quinta-feira, 29 de outubro de 2009

sinto



Sinto l miu coraçon na doçura
derretir-se cumo cera:
são un ólio debagaroso
i nó un bino mies benas,
i sinto que la mie bida se bai scapando
calhada i doce cumo la gazela.

Gabriela Mistral,
Traduçon de Fracisco Niebro (an Santiago de l Chile)




[an castelhano:

Siento mi corazón en la dulzura
fundirse como ceras:
son un óleo tardo
y no un vino mis venas,
y siento que mi vida se va huyendo
callada y dulce como la gacela.]



sábado, 24 de outubro de 2009

L friu special


L friu special de las manhanas de biaije

L'agonie de la salida, carnal ne l arrepanhar

Que bai de l coraçon a la piel

Que chora birtualmente anque cuntenta.


Fernando Pessoa [Poemas, de Álvaro de Campos]




[An pertués

O frio especial das manhãs de viagem,

A angústia da partida, carnal no arrepanhar

Que vai do coração à pele,

Que chora virtualmente embora alegre.]



sexta-feira, 23 de outubro de 2009

Odas de Ricardo Reis (052)

Ponho na altiva mente o fixo esforço
Da altura, e à sorte deixo,
E as suas leis, o verso;
Que, quando é alto e régio o pensamento,
Súbdita a frase o busca
E o scravo ritmo o serve.

Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]

Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Pongo na altiba mente l fixo sfuorço
De l’altura, i a la suorte deixo,
I las sues leis, l berso;
Que, quando ye alto i régio l pensamiento,
Adominada la frase l busca
I l scrabo ritmo l sirbe.]





quinta-feira, 22 de outubro de 2009

diário 24



ua nuite de berano, caliente cumo un suonho, deitei-me de cuostas nun restroilho pa la Xalina: miu armano ressonhaba i you nun habie meia de acabar de cuntar las streilhas; nesto, oubo l gau gau dua raposa, que me dá miedo; deixo l cuntar i buolbo-me pa la filosofie: cumo será l lhadrar de las raposas ne l cielo? mais de uitenta anhos apuis, inda nun sei la repuosta, mas ampeço a acraditar que era la pregunta que nun fazie sentido: cul tiempo, fui-me dando de cuonta que daprendemos algues repuostas, mas nunca chegamos a daprender las preguntas ciertas.





terça-feira, 20 de outubro de 2009

Diário 23



ua beç, tiu Zé Raimundo, l barbeiro, sangrou a miu pai: sacou-le ua malga de sangre por un dedo dun pie; yá nun se me lhembra que mal tenie, mas parece que inda hoije stou a ber la malga a anchir-se de sangre, que pingaba mui debrebe, i nien sei cumo se me lhembra desso que nun era questume deixar ls garoticos ber essas cousas; era esse un de ls modos radicales de tratar ciertas malinas, mas sei que dessa beç miu pai nun tubo peligro: anque stubíramos ne l ampeço de ls anhos trinta de l seclo XX, la medecina que eiqui se ousaba inda era armana a la de hai quenhientos anhos, anque yá oubira puli un doutor que le chamában l doutor Bárrios;
de la pita que mie matou dessa beç que miu pai stubo malo, lhembra-se-me bien de arrebanhar las patas, you ua i outra miu armano, yá nun dou fé de qual era; apuis, un die ,miu pai albantou-se pa l sol i quedou eilhi sentado ne l puial al pie de la puorta, calhado, tal i qual cumo you fago agora, que a las bezes mal se me dá que páren para falar: l mais deilhes nun ténen nada para me dezir i l mais de las bezes you nada tengo pa le respunder; tanto tiempo apuis inda nun antendo cumo ye que sangrar ua pessona podie curar, eilhes dezien que se sacaba l sangre malo, mas cumo podie ser se l mais del quedaba ne l cuorpo i era todo armano... bien, agora tamien yá nun antressa, até porque cun esto todo se me lhembrou que stá na hora de ir a tomar ls cumpremidos.





segunda-feira, 19 de outubro de 2009

Diário 22

Miu pai gustaba de assar un uobo na cinza de l borralho, yá cun pouca calentura; quando l sacaba lhababa-lo até quedar bien lhimpico i ambolbie-lo nun guardanapo; apuis, inda bien caliente, partie-le un cachico de la casca a la punta de riba i iba alhá molhando carolicos finicos de pan até se acabar; you era garotico mui pequeinho i daba-se-me na alma molhar alhá tamien cachicos de pan a la par de miu pai; nunca se me há de squecer aquel ritual i aquel sabor, ua de las melhores maneiras de comer pan que you coinci, de las mais delicadas i mais finas; puode haber quien cuide que todo queda puorco de la cinza, mas nun ye berdade i até la casca de l uobo relhumbra apuis de lhabada; muitos anhos apuis fui pa la Fráncia i soube que comien uobos aparecidos, mas nunca cheguei a saber adonde ye que ls assában ou se ls cozien ou cumo era: nunca ls porbei i inda bien puis de certeza que nun me íban a saber tan bien cumo ls de miu pai.



domingo, 18 de outubro de 2009

Diário 21

quando chega l outonho apeduro siempre l sol i a las bezes scabo solo para que la tierra de ambaixo del se çpida i l puoda guardar: pena que yá nun se puoda poner i regar i seguir la pampoleza cun que todo se bota a crecer cumo se l tiempo acabara mesmo eilhi; ye siempre ende que ls delores tóman cuonta de mi, sien tierra para ls arramar cumo stierco, por esso ye tan friu l friu de eimbierno: ye siempre cedo pa las lamentaçones, i busco siempre tiempo para nun le deixar campo para medráren i chegáren a botar frol: bien sei que nun hai pior delor que aquel que chegou a botar frol, cumo cousa galana que se admira sufrindo, penando, nien sabie cumo todo esso puode ser, mas agora sei que puode ser; fui perciso chegar a bielho para saber que l trabalho nun ye solo por pan ou algo que se coma: agora stou siempre cun atento als delores, mal nácen nun penso noutra cousa que nun seia dá-le cul sacho, tal i qual cumo siempre fago culas yerbas malas que me nácen na huorta, ye ua malzina que ambentei you solo i que muita beç dá mesmo resultado: ye por esso que l pior ben siempre cula nuite, puis ende un home nien bei adonde botar l sacho, l delor i l suonho (ou la falta del) armanados na mesma guerra contra mi , para nun me deixar chubir até la punta de riba de la nuite, a saludar la lhuç cumo quien abre la puorta a la bida, a mais un die.




sábado, 17 de outubro de 2009

Odas de Ricardo Reis (051)




Cumo se cada beiso
Fura de çpedida,
Mie Cloe, beisemos-mos, amando,
Talbeç que yá mos tope
Ne l ombro la mano, que chama
A la barca que nun ben sien ser bazie;
I que ne l mesmo feixe
Ata l que de nós para nós furmos
I la alhena soma ounibersal de la bida.

Fernando Pessoa [Odes de Ricardo Reis]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Como se cada beijo
Fora de despedida,
Minha Cloe, beijemo-nos, amando.
Talvez que já nos toque
No ombro a mão, que chama
À barca que não vem senão vazia;
E que no mesmo feixe
Ata o que mútuos fomos

E a alheia soma universal da vida.]



sexta-feira, 16 de outubro de 2009

Diário 20



Todos ls anhos tenie que arrendar tierras para pan, l mais de las bezes an lhugares fuora: quando era d'a meias, que si custaba a dar la metade de to l que se colhie, mas la porra era que, se nun fusse assi, nun tenie modo de amanhar la semiente para sumbrar; quedaba siempre todo tan loinge cumo l pan, que nien sudor adundiaba ciertos arachales, todo siempre al modo para faltar algun pan i tener de ampeçar la fugida siempre antes de la raia de salida: era siempre negro l pan, i assi quedaba de la mesma quelor de la fame; hai lhembráncias que ténen siempre quelor scura, muita beç negra, mas nien por esso se me squecírun, cumo eilhas merecien.





quarta-feira, 14 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVIII



[Quaije dous anhos apuis de ser ampeçada, an 09 de Nobembre de 2007, eiqui se cunclui la publicaçon de la traduçon antegral, para mirandés, de ls 49 poemas de "L Guardador de Ganados", de Fernando Pessoa / Alberto Caeiro]





De la mais alta jinela de mie casa
Cun un lhienço branco digo adius
Als mius bersos que sálen pa la houmanidade.

I nun stou cuntento nien triste.
Esse ye l çtino de ls bersos.
Screbi-los i debo de amostrá-los a todos
Porque nun puodo fazer l cuntrairo
Cumo la frol nun puode scunder la quelor,
Nien l riu scunder que cuorre
Nien l’arble scunder que dá fruito.

Mirai-los que ban yá loinge cumo na deligença
I you nien sequiera sinto pena
Cumo un delor ne l cuorpo.

Quien sabe quien ls lerá?
Quien sabe a que manos eiran?

Frol, apanhou-me l miu çtino pa ls uolhos.
Arble, arrincórun-me ls fruitos pa las bocas.
Riu, l çtino de la mie auga era nun quedar an mi.
Abaixo-me i sinto-me quije cuntento,
Quaije cuntento cumo quien çcansa de star triste.

Ide, ide-bos de mi!
Passa l’arble i queda arramada pula Natureza.
Murcha la frol i l sou puolo dura siempre.
Cuorre l riu i entra ne l mar i la sue auga ye siempre la que fui sue.

Passo i quedo, cumo l Ouniberso.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Da mais alta janela da minha casa
Com um lenço branco digo adeus
Aos meus versos que partem para a humanidade.

E não estou alegre nem triste.
Esse é o destino dos versos.
Escrevi-os e devo mostrá-los a todos
Porque não posso fazer o contrário
Como a flor não pode esconder a cor,
Nem o rio esconder que corre,
Nem a árvore esconder que dá fruto.

Ei-los que vão já longe como que na diligência
E eu sem querer sinto pena
Como uma dor no corpo.

Quem sabe quem os lerá?
Quem sabe a que mãos irão?

Flor, colheu-me o meu destino para os olhos.
Árvore, arrancaram-me os frutos para as bocas.
Rio, o destino da minha água era não ficar em mim.
Submeto-me e sinto-me quase alegre,
Quase alegre como quem se cansa de estar triste.

Ide, ide de mim!
Passa a árvore e fica dispersa pela Natureza.
Murcha a flor e o seu pó dura sempre.
Corre o rio e entra no mar e a sua água é sempre a que foi sua.

Passo e fico, como o Universo.]




terça-feira, 13 de outubro de 2009

Diário 19



aquel era l anho de albantar la casa, que las notas que fiç an trigo i an bino dában a la justa para pagar ls canteiros i ls pedreiros: era l suonho de casa cun sobrado, ancaliada i sien l negro de la piedra a antristecer ls uolhos i ls dies; anquanto i nó, ls dous filhos mais nuobos podien ir para an ca de mie suogra a drumir i l mais nuobo podie quedar cun nós: íban a ser uns anhos duros, mas todo alhá se habie de passar;, que nun stámos afeitos a outra cousa; mas l caralho ye que ls anhos fúrun passando i nun habie meia de la casa andar para alhá de las paredes znudas i de l sobrado, inda porriba ls filhos yá éran cinco i comien mais pan i quenhon que you sei alhá; solo apuis de haber ido pa la Fráncia uns seis anhos apuis ye que la cousa andubo palantre; quando miro al para trás dá-me la risa quando hoije me fálan de manha de recuperar las casas bielhas, puis bien beio que esso solo quier dezir deixar las paredes de pies: aqueilha casica era un selumbron i solo habie un modo de me ber lhibre del, botá-la abaixo.



segunda-feira, 12 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVII

Nun die claro de mais,
Die an que daba la gana de haber trabalhado muito
Para nel nun trabalhar nada,
Bi, cumo ua strada pul meio las arbles,
L que talbeç seua l Grande Segredo,
Aquel Grande Mistério de que ls poetas falsos fálan.

Bi que nun hai Natureza,
Que Natureza nun eisiste,
Que hai montes, balhes, galázias,
Que hai arbles, flores, yerbas,
Que hai rius i piedras,
Mas que nun hai un todo a que esso pertença,
Que un cunjunto rial i berdadeiro
Ye un mal de las nuossas eideias.

La Natureza ye partes sien un todo.
Esto ye talbeç l tal mistério de que fálan.

Fui esto l que sien pensar nien parar,
Acertei que debie de ser la berdade.
Que todo ándan a saber i que nun áchan
I que solo you, porque nun fui a saber deilha, achei.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Num dia excessivamente nítido,
Dia em que dava a vontade de ter trabalhado muito
Para nele não trabalhar nada,
Entrevi, como uma estrada por entre as árvores,
O que talvez seja o Grande Segredo,
Aquele Grande Mistério de que os poetas falsos falam.

Vi que não há Natureza,
Que Natureza não existe,
Que há montes, vales, planícies,
Que há árvores, flores, ervas,
Que há rios e pedras,
Mas que não há um todo a que isso pertença,
Que um conjunto real e verdadeiro
É uma doença das nossas ideias.

A Natureza é partes sem um todo.
Isto é talvez o tal mistério de que falam.

Foi isto o que sem pensar nem parar,
Acertei que devia ser a verdade
Que todos andam a achar e que não acham,
E que só eu, porque a não fui achar, achei.]



domingo, 11 de outubro de 2009

Diário 18

chubie la caleija para casa, altas horas, apuis la ronda, ambrulhado an mie manta de lhana: l sonido de l martelhar furaba la nuite, i era esse l modo de la nuite chorar ls muortos: que tenie de star pronto l caixon antes de l antierro: fazie menos bruído quando todo mundo iba ne l squife i abaixaba a la tierra nun lhençol de lhino, pa la tierra tardar mais un cachico de tiempo a comer ls uolhos: fui dende que se passou de l artesanato pa l'andústria de ls caixones i de la muorte serena i guapa: bendo bien, quien percisa de l caixon somos nós ls bibos, que als muortos tanto se le dá. Quedou-me l martelhar dessa nuite, l sbranquenhado de la gilada i de la manta de lhana, mas yá se me squeciu quien se morriu: squecemos talbeç l que mos pon mais acerca ou mos lhembra la muorte: adelantra bien...

sábado, 10 de outubro de 2009

Diário 17


al screbir estes diários, plural porque nun son solo mius, dou cumigo a lhembrar l que nun se me squeciu, quier dezir, cousicas tan pequeinhas i tan simpres que nunca tube la eideia de que íban a quedar: i baia un home a saber l que son las grandes cousas de la bida! Cumo aqueilha beç que fui a drumir cun un carro cheno de pan para poner nas eiras antes de l sol nacer. Drumi-me i aparece-me alhá l amo a spertar-me cun ua data de burro i dous cuntapies ne l culo. Tenie ziuito anhos i cinco crouas ne l bolso. Mandei-lo foder i scapei-me para Fermeseilhe. Bin dalhá dous dies apuis cheno de fame i ua sfuira de ls arbilhos calientes. Fui-me a tener cun tiu Aleixo i alhá quedei a daprender para çapateiro i solo apuis ye que tornei para casa de miu pai. Nunca fui muito de sonhar an ir pul mundo. Pena que nun houbisse uns libros para ler, cousa que siempre se me dou çque fiç la scuola. Aquel berano an que deixei l amo fui als touros cun denheiro para mercar ua gorra, mas acabei por nun la mercar. Bi por alhá uas truquesas i un martielho de çapateiros i fui esso que cumprei: cumo iba a ser çapateiro sien ferramienta? Esse anho l riu passaba-se bien a bau, mas siempre gustei de nadar i deixá-me ir pula corriente abaixo: era esse l segredo para un nun se deixar agarrar puls remolinos, un nunca podie lhuitar cul riu, mas passá-le la manos cumo quien le faç fiestas. I eilhi staba you a pensar na bida ambaixo la baranda, anquanto fazie lhinhas para coser çapatos: tenie ziuito anhos i nada que me podisse baler para me poder casar. Hoije tengo cumigo esta eideia de cumo todo saliu de mi, de cumo nun podie cuntar cun mais naide i de cumo achaba esso la cousa mais natural de mundo. Queda pesada la bida quando todo ye ua cunquista, até nós mesmos al modo que crecemos. Anque seia siempre assi, sabe bien tener la eilusion de que siempre hai quien mos puoda dar ua mano ou aparar por baixo quando mos caiemos pulas faias de ls dies. Cousicas bien pequeinhas que passán puls buraquitos dessa arte de squecer que ye la bida i solo por esso me bénen agora a la lhembráncia cumo se houbíran crecido cul tiempo.



sexta-feira, 9 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados XLVI

Deste modo ou daquel modo,
Cunsante calha ou nun calha,
Podendo a las bezes dezir l que penso,
I outras bezes dezindo-lo mal i cun misturas,
Bou screbindo ls mius bersos sien querer,
Cumo se screbir nun fura ua cousa feita de géstios,
Cumo se screbir fura ua cousa que me acuntecira
Cumo dar-me l sol de fuora.

Fago por dezir l que sinto
Sien pensar an que l sinto.
Fago por ancostar las palabras a l’eideia
I nun percisar dun corredor
De l pensamiento pa las palabras.

Nien siempre sou capaç de sentir l que sei que debo de sentir.
L miu pensamiento solo mui debagar atrabessa l riu a nado
Porque le pesa l fato que ls homes le fazírun ousar.

Fago por znudar-me de l que daprendi
Fago por me squecer de l modo de lhembrar que me ansinórun,
I raspiar la tinta cun que tenhírun ls sentidos,
Zanqueixotar las mies eimoçones berdadeiras,
Zanrebulhar-me i ser you, nó Alberto Caeiro,
Mas un animal houmano que la Natureza fizo.

I assi scribo, querendo sentir la Natureza, nien sequiera cumo un home,
Mas cumo quien sinte la Natureza, i mais nada.
I assi scribo, ora bien, ora mal,
Ora acertando cul que quiero dezir, ora arrando,
Caiendo eiqui, lhebantando-me acolha,
Mas indo siempre ne l miu camino cumo un ciego maluco.

Assi i todo, sou alguien.
Sou l Çcubridor de la Natureza.
Sou l Argonauta de las sensaçones berdadeiras.
Traio al Ouniberso un nuobo Ouniberso
Porque traio al Ouniberso el-mesmo.

Esto sinto i esto scribo
Perfeitamente sabedor i sien que nun beia
Que son cinco horas de la manhana
I que l sol, que inda nun amostrou la cabeça
Porriba la parede de l hourizonte,
Assi i todo yá se le béien las puntas de ls dedos
Agarrando l sierro de la parede
De l hourizonte cheno de montes baixos.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

Deste modo ou daquele modo,
Conforme calha ou não calha,
Podendo às vezes dizer o que penso,
E outras vezes dizendo-o mal e com misturas,
Vou escrevendo os meus versos sem querer,
Como se escrever não fosse uma cousa feita de gestos,
Como se escrever fosse uma cousa que me acontecesse
Como dar-me o sol de fora.

Procuro dizer o que sinto
Sem pensar em que o sinto.
Procuro encostar as palavras à ideia
E não precisar dum corredor
Do pensamento para as palavras.

Nem sempre consigo sentir o que sei que devo sentir.
O meu pensamento só muito devagar atravessa o rio a nado
Porque lhe pesa o fato que os homens o fizeram usar.

Procuro despir-me do que aprendi,
Procuro esquecer-me do modo de lembrar que me ensinaram,
E a raspar a tinta com que me pintaram os sentidos,
Desencaixotar as minhas emoções verdadeiras,
Desembrulhar-me e ser eu, não Alberto Caeiro,
Mas um animal humano que a Natureza produziu.

E assim escrevo, querendo sentir a Natureza, nem sequer como um homem,
Mas como quem sente a Natureza, e mais nada.
E assim escrevo, ora bem, ora mal,
Ora acertando com o que quero dizer, ora errando,
Caindo aqui, levantando-me acolá,
Mas indo sempre no meu caminho como um cego teimoso.

Ainda assim, sou alguém.
Sou o Descobridor da Natureza.
Sou o Argonauta das sensações verdadeiras.
Trago ao Universo um novo Universo
Porque trago ao Universo ele-próprio.

Isto sinto e isto escrevo
Perfeitamente sabedor e sem que não veja
Que são cinco horas do amanhecer
E que o sol, que ainda não mostrou a cabeça
Por cima do muro do horizonte,
Ainda assim já se lhe vêem as pontas dos dedos
Agarrando o cimo do muro
Do horizonte cheio de montes baixos.]

quinta-feira, 8 de outubro de 2009

Diário 16


ne ls tiempos de la fame, arrebanhar un uosso era ua arte: deixá-lo liso, relhamposo, sien cachicos de chicha a amporcá-lo, a puntos de até meter duolo atirá-se-lo al perro; nun se le podien achegar ls dientes de qualquiera maneira, nun eisercício de pacéncia i tiempo que naide tubisse la coraige de anterrumper: bota acá l uosso que you le dou mais ua buolta, frase atirada de facada assi cumo quien nun passa nun eisame, un houmildar sin nome nua altura an que yá me purparaba pa le dar la chupadela final, tal i qual cumo cucharica de café apuis de bien mexido; bien sei que ambentórun essa cousa de garfo e faca, que dórun cuonta de l prazer de stalhar ls beiços a chupar ls dedos apuis l arrebanhaduro, mas tamien ende se puode apurar la arte de arrebanhar uossos, çque se críen buonas cundiçones cundiçones: mas que fazeremos se la purmeira cundiçon para ua buona arte de arrebanhar siempre fui la fame?; talbeç seia possible dar l brinco pa l arrebanhar un uosso yá nó cumo ato de comer, mas cumo pura filosofie, adonde l prazer ben associado al comer debagaroso i an que la culidade subirte a to la quantidade, quando l prazer de comer yá nun stá na barriga chena, mas ne l puro gusto i passa diretamente de la lhéngua pa l celebro; bou a tener que aperfundar esto todo, i talbeç un die cunsiga screbir un berdadeiro tratado de arrebanhar un uosso, ua teoria de la alimentaçon an que tornemos a mirar pa las cousas cumo se cuntináramos a tener fame, i esse faç de cuonta yá mos puode lhebar alhá la teorie i retornar a la pura arte oureginal de arrebanhar uossos; anquanto i nó, a la falta de dientes, bou apurando la mie arte cula ajuda de la faquita, la fuolha bien segura na punta de ls dedos, la punta able cumo un bisturi, i que naide me beia, nun baia inda a pensar que passo l tiempo antretenido cun filosofies, esse analfabetismo que nunca cunseguiu saber adonde stá la eisséncia que çtingue un home dun perro, l mesmo ye dezir, coincer l camino que bai de arrebanhar un uosso a robé-lo.

terça-feira, 6 de outubro de 2009

L Guardador de Ganados - XLV

Ua touça de arbles alhá loinge, alhá pa la lhadeira.
Mas l que ye ua touça de arbles? Hai arbles solamente.
Touça i l plural arbles nun son cousas, son nomes.

Tristes de las almas houmanas, que pónen todo an orde,
Que ríscan lhinhas de cousa a cousa,
Que pónen lhetreiros cun nomes nas arbles abselutamente riales,
I zéinhan paralelos de lhatitude i lhungitude
Anriba la própia tierra einocente i mais berde i frolida do que esso!

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:
Um renque de árvores lá longe, lá para a encosta.
Mas o que é um renque de árvores? Há árvores apenas.
Renque e o plural árvores não são cousas, são nomes.

Tristes das almas humanas, que põem tudo em ordem,
Que traçam linhas de cousa a cousa,
Que põem letreiros com nomes nas árvores absolutamente reais,
E desenham paralelos de latitude e longitude
Sobre a própria terra inocente e mais verde e florida do que isso!]



domingo, 4 de outubro de 2009

diário 15

naquel eimbierno nun tenie nada que fazer, até la çapaterie staba cun pouco trabalho: fui ende que pus las oulibeiricas; to l eimbierno fui scabando la peinha a poder de fierro i picarete, a modo de fazer un frisgo para poner a lhá la staca i que anchie cun tierra i stierco que lhebaba a sacadas cula burra; apuis fazie-le l pardon alredror i ua poça al tuoro para aparar l'auga; ua beç fui para bai a cagar atrás dua parede i quando mirei l pardonico i sue staca anriba era tal i qual un altar cun sou santo: eilhi, cada azeituna iba a ser un milagre; nien por esso las almanechas debelgában an sou debido tiempo, i ende quedei a saber que até ls santos son mal agradedecidos.

sexta-feira, 2 de outubro de 2009

diário 14

hai palabras que yá nun me dízen nada, ancapazes de arrepiçar la piel ou lhebantar un airico ne ls uolhos: tal i qual bumbilha nun lhigada a la corriente; fui l tiempo que las gastou de tanto se sgodar neilhas ou fui you que zaprendi la arte de las chiçcar? nunca me cunformei i, an beç de las deixar a sous santos i lhargos, tornei a scuola a acender ls carreirones adonde cuorre l sangre.

quinta-feira, 1 de outubro de 2009

diário 13

quedórun-me arbles sien cuonta a chinar de berde ls dies, pousadeiro de ls uolhos adonde nun chegaba l puolo i sue selombra; crecírun cul tiempo agarrado al tuoro, fúrun bózio a cobrar la soledade, ansínórun-me que las angúrrias nun ban alhá la casca: agora perdo-me sien eilhas, anstable l hourizonte, ls caminos sien marras de sentido; siempre la poda me dou un prazer special i bé-las an sou choro d'augadielha, bibas por andrento l lhargo eimbierno; solas na prainada, éran siempre ua frol ne l salon de la tierra, chamadeiro de centeilhas i merendas; nun me afago sien eilhas, l sou oulor lhebado pul aire quando l die yá nun lhuitaba por mais lhuç; muitos baldos d'auga le botei na sequidade cun miedo que nun aguantáran ls eilemientos, bien sabendo que nunca abandonarien las sues raízes: fui esta la mais grande licion que me ansinórun.




terça-feira, 29 de setembro de 2009

diário 12



yá nun ténen cuonta ls que bi morrer: hoije, tengo la bida sumbrada de muortos, que solo an mi bíben puis solo neilhes puodo assentar l mais de la mie bida: hai arbles assi, que se aguántan de pies cul tuoro rendado i cheno de uocos a robé-le la miolha; porquei cumigo se han de morrer cientos, talbeç miles? nun ye de las mais pequeinhas la muorte de ls uolmos i de sous nius de ciguonha; agora cheguei a bielho, nun tiempo nuobo: mas cula stória que carrega, nunca ye nuobo l tiempo, mesmo para aqueilhes que l míran pula purmeira beç.




sexta-feira, 25 de setembro de 2009

Oda als muortos




Sien eilhes nun chegarie a la fin deste poema,
talbeç nien cobrasse l silenço que deixórun
a tembrar na tierra,
quando l sol abaixaba a toda l’anchura de la tarde
porriba las yerbas,
perseguido por eiclipses i çponeres.
Fáien-me mais falta do que quando
caminában pulas selombras de las paredes,
buscando na brigada de las casas uas sobras de nuite
adonde ancostáran la cabeça.
Agora, cumo se quedássen na lhunjura
zmesurada de l mirar,
çarándan pula calhada las squinas
de las palabras que ls squécen,
i la selombra deilhes ye ua lhinha acesa
rasgando ls telhados
de ls ancerradeiros.
Bénen pul aire, pul resfuolgo
de las nubres i de ls páixaros,
sue boç perdida retomba an sílabas
de fumo, i ls timbres familiares
nun le spértan l suonho
de l çcanso que ye de lei.
Cumpartimos la sutible orde de ls lhabirintos,
La spessa claridade de ls abismos,
La lhebeza de ls zertos anriba ls ombros.
I nien siempre ye triste la alegrie
Que arde ambaixo las piedras
Que apenas pésan.

Fernando de Castro Branco, O Nome dos Mortos.





[An pertués
Ode aos mortos
Sem eles não chegaria ao fim deste poema,
talvez nem quebrasse o silêncio que deixaram
a vibrar na terra,
quando o sol descia a toda a largura da tarde
sobre as ervas,
perseguido por eclipses e crepúsculos.
São-me mais necessários do que quando
caminhavam pelas sombras dos muros,
procurando no abrigo das casas um resto de noite
onde encostassem a cabeça.
Agora, como se permanecessem na extensão
desmesurada do olhar,
percorrem discretamente os recantos
das palavras que os olvidam,
e a sua sombra é um traço nítido
fendendo os tectos
dos lugares enclausurados.
Chegam pelo vento, pela respiração
das nuvens e dos pássaros,
a sua voz perdida ecoa em sílabas
de fumo, e os timbres familiares
não lhes despertam o sono
do repouso que lhes cabe.
Partilhamos a subtil ordem dos labirintos,
a espessa transparência dos abismos,
a leveza dos desertos sobre os ombros.
E nem sempre é triste a alegria
que arde sob as pedras
que mal pesam.]





terça-feira, 22 de setembro de 2009

diário 11



entra l outonho, mas sabe-me a eimbierno; ye assi çque nun m'arrólhan bendímia ou sementeira: se nun sembro quei inda puodo sperar?; al menos a fin de primabera puodo poner l poema de la huorta, to l berano regada a sol i risas, que nunca a esses poços me chega la sequidade;

cega-me l amarelhar de las fuolhas i remelhones de bezes me caio cun eilhas , dando cumigo a filosofar subre la eisséncia de la folharasca: bareio de la cabeça quando m'achego a la puorta de l stierco, mas inda m'ancandílan las reboadas de tordelas cun quien daprendi a armar las lousas, essa arte de anquelibrar l ampossible an que me bou anobelhando;

quando s'acendir l Aire de Touro, hei de lo asperar daquel lhado de l sou ouliar pula prainada, antretenido a aguantar las jogas de las piernas i a atiçar la calentura de l sangre, mas perciso desse Aire para nel chubir l miu bramar pulas caleijas i me lhebar las selombras que me ban acobelhando ls uolhos: uns síguen l índece de la bolsa, you sigo esse Aire puis nel ambesti la calentura i la rábia de muita mocidade, i yá era tiempo de me traier algue ganáncia mirando-lo cula andefréncia cun que siempre me zupiou.




sábado, 19 de setembro de 2009

Biografie



Jazes. Para ti bai esta purmeira fala. Naciste
cula República, pul albar dun seclo yá caído,
corriste, die a die, la custelhaçon de ls anhos, ou lhuzes
que relhuzíran nas bordas de ls eiclipses,
sien azeite nas candelas pulas nuites de ls mistérios.
Coinciste l rastro negro de ls manantiales,
la sede de ls rius, l aguelhon de las chuibas ne l scachonar
de las mundiadas, l oundear de la carambina nas lhinas
brancas de janeiro, ls picos de las muntanhas
i sues lhadeiras ancubiertas. Las plantas nacírun-te
de las manos, las sementeiras anteriores tamien.
Fuste íntemo de ls perros i de las abes de las alturas,
portegiste ls rétiles, quando zabrigados,
aguanteste la cinza de ls deimingos, l'andadura molhenga
de peciçones i de juntouros. Batiste a la puorta
de l lhuçque fusque debagar. Quejiste la nuite suolta,
l puro i lhiberto hourizonte, adonde coubira l azul
que te lhebaba. Agora respiras l tiempo
na preça de casa amplacable de l silenço, la paç
bieno pula primabera, bordeando
la fin dun seclo que fui tou, i l cumpriste
lhargamente, cumo ua marra, ou un manolho
de centeno que apertasse nas manos.
Hoije upes-te na spessura de ls clarones, nas seinhas
de l’auga, ne ls oupores de ls montes.

Ardes. A essa lhuç you acendo este poema.

Fernando de Castro Branco, O nome dos mortos.





[An pertués

Biografia

Jazes. Para ti vai esta primeira fala. Nasceste
com a república, no dealbar de um século já tombado,
percorreste, dia a dia, a constelação dos anos, ou luzes
que brilhassem nas margens dos eclipses,
sem azeite nas candeias pelas noites dos enigmas.
Conheceste o rastro negro das nascentes,
a sede dos rios, o aguilhão das chuvas no tropel
das enxurradas, as ondulações do gelo nas linhas
brancas de Janeiro, os cumes das montanhas
e os seus lados encobertos. As plantas nasceram-te
das mãos, as sementeiras interiores também.
Foste íntimo dos cães e das aves das alturas,
protegeste os répteis, quando desabrigados,
suportaste a cinza dos domingos, o ritmo melancólico
de procissões e de cortejos. Bateste à porta
do crepúsculo devagar. Quiseste o relento,
o puro e liberto horizonte, onde coubesse o azul
que te levava. Agora respiras o tempo
no átrio implacável do silêncio, a paz
chegou pela Primavera, beirando
o fim de um século que foi teu, e o cumpriste
longamente, como um marco, ou um molho
de centeio que apertasse nas mãos.
Hoje levitas na espessura dos clarões, nos sinais
da água, nas fumarolas dos montes.

Ardes. A essa luz eu acendo este poema.]




terça-feira, 15 de setembro de 2009

L Guardador de Ganados - XLIV

Sperto de nuite derrepente,
I l miu reloijo acupa la nuite toda.
Nun sinto la Natureza na rue.
L miu quarto ye ua cousa scura cun paredes sbranquenhadas.
Na rue hai un sossego cumo se nada eisistira.
Solo l reloijo cuntina l sou rugido.
I esta pequeinha cousa de angrenaiges que stá anriba la mie mesa
Abafa toda la eisistença de la tierra i de l cielo…
Quaijeque me perdo a pensar l que esto quier dezir,
Mas staco, i sinto-me a rir na nuite culas squinas de la boca,
Anchindo cula sue pequenheç la nuite einorme
Ye la curjidosa sensaçon de anchir la nuite einorme,
I esta sensaçon ye curjidosa porque el nun inche la nuite
Cula sue pequenheç.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]

Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
Acordo de noite subitamente,
E o meu relógio ocupa a noite toda.
Não sinto a Natureza lá fora.
O meu quarto é uma cousa escura com paredes vagamente brancas.
Lá fora há um sossego como se nada existisse.
Só o relógio prossegue o seu ruído.
E esta pequena cousa de engrenagens que está em cima da minha mesa
Abafa toda a existência da terra e do céu…
Quase que me perco a pensar o que isto significa,
Mas estaco, e sinto-me sorrir na noite com os cantos da boca,
Enchendo com a sua pequenez a noite enorme
É a curiosa sensação de encher a noite enorme,
E esta sensação é curiosa porque ele não enche a noite
Com a sua pequenez.]

sexta-feira, 11 de setembro de 2009

010



Era ua demingo de júlio, a salida de missa, an Dues Eigreijas. L sol staba agora colgado mesmo al meio de l cielo, porriba de mi. You tenie treze anhos i un saiote burmeilho de lhana. Un burrico staba preso a l'argolha dua casa i you als uolhos de quien me quejisse apreitar. La segada era l einfierno adonde, a fuorça, you querie ganhar un cielo de pan.





quarta-feira, 9 de setembro de 2009

009

Inda l camboio nun chegaba acá.

Buono, nesse tiempo iba-se al Pocinho, al camboio, a buscar todo l que era perciso pa ls sotos. Juntában-se als trés i als quatro para fazer l camino. Cumo las mulas nun podien ir de bago, lhebábamos cargas de trigo. You fui alhá algues bezes cun miu armano Manuol i traiemos suola que miu pai mandaba benir de l Porto. Muita giente fazie esse trabalho de almocrebe, cumo eiqui se fizo an to la bida. Todo era a fuorça de cargas i carradas.


Apuis, bieno l camboio i la bida demudou un cachico. Yá muitá que l camboio tornou a deixar de benir. Arrincórun ls carriles i até ls xeixos lhebórun camárcio.

Las staçones ban-se sbarrulhando, borrachas de tiempo i abandono.
Deiqui a pouco, será mui custoso adebinar por adonde l camboio passaba: la lhinha será un risco ne ls lhibros antigos.


terça-feira, 8 de setembro de 2009

008



[a antrar pula madrugada - la de agora que datrás yá serie alta nuite]


I.
- Hoije l M. ben a drumir cuntigo...
- Ben. I cumo sabes?
- Cumoquiera el l fizo correr pul lhugar para se agabar. Yá bés la mala fama an que quedas...
Báten a la puorta. L lhume stá fraco i nun dá para subertir la gilada de l janeiro mais perro de redadeiros anhos.
- Entra, M. Ye el, bai-te ambora ou, se mais quejires, sconde-te eilhi atrás de l lhouceiro.


II.
- Dius mos dé buonas nuites. Carai, que friu stá...
- Buonas nuites mos dé Dius. Bai pa l quarto i bai-te znudando, que yá alhá bou.
M. amplacha-se i mete-se na cama.
Eilha bai i tira-le la roupa.


III.
- Á sue caralho, que stás ende a fazer na mie cama?
- Ó, i agora que çaparate ye esse?! Nun bózies tan alto que ls bezinos puoden oubir.
- Tu falas na rue i an mie casa falo cumo quiero.
- Dá-me la roupa, que yá me bou.
- You nun bi roupa nanhue. Pon-te-me deiqui para fuora, antes que te stenda este palo pulas costielhas.
- Dá-me la roupa por amor de Dius, que bou a quedar cheno de friu i a passar ua bergonha.
- Nun bi roupa nanhue. Sal antes que te caleça bien calcido cun este stadulho.


IV.
- Ai mulhier, deixa-me deitar que stou ancarambinado. Ai Jasus que friu.
- Deita-te eiqui M., que la cama stá mui calentica. Cuitadico de ti, ai cuitadico de l miu M.



Todas estas cousas se cuntában i se sabien pul pobo. Anda que se fusse hoije, habies de ber adonde te ibas a calcer... Dízen que la tie era algo simples, mas nesse tiempo inda nun habien ambentado las reformicas i deixar calcer l home quedaba mais barato do que quedar eilha sola.




segunda-feira, 7 de setembro de 2009

L Guardador de Ganados - XLIII

Antes l bolo de l’abe, que passa i nun deixa rastro,
Que la passaige de l animal, que queda lhembrada ne l suolo.
La abe passa i squece, i assi debe de ser.
L animal, adonde yá nun stá i por esso de nada sirbe,
Amostra que yá stubo, l que nun sirbe para nada.

La lhembráncia ye ua traiçon a la Natureza,
Porque la Natureza de onte nun ye Natureza.
L que fui nun ye nada, i lhembrar ye nun ber.

Passa, abe, passa, i ansina-me a passar!

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:
Antes o voo da ave, que passa e não deixa rasto,
Que a passagem do animal, que fica lembrada no chão.
A ave passa e esquece, e assim deve ser.
O animal, onde já não está e por isso de nada serve,
Mostra que já esteve, o que não serve para nada.

A recordação é uma traição à Natureza,
Porque a Natureza de ontem não é Natureza.
O que foi não é nada, e lembrar é não ver.

Passa, ave, passa, e ensina-me a passar!]




domingo, 6 de setembro de 2009

007



[a meia tarde]

Por estas alturas de Setembre siempre habie quien iba a la feira de l Naso, que se fazie neste die. Se tubira que falar dessa feira, nunca mais me calhaba, esto sien cuntar culas fames que por alhá passei. Ye berdade, nun son buonas las lhembráncias, nien de la feira nien de la fiesta. Essa parte talbeç seia mais pa la mocidade de ls pobicos deilhi acerca que lhebában todo de casa, tenien arraial i essas cousas assi. Nada que chegasse a la nuossa fiesta de Santa Bárbela, mas cada un amanha-se cul que ten.

Ua beç, tenerie you catorze anhos i staba apreitado cumo criado. Miu pai nun tenie percison dessas cousas, mas nun sei que le dou. Raios ta parta, cada beç que se me lhembra até relouco. L amo mercou uas bacas i ua bitela, que inda nien era subranha. Alhá tube you i Jé Renife de las lhebar para Sendin. To la nuite a andar, a andar, i la ourbalheira a caier-mos nas costielhas, Carril Mourisco afuora.

Ende pula Cruç de Martinç Fernandeç, an zlado de la Quinta de Cordeiro, la bitela struncou l relate cun que benie presa. Á mai, l que nun fui pa la agarrar! A correr de nuite por aqueilhas touças, caiendo eiqui i lhebantando-me eilhi, nien sei cumo nun me matei. Todo acabou por se quedar an rasgones de calças i arregunhones de piernas. Mesmo quando caí a un poço, la mie suorte ye que era pouco fondo i la auga pouca.

Cheguei, raiaba l die. Zaiunemos-mos i ala pa la feira de Trancoso a lhebar la bacada. Chegábamos a tardar ua sumana. Ls caminos éran malos, mas la bacada iba por sou pie, de modo que siempre andubo dun lhado pa l outro.

Cuntában que deilhi las lhebában pa l Soito, an Sabugal, i apuis las passában para Spanha. Essa parte you nunca bi.

Anque stéiamos solo a meia tarde, nun se me lhembra de l que comi al almuorço de hoije. Mas estes feitos tan antigos pássan-me na cabeça cumo se se stubíran a dar agora. Baia un home a antender estas cousas.





sábado, 5 de setembro de 2009

006



quando la tarde yá deixa adebinar l çponer de l sol i se bei l abaixar de l berano


Era ua tarde caliente de Setembre, haberá uns setenta i cinco anhos. Lhembra-se-me porque habie ido cun miu armano mais bielho a sumbrar nabiças. Cruzemos-mos cun eilhes quando íban pa l camboio, einougurado habie mui pouco. Dezien que l çtino era l Brasil, mas bin a saber mais tarde que era la Argentina. Ls pais del nun l quejírun deixar casá-se cun eilha, por ua rezon sien remendo: la rapaza nun tenie mais que uns arachales.

L nome del era al alrobés daqueilha salida: Fociano. Al salir para adonde podisse respirar, cuntinaba an busca de felcidade. Nunca mais tornórun. You nunca mais soube deilhes. Yá me bou afazendo a estas amboras de bielho, marras que amóstran cumo l mundo demudou.


Hai squinas de la bida adonde cuidamos que la lhibardade nunca tubo porblemas, mas bien mos anganhamos. Ciertas fuorças nun adelantra cuntreriá-las: sien eilhas todo perderie sou sentido.

Las tierras stan agora, de berdade yá muitá, de adil. Un passa por eilhas i sinte las rábias que eilhi sumbrórun: cardos, gatunhas i ua çfamiada paxarina ye todo quanto alhá crece.




005



al ampeço la tarde



Para quien sabe i gusta de ler, ls lhibros ou la scrita puoden-le acupar muito tiempo. Lhougo ende bai ua grande defréncia de bida.

L tiempo ben agarrado a la scrita: cumo ne ls ancarambinadores, todo se cunserba eilhi agarrado a las lhetras. Assi, un home puode ampeçar a ler un scrito i nistante dá por el muitos anhos atrás.

La scrita nun apunta a la eiternidade, porque siempre eilha recende a tiempo passado, eilhi acocadico a spera de quien le diga, oulá.
Deilha se çprende la magie que pon ls muortos a falar cun nós, que mos puode poner a falar cun ls que inda nun nacírun.




004


00.08 h.


Torno a la política: an beç de faláren de ls porblemas, fálan uns de ls outros. Todos sáben l que ls outros dezírun, mas talbeç nun conhéçan ls porblemas. Era tan fácele. Mas eilhes mais quieren andar por outros mundos.

Quien busca malzina para un delor que nun le duol ou que nien sabe que eisiste?




sexta-feira, 4 de setembro de 2009

003



18, 45 h


L scarabeilho, grande, negro cumo ua azeituna madura, bai lhebando la bola de merda culas patas traseiras. Sigo-lo yá un bun rato. Hai tropieços pul camino, muntanhas a la dimenson de l bicho, i la bola rola porriba l scarabeilho.

A la nuite, al tornar a casa, alhá staba el. Parecie muorto. Serie de canseira? pensei. A ampurrá-la, un acaba siempre por quedar cula bida amboznada i tener ua muorte de merda.

Andarie you puls dieç anhos. Hoije, cuntino a ampurrar la mie bola: outro ouro nun tengo para alhá de l que sou.


[se nun fusse berdade daba quaije ua fábula]


002



13,15 h

Stará a fazer anhos – i quien sabe yá quantos? - que me fui a las peras a Penilla. Era aquel tiempo de Setembre an que inda tárdan las bendímias i la tierra stá cálida de mais para nabiças. Por esso me sobraba l tiempo para todo. Pula ceçon, bie-se que l duonho de la huorta habie acabado de regar. Nesto,
- Carabineros, carabineros!
Dou-me un baque, mais por bias de la surpresa que outra cousa. Lhebe cumo you staba naqueilha altura, nun habie carabineiro que me agarrasse pulas arribas. Lhougo apuis, coinci-le la risa. Era Miguel. Sentemos-mos a la selombra dua penhica i anchimos-mos de peras até mos doler la barriga.

Miguel era un cabreiro penilhés que benie a tener cumigo muita beç. Fura pula nuite, fura yá a assomá-se la purmanhana, ralo era l die an que nun atrabessaba l riu. Muita beç chubie até al Cabeço de l Rincadeiro. Quando abaixaba, a dreitos al Corço, se nun éran dous, traie al menos un coneilho ne l cerron. Uolhos de renozielha, arranado i seco, Miguel era mais able que un chibo muntés, daqueilhes que dan brincos até al coraçon dua faia se un raquito de yerba puxa por el. Capaç de passar ua manhana anteira a zancrabar un lhagarto de l buraco, tenie ua pacéncia tal que até l tiempo zasperaba cun el. Mas nunca me afiç a aqueilha chicha sbranquenhada que solo acumparaba a quartos de rana.

- Queda çcansado, que nada le digo a tiu Manolete.
- I que le queries dezir, sou carranha!?
- De las peras.
- You, se fusse a ti, botaba-me yá a correr…
I riemos-mos ls dous até que l retombo de la risa mos respundisse de l outro lhado de l riu. Yá bien anhos que nun beio a Miguel! Se fur bibo, tená mais de cien anhos i nun stará an grandes cundiçones de passar l riu. Tamien nun adelantra que, cul tiempo, se mos bai la gana de peras i de risas.



quinta-feira, 3 de setembro de 2009

001



fin de tarde

Nunca sei mui bien se me hei-de rir cun aqueilha eideia de que tornar al trabalho ye cousa que deixa las pessonas amalinadas. Nunca soube l que éran férias, puis l miu mais grande luxo, an questiones de trabalho, siempre fui demudar de acupaçon. Ye berdade que a meio de l die aspero que passe la fuorça de la calor, quando nun tengo gana de séstia. Se nun chega a ser un berdadeiro çcanso ye porque las moscas nun me déixan nien por un cachico.

Alhá eilhes. Las bidas que beio por ende, nun ténen nada a ber. La telbison andubo a fazé-le preguntas a las pessonas, pulas rues... de Lisboua. A mi nunca me preguntórun nada, talbeç porque nun tengo férias. Ye esso, you nun eisisto i assi nien sequiera dan cumigo. Hai un silenço que ye sinónimo de abandono: sei you que esse sentido de la palabra nun ben ne ls dicionairos.

Agora ampeçórun a falar de las eileiçones. Todo mundo stá cun atento a las palabras, las dezidas i las calhadas. Cuidei que la política tenie que ber culs feitos, mas beio que s'achega mais a las reitólicas. Apuis, admíran-se que todo se çfaga an nada.

La rue tornou a sou sereno. L rematismo bózia que ben ende muda de tiempo para manhana. Que Dius la mande bien chubida, que será l miu modo de tener férias: nunca sou you que las marco i nien sequiera me píden oupenion.



sexta-feira, 7 de agosto de 2009

L Guardador de Ganados XLII

Passou la deligença pula strada i fui-se;
I la strada nun quedou mais guapa, nien sequiera mais feia.
Assi ye la acion houmana pul mundo afuora.
Nada sacamos i nada ponemos; passamos i squecemos;
I l sol ye siempre puntual to ls dies.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:
Passou a diligência pela estrada e foi-se;
E a estrada não ficou mais bela, nem sequer mais feia.
Assim é a acção humana pelo mundo fora.
Nada tiramos e nada pomos; passamos e esquecemos;
E o sol é sempre pontual todos os dias.]





quarta-feira, 5 de agosto de 2009

L Guardador de Ganados XLI

Pul antardecer de ls dies de berano, a las bezes,
Inda que nun haba airico nanhun, parece
Que passa, un sfergante, un suable airico…
Mas las arbles cuntínan eimobles
An todas las fuolhas de las sues fuolhas
I ls nuossos sentidos tubírun ua eilusion,
Tubírun la eilusion de l que le agradarie…

Á, ls nuossos sentidos, ls malos que béien i óuben!
Fúramos nós cumo habiemos de ser
I nun haberie an nós necidade de eilusion…
Bundarie-mos sentir cun clareza i bida
I nin mirar-mos para que hai sentidos…

Mas grácias a Dius que hai ampurfeiçon ne l mundo
Porque la ampurfeiçon ye ua cousa,
I haber giente que erra ye oureginal,
I haber giente mala torna l mundo angraciado.
Se nun houbisse ampurfeiçon, habie ua cousa a menos,
I debe de haber muita cousa
Para tenermos muito que ber i oubir
(Anquanto ls uolhos i oubidos se nun cérran)…


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

No entardecer dos dias de Verão, às vezes,
Ainda que não haja brisa nenhuma, parece
Que passa, um momento, uma leve brisa…
Mas as árvores permanecem imóveis
Em todas as folhas das suas folhas
E os nossos sentidos tiveram uma ilusão,
Tiveram a ilusão do que lhes agradaria…

Ah, os nossos sentidos, os doentes que vêem e ouvem!
Fossemos nós como devíamos ser
E não haveria em nós necessidade de ilusão…
Bastar-nos-ia sentir com clareza e vida
E nem reparar-mos para que há sentidos…

Mas graças a Deus que há imperfeição no mundo
Porque a imperfeição é uma cousa,
E haver gente que erra é original,
E haver gente doente torna o mundo engraçado.
Se não houvesse imperfeição, havia uma cousa a menos,
E deve haver muita cousa
Para termos muito que ver e ouvir
(Enquanto os olhos e ouvidos se não fecham)…]




quinta-feira, 30 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXIX

L mistério de las cousas, adonde stá el?
Adonde stá el que nun aparece
Al menos a amostrar-mos que ye mistério?
Que sabe l riu desso i que sabe la arble?
I you, que nun sou mais do que eilhes, que sei desso?
Siempre que miro pa las cousas i penso ne l que ls homes pénsan deilhas,
Rio-me cumo un rieiro que sona fresco nua piedra.

Porque l solo sentido scundido de las cousas
Ye eilhas nun tenéren sentido scundido nanhun.
Ye mais stranho do que todas las stranhezas
I do que ls suonhos de todos ls poetas
I ls pensamientos de todos ls filósofos,
Que las cousas séian rialmente l que parécen ser
I nun haba nada que antender.

Si, mirai l que ls mius sentidos daprendírun eilhes solos: -
Las cousas nun ténen seneficado: ténen eijistença.
Las cousas são l solo sentido scundido de las cousas.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:

O mistério das cousas, onde está ele?
Onde está ele que não aparece
Pelo menos a mostrar-nos que é mistério?
Que sabe o rio disso e que sabe a árvore?
E eu, que não sou mais do que eles, que sei disso?
Sempre que olho para as cousas e penso no que os homens pensam delas,
Rio como um regato que soa fresco numa pedra.

Porque o único sentido oculto das cousas
É elas não terem sentido oculto nenhum.
É mais estranho do que todas as estranhezas
E do que os sonhos de todos os poetas
E os pensamentos de todos os filósofos,
Que as cousas sejam realmente o que parecem ser
E não haja nada que compreender.

Sim, eis o que os meus sentidos aprenderam sozinhos: -
As cousas não têm significação: têm existência.
As cousas são o único sentido oculto das cousas.]

terça-feira, 28 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXVIII




Bendito seia l mesmo sol doutras tierras
Que fizo mius armanos todos ls homes,
Porque todos ls homes, un sfergante al die, l míran cumo you,
I nesse puro sfergante
Todo lhimpo i sensible
Tórnan lagrimosamente
Al Home berdadeiro i premitibo
Que bie l sol nacer i inda nun lo adoraba.
Porque esso ye natural – mais natural
Que adorar l sol i apuis a Dius
I apuis todo l mais que nun hai.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro





[an pertués:
Bendito seja o mesmo sol de outras terras
Que fez meus irmãos todos os homens,
Porque todos os homens, um momento no dia, o olham como eu,
E nesse puro momento
Todo limpo e sensível
Regressam lacrimosamente
E como um suspiro que mal sentem
Ao Homem verdadeiro e primitivo
Que via o sol nascer e ainda o não adorava.
Porque isso é natural – mais natural
Que adorar o sol e depois Deus
E depois tudo o mais que não há.]




sexta-feira, 24 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXVII


Cumo un grande borron de fuogo puorco
L sol çpuosto tarda-se nas nubres que quédan, ben un silbo perdido de loinge na tarde mui serena.
Debe de ser dun camboio mui loinge.

Neste sfergante ben-me ua andeble suidade
I un andeble deseio sereno
Que aparece i zaparece.

Tamien a las bezes, a la frol de ls rieiros,
Fórman-se cacholicas n’auga
Que nácen i se çfázen
I nun ténen sentido nanhun
A nun ser séren cacholicas d’auga
Que nácen i se çfázen.


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:
Como um grande borrão de fogo sujo
O sol-posto demora-se nas nuvens que ficam, vem um silvo vago de longe na tarde muito calma.
Deve ser dum comboio longínquo.

Neste momento vem-me uma vaga saudade
E um vago desejo plácido
Que aparece e desaparece.

Também às vezes, à flor dos ribeiros,
Formam-se bolhas na água
Que nascem e se desmancham
E não têm sentido nenhum
Salvo serem bolhas de água
Que nascem e se desmancham.]

terça-feira, 21 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXVI


I hai poetas que son artistas
I trabálhan ne ls sous bersos
Cumo un carpinteiro nas trabas!...

Que triste nun saber frolir!
Tener que poner berso anriba de berso, cumo quien faç ua parede
I ber se stá bien, i sacar se nun stá!...

Quando la sola casa artística ye la Tierra toda
Que baria i stá siempre buona i ye siempre la mesma.

Penso nesto, nó cumo quien pensa, mas cumo quien nun pensa,
I miro pa las froles i dá-me la risa…
Nun sei se eilhas me anténden
Nien se you las antendo a eilhas,
Mas sei que la berdade stá neilhas i an mi
I na nuossa quemun debindade
De mos deixarmos ir i bibir pula Tierra
I lhebar al cuolho pulas staçones cuntentas
I deixar que l aire cante para mos drumirmos,
I nun tenermos suonhos ne l nuosso suonho.]


Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

E há poetas que são artistas
E trabalham nos seus versos
Como um carpinteiro nas tábuas!...

Que triste não saber florir!
Ter que pôr verso sobre verso, como quem constrói um muro
E ver se está bem, e tirar se não está!...

Quando a única casa artística é a Terra toda
Que varia e está sempre boa e é sempre a mesma.

Penso nisto, não como quem pensa, mas como quem não pensa,
E olho para as flores e sorrio…
Não sei se elas me compreendem
Nem se eu as compreendo a elas,
Mas sei que a verdade está nelas e em mim
E na nossa comum divindade
De nos deixarmos ir e viver pela Terra
E levar ao colo pelas estações contentes
E deixar que o vento cante para adormecermos,
E não termos sonhos no nosso sono.]

domingo, 19 de julho de 2009

fame



tengo que sperar l chegar de la soledade: solo assi la scrita sperta; por esso te ben siempre esse nuolo de que screbir ye star fuora de l mundo, atentiando sues formas i raízes: talbeç nun passe dun modo de moler l tiempo, ne l molino de la lhembráncia adonde l feturo mata sue fame.





sexta-feira, 17 de julho de 2009

L Guardador de Ganados XXXV




L lhunar pul meio ls altos galhos,
Dízen ls poetas todos que el ye mais
Que l lhunar pul meio ls altos galhos.

Mas para mi, que nun sei l que penso,
L que l lhunar pul meio ls altos galhos
Ye, alhá de ser
L lhunar pul meio ls altos galhos,
Ye nun ser mais
Que l lhunar pul meio ls altos galhos.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro




[an pertués:

O luar através dos altos ramos,
Dizem os poetas todos que ele é mais
Que o luar através dos altos ramos.

Mas para mim, que não sei o que penso,
O que o luar através dos altos ramos
É, além de ser
O luar através dos altos ramos,
É não ser mais
Que o luar através dos altos ramos.]




quinta-feira, 16 de julho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXIV

Acho tan natural que nun se pense
Que me pongo a rir a las bezes, solico,
Nun sei bien de quei, mas ye de qualquiera cousa
Que ten que ber cun haber giente que pensa…

Quei pensará la mie parede de la mie selombra?
Pregunto-me a las bezes esto até dar por mi
A preguntar-me cousas…
I ende zagrado-me, i anquemodo-me
Cumo se dira por mi cun un pie cun formigueiro…

Quei pensará esto de aqueilho?
Nada pensa na nada.
Tenerá la tierra cuncéncia de las piedras i plantas que ten?
Se eilha tubir, que tenga…
Que me amporta esso a mi?
Se you pensasse nessas cousas,
Deixaba de ber las arbles i las plantas
I deixaba de ber la Tierra,
Para ber solo ls mius pensamientos…
Antrestecie i quedaba a las scuras.
I assi, sien pensar, tengo la Tierra i l Cielo.

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:
Acho tão natural que não se pense
Que me ponho a rir às vezes, sozinho,
Não sei bem de quê, mas é de qualquer cousa
Que tem que ver com haver gente que pensa…

Que pensará o meu muro da minha sombra?
Pergunto-me às vezes isto até dar por mim
A perguntar-me cousas…
E então desagrado-me, e incomodo-me
Como se desse por mim com um pé dormente…

Que pensará isto de aquilo?
Nada pensa em nada.
Terá a terra consciência das pedras e plantas que tem?
Se ela tiver, que tenha…
Que me importa isso a mim?
Se eu pensasse nessas cousas,
Deixava de ver as árvores e as plantas
E deixava de ver a Terra,
Para ver só os meus pensamentos…
Entristecia e ficava às escuras.
E assim, sem pensar, tenho a Terra e o Céu.]

terça-feira, 14 de julho de 2009

L Guardador de Ganados XXXIII



Probes de las froles ne ls alegretes de ls jardins rigulares.
Parece que ténen miedo de la polícia…
Mas tan buonas que flúren de l mesmo modo
I ténen la mesma risa antiga
Que tubírun a la suolta pa l purmeiro mirar de l purmeiro home
Que las biu aparecidas i le topou lhebemente
Para ber se eilhas falában…

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Pobres das flores nos canteiros dos jardins regulares.
Parecem ter medo da polícia…
Mas tão boas que florescem do mesmo modo
E têm o mesmo sorriso antigo
Que tiveram à solta para o primeiro olhar do primeiro homem
Que as viu aparecidas e lhes tocou levemente
Para ver se elas falavam…]



Picon de ls Arteiros



hai un lhapo cun chibiteiro adonde la tarde se senta a oubir l checharrar i a zrobar l zbotado negro de la selombra; assóman las cabecicas de ls tomielhos sue ambeija al frescor de las fedieiras, i assi prénden sou bolo de oulor i cinza, mui loinge yá de l miel; torno al tiempo an que l Picon atrabessa l Douro cun sou bózio de piedra, belas de silenço a arder pulas arribas; la piel de la tierra queimada stica-se al son de renacer outra beç, inda que an uolhos de xaras, tomielhos, scobas, carrasqueiras, piornos... i na Ourrieta, al lhado, hai giente que se scribe an tierra i arrenega de frunteiras, perdida i zupiada, que até pula mimória bai sfriando, bai morrendo; júlio arde an zaspero, hoije abafado pula fin de l més: mas fui alhá que ampeceste l mundo, siempre i siempre contra toda la sperança, a derretir la selombra de ls alcaforros, a ancaminar ls remolinos de l Riu, a trocá-le las buoltas als arressaios adonde s'oupie la fame a pique, todo cumo quien cunsola un dius que chora la ampurfeiçon cun que fizo l mundo!




segunda-feira, 13 de julho de 2009

la çafra



yá ban secos ls manhuços de yerba cidreira ne l cabanhal: bola sou oulor caliente, agora solo lhembráncia de delores, horas malas que ls dies han de traier; apuis deziste, cumo se me liras ls uolhos: hai que la picar i ansacar nua fardela pa que nun le bole la malzina, puis l aire ye un sfamiado, i cul ameroso de ls uolhos fazes-le cuçquinhas al angurriado de las fuolhas, trocidas antes de tiempo culs delores que ban a sanar; fuolha a fuolha bai-se filando l berano, mais acerca la cinza an que la huorta buolbe a sue tierra i l berde s'ancarrapita pula moreira a agarrar l relhuzir doce de las moras caídas; paro até la fresca de la tarchica, que l silenço derretido de las palabras nun rejiste a tanta túndia na çafra de l poema.



quarta-feira, 8 de julho de 2009

requiem de camino



deixarás solo ls uolhos para cunduzir, que l restro de l cuorpo mal sobra pa s'ampapar de música: assi i todo tinhe-la culas quelores de l camino, upe-la por sierras i cabeços i afonda-la por slúbios balhes i ribeiras, que apuis yá tenes campo pa ls sonidos boláren i, lhibres, angarráren por sue rodriga las palabras; nunca Mozart manginou que le lhebarien sue grande música por outostradas zertas, antre muntanhas colgadas de luzicas andebles i siempre loinge cumo an cuontas de nino, anquanto l altemoble bai passando triunfalmente an guarda d'honra a la ourquesta que s'alhina a cada lhado: por alturas de la Sierra de la Streilha, apuis ls tunes, deixados yá ls castielhos i ls bózios brancos de casicas pulas lhadeiras, farto de stourar nas peinhas, inda bou a tiempo de le ancostar l Rex tremendae a la Guarda, muito a custo arrepassados ls Dies irae que se me sparbórun por to la sumana, por to l més i l anho sien fin, essas rábias que me tóman cuonta de la lhuç i solo me déixan lhibre l remanso de la nuite: ende ampeça l Recordadre i mui debrebe entro ne l Benedictus por toda aqueilha natureza, aqueilha lhuç, aqueilhas quelores i baláncio nas óndias de ls cabeços calbos adonde ls ganados nien me cháman pa l Agnus Dei, todo perdido naqueilha Communio que me agarra l sentido i me bai achegando de l sítio adonde naci, para donde siempre cuorro i adonde gustarie de tener ua ampossible Lux aeterna; nun me deixa triste aquel Requiem, mais que muorte trai-me un renacer i nunca Mozart l poderie haber feito para antierros, a pensar an muorte, mas solo an rucerreiçon, mapa de caminos nuobos para ua outra bida: lhieba-me la música pula mano, guia-me l sentido, defende-me de l stouro que me arrinca a la cinza de ls dies, pon-se de guarda als lhados de l'outrostrada i nun me dá çcanso, nun deixa que me perda ou me angulha l ceçar de las benas adonde me cuorre l'augadielha cun oulor a pocho de las cousas que m'ansínan amportantes; quando ls redadeiros acordes s'armánan culs stouros de l motor, inda me queda campo pa nun pensar an nada, nun mirar para nada, slubiando na outrostrada cumo por un buraco de l tiempo que por sfergantes se scamujiu i me deixa cumo se you mesmo yá nun eisistira, bolo raso pulas painuras de Sayago.

terça-feira, 7 de julho de 2009

sien mi

staba you i l mundo, ne l mundo, cul mundo: nun derrepente, zapareci nun sei para adonde; sien antender cumo, l mundo cuntinou... sien mi!

segunda-feira, 29 de junho de 2009

L Guardador de Ganados - XXXII



Onte a la tarde un home de las cidades
Falaba a la puorta de la stalaige.
Falaba cumigo tamien.
Falaba de la justícia i de la lhuita para haber justícia
I de ls oubreiros que súfren,
I de l trabalho sien paraige, i de ls que ténen fame,
I de ls ricos, que solo ténen cuostas para esso.

I, mirando para mi, biu-me lhágrimas ne ls uolhos
I dou-le la risa cun agrado, cuidando que you sentie
La rábia que el sentie, i la cumpaixon
Que el dezie que sentie.

(Mas you mal l staba a oubir.
Que se m’ampórtan a mi ls homes?
I l que súfren ou cúidan que súfren?
Séian cumo you – nun sufriran.
Todo l mal de l mundo ben de mos amportarmos uns culs outros,
Seia para fazer bien, seia para fazer mal.
La nuossa alma i l cielo i la tierra bóndan-mos.
Querer mais ye perder esto, ye ser anfeliç.)

You ne l que staba a pensar
Quando l amigo de giente patricaba
(I esso me quemobiu até las lhágrimas),
Era an cumo l rugido de loinge de ls chocalhos
A esse caier de tarde
Nun s’aparecie a las campanas dua capielha pequerrica
Adonde fúran a missa las froles i ls rieiros
I las almas simpres cumo la mie.

(Lhoubado seia Dius que nun sou buono,
I tengo l eigoísmo natural de las froles
I de ls rius que síguen l sou camino
Acupados sien l saber
Solo cun frolir i ir correndo.
Ye essa la sola mission ne l mundo,
Essa – eisistir claramente,
I saber fazé-lo sien pensar nesso.)

I l home calhara-se, mirando l poniente.
Mas quei ten cul l poniente quien ódia i ama?

Fernando Pessoa [Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos]
Traduçon de Fracisco Niebro



[an pertués:

Ontem à tarde um homem das cidades
Falava à porta da estalagem.
Falava comigo também.
Falava da justiça e da luta para haver justiça
E dos operários que sofrem,
E do trabalho constante, e dos que têm fome,
E dos ricos, que só têm costas para isso.

E, olhando para mim, viu-me lágrimas nos olhos
E sorriu com agrado, julgando que eu sentia
O ódio que ele sentia, e a compaixão
Que ele dizia que sentia.

(Mas eu mal o estava ouvindo.
Que me importam a mim os homens
E o que sofrem ou supõem que sofrem?
Sejam como eu – não sofrerão.
Todo o mal do mundo vem de nos importarmos uns com os outros,
Quer para fazer bem, quer para fazer mal.
A nossa alma e o céu e a terra bastam-nos.
Querer mais é perder isto, e ser infeliz.)

Eu no que estava pensando
Quando o amigo de gente falava
(E isso me comoveu até às lágrimas),
Era em como o murmúrio longínquo dos chocalhos
A esse entardecer
Não parecia os sinos duma capela pequenina
A que fossem à missa as flores e os regatos
E as almas simples como a minha.

(Louvado seja Deus que não sou bom,
E tenho o egoísmo natural das flores
E dos rios que seguem o seu caminho
Preocupados sem o saber
Só com florir e ir correndo.
É essa a única missão no mundo,
Essa – existir claramente,
E saber fazê-lo sem pensar nisso.)

E o homem calara-se, olhando o poente.
Mas que tem com o poente quem odeia e ama?]





terça-feira, 23 de junho de 2009

dies de alfa



staba onte ua calor de poner l mundo a arder an claro, mas hoije tornou la fresca: aqueilhes dies de alfa parece que me sgótan, me suorben l'alma, me déixan sien pie para pensar, buolto nubre de calor que todo derrite i me deixa un uoco na cabeça: tal i qual cumo naqueilhes dies an que l oufício de que bibo me come l campo todo, l tino i la gana: a la nuite, quando miro l die, un selumbron tapa-me l que fiç i l'mportança de l que fiç, pus nada abança nien un passico de formiga; nun sei que remédio hei de achar para estes dies de ditadura que para nada me déixan lhibardade, nien sequiera para mi, malo dun febron a acendé-me brugos que me ruoben la miolha até poner a la muostra esse cáncaro que m'oubriga a gastar cun el todas las malzinas de reserba, la andefréncia.



domingo, 21 de junho de 2009

l machinalico



hai nuites an que tengo de salir a la rue a sorber l aire, assi cumo quien ampeça outra beç un porgrama de cumputador, que ben a la pantalha yá sien falhas: zaparece l die i todos sous feitos dua amportança einadiable, i queda-me solo l machinalico por adonde se anfrisga l aire, aqueilhas cuçquinhas que faç al roçar pula risa que me nace de pensar nesso; un die, talbeç la lhembráncia ponga orde nesto todo i deixe al tiempo l que nun coubir ne l barco de ls dies cun que mos arrastramos: quanto menos canga, mais lhebe la mimória, que siempre pesado ye l nabego.




terça-feira, 16 de junho de 2009

música

quando las ailas práinan a alisar l cielo, yá ls cachones
nun rúgen l anúncio daquel silenço que ben
lhougo antes de l redadeiro pio de la bítima;

quando l bolo picado atira sou silbido pul buraco
abierto ne l aire, todo se anuola nun tembrar que nien
caixa de guerra, calafriu que l cuorpo ancarambina;


quando las checharras ambólcan la lhadeira,
ye l cherrelhar de l mundo que s'assoma,
bózio zasperado de quien se quier solo;

quando te sentas ne l puial de la música
ye eilhi que fazes sonar bida i muorte, todo
l que la música puode cuntener an sous lhemites.



domingo, 14 de junho de 2009

l que me faç correr

talbeç muitos s'acúpen an saber l que me faç correr cula lhéngua, i la repuosta ye mui simples: a la ua, nun cuorro, bibo, respiro; a la outra, ir sendo feliç a cada cachico, an alguns cachicos, tamien ye un oujetibo que nun percisa de mais nada para se justeficar: se cuorro, ye solo nessa pista; anque l mais de la giente nun se deia de cuonta, ua lhéngua tamien ajuda a ser feliç: se un die perdíssen ou nun podíssen falar sue lhéngua mai, ou ua deilhas, yá darie para antendéren.

domingo, 31 de maio de 2009

l bolo de las coquelhadas



stá ua nuite caliente cumo un carino, ua nuite an que la tierra de miranda a'assomou al mundo pula jinela de la rtp 2: para muita giente talbeç solo agora tenga ampeçado a eisistir, que ye custoso ua lhuzica rumper la nuite; séian diamantes, séian pérolas, nunca poderan relhumbrar se ua lhuç cierta nun las amostrar, pa que puodamos ber cumo son guapas: todo quier sue lhuç, que ls uolhos solo béien l que le amóstran i las pessonas solo cómen l que le purpáran; quien le poderá dar amportança al bolo de las coquelhadas se naide mos amostrar que síguen la raia de la fin de mundos que nun tórnan, un bolo único que nanhun pardal será capaç de eimitar? acocadas al cinza de las aradas ou al abandono de ls adiles, chócan l silenço de eiternas tardes a que l çprézio se afizo i solo airaçadas de l outro mundo cunsíguen ampuntar: quando apáran ne ls fincones, l papo sereno apuntado a naciente, yá quaije naide las cunsigue ber cumo diuses eigícios an sou altar, a ancaminar l nacer de l sol a cada manhana, spurmentando l spertar de ls airicos a fazé-le fiestas pulas prumas, deixando que todo siga sou camino cumo se nada fusse, nun anquelíbrio que nien se dá de cuonta de que eisiste i mos aguanta l mundo; quando era nino i armaba las rateiras, afiç-me a esses diuses que se deixában cegar por formigas d'ala, i seguie-le l bolo lhebe a poner bida até nas piedras; abro la jinela al frescor de la nuite, i de ls adiles que se puoden adebinar pul meio de l scuro, chega-me l cinza de las coquelhadas ambuolto an oulores de tomilho a dar yá pa l amarelhar de las yerbas, an suonhos de fenascos: ua lhéngua que quaije naide fala i mui poucos sáben que eisiste, nien por esso deixa de ser un pedamiego de l mundo, pequeinho ye berdade, mas son siempre pequeinhas las brechas por adonde ampéçan ls grandes sbarrulhos.



quarta-feira, 27 de maio de 2009

quando you me morrir (1)



quando you me morrir, canta-me ua cantiga, i nun deixes
que tues lhágrimas sálguen la tierra, que tamien sou:
assi puodan prender de staca ls sonidos que sembras al aire
i siempre me scuitarás a renacer an sues eiternas óndias.

quando you me morrir, acubre-me de bersos i deixa
que las palabras arrebénten anquanto haba primaberas:
há de l’alma de la lhéngua angarrar pula rodriga de l tiempo
até que l silenço s’arrolhe al cuolho de las tarchicas.

quando you me morrir, fala cumigo i diç-me…. diç-me
que la lhéngua inda ua squinica ten an tue casa:
i ye cada sue palabra ua bela que acendes als que la falórun
i solo an sou bafo bíben: tu nun sós solo tu, tamien un pobo sós.





domingo, 17 de maio de 2009

ui la gaita!

benie siempre a acender la manhana, la queluobra de sonido a zenhá-le remissacos al die, oupido inda an trabiado de nubrina an son de rendir ls diuses de la nuite: abaixaba l gaiteiro pula rue, i la magie de ls beiços al ritual de ls dedos na punteira, fuonte de música de que naide le sabie l manadeiro; quando la música se fundie cula nubrina, era l die un bolo rente al nius de las andorinas, la corriente de ls telhados óndias adonde l sonido sbranquenhaba sue scuma, nien ls pies de nino achában suolo lhebados ne l remolino de la percion de ls uolhos, ancandilados atrás l gaiteiro até perder l sentido, yá sien sorbos para tanta fame: cumo ye que se puode meter an casa ua música nacida na rue, afeita a hourizontes sien fin, zafio de zancarambinar ls aires mais frius, de arredundar las puntas mais squinudas?; al modo que se achegaba de la piel i chubie braços arriba an sou jeito de cunta dedos, cada puntico de la piel de pita era mais un boton a tocar l cuorpo, era mais ua jinela por adonde se ajuntaba al sangre: aqueilha música era outra pátria, talbeç casa adonde tornaba na fin de todos ls sien sentidos, malzina pa l caruncho de l cuorpo i l squecimiento de l'alma; quando se fazir quelobreiro l sonido a chamar al sacrafício la bicha ne l sagrado, ha de l mundo ser lhibre de ls diabros, que nunca gustórun de música puis solo eilha sirbe nas fechaduras de l cielo; de l peitoril daqueilha música assomaba-me als dies que un die sonhei, i antrenie-me a oupir-le cabeços, a sumbrá-le angúrrias de madureç, a regá-le l sonido ne ls beiços húmados: quando fazie l gaiteiro rue abaixo zaparecer loinge, bien loinge, quedaba solo l frescor de la música, rosa que de sue roseira yá se mancipou, nubre que s'ajeitaba a béu de l die, música an ser a que nien l sonido le fazie falta yá.



sexta-feira, 8 de maio de 2009

paisaiges



antrúbian-me ls retratos las paisaiges, spértan-me ls uolhos para sue einutelidade: por outros caminos bénen, calhadas, a arder an quelores: quando loinge, se persente, torna-se anseportable la mintira que las ponga fuora de adonde todo ambentamos i mos nace; ye assi cun todo l que mos queda crabiado ne l sentir: bonda abanar i lhougo sangra sue rialidade, para alhá de todos ls sentidos, a acupar ls puiales adonde se mos séntan las lhembráncias.

quinta-feira, 7 de maio de 2009

selo branco



_ _ _ cumo se l tiempo nun tubira sido mais que un suonho, inda ne l talho la calentura de la redadeira çpedida; quando la boç fizo frolir ls uolhos cun sou bolo, deste-me dues lhágrimas que te habien sobrado de la rega de l'alma; apuis, preguntei-te: drumiste bien? i cula piel me deziste que hai 30 anhos podie haber sido onte: mesmo, mesmo, solo l lhuzir de l'ourbalheira na yerba; todo quedou outenticado quando assineste cul berde de tous uolhos i anriba le boteste l selo branco dua risa.



quinta-feira, 30 de abril de 2009

sabor a tierra i a mundo




dolie-le l mundo, cheno de sues feridas, rasgones, delores, sbarrulhos, apartado cumo marges sien riu: screbie poemas cumo quien sana, cuose, atama, ajunta, albanta, i l mundo tornaba a sue frescura, por sfergantes; a las bezes rie-se l mundo, abaixában las nubres cun sous dedos a arrepiçar carinos i dában frol ls montes: ende era l poema solo l géstio de acender la lhuç i colgar ua streilha; bien que ls sfergasse, nun le salie als sous poemas aquel sabor a tierra i a mundo: staia sien bordas.



terça-feira, 28 de abril de 2009

medida

cuontas: cúrtias l bastante para que nun çtráian de las palabras: l que passar dende yá stroba.

segunda-feira, 27 de abril de 2009

pátria


géstios tan pequeinhos que mal se fázen dar de cuonta, risas que nun chégan a abrir flor, raízes adonde s’amónan lúrias de silenços, calor que ben cun sonidos de que palabras fazírun sues alas, anglo agudo na abertura de ls uolhos que mal chega botar grau, spera serena cun certeza na punta, sítio adonde sabe bien star solo por star: pátria, que siempre le manou de pessonas de que guarda l retrato al fondo de ls uolhos i nun bénen ne ls lhibros de stória nien ganhórun batalhas als spanholes.



domingo, 26 de abril de 2009

aqueilha madrugada



sorbiu la nuite, cumo zde pequeinho daprendira a chupar l sangre que se le sultaba dua ferida: solo podie ser primabera aqueilha madrugada.