Δισκλέημερον:(*) Δεν έχω τίποτα προσωπικά εναντίον του κυρίου Χαρδαλιά, δεν είναι αυτός ο στόχος μου, αλλά πληρώνει αυτός το τίμημα της ανάδειξής του σε κεντρικό πρόσωπο της επικαιρότητας επί… υποκειμένου νοσήματος —το «υποκείμενο (νόσημα)» είμαι εγώ· ας με συγχωρέσει!
Το έπος της Χαρδαλειάδας
Γιά πες μας, κύριε Χαρδαλιά:
Όταν το έθνος μας τιμά
του Μάρτη τον ξεσηκωμό,
συνήθειο το ‘χει από καιρό
να τρώει ψάρι σκορδαλιά.
Τι λες γι’ αυτό, κυρ Χαρδαλιά;
Ακούμε πως η σκορδαλιά
σκορπάει όλα τα κακά
και σε απόσταση κρατά
τον άλλον αναγκαστικά.
Τι λες γι’ αυτό, κυρ Χαρδαλιά;
Να τρώμ’ αράδα σκορδαλιά
για να τηρούμε αυστηρά
αυτό το «μένετε μακριά»;
Μα όμως, κύριε Χαρδαλιά,
σε λίγο θά ‘ρθει η Πασχαλιά,
και της αγάπης το φιλί
κι αυτό θε ν' απαγορευτεί;
Γιά πες μας, κύριε Χαρδαλιά,
τι κάνουμε την Πασχαλιά;
Δεν θα σουβλίσουμε αρνί;
Στο σπίτι μέσα μοναχοί,
σάμπως σε φυλακής κελί
ή σαν θηρία σε κλουβί;
Μεθαύριο Πρωτομαγιά!
Τι γίνεται, κυρ Χαρδαλιά;
Χωρίς φωνή, χωρίς λαλιά,
ευνουχισμέν’ η εργατιά;
Βολεύει αυτό, κυρ Χαρδαλιά,
κυβέρνηση κι αφεντικά,
μ’ ακούστε μας πολύ καλά:
Δεν μένουμε χωρίς μιλιά!
Κι οι μάσκες έχουνε φωνή!
Σαν πρόβατα επί σφαγή
δεν θα μας πάτε, μη θαρρείς,
τον διάολό σου θε να βρεις!
Εργάτες με φωνή τρανή
τον δρόμο φράζουνε σ’ οχτρούς
που θέλουν νεκρική σιγή
με αφορμή κάποιους ιούς…
κι υφαίνουνε νέα δεσμά,
και «κρίση» νέα ξεκινά.
Να μην το επιτρέψουμε,
έχουμε δύναμη, παιδιά,
και να τους αποτρέψουμε
—κλοτσιά στον κάθε Χαρδαλιά!
(*) Disclaimer: σημαίνει “αποποίηση ευθύνης”, αλλά ειδικά εδώ σημαίνει “από ποίηση ευθύνης”!!! 😀😀😀
