Mostrar mensagens com a etiqueta Fábula. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta Fábula. Mostrar todas as mensagens

terça-feira, 16 de setembro de 2008

La raposa i l macaco


Ua raposa andaba a biajar pul mundo i fazie-le cumpanhie un macaco. A cierta altura ampeçórun dambos a dous a çcutir subre qual deilhes era l mais nobre de nacimiento. I alhá fúrun çcutindo, cada un deilhes puxando sous galones i apersentando sous títalos. Nesto, chegórun a ua tierra i, al passar pul semitério, l macaco puso-se a chorar cumo un perdido. Antoce, la raposa preguntou-le l que se passaba para se botar a chorar daqueilha maneira. L macaco respundiu-le, anquanto apuntaba para uas sepulturas:
- Anton nun habie de chorar al ber las sepulturas desses grandes haróis que fúrun ls mius antrepassados!?...
- Puodes dezir las minturas que te dir la gana, dixo-le la raposa, yá que nanhun deilhes se bai a lhebantar para negar l que dizes.

Porqui se bei que un debe de ser siempre hounesto an todo l que faç i diç, pus nunca se puode adebinar se nun hai alguien que sabe la berdade i puoda cuncordar culas tues palabras ou zminti-las.

sexta-feira, 5 de setembro de 2008

La raposa que querie ser cumo ua serpiente

Ua beç, ua raposa iba por un camino i nesto dou cun ua serpiente a drumir a la selombra dua figueira, mesmo a la borda de l camino. La queluobra era mui grande i la raposa quedou chena d’ambeija daquel cuorpo assi tan lhargo. Ende dixo alhá cun eilha:
- Bou-me a deitar al lhado de la serpiente i a sticar l cuorpo bien sticado, puode ser que quede tan lharga cumo eilha.
La raposa, fizo cumo habie pensado, mas tanto se sticou que arrebentou.
Porqui se bei que un nun puode eimitar outros mais grandes antes de criar las cundiçones para que todo cuorra bien.

quarta-feira, 3 de setembro de 2008

La raposa i l cortador de arbles



Ua beç, andában uns caçadores atrás dua raposa. Esta biu-se tan mal que, al passar por un sítio adonde andada un tiu a cortar arbles, le pediu que la scundira i la salbasse. L home, parecendo tener pena deilha, mandou-la antrar pa la sue cabanha. Nesto, chegórun ls caçadores i preguntórun-le al home se habie bido ua raposa a fugir. L lenhador, anquanto por palabras le dezie als caçadores que nun la habie bisto, fazie-le seinhas cula mano a apuntar pa la cabanha adonde la raposa se habie scundido. Mas ls caçadores, por bias de la priessa que lhebában, oubírun las palabras i nin sequiera mirórun pa las manos de l lenhador i cuntinórun a ber s’agarrában la raposa. Quando biu que ls caçadores yá se habien ido ambora, la raposa saliu de cabanha i, sin dezir nada, purparaba-se para se ir ambora. Al bé-la tan calhada, l lenhador dixo-te:
- Anton salbei-te la bida i nin sequira me agradeces?!
- Agradecerie-te se las tues manos i la tue boca faláran de la mesma maneira, respundiu-le la raposa.

Porqui se bei que nun se debe de negar culs feitos l que se apregona an palabras.

quarta-feira, 27 de agosto de 2008

La raposa i l spineiro

Ua raposa andaba a saltar porriba duns muntonicos i, a acierta altura, zanquelibrou-se. Para nun se caier, agarrou-se a un spineiro. Al sentir l delor de ls spinos a spetaá se le nas patas, dixo-le la raposa:
- Acudi a ti para recebir ajuda, mas an beç desso feriste-me!
I l spino respundiu-le:
- Tu ye que tenes la culpa, amiga, por te agarrares a mi, pus bien sabes que sou buono para anganchar i ferir a todo mundo, i tu nun sós defrente de ls outros.
Porqui se bei que nun debes de pedir ajuda a quien tenga de, por natureza, fazer danho.

terça-feira, 26 de agosto de 2008

La raposa que anchiu la pança

Ua beç, ua raposa çfamiada achou ua chicha i uns carolos de pan nun cerron que uns pastores habien guardado nun uoco dun carrasco. A lhadrar cula fame, la raposa metiu-se andrento de l buraco i nistante comiu todo. Tanto anchiu l bandulho que fui a salir i la barriga nun le cabie na antrada de l buraco. Al dar-se de cuonta de la mala situacion na que staba, ampeçou cun lhamúrias i gemidos.
Staba la raposa naqueilha ampostura quando calhou a passar puli outra raposa. Al oubir ls gemidos, achegou-se de l buraco i preguntou-le a la raposo l que se passa. Apuis de oubir la cuonta, dixo:
- Deixa-te star ende bien quieta, armana, até que la barriga te torne a quedar cumo era antes, i ende yá poderás salir sien porblema.

Porqui se bei cumo la pacéncia puode ajudar a resolber muito porblema.

quinta-feira, 31 de julho de 2008

L lhobo cun piel de canhona


Cuidando que esso l ajudar a caçar mais i, assi, comer mais i melhor, l lhobo decidiu mudar l sou bisual. Ende resolbiu mete-se nua piel de canhona i fui-se a pacer cun un ganado. Tan bien l fizo que l pastor nien se dou de cuonta, de modo que, a la nuite, lhebou l ganado pa la corriça i cerrou la puorta.
Pula nuite, l pastor, cumo muita beç fazie, fui-se a saber dua canhona pa la matar i assi tener de comer pa ls dies alantre. I a quien ye que habie de le calhar a ser agarrado? Al lhobo bestido de canhona.
Porqui se bei que a la bezes poderemos recbir danho cunsante l anganho que fazirmos.

terça-feira, 10 de junho de 2008

La tie i la pita

Ua tie tenie ua pita que le ponie un uobo a cada die. La tie, que era biúda i passaba mal por ser solica, pensou alhá cun eilha:

- Bou-le a dar mais grano a la pita i assi puode ser que me ponga dous uobos por die.

La tie assi fizo. Antoce, la pita ampeçou a quedar cada beç mais gorda, de tanto grano que comie. Chegou a un punto an que staba tan gorda que yá nien un uobo por die ponie.

Porqui se bei que se nun tubires cuidado i forçares l que yá te stá a serbir, acabarás por perder l que yá tenes.

terça-feira, 3 de junho de 2008

Las raposas chenas de sede


Ua beç, las raposas, todas mui chenicas de sede, ajuntórun-se a la borda de l riu Menandro. L riu, nessa altura, lhebaba ua corriente mui fuorte. Eilhas bien s’animában uas a las outras, mas nun habie meia de nanhue deilhas ser la purmeira a botá-se al riu.
Al fin de algun tiempo ua deilhas puso-se a fazer caçuada de las outras, agabando-se de ser la mais baliente. I, nesto, botou-se a l’auga mui fouta. La corriente, que era mui fuorte, arrastrou-la pa la bena de l’auga, i las outras raposas ampeçórun a boziar anquanto la seguien zde la borda:
- Nun mos deixes, cumpanheira, buolbe i cunta-mos cumo ye que poderemos buer auga sien correr peligro.
Mas la raposa, anquanto era arrastrada i bendo que yá nun tenie salbaçon possible, respundiu-le:
- Agora nun puodo, que bou a lhebar ua mensaige para Mileto; quando bolbir yá bos cuntarei.

Porqui se bei cumo ls fanfarriones acában por traier siempre l peligro a la mano.

quarta-feira, 28 de maio de 2008

L galho i la raposa



Las pitas dun polheiro íban-se, cun sou galho, a scapar dua raposa i chubírun-se a un penheiro. La raposa mirou parriba i lhougo biu que, assi, nun iba a ser capaç de las caçar. Ende, tratou de ber se anganhaba l galho, dezindo-le:
- Podeis-bos abaixar dende cun toda la sigurança, pus acabou de salir ua lei que trai la paç antre todos ls animales i era para festear que you benie a correr atrás de bós. Abaixai dende para fazermos ua fiesta pulas buonas amboras.
L galho lhougo se dou de cuonta de la marosca, mas, fazendo de cuonta que nada antendira, dixo-le a la raposa:
- Essas amboras son bien alegres. Mira, bénen acolhá trés perros i até calha mesmo bien, pus será melhor asperar por eilhes i fazemos la fiesta por todos.
La raposa, mal oubiu amentar an perros, dixo-le al galho:
- La tue eideia si ye buona, mas tou cun miedo, nun se deia l causo de eilhes inda nun sabéren las amboras i me queréren caçar.
Mal chegando a acbar la fala, la raposa botou-se a fugir. Las pitas abaixórun de l polheiro adonde stában i tornórun al sou spenhicar.

segunda-feira, 26 de maio de 2008

L lhion, la baca, la cabra i la canhona



Ua beç, un lhion, ua baca, ua cabra i ua canhona fazírun un trato: passarien a caçar todos quatro i debedirien l ganho antre eilhes, an partes armanas. Un cierto die achórun un benado i, apuis de muito porfiar, matórun-lo. Mui cansados, alhá debedírun l benado an quatro partes, cunsante treminado. Ende l lhion dixo-le als outros:
- Esta parte ye mie, cunsante l trato que fazimos; esta eiqui tamien me pertence porque you sou l mais baliente de todos; esta terceira tamien la bou a agarrar porque sou l rei de ls animales; la quarta parte que falta que naide s’astriba a bulhir neilha que you agarrarei esso cumo ua porbocaçon.
I, assi, l lhion quedou culas partes todas para el i todos se sentírun anganhados mas nada fazírun cun miedo de la grande fuorça de l lhion, que zumbaba deilhes todos.

segunda-feira, 19 de maio de 2008

L cabalho i l burro



Un tiu tenie un cabalho i un burro pa l ajudar a lhebar las cargas nas sues biaiges. Un die an que iba cun ua carga grande, l burro sentiu-se mui malo i cansado. Ende, pediu-le al cabalho que le botara ua mano lhebando-le ua parte de la carga. Mas l cabalho nun quijo saber i cuntinou cumo se nada fura cun el. L burro fui-se sentindo cada beç mais mal até que se caiu cula carga i morriu-se. L amo quedou mui peneroso pus gustaba muito de l burro, mas cumo tenie mesmo de fazer l carreto, puso la carga toda anriba l cabalho i inda la piel de l burro. Al ber-se assi, tan pesado que mal se podie mexer, l cabalho dixo mal de sue bida, que até la piel de l burro tenie de lhebar.
Porqui se bei que nunca perdemos nada an ajudar ls outros.



quarta-feira, 9 de abril de 2008

La raposa i l cuorbo


Ua beç la raposa andubo to l die a caça sien ser capaç de agarrar nada que comer. Yá mal cunseguie andar culas tripas coladas i nesto biu un cuobo anriba dun carbalho mui grande i cun un cacho de queiso ne l bico. Lhougo la raposa quedou cula boca chena d’auga i, matinando nun modo de le sacar l queiso al cuobo, achegou al tuoro de l carbalho i dixo:

- Anton, amigo cuobo, que admirada you stou, cuido que nunca bi un cuobo tan guapo, assi culas prumas tan relhamposas i un bico que talbeç nun se ache un cul zeinho armano.

L cuorbo al oubir estas palabras quedou todo anchado de proua, que até la baba le scorrie pul bico i nun tiraba ls uolhos de la raposa. Ende la raposa fizo uas calanhas cumo de nun star cuntenta i abanou la cabeça dezindo:

- Nun adelantra, pus nunca será l mais guapo de ls páixaros, pus para esso teneries de cantar i esso ye cousa que tu nun sabes.

Al oubir estas palabras l cuorbo arregalou muito ls uolhos i abriu l bico para amostrar que sabie cantar, mas mal apenas l abriu lhougo l queiso se le caiu de l bico. La raposa abocou-lo sien l deixar caier ne l suolo, i botou-se a correr inda antes de l cuorbo ampeçar la sue cantiga.

Porqui se bei que ciertas pessonas ténen buonas palabras i agában-mos, mas ye solo para scunder ls sous berdadeiros anteresses.


quarta-feira, 26 de março de 2008

L home i la queluobra


Un anho, l eimbierno bieno mais cedo do que de questume. Ua queluobra çcuidou-se i fui agarrada pul friu, de modo que mal se podie bulhir, ancolhida i a tembrar, yá a ber la muorte als uolhos. Un home biu-la nessa ampostura i tubo muita pena deilha, de modo que tratou de la calcer i tratar deilha até que passara l tiempo friu. Quando bieno l berano, la queluobra ampeçou-se a zanroscar i a stendé-se, de modo que l home la quijo botar pa la rue. Ende la queluobra puso-se cula cabeça albantada para morder l home, mas este agarrou un palo i ampeçou a lhuitar cula queluobra. Al fin l home acabou por matar la queluobra, mas tamien quedou cheno de mordidelas.

quinta-feira, 20 de março de 2008

La rana i l bui



Ua beç un bui, mui grande i guapo, andaba a pacer nun cerrado. Al meio de l cerrado habie ua lhagona chena de ranas. Ua dessas ranas, que se staba siempre a agabar, apostou que era capaç de qyedar tan grande cumo l bui, se eilha quejisse. Para ganhar la aposta, la rana anchiu-se de comer a punto de la barriga quaije le arrebentar. Ende preguntou-le a las outras ranas:
- Yá sou tan grande cumo l bui?
- Nóóóóó, respundírun las outras ranas al mesmo tiempo que le daba la risa.
Ende la rana abriu la boca i fui-se anchindo de aire, dun modo que yá mal se cunseguir mantener de pies, de redonda que staba. I preguntou:
- Yá sou tan grande cumo l bui?
- Nóóóóó, respundírun las outras ranas a la par.
La rana anchiu-se inda mais de aire, tanto que ls uolhos inda mais le salien de la cabeça i tubo que s’agarrar a uas yerbas para nun se zanquelibrar.
- I agora, tornou a preguntar, yá sou tan grande cumo l bui?
- Nóóóóó, tornórun-le a respunder las outras ranas.
La rana, yá zacracionada i ciega de rábia, anchiu-se inda mais de aire, mas yá nun le cunseguiu tornar a fazer la pregunta a las outras ranas, que, quando iba a abrir la boca, dou un stouro que se spartiçou toda.

quarta-feira, 19 de março de 2008

L lhobo i la garça


Un lhobo staba mesmo a acabar de comer l que caçara i, nesto, quedou cun un uosso antresgantado na guola. Staba-se quaije a afogar quando se lhembrou de le pedir a un garça que l ajudasse, yá que era mesmo al modo: podie meter la sue cabeça na de l lhobo i apuis sacá-le l uosso cul bico fino i lhargo. La garça quedou mui çcunfiada cul pedido de l lhobo, mas este pormetiu-le ua buona paga se l ajudasse, de modo que aceitou l peligro de meter la sue cabeça na boca de l lhobo. L uosso até que fui fácele de sacar, i la garça alhá quedou a spera de la perpinha que l lhobo le habie pormetido. Mas l lhobo arregalou-le ls dientes i dixo-le:
- Se cuidas que te bou a dar algo pul que me faziste, stás mui anganhada. Se pensares bien, yá recebiste la tue paga: nun te deixei sacar la cabeça de la mie boca sien te fazer nanhun mal?
Porqui se bei que ye melhor pensar antes de oufrecer ls nuossos serbícios a quien nun tubir buonas antençones.

terça-feira, 18 de março de 2008

L lhobo i la garça



Un lhobo staba mesmo a acabar de comer l que caçara i, nesto, quedou cun un uosso antresgantado na guola. Staba-se quaije a afogar quando se lhembrou de le pedir a un garça que l ajudasse, yá que era mesmo al modo: podie meter la sue cabeça na de l lhobo i apuis sacá-le l uosso cul bico fino i lhargo. La garça quedou mui çcunfiada cul pedido de l lhobo, mas este pormetiu-le ua buona paga se l ajudasse, de modo que aceitou l peligro de meter la sue cabeça na boca de l lhobo. L uosso até que fui fácele de sacar, i la garça alhá quedou a spera de la perpinha que l lhobo le habie pormetido. Mas l lhobo arregalou-le ls dientes i dixo-le:
- Se cuidas que te bou a dar algo pul que me faziste, stás mui anganhada. Se pensares bien, yá recebiste la tue paga: nun te deixei sacar la cabeça de la mie boca sien te fazer nanhun mal?
Porqui se bei que ye melhor pensar antes de oufrecer ls nuossos serbícios a quien nun tubir buonas antençones.

segunda-feira, 17 de março de 2008

L lhobo i l perro


Ua beç, iba un lhobo por camino i, a cierta altura, dou de caras cun un perro. Anton dixo-le l lhobo al perro:
- Que ambeija tenho de ti, á perro, siempre tan gordo, l cachaço fuorte i l pelo relhamposo, anquanto you stou siempre seco i cheno de friu.
L pero respundiu-le al lhobo:
- Se tu faziras cumo you, tamien angordadries: stou nua casa adonde me quieren muito, dan-me a comer, trátan-me bien i, an pagas, you solo tengo de tener l sentido de lhadrar quando sinta ls lhadrones pula nuite. Se quejires, bem cumigo i recebirás l mesmo que you.
L lhobo aceitou l cumbite de l perro i alhá se fúrun ls dous. A cierta altura de la cumbersa que íban tenendo pul camino, l lhobo preguntou-le al perro:
- Que ye esso que tenes ende ne l cachaço, á perro, que stá todo çfolhado?
- Para que nun muorda ls que éntran na casa, prénden-me de die cun ua cuorda, respundiu-le l perro. Apuis, a la nuite, sóltan-me i a la purmanhana tórnan-me outra beç a prender.
- Nun quiero la tue fartura, respundiu-le l lhobo. Mais quiero trabalhar, passar mal i ayunar, mas cuntinar a ser lhibre.

sexta-feira, 14 de março de 2008

L'águila i ls galhos



Dous galhos stában a renher por bias de las pitas. Al fin, un benciu i acabou por oubrigar l outro a í-se ambora. L bencido alhá se fui mui peneroso para un matorral, scundendo-se alhá. Al alrobés, l ganhador, todo cheno de proua, chubiu-se a un fincon i ampeçou a cantar mui alto. Nesto, bieno ua águila que l caçou. Zdende, l galho que habie perdido la lhuita quedou cul polheiro todo solo para el.
Porqui se bei que a quien se agaba de ls sous própios éisitos nun tarda a aparecer quien se ls roube.

quinta-feira, 13 de março de 2008

L'águila i la frecha


Staba ua águila sentada nun piquete a spera de passáren las lhiebres. Nesto, biu-la un caçador i lhougo le atirou cun ua frecha que le atrabessou l cuorpo. L’águila al ber que la frecha era feita de prumas dua águila, dixo:
- Ye bien triste acabar ls mius dies por bias de las mies própias prumas!
Porqui se bei que l nuosso delor ye bien mais fondo quando mos bíncen culas nuossas própias armas.

sexta-feira, 7 de março de 2008

L'águila i la raposa



Ua águila i ua raposa que éran mui amigos resolbírun a morar juntas cula eideia de que esso fazerie mais grande l'amisade antre eilhas. Antoce, la águila scolhiu ua arble mui alta para poner alhá ls uobos, anquanto la raposa tubo ls sous filhicos ambaixo duas silbeiras an pie la mesma arble.
Un die la raposa fui-se por alhá a saber de quemido i l’águila, que staba chena de fame, botou-se porriba de la silbeira i agarrou ls raposicos, i tanto eilha cumo ls sous filhicos se arregalórun cun aqueilha boda.
Bolbiu la raposa i inda le doliu mais l nun poder bingar-se do que l saber de la muorte de ls sous filhicos. Cumo poderie eilha, sendo un animal terrestre, que nun podie bolar, ir atrás dun que bola? Tubo que se quedar cul questumado cunsuolo de ls andebles i ampotentes, i dezir mal al loinge de la sue agora einemiga.
Mas nun se passou muito tiempo até que l’águila recebira l pago pula sue traiçon contra l’amisade. Stában ne l campo uns pastores a sacraficar ua cabra; l’águila botou-se acontra eilha i lhebou-le un cacho de las tripas que inda stában an brasa, ponendo-lo ne l niu. Bieno un airaçada que le pegou fuogo a las palhas, ardendo tamien ls aguilicos, que inda éran mui pequeinhos para saber bolar, i caírun-se al suolo. Ende la raposa botou-se a correr i sien priessas comiu a todos ls aguilicos, mesmo delantre ls uolhos de la sue einemiga.
Porqui se bei que nunca se debe de atraiçonar l’amisade sincera, pus mais cedo ou mais tarde acabará por benir l castigo.