Να Καμίνης, να μάλαμα!

Πληροφορηθήκαμε από τις ειδήσεις (αντιγράφω εδώ από τον ιστότοπο http://www.athinapoli.gr/) ότι:

Με μαύρα περιβραχιόνια, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, συνόδευσε μουσικά την παρέλαση η φιλαρμονική του δήμου Αθηναίων.

Η φιλαρμονική επέλεξε να δημοσιοποιήσει τη διαμαρτυρία της με τις μαύρες κορδέλες σε όλα τα μουσικά όργανα, παρ' ότι ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης τούς είχε προφορικά προειδοποιήσει ότι αν κατέβαιναν στην παρέλαση με μαύρες κορδέλες θα τους παραπέμψει τη Δευτέρα στο πειθαρχικό, με το ερώτημα της απόλυσης.

Κύριε Καμίνη μας, είσθε ευφυής, προνοητικός και επιμελής άνθρωπος —το γνωρίζουμε— οπότε μάλλον δεν χρειάζεστε τη δική μου συμβουλή. Μάλιστα, κατά πάσα πιθανότητα έχετε ήδη πράξει δεόντως. Όμως εγώ —κι ας με συγχωρήσετε— καλού κακού θεωρώ υποχρέωσή μου να σας διαφυλάξω από κάποια, έστω ελάχιστα πιθανή, παράλειψή σας, οπωσδήποτε δικαιολογημένη από τις τόσες φροντίδες που έχετε, η οποία ωστόσο ενδέχεται να αποδειχθεί μοιραία: Μη λησμονήσετε, αν βεβαίως κρίνετε ότι το έχετε ανάγκη (που δεν το νομίζω), να απευθυνθείτε στον εξαίρετο προκάτοχό σας, τον κύριο Νικήτα Κακλαμάνη, για να σας πει πώς θα μπορέσετε να χειραγωγήσετε το Πειθαρχικό Συμβούλιο, ώστε να βγάλει την επιθυμητή απόφαση.

Α! Και να σας ευχηθώ «και εις ανώτερα», ώστε τελικώς η θητεία σας να μην υστερήσει από εκείνη του διαπρεπούς προκατόχου σας! Αντιλαμβάνομαι εξάλλου πόσο επαχθές σάς είναι το βάρος της αναπόφευκτης σύγκρισής σας με τον Τιτάνα εκείνον, που έχει λαμπρύνει τον πολιτικό στίβο της χώρας. «Και στα δικά σας», λοιπόν! Γιατί όχι, δηλαδή; Τι σας λείπει;

Σε ποιους (και πώς) απαντάμε

Η σημερινή μου ιστογραφή είναι απόρροια όσων συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη κατά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ περικυκλώνοντας συμβολικά τη Βουλή. Ταυτόχρονα αποτελεί απάντηση στα όσα επικριτικά κατά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ λέχθηκαν ενόσω διαρκούσε η κινητοποίηση, αλλά και εξακολουθούν να λέγονται και να γράφονται από την ίδια σκοπιά.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης–περικύκλωσης της Βουλής, οι συγκεντρωμένοι στις γραμμές του ΠΑΜΕ αντιμετώπισαν, αφενός, τη χουλιγκάνικη δολοφονική επίθεση των σε διατεταγμένη υπηρεσία φασιστοειδών και, αφετέρου, σε κάποιες περιπτώσεις φραστικές επιθέσεις ή αντεγκλήσεις έως και προκλήσεις από μεμονωμένα άτομα ή ολιγομελείς ομάδες που ανήκαν ή ασπάζονταν τις απόψεις χώρων αριστεριστών, αναρχοαυτόνομων κ.λπ. Με δολοφόνους ασφαλώς δεν χωράει συζήτηση. Με τους υπόλοιπους, επίσης ασφαλώς, υπάρχει περιθώριο διαλόγου, το οποίο οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, τόσο η περιφρούρηση όσο και οι ψυχραιμότεροι από τους διαδηλωτές απέτρεπαν τους πιο θερμούς, αυτούς που επιχειρούσαν να απαντήσουν σ' αυτούς τους, ας τους πω έτσι συμβατικά, αντιφρονούντες: «Δεν απαντάμε! Δεν απαντάμε, σύντροφοι, συναγωνιστές, δεν απαντάμε!» έλεγαν. Αυτό ήταν ενδεδειγμένο να γίνει υπό τις συνθήκες εκείνες της έντασης· δεν έχει γενική ισχύ —κάθε άλλο! Σ' αυτούς ακριβώς τους αντιφρονούντες, στα ιδεολογήματά τους, στα επιχειρήματά τους, θα επιχειρήσω να απαντήσω, να αντιπαρατεθώ, από τη μεριά του οπαδού του ΚΚΕ, όχι του μέλους του κόμματος (δεν είμαι εξάλλου) ούτε του αυθεντικού εκφραστή των θέσεών του. Στους άλλους, τους εγκληματίες, «δεν απαντάμε»! Τι να απαντήσεις άλλωστε; Τους αποκαλύπτουμε, ερμηνεύουμε την εμφάνιση και τη δράση τους, τους αντιμετωπίζουμε παλεύοντας ενάντια στη μήτρα που τους γεννάει. Μέχρις εκεί. Λόγος πολιτικός δεν είναι οι δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας εν ψυχρώ και εκ προμελέτης, άρα δεν μπορεί σ' αυτό που δεν είναι λόγος να υπάρξει αντίλογος. Τώρα, αν κάποιοι από τους αντιφρονούντες φροντίζουν όταν αναπτύσσουν τον αντικομμουνιστικό λόγο τους να παίρνουν υπό τη σκέπη τους και τους δολοφόνους, ας τους καταλογιστεί αυτό αναλόγως: Πρόκειται για εμπάθεια; Προέρχεται από δόλο, υπολογισμό και σκοπιμότητα; Οφείλεται σε έσχατο αμοραλισμό που έχει οδηγήσει στην εξοικείωση με το εν ψυχρώ έγκλημα ενάντια στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα ανυπεράσπιστων αθώων ανθρώπων; Ας τους αφήσουμε λοιπόν αυτούς τους αχρείους εγκληματίες έξω από τον λόγο μας, τον οποίο απευθύνουμε σε όλους τους άλλους: είτε αντιφρονούντες είτε όχι, ακόμη και αυτούς τους καλής προαίρεσης συνομιλητές που αντικειμενικά, εκόντες ή άκοντες, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, προσφέρουν χέρι βοήθειας στους εγκληματίες.

Algunas Bestias (2ο Μέρος)

Όπως σας είχα υποσχεθεί σε προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο «Algunas Bestias (1ο Μέρος)», σε τούτο το «2ο Μέρος» του… κόσμου των ζώων θα συνεχίσω με τα καμώματα λειτουργών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (ΝΣΚ) τα οποία απάδουν προς τον ρόλο και την αποστολή του εν λόγω σώματος και ασφαλώς κηλιδώνουν το κύρος του. Ειδικότερα, όπως επίσης είχα προαναγγείλει, θα σχολιάσω τη στάση των εκπροσώπων του Δημοσίου (δικαστικών αντιπροσώπων του ΝΣΚ) που εμφανίστηκαν ως πολιτικώς ενάγοντες (πολιτική αγωγή) στη δίκη ενώπιον του Ε' Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για την υπόθεση των προμηθειών ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού του Γ.Ν. Θήβας, με κατηγορούμενους εμένα και άλλους 7 κρατικούς υπαλλήλους του Υπουργείου Υγείας και του νοσοκομείου, για παράβαση καθήκοντος, απιστία, απάτη κ.λπ., ύστερα από μήνυση του Αλάριχου (σας έχω ζαλίσει με δαύτον και σας έχω κουράσει με λινκ κάθε φορά, που παραπέμπει σε γρίφο: Να σας πω λοιπόν ότι ο βάρβαρος Αλάριχος εμφανίζεται εδώ με το πρόσωπο του επιχειρηματία, εμπόρου ιατρικού εξοπλισμού Ν.Π.) —ξέρετε, η δίκη αυτή για την οποία πανηγύριζε ο αξιοσέβαστος (μη χέ…) κύριος Τέλλογλου σε κυριακάτικο (παρακαλώ!) φύλλο της σοβαρής (μη χέ… ξανά) «Καθημερινής»: «επιτέλους αρχίζει η πολύκροτη δίκη»! (Βέβαια, στη συνέχεια, ούτε φωνή ούτε ακρόαση για την εξέλιξη της «πολύκροτης δίκης» από τον αξιοσέβαστο και τη σοβαρή. Τέτοια προσήλωση στη δημοσιογραφική δεοντολογία, τέτοιος σεβασμός στους αναγνώστες, τέτοια ανεξαρτησία από επιχειρηματικά συμφέροντα, τέτοια προσήλωση στην υπηρεσία της δικαιοσύνης και στη δίωξη της διαφθοράς!…) Περιέγραψα στην προηγούμενη ιστογραφή μου την ποταπή στάση κάποιων κρατικών λειτουργών ως «αναντίστοιχη (ας το πω έτσι, επιεικώς) προς την υψηλή αποστολή της θέσης τους σε θεσμικά όργανα, εν προκειμένω το ΝΣΚ» και του ίδιους τους χαρακτήρισα, ανάλογα με την περίπτωση, «επίορκους, συμβιβασμένους, υποταγμένους, φοβισμένους, ή ακόμη και ιδιοτελείς είτε και διεφθαρμένους». Το «ανίκανους» (υπό οποιαδήποτε έννοια) μου διέφυγε, αλλά δεν προσθέτει τίποτα το ουσιαστικό νομίζω. Αλλά ας δούμε τι έγινε με την πολιτική αγωγή στην παραπάνω δίκη, την «πολύκροτη».

Το λαϊκό κίνημα και γνωρίζει και ξέρει να αναγνωρίζει τους εχθρούς του

Τα γεγονότα της σημερινής μέρας, αυτά που διαδραματίστηκαν στην καρδιά της χώρας, στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, στη μεγαλειώδη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, μας έχουν κάνει πιο δυνατούς και αποφασισμένους, και έχουν ήδη καταγραφεί στη συλλογική μνήμη και συνείδηση των αγωνιστών του ταξικού κινήματος ως πολύτιμη παρακαταθήκη για τους επόμενους αγώνες. Τους αγώνες αυτούς που τελικά θα σαρώσουν το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα που καταδυναστεύει τον λαό, που θα στείλουν στον αγύριστο το άθλιο πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, που θα κόψουν το χέρι των εχθρών του λαϊκού κινήματος —τους αναγνωρίζουμε ακόμη κι αν φορούν κουκούλες· μας είναι γνωστοί (πλέον)!

Τότε θα έχουμε πράγματι αποτίσει με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον νεκρό σύντροφο της περιφρούρησης της σημερινής συγκέντρωσης, τον Δημήτρη Κοτζαρίδη!

Hasta la victoria siempre! Venceremos!

ΑΠΕΡΓΙΑ!

Η μέρα που μόλις έφυγε ήταν πολύ όμορφη. Ψηλώσαμε!

Η μέρα που ξημερώνει θα είναι ακόμη πιο όμορφη. Θα ρίξουμε κι άλλο μπόι!

Μέχρι να τους… ρίξουμε! Να στεριώσουμε τη δική μας εξουσία!

Algunas Bestias (1o Μέρος)

Τελικά ο ιστολόγος (παναπεί η αφεντιά μου) ώδινεν όρος, αλλά δεν έτεκε μυν (κοιλοπόναγε βουνό, αλλά δεν γέννησε ποντικό) κατά τα ειοθότα. Απρόβλεπτος κι ανάποδος, αντί μυός έτεκεν… algunas bestias! «Και γιατί κοιλοπόναγε, δηλαδή;» θ' αναρωτηθείτε ίσως. Εντάξει, το 'πιασα το υπονοούμενο! Φυσικά, όταν κοιλοπονάει κάποιος, κάποιος άλλος τον έχει… απαυτώσει προηγουμένως! Αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων· και δεν είναι ούτε νέα ούτε παλιά, είναι η αιώνια τάξη των πραγμάτων. Κάτι σαν την «αναλλοίωτο της προβολικότητας» ή την «παγκόσμια σταθερά των αερίων» που μαθαίναμε στο Πολυτεχνείο (όπου… ήτουνα στραβό το κλήμα, το 'φαε κι ο γάιδαρος, και βγήκα αυτός που βγήκα…). Κι από τότε με κυνηγούν χωρίς έλεος κάτι «αναλλοίωτοι» (της προσωπικότητας, ας πούμε) και κάτι «παγκόσμιες σταθερές», σκέτοι εφιάλτες. Το δίκιο, η προμετωπίδα του παρόντος ιστολογίου, «αναλλοίωτη» κι αυτό αξία, στοιχειό έχει γίνει και με καταδιώκει (εμένα, ναι, τι περιμένετε δηλαδή, να καταδιώκει κανάν δικαστικό, όπως, ας πούμε καμιά εισαγγελέα Ελένη Ράικου ή Αργυρώ Χουδετσανάκη;). Το δίκιο, προωθητική δύναμη του ιστολογίου μου, αλλά και τροχοπέδη του. Πώς; Όταν έχεις δεχτεί τόνους αδικίας στο πετσί σου, όταν ακόμη και δικαστικοί συμμετέχουν στον χορό της αδικίας σε βάρος σου, όταν αυτή η αμοραλιστική επίθεση έχει αλλάξει τη ζωή σου και τη ζωή των δικών σου ανθρώπων, όταν η ίδια η υγεία της γυναίκας μου έχει υπονομευτεί ανεπανόρθωτα με την εμφάνιση ενός τρομερού σπάνιου αυτοάνοσου (διάβαζε αθεράπευτου) νοσήματος, το οποίο απειλεί σε κάθε έξαρσή του την ίδια της τη ζωή, τότε πόσο εύκολο μπορεί να είναι να τελειώσεις μια ιστογραφή για κάποια πλευρά της αδικίας που σε πνίγει; Καθόλου εύκολο, για μένα τουλάχιστον. Γι' αυτό γυροφέρνω μήνες τώρα να τελειώσω ένα τέτοιο κείμενο και δεν το έχω ακόμη καταφέρει. Δεν έχω καταφέρει να συγκεντρώσω το μυαλό μου, τις δυνάμεις μου… Ανεβάζω πίεση, σταματάω, αναβάλλω γι' αργότερα, για αύριο, για μεθαύριο… Ας είναι, θ' αρχίσω και όπου βγει, αν βγει…

Algunas Bestias, δηλαδή: «Κάποια Ζωντανά» ή «Κάποια Κτήνη» ή, ακόμη, και «Κάποια Γομάρια», σε αναλογία με τη γνωστή πρόσφατη ρήση από βήματος Βουλής και διά στόματος βλήματος ανήκοντος στο Καρατζαφυρέρειον εξάμβλωμα, η οποία προφανώς προέκυψε ως το απαύγασμα ύψιστης καλλιέπειας. Εσείς διαλέγετε όποια απόχρωση υφολογική θεωρείτε πιο εύστοχη: η πρώτη παραπέμπει μάλλον σε αμβλύνοες, μπουνταλάδες, άχρηστους· η δεύτερη μάλλον σε βάρβαρους, ανάλγητους· η τρίτη μάλλον αποφεύγεται απ' όσους δεν έχουν καμία διάθεση να… συμφύρ(ερ)ονται με, ας πούμε, τα πίτουρα (φυρεράματα;) (γιατί θα τους φάνε οι κότες)· οι ξεπουλημένοι, κατ' εξοχήν bestias οπωσδήποτε κι αυτοί, δεν σκοτίζονται, ως γνωστόν, για τέτοια ζητήματα, δηλαδή πώς θα τους αποκαλέσει κανείς, τους αρκεί να βολευτούν, να πιάσει τόπο το ξεπούλημά τους. Ο τίτλος της παρούσας ιστογραφής είναι βέβαια παρμένος από το γνωστό ποίημα του Pablo Neruda, που περιλαμβάνεται στο έργο του «Canto General». Όχι, δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις αθλιότητες των σαλτιμπάγκων της πολιτικής σκηνής και των λακέδων τους στα αστικά Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού, τα γνωστά ως ΜΜΕ, όλων αυτών δηλαδή που κινούνται, με την άνεση που τους εξασφαλίζει η κτηνώδης αναισθησία τους, στην αρένα της σφαγής, για να κατασπαράξουν τους προλετάριους. Με algunas bestias που ενδημούν σε άλλους χώρους θα καταπιαστώ.

Δύο εκφάνσεις της αστικής έννομης τάξης

Η αστική έννομη τάξη έχει δύο πλευρές, όπως ακριβώς ένα νόμισμα έχει δύο όψεις. Και όπως με το νόμισμα, όποια όψη του κι αν δει κανένας, είτε τη μία είτε την άλλη είτε και τις δύο, είναι βέβαιο ότι έχει αντικρίσει, έχει έρθει σε επαφή με το ίδιο μονοϋπόστατο νόμισμα, έτσι ακριβώς γίνεται και με την έννομη τάξη του κράτους των αστών: οποιαδήποτε από τις δύο πλευρές της το ίδιο αποκρουστικό για τους λαϊκούς ανθρώπους πρόσωπο επιφυλάσσει όποτε τύχει να διακυβεύονται τα ιερά και τα όσια της άρχουσας τάξης. Η μία πλευρά της αστικής έννομης τάξης είναι το δικαϊκό σύστημα, από τον θεμελιώδη νόμο, το σύνταγμα, μέχρι τους νόμους, τα προεδρικά διατάγματα, τις υπουργικές αποφάσεις, τις εγκυκλίους κ.λπ. Αυτά όλα βεβαίως έχουν καταρτιστεί με γνώμονα την ιερή και απαράβατη αρχή «νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη». Εμείς οι εργαζόμενοι φυσικά αντιτείνουμε ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», αλλά δυστυχώς ο Μανδραβέλης (ο Πάσχων) δεν συμφωνεί μ' αυτό… Η άλλη πλευρά της αστικής έννομης τάξης είναι η λειτουργία της Δικαιοσύνης, τουτέστιν η εφαρμογή του δικαϊκού συστήματος. Ε, κι εδώ, όπως καταλαβαίνετε, κανοναρχεί ο… Μανδραβέλης (ο Πάσχων). Γι' αυτό και πάσχουμε γενικώς.