Ένας χρόνος μετά...

Πολλές φορές ξεκίνησα να γράψω μια νέα ανάρτηση τον τελευταίο χρόνο και πάντα όταν έβλεπα τη τελευταία μου δημοσίευση κάτι με έκανε να σταματάω. Μάλλον γιατί νόμιζα πως μετά τον θάνατο της μητέρας μου και την τελευταία ανάρτηση, μια νέα δημοσίευση θα ήταν σαν να αποδέχομαι το γεγονός και να προχωράω παρακάτω. Πέρασαν πολλές μέρες όμως και πλέον θεωρώ πως πρέπει να πάω παρακάτω!

 Ένας χρόνος από τον θάνατο της μητέρας μου, ένας χρόνος από την γέννηση των παιδιών μου...

Δύο τόσο διαφορετικά γεγονότα, τα οποία συνέβησαν με διαφορά λίγων ωρών. Όλο αυτον τον καιρό νοιώθω πως τα μωρά δεν με έχουν αφήσει να στεναχωρηθώ όσο θα έπρεπε για την μητέρα μου και πως την ίδια στιγμή ο θάνατος της  δεν με έχει αφήσει να χαρώ όσο θα ήθελα τη γέννηση των μωρών. Δεν ξέρω αν έχει κάποια λογική αυτό που γράφω αλλά ακριβώς αυτό το μπέρδεμα υπάρχει στο κεφάλι μου. 

Ήρθε η ώρα όμως να αποσυνδέσω αυτά τα δύο γεγονότα από το μυαλό μου, να προχωρήσω λιγο μπροστά και να αφήσω την θλίψη και τη χαρά να πάρουν ακριβώς τη θέση που νοιώθω πως πρέπει να έχουν. 

Γιορτάσαμε τα γενέθλιά μας λίγες μέρες πριν, η χαρά ήταν μεγάλη, κόσμος πολύς ήρθε να μοιραστεί μαζί μας αυτές τις στιγμές! Η απουσία της αισθητή, δεν ξέρω για τους άλλους αλλά σε εμένα τεράστια. Θέλω και επιλέγω να πιστεύω πως μας έβλεπε από ψηλά!!

Χρόνια πολλά μικρά μου, να είστε πάντα γερά και δυνατά, γεμάτα ευτυχιά και αγάπη, δίπλα σε ανθρώπους που σας αγαπάνε!!