«Πήγαινε στη Γάζα, δες ο ίδιος»

Για άλλη μία φορά αναδημοσιεύω μεταφρασμένο από μένα ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Πήγαινε στη Γάζα, δες ο ίδιος» του Ισραηλινού δημοσιογράφου Gideon Levy, που δημοσιεύτηκε στις 10 Αυγούστου 2014 στην εφημερίδα «Χαάρετζ». Η μετάφραση έγινε από την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας. Στο τέλος σχολιάζω.

Πήγαινε στη Γάζα, δες ο ίδιος

Αν αφήσουμε κατά μέρος την εμπάθεια, μπορούμε να κατανοήσουμε τους Παλαιστίνιους. Δίχως εμπάθεια, ακόμη και κάποια από τα αιτήματα της Χαμάς θα μπορούσε ν’ ακουστούν εύλογα και δικαιολογημένα.

Του Γκίντεον Λεβί, «Χαάρετζ»

10 Αυγούστου 2014

Μπορούμε άραγε να διεξαγάγουμε μια συζήτηση, οσοδήποτε σύντομη, που να μην είναι διαποτισμένη με φαρμακερό μίσος; Μπορούμε να αφήσουμε για μια στιγμή κατά μέρος την απανθρωποποίηση και τη δαιμονοποίηση των Παλαιστινίων και να μιλήσουμε ψύχραιμα για δικαιοσύνη, παραμερίζοντας τον ρατσισμό; Είναι ζωτικής σημασίας να το προσπαθήσουμε.

Αν αφήσουμε κατά μέρος την εμπάθεια, μπορούμε να κατανοήσουμε τους Παλαιστίνιους. Δίχως εμπάθεια, ακόμη και κάποια από τα αιτήματα της Χαμάς θα μπορούσε ν’ ακουστούν εύλογα και δικαιολογημένα. Μια τέτοια ορθολογική συζήτηση θα οδηγούσε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης σε ξεκάθαρα συμπεράσματα. Ένας τέτοιος επαναστατικός διάλογος θα μπορούσε επίσης να προωθήσει την υπόθεση της ειρήνης, αν μπορούσε ακόμη κανείς να αποτολμήσει να πει τέτοια πράγματα. Με τι βρισκόμαστε αντιμέτωποι; Μ’ έναν λαό χωρίς δικαιώματα, που το 1948 στερήθηκε τη γη του και την επικράτειά του, εν μέρει από δική του υπαιτιότητα. Το 1967 και πάλι απογυμνώθηκε από τα δικαιώματα και τα εδάφη του. Από τότε ζει κάτω από συνθήκες που λίγα έθνη βιώνουν. Η Δυτική Όχθη είναι υπό κατοχή και η Λωρίδα της Γάζας υπό πολιορκία. Το έθνος αυτό προσπαθεί να αντισταθεί, με τις πενιχρές δυνάμεις του και με μεθόδους που είναι μερικές φορές δολοφονικές, όπως έχει γίνει με κάθε υπόδουλο έθνος σε όλη την ιστορία, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Έχει το δικαίωμα να αντισταθεί, αυτό θα πρέπει να ειπωθεί.

Κάποιοι ήρωες…

Με βάση τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην κοινωνία του Ισραήλ, σύμφωνα μάλιστα και με όσα περιγράφονται στην προχτεσινή μου ανάρτηση «Χτύπα έναν αριστερό, σώσε την πατρίδα»(!), οι Ισραηλινοί που προβαίνουν σε τέτοιες εκδηλώσεις ή διαδηλώσεις είναι στ' αλήθεια ήρωες. Δείτε:

ΠΗΓΗ: Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"

Τελ Αβίβ: Διαμαρτυρία ενάντια στην επίθεση στη Γάζα

ΠΗΓΗ: Koutipandoras.gr

Αλλά μήπως είναι λιγότερο ήρωες οι αυτονομιστές της ανατολικής Ουκρανίας, που δίνουν έναν επίσης άνισο μα ηρωικό αγώνα για ό,τι αυτοί πιστεύουν, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανένας γι' αυτόν (εγώ πάντως τον βλέπω με συμπάθεια), χωρίς κανένα στήριγμα από κανέναν, και μάλλον έχοντας επίγνωση ότι ο αντίπαλος θα επικρατήσει, με τις ασύγκριτα υπέρτερες δυνάμεις του, τα όπλα του και τη στήριξη ή την ανοχή (διάβαζε Ρωσία, κυρίως) όλων των ιμπεριαλιστών;

ΠΗΓΗ: Δικτυακή πύλη 902.gr

«Χτύπα έναν αριστερό, σώσε την πατρίδα»(!)

Σήμερα σας παρουσιάζω ακόμη ένα άρθρο από την ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετζ», από το φύλλο της 24ης Ιουλίου 2014, μεταφρασμένο από μένα από την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας. Το άρθρο είναι ενδεικτικό της αντιδραστικής στροφής της ισραηλινής κοινωνίας και επιβεβαιώνει ότι ο φασισμός, ο ναζισμός, ο εθνικισμός (αυτό για κάποιους απατεωνίσκους της πολιτικής σκηνής που, εν γνώσει τους, προσπαθούν να εξαπατήσουν τον κόσμο λέγοντας ότι είναι εθνικιστές και όχι ναζιστές ή φασίστες· επίσης για κάποια χάπατα που τους ακολουθούν και επαναλαμβάνουν με καμάρι τόσο όση η ανοησία τους αυτή την αρλούμπα), ο σιωνισμός, ο αντικομμουνισμός και ο ιμπεριαλισμός είναι ομογάλακτα αδελφάκια…

Χτύπα έναν αριστερό, σώσε την πατρίδα: Το Ισραήλ ανακαλύπτει εκ νέου την πολιτική βία

Καθώς ο στρατός μάχεται ενάντια στη Χαμάς στη Γάζα, ad hoc δεξιές πολιτοφυλακές που οργανώνονται μέσω των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης βγαίνουν στους δρόμους για να πολεμήσουν στον «εσωτερικό πόλεμο».

Του Άσερ Σέχτερ, «Χαάρετζ»

24 Ιουλίου 2014

Είναι ένα συνηθισμένο, καυτό βράδυ Σαββάτου στο κεντρικό Τελ Αβίβ. Συνωστισμός στις καφετέριες, είτε υπό την απειλή πυραύλων είτε όχι. Στην πλατεία Χαμπίμα, οι μερικές δεκάδες αριστερών ακτιβιστών διαμαρτύρονται κατά της Επιχείρησης Προστατευτικής Κόψης. Δεκάδες δεξιών αντιδιαδηλωτών κάνουν την εμφάνισή τους.

Οι δύο πλευρές διαχωρίζονται από μια λεπτή γραμμή της αστυνομίας, αλλά η κατάσταση γρήγορα εκτραχύνεται. Όλοι ξεφωνίζουν. Πλακάτ, κάποια που απεικονίζουν στρατιώτες των Δυνάμεων Εθνικής Άμυνας (ΔΕΑ) [σ.μ.: αγγλικά: IDF = Israel Defense Forces] ως τρομοκράτες, καταστρέφονται, αυγά εκτοξεύονται. Η βία αρχίζει: άνθρωποι ξυλοκοπούνται.

«Τι πραγματικά θέλει η Χαμάς;»

Όπως προανάγγειλα στην προηγούμενη ιστογραφή μου, χτες, αναδημοσιεύω μεταφρασμένο από μένα ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Τι πραγματικά θέλει η Χαμάς;» του Ισραηλινού δημοσιογράφου Gideon Levy, που δημοσιεύτηκε στις 20 Ιουλίου 2014 στην εφημερίδα «Χαάρετζ». Η μετάφραση έγινε από την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας.

Τι πραγματικά θέλει η Χαμάς;

Διαβάστε τον κατάλογο των όρων που δημοσιεύονται στο όνομα της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, και κρίνετε ειλικρινά αν υπάρχει ένα άδικο αίτημα μεταξύ αυτών.

Του Γκίντεον Λεβί, «Χαάρετζ»

20 Ιουλίου 2014

Αφού πούμε όσα έχουμε να πούμε για τη Χαμάς: ότι είναι φονταμενταλιστική· ότι είναι αντιδημοκρατική· ότι είναι βάρβαρη· ότι δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ· ότι ανοίγει πυρ εναντίον αμάχων· ότι κρύβει πυρομαχικά σε σχολεία και νοσοκομεία· ότι δεν ενήργησε για να προστατεύσει τον πληθυσμό της Γάζας —αφού λοιπόν ειπωθούν, και σωστά, όλα αυτά, θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για μια στιγμή και να αφουγκραστούμε τη Χαμάς· μπορεί και να μας δοθεί η δυνατότητα να έρθουμε στη θέση της, ίσως ακόμα και να εκτιμήσουμε την τόλμη και την αντοχή κάτω από αντίξοες συνθήκες αυτού του άσπονδου εχθρού μας.

Το Ισραήλ όμως προτιμά να κλείνει τ’ αφτιά του στα αιτήματα της άλλης πλευράς, ακόμα κι όταν αυτά τα αιτήματα είναι δίκαια και συμβατά με τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ισραήλ. Το Ισραήλ προτιμά να χτυπάει τη Χαμάς χωρίς έλεος και χωρίς άλλο σκοπό παρά την εκδίκηση. Αυτή τη φορά τούτο είναι ιδιαίτερα σαφές: το Ισραήλ λέει ότι δεν θέλει να ανατρέψει τη Χαμάς —ακόμα και το Ισραήλ αντιλαμβάνεται ότι τότε αντί γι’ αυτήν θα έχει τη Σομαλία προ των πυλών του— ωστόσο είναι απρόθυμο να ακούσει τα αιτήματα της Χαμάς. Επειδή είναι όλοι τους «ζώα»; Ας πούμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Όμως βρίσκονται εδώ και εδώ πρόκειται να μείνουν, ακόμα και το Ισραήλ πιστεύει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, οπότε γιατί να μην τους ακούσουμε;

Παλαιστίνη: Η γενοκτονία σε φάση έξαρσης

Από τον ιστότοπο 902.gr σήμερα το δημοσίευμα με τίτλο «Σφαγή χωρίς κανένα έλεος στη Λωρίδα της Γάζας»:

Χωρίς κανένα έλεος το Ισραήλ συνεχίζει το αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού.

Οι νεκροί από την έναρξη των επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας είναι τουλάχιστον 630.

Ο ισραηλινός στρατός δεν διστάζει να πλήξει νοσοκομεία, σχολεία και άλλες υποδομές που είναι απαραίτητες για την επιβίωση των Παλαιστινίων. Την Τρίτη, άρματα μάχης χτύπησαν σχολείο του ΟΗΕ, στο οποίο είχαν καταφύγει Παλαιστίνιοι.

Δεκάδες χιλιάδες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για να γλυτώσουν από τις βόμβες. Μόνο στα καταφύγια του ΟΗΕ στοιβάζονται 118.300 Παλαιστίνιοι και ο αριθμός αυξάνεται καθημερινά.

Ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τη Γάζα Γενς Λέρκε επισήμανε ότι «κυριολεκτικά δεν υπάρχει ασφαλές μέρος για τους αμάχους», ενώ σύμφωνα με την UNICEF, το ένα τρίτο των θυμάτων είναι παιδιά.

Και παρακάτω, κάτω από τον εύγλωττο μεσότιτλο Το παραλήρημα του φονιά, συνεχίζει:

Ο πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ υποστήριξε ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες δικαιούνται το Νόμπελ Ειρήνης για την «απίστευτη αυτοσυγκράτηση» που έχουν επιδείξει στον αγώνα κατά της Χαμάς.

Αλήθεια, τι να γράψω και τι να σχολιάσω γι’ αυτό το χωρίς σταματημό ανελέητο δράμα του παλαιστινιακού λαού; Δυστυχώς, από την αρχή της “παρά φύσιν” δημιουργίας του ως κρατικής οντότητας, το Ισραήλ —δημιούργημα του ιμπεριαλισμού και εν συνεχεία ιμπεριαλιστική δύναμη το ίδιο— έχοντας τη σκανδαλώδη υποστήριξη των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών, με προεξάρχουσα τις ΗΠΑ, ακολούθησε συνειδητά μια πολιτική γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, με εναλλασσόμενες περιόδους πότε ύφεσης και πότε έξαρσης, αλλά μη παρεκκλίνοντας ποτέ από την αδυσώπητη αυτή γραμμή εξόντωσης του “ενοχλητικού” του συγκάτοικου. Ήταν ίσως αναμενόμενο και οπωσδήποτε ευεξήγητο αυτό που συνέβη· δεν ήταν όμως ούτε αναπόφευκτο ούτε, από κάθε άποψη, αναγκαίο. Αλλά δεν είναι της ώρας, ούτε είναι σκοπός μου να αναλύσω τα γενεσιουργά αίτια της συμπεριφοράς του Ισραήλ. Δεν θέτω επίσης θέμα (δικαιώματος) ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ. Τέτοιο θέμα θα έστεκε το 1948, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα υπάρχει ένας λαός ριζωμένος πλέον εκεί, έχει δικαίωμα να ζήσει και δεν είναι ηθικό, δίκαιο και ανθρώπινο να στήσουμε αυτόν στο εδώλιο του κατηγορουμένου· στο εδώλιο του κατηγορουμένου πρέπει να καθίσει ο σιωνισμός, ο ιμπεριαλισμός, και οι εκφραστές τους στο κράτος του Ισραήλ. Όσο κι αν ο λαός του Ισραήλ, θύμα αυτών των εκφραστών-ηγετών του, στην πλειοψηφία του —όπως διαβάζω, δεν ξέρω πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα— έχει ποτιστεί με το δηλητήριο του ρατσιστικού μίσους ενάντια στους Παλαιστίνιους, πάντα υπάρχουν —κρυμμένες είναι από τα κυρίαρχα Μέσα ενημέρωσης, πρέπει να ψάξεις αρκετά για να τις βρεις— τίμιες φωνές και στο Ισραήλ· είναι στην πρώτη γραμμή οι κομμουνιστές, που μαζί μ’ άλλους προοδευτικούς συμπολίτες τους διαδηλώνουν ενάντια στην εισβολή· είναι κάποιοι «μη ενσωματωμένοι» δημοσιογράφοι, που στηλιτεύουν την επιθετική πολιτική των ισραηλινών κυβερνήσεων —αύριο θα σας παρουσιάσω το άρθρο ενός τέτοιου δημοσιογράφου.

Ξανά ο θείος Μήτσος

Η ιστογραφή αυτή είναι συνέχεια της ιστογραφής μου Υπάρχει ελπίδα; της 22–4–2010, ιστογραφής που γράφτηκε δηλαδή προ ΔΝΤ και ενόψει της «ενεργοποίησης του μηχανισμού», του μηχανισμού υποδούλωσης, βέβαια. Έγραφα τότε τα λόγια που μου είχε πει σε μια συζήτησή μας το 1992, πριν από 18 χρόνια, ο μακαρίτης Δημήτρης Άρχος (βλ. σχετικά βιογραφικά στοιχεία σ' εκείνη την ιστογραφή), ένας σεμνός διανοούμενος της πολιτικής· λόγια που έχουν μείνει από τότε βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου:

Παιδάκι μου, πώς σου φαίνονται τα χρόνια αυτά που ζούμε; [Δεν περίμενε απάντησή μου, αλλά συνέχισε.] Εγώ νομίζω ότι είναι τα χειρότερα που έχω γνωρίσει! Θα μου πεις, εσύ, θείε, το λες αυτό; Εσύ που έχεις ζήσει δύο παγκόσμιους πολέμους, Μικρασιατική Καταστροφή, Κατοχή; Είναι χειρότερα σήμερα από τη γερμανική Κατοχή; Είναι! Γιατί τότε υπήρχε ελπίδα!…