
**Το Νήμα της Στάθμης (δοκίμια), «Καστανιώτης».
**Θίασος Ποικιλιών (δοκίμια), «Καστανιώτης».
**Αμήχανον Τέχνημα και Παράβαση, ποίηση, «Γνώση».
Αλέξης Δημαράς. Ιστορικός της εκπαίδευσης, συγγραφέας, ερευνητής και για χρόνια δάσκαλος στη σχολή Μωραΐτη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και διετέλεσε πρόεδρος του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας. Ηταν ο βασικός συντάκτης του «Εθνικού Απολυτηρίου», που παρουσίασε ο Γιώργος Παπανδρέου όταν ήταν υπουργός Παιδείας το 1996.
Εχει συγγράψει πολλά βιβλία για την ιστορία της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Από τα πιο γνωστά με μεγάλη ιστορική σημασία το «Από το κοντύλι στον υπολογιστή» είναι μια ιστορική αναδρομή στις μεταρρυθμίσεις που έγιναν στο χώρο της παιδείας από το 1830 μέχρι το 2000.
Πηγή:
Ελευθεροτυπία
