Παθών συνέχεια

Η ιστογραφή μου αυτή αποτελεί κατά κάποιο τρόπο συνέχεια της προηγούμενης Ο Πάσχων Μανδραβέλης. Αλλά, πριν μου φύγετε τρέχοντας, και με το δίκιο σας βέβαια ενόψει πιθανής νέας Μανδραβελιάδας εκτάσεως σεντονίου, σπεύδω να σας καθησυχάσω ότι κάτι τέτοιο δεν θα το άντεχα ούτε κι εγώ. Μονάχα νά, σαν τους αθλητές που ύστερα από μια κοπιαστική προπόνηση δεν εγκαταλείπουν αμέσως τον στίβο, αλλά ακολουθούν τη λεγόμενη «αποθεραπεία», δηλαδή σειρά ελαφρών ασκήσεων για τη χαλάρωση των μυών, έτσι κι εμείς ας μην απομακρυνθούμε απότομα από τον Πάσχοντα που μας τέντωσε τα νεύρα μας στην προηγούμενη ιστογραφή, προκειμένου με ελαφρά γυμνάσματα, και μάλιστα… εις βάρος του, να βγάλουμε το άχτι μας, να αποφορτιστούμε και να χαλαρώσουμε.

Ο Πάσχων Μανδραβέλης

Καλά, εντάξει! Πάσχος Μανδραβέλης, αν το προτιμάτε, κι όχι Πάσχων. Αν και προσωπικά θα προτιμούσα να μη συναντούσα ποτέ ούτε το Πάσχος ούτε το Πάσχων, αν ήταν έτσι να απέφευγα τον ίδιο τον… Μανδραβέλη, τον εξαίρετο αυτόν αστέρα της δημοσιογραφίας, που διαπρέπει στην Αλαφουζιάδα, γνωστή και ως «Καθημερινή». Ωστόσο, μένοντας στο γραμματικό μέρος (λόγω της γνωστής… πετριάς μου), δεν μου κοστίζει τίποτα να ενδώσω στους όποιους αντιρρησίες, μια και τα πάσχος και πάσχων είναι όχι απλώς συνώνυμα αλλά ταυτόσημα· δεν πρόκειται δηλαδή για διαφορετικές λέξεις αλλά για διαφορετικούς τύπους της ίδιας λέξης: η τριτόκλιτη μετοχή πάσχων μεταπλάστηκε στο δευτερόκλιτο ουσιαστικό πάσχος. Έχουμε κι άλλα τέτοια παραδείγματα τριτόκλιτων σε —ων αρσενικών που έχουν μεταπλαστεί στην καθομιλουμένη σε δευτερόκλιτα σε —ος, όπως τα γέρος από το γέρων, χάρος από το χάρων, δράκος από το δράκων, άρχος από το άρχων, παθός από το παθών, μαθός από το μαθών κ.λπ. Παράλληλα στη νέα ελληνική έχουν πλαστεί και οι αντίστοιχοι πρωτόκλιτοι τύποι σε —[οντ]ας: γέροντας, χάροντας, δράκοντας, άρχοντας, παθόντας, μαθόντας. Από τους πρωτόκλιτους αυτούς τύπους, οι μετοχές συνήθως χρησιμοποιούνται στον ποιητικό λόγο: «…Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο. Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα…», αλλά και (ανάλογη, όχι ίδια περίπτωση) «…Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας…», (από το «Άξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη· χρυσίζοντας και δαμάζοντας αντί χρυσίζων/–ουσα και δαμάζων/–ουσα· [χωρίς διάκριση γένους και κατά κανόνα άκλιτα]· νικήσαντας και σώσαντας αντί νικήσας και σώσας). Αλλά, για να ολοκληρώσω κατά κάποιο τρόπο τη συγκεκριμένη αναφορά μου στα της γλώσσας και της γραμματικής (ας περιμένει λιγάκι ο Μανδραβέλης), να αναφέρω δύο ιδιαίτερους τύπους που δημιούργησε αυτή η μετάπλαση της κατάληξης από —ων σε —ος. Είναι τα ποίσος και δείξος, που συνήθως λέγονται μαζί: ο ποίσος, ο δείξος. Προέρχονται, αντίστοιχα, από τα ποίσων, μετοχή μέλλοντα του ποίσω (=ποιήσω [θα κάνω]), και δείξων, ομοίως μετοχή μέλλοντα του δείξω [θα δείξω]. Στο θηλυκό: η ποίσα, η δείξα ή η ποίσω, η δείξω. Άρα κατά λέξη η έκφραση ο ποίσος και ο δείξος σημαίνει αυτός που θα κάνει και θα δείξει. Ωστόσο η αναφορά σε κάποιον με την έκφραση αυτή δεν είναι άχρωμη και ουδέτερη αλλά αρνητική και μειωτική.

Η… «πολύκροτη δίκη»

Φίλοι μου, η ιδιοτέλειά μου με οδήγησε σήμερα σ' αυτή την απεχθή πράξη: να καταλάβω, υπό το απατηλό σχήμα του γελοιογράφου (να λείπουν, παρακαλώ, οι συνειρμοί… Στο κάτω κάτω, χίλιες φορές καλύτερα γελοιογράφος παρά Τέλλογλου!), τη στήλη του ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ και, ως στυγνός επικυρίαρχος πλέον, τσαλαπατώντας βάναυσα κάθε έννοια ιστολογιακής κυριαρχίας, να αλώσω τα πάντα στην επικράτεια του ΔΙΚΑΙΟΥ και να θέσω χωρίς ίχνος συστολής το ανυπότακτο τούτο ιστολόγιο στην υπηρεσία ενός κακούργου. Ας είναι… Πάλι με χρόνια με καιρούς… πάλι δικό σας θα 'ναι. Υπομονή! Μπόχα είναι, θα περάσει…

Μια σύγκριση που λέει πολλά!

Στην προηγούμενη ιστογραφή μου, αυτή με τα λιμερίκια για το δύσοσμο τέρας, παρεμπιπτόντως αναφέρθηκα, λόγω δυσωδίας προφανώς, στο άρθρο του λαμπρού αστέρα της δημοσιογραφίας Τέλλογλου Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ (προσέξτε το άρωμα) στη φυλλάδα όπου ενδημεί, την «Καθημερινή». Αν παραβλέψουμε ότι το άρθρο… μυρίζει από μίλια μακριά ότι είναι υποβολιμαίο από την ενάγουσα της «πολύκροτης δίκης» του δημοσιεύματος εταιρεία ιατρικών μηχανημάτων, προκειμένου να δημιουργήσει ευνοϊκό για τις επιδιώξεις της εν λόγω εταιρείας κλίμα εν όψει της διεξαγωγής της δίκης, θα πρέπει να κρατήσουμε ότι η εφημερίδα της πλουτοκρατίας αναδεικνύει και στηλιτεύει μία περίπτωση ενός νοσοκομείου όπου, κατά την άποψη της εφημερίδας, οι υπάλληλοι που ενεπλάκησαν στις διαδικασίες προμηθειών εξοπλισμού του νοσοκομείου υπέπεσαν, πάντα κατά την άποψη της εφημερίδας, σε διάφορα παραπτώματα. Μέχρις εκεί θέλει και μέχρις εκεί μπορεί να φτάσει η εφημερίδα της πλουτοκρατίας. Κάποιοι επίορκοι υπάλληλοι είναι όλο κι όλο το πρόβλημα…

Πέντε λιμερίκια προς «The odoro(u)s Pangalos»

Καθώς τη Δευτέρα θα είναι η πρώτη ουσιαστικά ημέρα (τυπικά η δεύτερη —η πρώτη, στις 5 Γενάρη, αναλώθηκε στην υποβολή και ανάπτυξη κάποιων ενστάσεων, και ακολούθως το διαστήριο διέκοψε) της… «πολύκροτης δίκης», κατά την έκφραση του αξιότιμου κυρίου Τάσου Τέλλογλου στο μνημειώδες άρθρο του Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ της έγκριτης εφημερίδας των εφοπλιστών και επιχειρηματιών «Καθημερινή», ο ιστολόγος, εκ των κατηγορουμένων, αδυνατεί να συγκεντρωθεί και να σχολιάσει κάποιο, έστω, από τα τόσα σοβαρά που συμβαίνουν γύρω μας και το ρίχνει στα ελαφρά (ή ελαφρότροπα). Για τα λιμερίκια έχω γράψει την ιστογραφή Ανοησίες…. Όπως γράφω εκεί, με τον όρο λιμερίκι έχουμε αποδώσει στα ελληνικά τον αγγλικό όρο limerick, που σημαίνει πεντάστιχα ποιήματα, με ομοιοκαταληξία ΑΑΒΒΑ και περιεχόμενο ελαφρό έως ανόητο, γουστόζικο πάντως, πολλές φορές περιπαικτικά, σκωπτικά, σατιρικά ή αθυρόστομα. Λέγονται έτσι επειδή πρωτοεμφανίστηκαν στην πόλη Limerick της Ιρλανδίας. Εδώ έχω 5 λιμερίκια αφιερωμένα στον The odoro(u)s Pangalos:

The odoro(u)s Pangalos

Δύσοσμος είναι, δεν θ' ασχοληθώ ιδιαίτερα με την αφεντιά (διάβαζε ασχήμια) του. Ναι, για τον Πάγκαλο (εκ του παν + κάλος, σχηματισμός κατά το πανηλίθιος) ο λόγος, ο οποίος έγρουξε πάλι, κατά το συνήθειό του. Το γρούξιμο αυτό ακούστηκε σε κάποια αίθουσα του πανεπιστημίου της Οξπόρδης (όπου πολλοί χάχες το απόλαυσαν —η όλη εκδήλωση ενδεικτική της κατάντιας των πνευματικών ιδρυμάτων στον εμπορευματοποιημένο καπιταλιστικό κόσμο μας) πέρυσι τον Μάιο, αλλά έφτασε στ' αφτιά μας πρόσφατα χάρη σε δημοσίευμα ελληνικής εφημερίδας. Κι έτσι μάθαμε ότι ο ανόητος αυτός πάγκαλος (=παν+κάλος) νόμισε ότι θα μπορούσε να βρομίσει τους ήρωες αγωνιστές του 1821! Τα ξέρετε… «Ένα μάτσο αγράμματοι και απλοϊκοί χωριάτες που μετά βίας μιλούσαν ελληνικά εξεγέρθηκαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη θέση της εγκαθίδρυσαν ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων, το οποίο παραμένει άθικτο μέχρι σήμερα» απεφάνθη ο υπερφυσικός βοθρα(σ)κός…

Κουλτούρα ξανά!

Η σημερινή ιστογραφή μου αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης, με τίτλο Α! Η… κουλτούρα λοιπόν!, προκλήθηκε από το σχόλιο της Κοκκινοσκουφίτσας σ' εκείνη και προαναγγέλθηκε από μένα στην απάντησή μου στο σχόλιο της Κοκκινοσκουφίτσας.

Βρισκόμαστε, αν δεν κάνω λάθος, στα μέσα του Μάρτη του σωτήριου έτους 2012, ήδη δηλαδή στο δεύτερο εξάμηνο του σχολικού έτους 2011-2012. Η Κοκκινοσκουφίτσα, της οποίας την εξέλιξη όλοι μας αγνοούσαμε κι ίσως θέλαμε να αγνοούμε, ώστε να κρατάμε αναλλοίωτη τη μαγευτική εικόνα του παραμυθιού των παιδικών μας χρόνων, την εικόνα του ανέμελου μικρού κοριτσιού που περπατάει στο δάσος βαστώντας το καλαθάκι για τη γιαγιά της και μαζεύοντας άνθη, αυτή η Κοκκινοσκουφίτσα λοιπόν, η ίδια, με το ίδιο της το χέρι, πήρε ένα σφουγγάρι και —βρε Κοκκινοσκουφίτσα, πώς το 'κανες αυτό;— έσβησε άκαρδα την εικόνα–εικόνισμα που τόσες γενιές το είχαμε ευλαβικά φυλαγμένο βαθιά στην καρδιά μας, ανεκτίμητο φυλακτό. Δεν χρειάστηκε αυτή τη φορά ο λύκος να φάει την αγαπημένη μας Κοκκινοσκουφίτσα για να τη χάσουμε· ήταν αρκετό που η ίδια μάς δήλωσε πριν από ένα χρόνο και κάτι, στις αρχές Γενάρη του 2011, ότι είναι γιαγιά, και μάλιστα ο εγγονός της πήγαινε, τότε, στην πρώτη γυμνασίου… Κι απ' τον λύκο του παραμυθιού υπήρχε γλυτωμός… Όταν όμως αφήνουμε το παραμύθι, αντικρίζουμε τον αντίποδά του, την πραγματικότητα, γεμάτη από λυσσασμένους λύκους. Σκληρή. Αμείλικτη. Άτεγκτη. Αδυσώπητη. Ανελέητη. Δεν χωράει σ' αυτή το κοριτσάκι Κοκκινοσκουφίτσα· η γιαγιά Κοκκινοσκουφίτσα, ίσως…

Α! Η… κουλτούρα λοιπόν!

Προσπαθώ πάντοτε να είμαι όσο μπορώ αντικειμενικός. Έτσι σήμερα, καταπιανόμενος με το Υπουργείο Παιδείας, θ' αρχίσω όχι με γκρίνια αλλά μ' έναν καλό λόγο —κάτι που σπανίζει μες στην κατήφεια των χαλεπών ημερών μας. Αλήθεια, πόσοι και πόσοι δεν έχουν λοιδορήσει τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας; Εννοώ βέβαια τον πλήρη τίτλο, αυτό το μακρινάρι: «Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων» και, ειδικότερα, αυτό το «Διά Βίου Μάθησης». (Τώρα, να πω την αμαρτία μου, με δυσκολία συγκρατιέμαι να μη ρίξω κι εγώ λίθο αναθέματος σ' αυτό το δύσπεπτο αλλά πολυσήμαντο και πονηρό κομμάτι του τίτλου του Υπουργείου —ας μην το κάνω όμως τώρα, ας το αφήσω για άλλη φορά, μιας και τώρα υποσχέθηκα να ξεκινήσω μ' έναν καλό λόγο. Είναι εξάλλου και πολλά και σοβαρά αυτά που επί της ουσίας θα 'θελα να σχολιάσω σχετικά, αλλά τώρα για άλλο ξεκίνησα…). Λοιπόν, ο εμπνευστής του τίτλου δεν είχε, το ξέρω, κατά νου ακριβώς αυτό που το «Διά Βίου Μάθησης» σημειολογικά διαμήνυσε σ' εμένα λίαν εύστοχα στη συγκεκριμένη περίσταση που θα σας εξιστορήσω: ότι από το αγλαό Υπουργείο μας έχουμε πολλά ακόμη να μάθουμε όσο ζούμε.

Πιπέρι στο στόμα…

Στην ειδησεογραφία των ημερών δεσπόζει το θέμα της έκδοσης ευρωομολόγου. Μ' αυτό οι αστοί δημοσιογράφοι, οι ταγμένοι στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας, βρήκαν άλλα μαλλιά να ξαίνουν. Με έκδηλη την αγωνία στην όψη τους μεταδίδουν συνεχείς ανταποκρίσεις για το πόσο προχωράει η έκδοσή του, ποιοι "καλοί" το προωθούν (ανάμεσα στους πιο ένθερμους υποστηριχτές του ευρωομολόγου βρίσκονται πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, όπως η ελληνική κυβέρνηση ή ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ) και ποιοι "κακοί" αντιστέκονται (Μέρκελ), και να σου αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις. Πασχίζουν να μας μπολιάσουν με τη δική τους, δηλαδή των αφεντικών τους (αυτούς υπηρετούν και υποδύονται), αγωνία γύρω από έναν καβγά μεταξύ των ευρωπαίων καπιταλιστών, ο οποίος ανατανακλά τον διαγκωνισμό ανάμεσά τους για το ποιος θα βρεθεί σε πλεονεκτικότερη θέση για τη βελτίωση της κερδοφορίας του· έναν καβγά που δεν έχει σχέση με την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων, αντίθετα προοιωνίζεται χειρότερα δεινά για τους εργαζόμενους.

Σε σχόλιό του για τα ευρωομόλογα, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει: «Ο λαός δεν πρέπει να δώσει καμία βάση στην προπαγάνδα της κυβέρνησης, της ΝΔ και των άλλων κομμάτων της ΕΕ. Το ευρωομόλογο, εάν αποφασιστεί, δεν πρόκειται ούτε να σώσει ούτε να ανακουφίσει το λαό. Όπως και ο μηχανισμός στήριξης, έτσι και το ευρωομόλογο, θα προστατεύσει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των τοκογλύφων, βυθίζοντας τα λαϊκά στρώματα πιο βαθιά στη φτώχεια και την απόγνωση. Γι' αυτό μονόδρομος για το λαό είναι η αντιπαράθεση με τα κόμματα της ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων».

«Απετάξω τη διαφθορά;» —«Απεταξάμην!»

Ανατρέχοντας στο διαδίκτυο να ενημερωθώ κάπως, μιας και δεν κυκλοφορούν εφημερίδες σήμερα, στάθηκα με ανακατεμένα το αίσθημα της αηδίας και το αίσθημα της οργής στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Απόλυτα ταιριαστό με την αθλιότητα των ημερών μας, όπου η υποκρισία βασιλεύει. Μα ακόμη πιο πολύ κι απ' τα ίδια τα λόγια του Προέδρου με ενόχλησε ο τρόπος που επέλεξαν οι διάφορες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες να παρουσιάσουν αυτό το μήνυμα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Σ' αυτές τις φωτεινές εξαιρέσεις ανήκει, όπως είναι… φυσικό, ο σχολιασμός από το ιστολόγιο του Φάρου στην ανάρτησή του Η καλή μέρα….