Ο λόγος για… χασάπηδες

Alejassapis Cercas

Το κύριο άρθρο-σχόλιο του σημερινού «Ριζοσπάστη», στη στήλη Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ, είναι αρκετά αποκαλυπτικό του βρόμικου ρόλου που παίζουν διάφορα φυντάνια του σοσιαλδημοκρατικού χώρου (όπως ο κύριος Αλεχάντρο Σέρκας) στην ενορχήστρωση του σκηνικού αποπροσανατολισμού του λαού και συγκάλυψης της φύσης και των αιτίων της αντεργατικής πολιτικής που εκπορεύεται από τα κέντρα εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Καθώς χτες τα αστικά ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) μας έπρηξαν με τις τάχα τολμηρές δηλώσεις του κυρίου Σέρκας (Φράχτης σημαίνει· Τι συμβολισμός!), ο οποίος κατηγορούσε την τρόικα ότι έδρασε σαν χασάπης στις χώρες όπου επενέβη, το άρθρο αυτό έρχεται να βάλει τα πράγματα, και τους «Σέρκες», στη θέση τους.

Οι χασάπηδες

«Ήρθαν και άλλαξαν τα πάντα χωρίς να γνωρίζουν τίποτα. Αυτή δεν είναι δουλειά χειρουργού, διότι ο χειρουργός γνωρίζει από ανατομία και ξέρει να διορθώσει, είναι δουλειά χασάπηδων γιατί βάρεσαν στο ψαχνό». Οι παραπάνω δηλώσεις του Ισπανού ευρωβουλευτή Αλεχάνδρο Σέρκας έγιναν με αφορμή την έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για τα μνημόνια που εφαρμόστηκαν σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρο. Και με αυτόν τον τρόπο κατηγόρησε την τρόικα για «μνημειώδη λάθη που κατέστρεψαν τον κοινωνικό ιστό στις 4 μνημονιακές χώρες».

Ο Αθόρυβος Κόκορας

(Από τους «Μύθους του Αισχρώπου»)

Ο γέρο Μάνθος ασχολιόταν με το μικρό ορνιθοτροφείο του, όπου εξέτρεφε καμιά διακοσαριά νεαρές παραγωγικές κότες ‑πουλάδες τις έλεγε στοργικά‑ και δέκα ως δεκαπέντε κοκόρια, τα τελευταία για να καλύπτει τις ανάγκες αναπαραγωγής του ορνιθώνα. Ο κυρ Μάνθος μάλιστα τηρούσε αρχείο με τις επιδόσεις των πετεινών του. Όταν διαπίστωνε ότι κάποιος δεν τα κατάφερνε καλά, τον… οδηγούσε χωρίς πολλά πολλά στην κατσαρόλα, φροντίζοντας ν’ αναπληρώσει με καινούργιο πετεινάρι το κενό. Όμως αυτή η παρακολούθηση των επιβητορικών επιδόσεων των πετεινών ήταν αρκετά κουραστική για τον γέρο ορνιθοτρόφο. Έτσι επινόησε ν’ αγοράσει μικροσκοπικά κουδουνάκια και να κρεμάσει από ένα σε κάθε κόκορα. Κάθε κουδουνάκι είχε διαφορετικό ήχο, κι ο έμπειρος πτηνοτρόφος γρήγορα έμαθε να ξεχωρίζει από ποιο κοκόρι προερχόταν κάθε κουδούνισμα. Φυσικά, τη στιγμή της… δράσης του κόκορα, το κουδούνισμα γινόταν ιδιαίτερα έντονο, χαρακτηριστικό. Κι ο κυρ Μάνθος μπορούσε πλέον, αντί να τριγυρνά ολημερίς στο κοτέτσι, να κάθεται αναπαυτικά στη βεράντα του και να καταγράφει εύκολα και αλάνθαστα τις επιδόσεις των πετεινών του, απλώς ακούγοντας τα κουδουνάκια τους!

Ένα πρωινό ωστόσο έγινε κάτι που παραξένεψε τον κυρ Μάνθο. Ο Τζέφρυ, ο αγαπημένος κόκορας του αγαθού ορνιθοτρόφου, γόνος εκλεκτής ράτσας, δεν είχε δώσει κανένα σημάδι δραστηριότητας. Τι να συνέβαινε άραγε;

Η δύναμις της αληθείας

Προεισαγωγικά να δικαιολογήσω την καθαρεύουσα του τίτλου. Ο καταβιβασμός του τόνου στη γενική «της αληθείας», όπως υπαγορεύει η καθαρεύουσα, οδηγεί συνειρμικά στο λογοπαίγνιο που, πιστεύω, ήδη έχετε κάνει. Αν μάλιστα κατά λάθος έχετε εξαρχής διαβάσει «Η δύναμις της αλητείας», έχετε πετύχει διάνα!

Ο Πέερ Στάινμπρουκ (Peer Steinbrück), πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας (Νοέμβριος 2005–Οκτώβριος 2009), στο βιβλίο του «Unterm Strich» («Bottom line» στ' αγγλικά, δηλαδή «Τελικό συμπέρασμα», όπως θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στα ελληνικά), που εξέδωσε πρόσφατα, περιγράφει τη συνάντησή του, τον Γενάρη του 2009, με τον Γιώργο Παπανδρέου, αρχηγό τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προαλειφόμενο πρωθυπουργό.

Απορίες…

Το πρωτοπαλλήκαρο του νέου μας Τσολάκογλου, ο Γ. Παπακωνσταντίνου, δήλωσε σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Ν. Χατζηνικολάου στις 3–5–2010 (εκπομπή ALTER «Πρόσωπο με Πρόσωπο»):

[…] καταφέραμε, γιατί είχαμε επιχειρήματα, και τα ίδια τούς είπαν και οι κοινωνικοί εταίροι, να διαφυλάξουμε τον 13ο και το 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, γιατί θα ήταν τρελό, όταν δεν υπάρχει ζήτημα δημόσιας δαπάνης ούτε ζήτημα ασφαλιστικού, να πας και να τιμωρήσεις τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα στο όνομα μιας ανταγωνιστικότητας που ξέρουμε πολύ καλά ότι έχει άλλα προβλήματα και άλλα αίτια και το μισθολογικό ακολουθεί […] (η υπογράμμιση δική μου).

Απορία: Ώστε λοιπόν, τρισμέγιστε φωστήρα μας, τα μέτρα σας συνιστούν τιμωρία, ε; Οποία ομολογία! Κι αν αυτό σου ξέφυγε —που σου ξέφυγε, αφού κάλλιστα θα μπορούσες, αντί να πεις «να πας και να τιμωρήσεις τους μισθωτούς», να έλεγες «να πάρεις μέτρα που πλήττουν τους μισθωτούς»—, τότε τι σκατά διαπραγματευτής είσαι, τρομάρα σου; Είσαι ικανός εσύ να διαπραγματευτείς τα εθνικά μας συμφέροντα (σ.σ.: το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;) απέναντι σε τρώεικες και γύπες; Ανθρωπάκι, που παίρνεις και ύφος νυφίτσας και ειρωνεύεσαι κιόλας!