Από τον ιστότοπο 902.gr σήμερα το δημοσίευμα με τίτλο «Σφαγή χωρίς κανένα έλεος στη Λωρίδα της Γάζας»:
Χωρίς κανένα έλεος το Ισραήλ συνεχίζει το αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού.
Οι νεκροί από την έναρξη των επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας είναι τουλάχιστον 630.
Ο ισραηλινός στρατός δεν διστάζει να πλήξει νοσοκομεία, σχολεία και άλλες υποδομές που είναι απαραίτητες για την επιβίωση των Παλαιστινίων. Την Τρίτη, άρματα μάχης χτύπησαν σχολείο του ΟΗΕ, στο οποίο είχαν καταφύγει Παλαιστίνιοι.
Δεκάδες χιλιάδες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για να γλυτώσουν από τις βόμβες. Μόνο στα καταφύγια του ΟΗΕ στοιβάζονται 118.300 Παλαιστίνιοι και ο αριθμός αυξάνεται καθημερινά.
Ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τη Γάζα Γενς Λέρκε επισήμανε ότι «κυριολεκτικά δεν υπάρχει ασφαλές μέρος για τους αμάχους», ενώ σύμφωνα με την UNICEF, το ένα τρίτο των θυμάτων είναι παιδιά.
Και παρακάτω, κάτω από τον εύγλωττο μεσότιτλο Το παραλήρημα του φονιά, συνεχίζει:
Ο πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ υποστήριξε ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες δικαιούνται το Νόμπελ Ειρήνης για την «απίστευτη αυτοσυγκράτηση» που έχουν επιδείξει στον αγώνα κατά της Χαμάς.
Αλήθεια, τι να γράψω και τι να σχολιάσω γι’ αυτό το χωρίς σταματημό ανελέητο δράμα του παλαιστινιακού λαού; Δυστυχώς, από την αρχή της “παρά φύσιν” δημιουργίας του ως κρατικής οντότητας, το Ισραήλ —δημιούργημα του ιμπεριαλισμού και εν συνεχεία ιμπεριαλιστική δύναμη το ίδιο— έχοντας τη σκανδαλώδη υποστήριξη των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών, με προεξάρχουσα τις ΗΠΑ, ακολούθησε συνειδητά μια πολιτική γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, με εναλλασσόμενες περιόδους πότε ύφεσης και πότε έξαρσης, αλλά μη παρεκκλίνοντας ποτέ από την αδυσώπητη αυτή γραμμή εξόντωσης του “ενοχλητικού” του συγκάτοικου. Ήταν ίσως αναμενόμενο και οπωσδήποτε ευεξήγητο αυτό που συνέβη· δεν ήταν όμως ούτε αναπόφευκτο ούτε, από κάθε άποψη, αναγκαίο. Αλλά δεν είναι της ώρας, ούτε είναι σκοπός μου να αναλύσω τα γενεσιουργά αίτια της συμπεριφοράς του Ισραήλ. Δεν θέτω επίσης θέμα (δικαιώματος) ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ. Τέτοιο θέμα θα έστεκε το 1948, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα υπάρχει ένας λαός ριζωμένος πλέον εκεί, έχει δικαίωμα να ζήσει και δεν είναι ηθικό, δίκαιο και ανθρώπινο να στήσουμε αυτόν στο εδώλιο του κατηγορουμένου· στο εδώλιο του κατηγορουμένου πρέπει να καθίσει ο σιωνισμός, ο ιμπεριαλισμός, και οι εκφραστές τους στο κράτος του Ισραήλ. Όσο κι αν ο λαός του Ισραήλ, θύμα αυτών των εκφραστών-ηγετών του, στην πλειοψηφία του —όπως διαβάζω, δεν ξέρω πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα— έχει ποτιστεί με το δηλητήριο του ρατσιστικού μίσους ενάντια στους Παλαιστίνιους, πάντα υπάρχουν —κρυμμένες είναι από τα κυρίαρχα Μέσα ενημέρωσης, πρέπει να ψάξεις αρκετά για να τις βρεις— τίμιες φωνές και στο Ισραήλ· είναι στην πρώτη γραμμή οι κομμουνιστές, που μαζί μ’ άλλους προοδευτικούς συμπολίτες τους διαδηλώνουν ενάντια στην εισβολή· είναι κάποιοι «μη ενσωματωμένοι» δημοσιογράφοι, που στηλιτεύουν την επιθετική πολιτική των ισραηλινών κυβερνήσεων —αύριο θα σας παρουσιάσω το άρθρο ενός τέτοιου δημοσιογράφου.
