ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟΝ.....

α. Οι οκτώ του ανεμολόγιου

Οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούν που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο, που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται:
Ο Μαΐστρος,  ο Λεβάντες,  ο Γαρμπής, ο Πουνέντες, ο Γραίγος,  ο Σιρόκος,  η Τραμουντάνα,  η Όστρια.

Οδυσσέας Ελύτης,   "Δοξαστικόν" του Άξιον Εστί:

1. ο ΒΟΡΙΑΣ και ο ΝΟΤΙΑΣ

Του μικρού βοριά παράγγειλα, να 'ναι καλό παιδάκι.

Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι.

Οδυσσέας Ελύτης

Όταν οι μεγάλες τιμές βαρομετρικής πίεσης βρίσκονται στα βόρεια του σημείου που βρισκόμαστε, τον άνεμο που θα γεννηθεί οι ναυτικοί τον λένε ΤΡΑΜΟΥΝΤΑΝΑ, λέξη με γιαγιά βενετσιάνα που εκτοπίζει την ελληνίδα ΒΟΡΙΑΣ στην καραβίσια γλώσσα.

Ωστόσο η «Βοριάς»  διατηρείται ζωντανή στη γλώσσα των βοσκών, των γεωργών και των ανθρώπων της πόλης. Φυσάει κυρίως τον χειμώνα είναι ο ισχυρότερος από τους άλλους επτά που σχετίζονται με σημεία του ορίζοντα. Οι ποιητές συγκινούνται συνήθως από την έντασή του,

ΒΟΡΙΑΣ χτυπάει την πόρτα μου και στην ψυχή μου αγιάζι και στα πικρά τα μάτια μου στιγμή στιγμή βραδιάζει
 Δημήτρης Χριστοδούλου, στίχος σε τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη

ενώ ο Γιάννης Τσαρούχης στο δικό του « Ανεμολόγιο» τον φαντάζεται σε ηλικία ωριμότητας με γκρίζα γενειάδα και έτσι τον ζωγραφίζει.

Καμιά φορά που δεν είναι τόσο ισχυρός οι στεριανοί τον λένε βοριαδάκι.

Όταν οι μεγάλες τιμές βαρομετρικής πίεσης βρίσκονται στα νότια του σημείου που βρισκόμαστε, τον άνεμο που θα γεννηθεί οι ναυτικοί τον λένε ΟΣΤΡΙΑ, λέξη με γιαγιά βενετσιάνα που εκτοπίζει την ελληνίδα ΝΟΤΙΑΣ στις συζητήσεις πάνω στο καράβι.

Ωστόσο στη γλώσσα των στεριανών η «Νοτιάς»  διατηρείται. Για τους στεριανούς της νότιας Ευρώπης ο Νοτιάς είναι υγρός μπορεί να φέρει και τη βροχή και εάν συμβεί να είναι «μαλακός» προσφέρει έως και απόλαυση.  

οξειδώθηκα μες στον ΝΟΤΙΑ των ανθρώπων

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Οδυσσέας Ελύτης

Ο Γιάννης Τσαρούχης τον φαντάζεται νεαρό και αμούστακο να κρατάει πήλινο δοχείο νερού και να το αδειάζει.

2.  ΛΕΒΑΝΤΕΣ και ΠΟΥΝΕΝΤΕΣ

Ο ανατολικός άνεμος που έρχεται από την ανατολή είναι για τους ναυτικούς ΛΕΒΑΝΤΕΣ. Η λέξη, με λατινική καταγωγή, την χρησιμοποιούσαν Τζενοβέζοι και Βενετσιάνοι,  έχει σε μεγάλο βαθμό υιοθετηθεί και από τους Έλληνες, εκτοπίζοντας μέχρι ενός σημείου την ελληνικής καταγωγής Απηλιώτης.

Ο δυτικός άνεμος, στη γλώσσα των ναυτικών είναι ΠΟΥΝΕΝΤΕΣ, όπως λέει και ο καπετάν Γρηγόρης. Η λέξη, με λατινική καταγωγή, την χρησιμοποιούσαν Τζενοβέζοι και Βενετσιάνοι, έχει λιγότερο περάσει στους στεριανούς Έλληνες οι οποίοι συνήθως προτιμούν την ελληνικής καταγωγής  ΖΕΦΥΡΟΣ.

3.  ΓΡΕΓΟΣ και ΓΑΡΜΠΗΣ.

Ο Βορειοανατολικός άνεμος στη γλώσσα των ναυτικών είναι ΓΡΕΓΟΣ. Για τους Βενετσιάνους που ταξίδευαν στη Μεσόγειο ήταν άνεμος grego «ερχόταν» δηλαδή από τη χώρα των Γραικών, την Ελλάδα.  Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας ο ίδιος άνεμος λέγεται ΜΕΣΗΣ.

Ο Νοτιοδυτικός άνεμος στη γλώσσα των ναυτικών είναι ΓΑΡΜΠΗΣ, λέξη καταγόμενη από βενετσιάνικο garbin. Για τους στεριανούς Έλληνες είναι ΛΙΒΑΣ, λέξη με γιαγιά στην αρχαία Ελλάδα

.

4.  ΜΑΪΣΤΡΟΣ και ΣΟΡΟΚΟΣ.

Ο Βορειοδυτικός άνεμος για τους ναυτικούς έχει το όνομα ΜΑΪΣΤΡΟΣ. Η λέξη,  λατινικής καταγωγής, συχνά αναφερόμενη και ως μαϊστράλι έχει κυριαρχήσει, και στην καθημερινή ζωή εκτοπίζοντας σε μεγάλο βαθμό την αρχαιοελληνική ΣΚΙΡΩΝ,

ενώ διατηρείται και ως μία από τις αγαπημένες στην ποίηση και στο τραγούδι.

και ο άλλος μαΐστρος με τ' απάνω του αψηλό μπογάζι
Οδυσσέας Ελύτης

Κι όταν φυσάει το μαϊστράλι  αγκαλιαστοί κι αγάλι αγάλι

με το καράβι των ονείρων το τρελό    θα ρίξουμ' άγκυρα στης λήθης το γιαλό

( παλιό τραγούδι, που άρεσε στη γιαγιά )

Ο νοτιοανατολικός άνεμος για τους ναυτικούς είναι ο ΣΙΡΟΚΟΣ. Τον λένε και Σορόκο. Για τον ίδιο άνεμο διατηρείται στην ελληνική γλώσσα και η λέξη ΕΥΡΟΣ,  αλλά την  Σορόκο την προτιμούν οι ποιητές.

Ο Νίκος Καββαδίας, ναυτικός και ποιητής ταυτόχρονα,

μας έχει δώσει εκείνο το εκπληκτικό

«ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΕ ΣΟΡΟΚΑΔΑ»

Τη νύχτα σου’ πα στο καμπούνι μια ιστορία,

την ίδια που όλοι οι ναυτικοί λένε στη ράδα,

τα μάτια σου τα κυβερνούσε ΣΟΡΟΚΑΔΑ

κι όλο μουρμούριζες βραχνά : ''Φάλτσο η πορεία...

CAMBAY'S WATER, Πούσι, Νίκος Καββαδίας

β. Όταν η στεριά συναντά τη θάλασσα

.

 ο ΜΠΑΤΗΣ      
Στο Παλαιό Φάληρο, όπως και σε κάθε παραθαλλάσιο τόπο, φυσάει και ΜΠΑΤΗΣ, άνεμος που κάνει συχνά την εμφάνισή του σε τραγούδια και σε ποιήματα

Ο ΜΠΑΤΗΣ με το διάφανό του φύσημα     Γέρνει πανί του ονείρου   Μακριά

Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει   Φλοίσβος

Οδυσσέας Ελύτης

Φυσάει ο ΜΠΑΤΗΣ φυσάει τ’  αγέρι  τρελό μικρό μου  δικό μου ταίρι

Τραγούδι αγαπημένο του κάποτε

Η ΦΥΣΙΚΗ.   

Το νερό έχει πολύ μεγαλύτερη ειδική θερμότητα από το γήινο έδαφος, κι αυτό θα πει ότι μια μάζα εδάφους ζεσταίνεται πιο εύκολα από ίσης μάζας ποσότητα νερού.  Εξ άλλου η ηλιακή ακτινοβολία όταν πέφτει στο γήινο έδαφος απορροφάται σε μεγάλο βαθμό, ενώ φθάνοντας στην επιφάνεια της  θάλασσας διεισδύει σε μεγάλο βάθος μέσα στο νερό. Κατά το κύλημα, λοιπόν, της μέρας η στεριά θερμαίνεται πιο γρήγορα από τη θάλασσα με συνέπεια να θερμαίνεται πιο γρήγορα και ο αέρας που υπάρχει πάνω της .

Ο αέρας συνεπώς πάνω από τη στεριά αποκτά μικρότερη πίεση από τον αέρα πάνω από τη θάλασσα με αποτέλεσμα να δημιουργείται ροή αέρα από τη θάλασσα προς τη στεριά. Είναι η θαλάσσια αύρα που οι Έλληνες τη λένε ΜΠΑΤΗ.

γ. Οι άνεμοι και οι εποχές

 Το ΜΕΛΤΕΜΙ

Ο Έρωτας. Το Αρχιπέλαγο.

Και η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Οδυσσέας Ελύτης, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

Μελτέμι κυκλαδίτικο σε φέρνει πάλι πίσω

πως θελα να 'μουν θεός για να σε συγκρατήσω

 ( κυκλαδίτικο)

Μελτέμι μου μη σταματάς όπου φυσάς θα πάω

εσύ είσαι αυτό που έψαχνα γι’ αυτό και σ’ αγαπάω

Το μελτέμι, λέξη τουρκικής καταγωγής, εμφανίζεται συχνά στα θερινά λεξιλόγια των ανθρώπων του Αιγαίου. Είναι άνεμος βορειοδυτικός που πνέει τους μήνες του καλοκαιριού – μέχρι και αρχές του φθινόπωρου – σε όλο σχεδόν το Αιγαίο.

Οι αρχαίοι έλληνες τον έλεγαν «ετήσιο» και η σύγχρονη αγγλική λέξη για τους εποχικούς αυτούς ανέμους είναι Etesians.Είναι άνεμοι ψυχροί που δροσίζουν ευχάριστα το αιγαιοπελαγίτικο καλοκαίρι μολονότι επιβάλλουν ενίοτε και «απαγορευτικό» σε δρομολόγια μικρών σκαφών κυρίως.

Δημιουργούνται από ένα μεγάλο σύστημα υψηλών πιέσεων στα Βαλκάνια, βόρεια της Ελλάδας, και ένα σύστημα χαμηλών πιέσεων στην Μικρά Ασία.

δ. Το γήινο ανάγλυφο

ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ της Θεσσαλονίκης

Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε
Ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας
Βγήκα μια βόλτα και μπροστά της βρέθηκα
Στάθηκα κι απόμεινα κοιτώντας

Νίκος Παπάζογλου

Φύσηξε τρελός Βαρδάρης

κάνει κρύο δυνατό

μη δακρύζεις κι αμφιβάλλεις

σαν Θεό μου σ’ αγαπώ

 Κώστας Βίρβος

( τραγούδι του Μίμη Πλέσσα)

Φύσαγε βαρδάρης,  στην Θεσσαλονίκη

και δεν είχα φράγκο,  ούτε για το νοίκι

Κώστας Βίρβος

( τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα)

Με το ίδιο όνομα  το ΠΟΤΑΜΙ και ο ΑΝΕΜΟΣ. 700 περίπου χρόνια μετά τον Χριστό, σε εποχή Βυζαντινής αυτοκρατορίας  οι μογγόλοι Βαρδάροι εισβάλλουν στην κοιλάδα του Αξιού για να εγκατασταθούν τελικά εκεί, καλλιεργώντας εδάφη που τους παραχωρήθηκαν.

Γρήγορα αφομοιώθηκαν  από τους ντόπιους πληθυσμούς αλλά άφησαν τη λέξη Βαρδάρης ως συμπληρωματικό όνομα του ποταμού Αξιού – σε σύγχρονες σλαβικές γλώσσες, ο ποταμός  λέγεται  Вардар  Βαρδάρ - αλλά και στο όνομα του τοπικού ανέμου ο οποίος έπνεε και εξακολουθεί να πνέει στην περιοχή.

Ο Βαρδάρης κάνει περιοδικά την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη ως ένας ξηρός βοριάς – ή βορειοδυτικός άνεμος – μεγάλης ταχύτητας.  Η εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη σχετίζεται και με το γήινο ανάγλυφο της περιοχής. Προέρχεται από το υψίπεδο των Σκοπίων και εισβάλλει στην ελληνική περιοχή από το άνοιγμα ανάμεσα στα βουνά Πάικο και Μπέλες. Διαρκεί δύο περίπου ημέρες και ενίοτε και τρεις έως τέσσερεις, αλλά κάνει αρκετές εμφανίσεις κατά τη διάρκεια της χρονιάς

ο ΛΙΒΑΣ που «καίει τα σπαρτά»

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν

σαν το ΛΙΒΑ που καίει τα σπαρτά

( το λέγαμε στο στρατό ως εμβατήριο)

Ο Λίβας, ένας από τους οκτώ του ανεμολόγιου, στο ελλαδικό ανάγλυφο είναι άνεμος ισχυρός αλλά πριν απόλα  ξηρός και θερμός. Η «γέννησή» του σχετίζεται με το ανάγλυφο της περιοχής. Αναπτύσσεται στην υπήνεμη πλευρά ενός ορεινού όγκου όταν ο ατμοσφαιρικός αέρας αναγκαστεί να υπερπηδήσει τον ορεινό αυτό όγκο.

Κατά την ανύψωσή τους στην προσήνεμη πλευρά, οι αέριες μάζες, εκτονώνονται αδιαβατικά και ψύχονται . Τα νέφη που σχηματίζονται δίνουν, συνήθως, βροχή κι ελευθερώνονται έτσι μεγάλα ποσά υδρατμών. Στη συνέχεια, ο σχεδόν χωρίς υδρατμούς αέρας που ξεπερνά τις κορυφές των ορεινών όγκων κατεβαίνει στην υπήνεμη πλευρά, συμπιέζεται αδιαβατικά και θερμαίνεται για να φθάσει έτσι θερμός και πολύ ξηρός στα  χαμηλά υψόμετρα.

Ο Άνεμος και η ΒΙΟΛΟΓΙΑ

Για πολλά από τα φυτά του πλανήτη μας ο αέρας αποτελεί μια μηχανή του σεξ. Το σιτάρι, το κριθάρι, το καλαμπόκι, τα ένα σωρό λουλούδια  και όχι μόνο για να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες επικονίασης διασπείρουν τη ΓΥΡΗ τους και ο πιο άμεσος τρόπος είναι να την εναποθέσουν στον αέρα. Και αυτό συμβαίνει σε πάνω από τα εννέα δέκατα της χλωρίδας του πλανήτη Γη.

Τα ανεμόφυλλα φυτά παράγουν εκπληκτικές ποσότητες γύρης – ένας θύσανος αραβοσίτου παράγει έως και 5 εκατομμύρια κόκκους γύρης και ένα απλό φύσημα του ανέμου είναι ικανό να μεταφέρει την πανάλαφρη ΓΥΡΗ μισό χιλιόμετρο μακριά μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, μια ταχύτητα υπερηχητική.  Η γύρη ταξιδεύει έτσι δεκάδες χιλιόμετρα σε ψάχνοντας για ταίρι. Για όσα ζουν στο βόρειο ημισφαίριο ο ΜαρτιοΑπρίλιος είναι εποχή που η ιεροτελεστία  συντελείται με μεγάλους ρυθμούς .

Ο ΑΝΕΜΟΣ και η ΓΛΩΣΣΑ

Γλώσσες του κόσμου

Οι Έλληνες λένε αέρας και άνεμος, οι αγγλόφωνοι   air και wind στην αγγλική,

Για τους Τούρκους ο αέρας είναι hava, χαβά – τη λέξη τη χρησιμοποιούν μεταφορικά και οι Έλληνες. Για τον άνεμο λένε rüzgar , ενώ στην αλβανική ο αέρας είναι αγέρ  ajër,  και ο άνεμος era. Από κει και πέρα

ΣΕ ΓΛΩΣΣΕΣ ΛΑΤΙΝΙΚΕΣ

air, vent στη γαλλική  aire, viento στα ισπανικά    aria, vento στα ιταλικά

ar, vento  λένε οι Πορτογάλοι   aer, vânt οι Ρουμάνοι

ΣΕ ΓΛΩΣΣΕΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ

Luft, Wind στα γερμανικά lucht, wind, ολλανδικά luft vind σουηδικά

luft vind δανέζικα       air vind νορβηγικά

ΣΕ ΓΛΩΣΣΕΣ ΣΛΑΒΙΚΕΣ   Με λατινική γραφή

powietrze , wiatr  πολωνικά     vzduchu, vítr  τσέχικα

zrak, vjetar  κροάτικα    zraka, veter σλοβένικα

Με κυριλλική γραφή

воздуха, ветер ρώσικα    въздух, вятър βουλγάρικα    ваздух, вјетар σέρβικα

ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ

levegő, szél ουγγρικά       ilmassa, tuuli φιλανδικά

Η απάντηση του Μπομπ Ντύλαν

Έβλεπε τον άνεμο να εισχωρεί στη γλώσσα και να την οδηγεί σε μεταφορές. Του άρεσε το ΠΟΙΟΣ ΚΑΛΟΣ ΑΝΕΜΟΣ Σ’ ΕΦΕΡΕ καθώς και το ΘΑ ΣΠΕΙΡΕΙ ΑΝΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΘΥΕΛΛΕΣ,   το ΑΝΕΜΟΜΑΖΩΜΑΤΑ και ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ το υπονοούμενο της ταινίας ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ – Gone by the WIND – καθώς και της Ο Άνεμος Χορεύει Το Κριθάρι The Wind That Shakes the Barley

και πάνω απόλα εκείνο το

Blowin' In The Wind του Bob Dylan

How many roads must a man walk down   Before you call him a man?
Yes, 'n' how many seas must a white dove sail   Before she sleeps in the sand?
Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly   Before they're forever banned?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,   The answer is blowin' in the wind.

How many years can a mountain exist                         Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist          Before they're allowed to be free?

Yes, 'n' how many times can a man turn his head,       Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,     The answer is blowin' in the wind.

How many times must a man look up                Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have     Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows      That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,     The answer is blowin' in the wind.

Ποίηση ελληνική. Άνεμος και τραγούδι

Οι έλληνες ποιητές απέναντι στον ΑΝΕΜΟ αφουγκράζονται τα υγρά που του λείπουν και συχνά προτιμούν να  τον λένε  ΑΕΡΑΚΙ που φυσά ή ΑΓΕΡΑ .  

Κι αν ο ΑΓΕΡΑΣ  φυσά, δε μας δροσίζει
κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ' τα κυπαρίσσια
Γιώργος Σεφέρης

Το 'δερνε ΑΓΕΡΑΣ κι η βροχή                       

μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή

Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Τάσος Λειβαδίτης

Φύσα αεράκι, φύσα με, μη χαμηλώνεις ίσαμε

να δω στην Κρήτη μια κορφή, που έχω μανούλα κι αδελφή

Νίκος Γκάτσος

Φύσηξε αεράκι, δρόσισε και πάρε με          

κι απ’ τη Σαλονίκη στις Κυκλάδες βγάλε με

Γιώργος Ζήκας

γιατί είμαι ΑΓΕΡΑΣ που φυσά

μέσα στης πόλης τα στενά

και κάνει τα γερμένα φύλλα να θροίζουν

Δημήτρης Παναγόπουλος

Πηγή: users.sch.gr

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

 Κι εδώ θα συπληρώσω εγώ το υπέροχο τραγούδι ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΤΑ  ΦΤΕΡΑ  https://youtu.be/5ZOUrYh-jYQ  Σε στίχους της αγαπημένης μου Ρούλας Σμαραγδάκη

Δημήτρης Νατσιός: "Φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μ’ αποκρίνεται κανείς"

Δημήτρης Νατσιός:
"Φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μ’ αποκρίνεται κανείς"

«Τ΄αγγειά γινήκαν θυμιατά
και τα σκατά λιβάνι
οι γύφτοι γίναν δήμαρχοι
κι οι κλέφτες καπετάνιοι»
Γ. Σουρής

Γυρίζεις σαν άνθρωπος το μεσημέρι, το βράδυ στο σπίτι σου.
Λαχταράς την γαλήνη, την θαλπωρή, την

ανάπαυση του ιδιωτικού σου κάστρου.
Καταπώς συνηθίζεται, μαζί με τους οικείους, σε «υποδέχεται» το ανύστακτο και ακάματο τηλεοπτικό μάτι.
Συν γυναιξί και τέκνοις στυλώνεις, ασυναίσθητα, το βλέμμα σου στο μεσημεριανό - βραδινό πρόγραμμα των καναλιών.




(Οι δημοσκοπικές έρευνες κατατάσσουν την μεσημεριανή ζώνη, σ’ αυτήν με τις υψηλότερες θεαματικότητες).

Την ώρα, λοιπόν, της ευλογημένης οικογενειακής σύναξης, επιλέγουν οι κερδέμποροι του θεάματος για να προβληθεί ό,τι ευτελές και βορβορώδες κυκλοφορεί στην ελληνική τηλεόραση.
Όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια, μιμούμενα φτηνιάρικες, κουτσομπολίστικες «αμερικανιές» (εκπομπές), ανέλαβαν εργολαβικά να παιδαγωγήσουν την ελληνική οικογένεια στην χυδαιότητα και την προστυχιά.

Το σκηνικό ίδιο και απαράλλαχτο παντού.

Μία παρουσιάστρια-εμπόρευμα γυναικείο, οπισθοτεταμένο και ημίγυμνο, για να θωπεύει τις καταχωνιασμένες φαντασιώσεις των απανταχού στερημένων, πλαισιωμένη από ένα παρδαλό ανθρώπινο συνονθύλευμα. Το συνονθύλευμα αυτό, υπακούοντας στην λογική των ποσοστώσεων, αντιπροσωπεύει όλη την ελληνική κοινωνία.

Απαραιτήτως δύο ή τρεις θηλύγλωσσοι, που διαφημίζουν κορδωμένοι το «κουσούρι» τους.

Καναδυό φτιασιδωμένα και ψιμυθιωμένα γραϊδια, κάτι σαν «ανακομιδή λειψάνων» της πάλαι ποτέ καλής ελληνικής τηλεόρασης.

Νεαρές με μισοανασηκωμένες μικροφούστες, που ονειρεύονται χρυσή, γρήγορη καριέρα –όνειρο ζωής- ελεύθερες από αναστολές και λοιπές... μικροαστικές αρετές.

Και ένα-δύο ξεθυμασμένα,παλιμπαιδίζοντα γερόντια, τύπου Κωστόπουλου, που υποδύονται, αξιογέλαστα ή αξιοδάκρυτα, τους μοσχόμαγκες.

Όλο αυτό το τιποτολόγο κράμα, χωρίς πολλή προσπάθεια, διασκεδάζει την ελληνική οικογένεια, χρησιμοποιώντας, ως πρώτη ύλη, λάσπη και σπέρμα ανακατωμένα, καλλιεργώντας στον κοινωνικό βίο τον κυρακατινισμό . Χαρακτηριστικό του αγοραίου ήθους και του παρδαλογενούς ύφους είναι ο τίτλος των σκουπιδο-εκπομπών. (Παρελαύνουν οι Ζήνες, οι Τατιάνες, οι... labires,oι menioi ).

Κατανοείς αμέσως ότι το όλο εγχείρημα, εκείνο που προπαγανδίζει συστηματικά, είναι το πνεύμα μιας καθημερινότητα, συνοψιζόμενης σε ευχάριστες «μαλακιούλες», κατά την αποκαλυπτική διατύπωση ενός βαθυστόχαστου «σχολιαστή». Οι τηλεοπτικές αυτές εκπομπές-εκκενώσεις (για να δικαιολογηθεί και το τετράστιχο του Σουρή στον πρόλογο του άρθρου) μετατρέπουν τον κόσμο σε κλειδαρότρυπα. Κλειδαρότρυπα κοσμικού παρουσιολογίου, κακεντρεχών υπονοουμένων, εκχαυνωτικού χαβαλέ για την μόδα, τον πλούτο, την καλλιτεχνία, όλα καρυκευμένα με σεξοπικάντικα αρτύματα και τετριμμένες φαντασιώσεις για όλα τα γούστα.

Οι συνέπειες όλης αυτής της αισχρότητας είναι καταστρεπτικές. Εθίζονται βαθμιαία μικροί και μεγάλοι στην μικροπρέπεια, την κατάκριση, και το κουτσομπολιό, κατηχούνται στον καταναλωτισμό και την απληστία. Εγκληματικές, κυριολεκτικά, είναι οι συνέπειες για τα παιδιά (κι αυτό λόγω της απουσίας ή της ανοχής των γονέων).

Μια όμως παραπομπή στο «αρχαίο πνεύμα» κρίνεται απαραίτητη. Ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του κατέκρινε ποιητές και πεζογράφους που εκθείαζαν την βία, την παραλυσία, την ανηθικότητα. Τους καταδικάζει ως διδασκάλους της νεότητας, γιατί παρουσιάζουν στα έργα τους ανθρώπους άδικους και όμως ευτυχισμένους, και αντίθετα χρηστοήθεις αλλά δυστυχείς που ισχυρίζονται πως η αδικία ωφελεί, όταν δεν αποκαλύπτεται («...ότι εισίν άδικοι μεν ευδαίμονες πολλοί, δίκαιοι δε άθλιοι και ως λυσιτελές το αδικείν, εάν λανθάνη». 392 β). Βάζει στο στόμα του Σωκράτη να λέει στον Αδείμαντο πως όταν οι νέοι ακούνε –σήμερα βλέπουν- αφηγήσεις για ελεεινή συμπεριφορά θεών και ηρώων –τα σημερινά τηλεοπτικά νούμερα- και δεν αγανακτούν «θα καταντήσουν να μην θεωρούν ανάξιο να διαπράττουν τα ίδια και εκείνοι, που στο κάτω-κάτω είναι άνθρωποι».

Κι αν αυτό δεν είναι εμφανές, ο άμεσος επηρεασμός από την τηλεοπτική αθλιότητα καταφαίνεται στην γλώσσα. («Πού έμαθε να βρίζει;» ρωτούν πολλές φορές εμβρόντητοι οι γονείς). Η γλώσσα της τηλεόρασης είναι ανάπηρη, ανεξέλεγκτη, κακοποιημένη και πολλές φορές υβρεοβωμολοχική.

Και αυτή η γλώσσα περνάει στα παιδιά.

Στην πιο ευαίσθητη περίοδο της γλωσσικής του εκπαίδευσης το ανυπεράσπιστο και απομονωμένο μπροστά στην τηλεόραση παιδί, «διδάσκεται» κατακρεουργημένο τον ελληνικό λόγο.
Έχει ειπωθεί πολύ εύστοχα πως για το παιδί σήμερα η τηλεόραση έχει γίνει τρίτος γονέας και μητρική του γλώσσα δεν είναι πια η γλώσσα της μητέρας αλλά της τηλεόρασης.
Μία γλώσσα φτωχή και φτηνή σε λέξεις αλλά πλούσια και ελκυστική σε εικόνες. Ίσως αυτά φαίνονται κάπως χιμαιρικά.
Ίσως.
Όσοι όμως είμαστε μέσα στην τάξη μιλούμε «εκ πείρας». Και αυτή η «ιδίοις όμμασι» πείρα είναι αποκαρδιωτική.

(Τούτη την εποχή, που κάθε βράδυ τα μυαλά των Ελλήνων «παιδαγωγούνται»-αλέθονται στην "πατάω επί πτωμάτων", αγωγή του «Survivor», με αυτό το κρανιοκενές κοπάδι των γυμνοσάλιαγκων «παικτών» και απολαμβάνουν την κνίσσα της απύθμενης ανοησίας, τα παιδιά στο σχολείο -«ον μιμητικότατο» κατά τον Αριστοτέλη, το παιδί- στους αύλειους χώρους χωρίζονται σε μαχητές και διάσημους και διαγωνίζονται με έπαθλο το κολατσιό τους.
Ποιος φταίει; Από γενιά σε γενιά κληροδοτείται η παρακμή και η αποσύνθεση της πάλαι ποτέ ελληνικής κοινωνίας).

Και γιά επανέλθουμε στην γλώσσα.

«Ο άνθρωπος», λέει ο Μπρεχτ, «για να νιώσει άνθρωπος πρέπει να τον φωνάξεις». Να τον πεις άνθρωπο.

«Το παιδί αν δεν ακούσει να μιλάνε για αγάπη, δεν θα νιώσει αγάπη. Αν δεν ακούσει να του μιλάνε γιά αξίες, δεν θα αισθανθεί την ανάγκη να αγωνιστεί γιa αξίες. Κι έτσι ποτέ δεν θα γίνει παιδί με αξία». (Σ. Καργάκος, «Αλεξία», σελ. 142).

«Μία-μία σβήνουν από την γλώσσα μας λέξεις μεγάλες, όπως η τιμή, η αξιοπρέπεια, η αγνότητα, η αρετή, η φιλία και δεν αισθανόμαστε πως το να λείπουνε από το στόμα μας οι τέτοιες λέξεις, σημαίνει πως σβήσανε από μέσα μας οι ευγενέστερες φλέβες του ανθρώπινου μεγαλείου» γράφει ο Κόντογλου στην «Βασάντα».

(Έχω γράψει και το ξαναγράφω πώς ποτέ δεν άκουσα μαθητή μέσα στην τάξη να μεταφέρει εξωσχολικές εμπειρίες ή γνώσεις, χωρίς να αρχίζει τον λόγο του με την εξής στερεότυπη πια φράση «κύριε, είδα στην τηλεόραση»).

Θα κλείσω με μια παρατήρηση. Θα θυμούνται οι παλαιότεροι αναγνώστες πώς στα παλιά αναγνωστικά κυριαρχούσε το κείμενο και η εικόνα ήταν δευτερεύουσας σημασίας.
Στα νέα αναγνωστικά, επικρατεί η εικόνα και υποσκελίζεται το κείμενο, ο λόγος.

Αυτή η αλλαγή δεν έγινε τυχαία.

Η σημερινή γενιά της εικόνας, της τηλεόρασης, δυσανασχετεί με τον γραπτό λόγο, γιατί αυτός απαιτεί σκέψη και μόχθο για κατανόηση.
Η εικόνα είναι εύκολη, αλλά «τρώει», ακρωτηριάζει τον λόγο.
Ίσως στο μέλλον αντικατασταθεί ο δάσκαλος, από μία τεράστια οθόνη στην θέση του πίνακα, όπου θα «παίζεται» το μάθημα. («Φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μ’ αποκρίνεται κανείς», κραυγάζει προφητικά ο Ελύτης).

Ανδρώνεται μια γενιά, που βλέπει το... Survivor, αλλά δεν θα ξέρει πώς να επιβιώνει.

Το διαβάσαμε από το: «Τ΄αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι οι γύφτοι γίναν δήμαρχοι κι οι κλέφτες καπετάνιοι» http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/08/blog-post_4317.html#ixzz4roruEXze

Απλά… σε Ευχαριστώ!

Θοδωρής Γιαννόπουλος

Τροφή για Σκέψη

 

Την σημερινή μου προσευχή, αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας, να την γράψω έτσι όπως την νοιώθω να βγαίνει από μέσα μου. Ίσως κάποιοι να ταυτιστείτε μαζί μου, άλλοι πάλι να νομίσετε ότι ξαφνικά τρελάθηκα και άρχισα να γράφω αδιάφορα ξενέρωτα άρθρα απλά και μόνο για να γράψω κάτι. Αυτό, για μένα είναι κατάθεση ψυχής, και αρχίζει με μια ευχαριστία προς τον Θεό.
– Σε ευχαριστώ Θεέ μου, για το πολύτιμο δώρο το οποίο απλόχερα μου έδωσες. Την Αγάπη. Την ικανότητα να μπορώ να αγαπώ αληθινά, ελεύθερα και χωρίς όρους ή προϋποθέσεις.
– Σε ευχαριστώ που έχεις κάνει την καρδιά μου ανοιχτή και μπορεί να αγκαλιάζει ακόμα κι όσους την στενοχωρούν ή δεν της φέρονται καλά.
– Σε ευχαριστώ για το μεγαλείο της στοργής που έχεις βάλει στην καρδιά μου και μπορώ να απλώνω ένα χέρι βοηθείας σε όποιον το χρειαστεί ή το ζητήσει.
– Σε ευχαριστώ που στις δύσκολες στιγμές των άλλων μπορώ και στέκομαι δίπλα τους σαν αληθινός φίλος, σαν άνθρωπος που με αγάπη, προσοχή και φροντίδα βοηθώ να ξεπεράσουν οτιδήποτε τους ταλαιπωρεί, που έστω και μια μικρή μου κουβέντα θα μπορέσει να φέρει το χαμόγελο στα χείλη τους.
– Σε ευχαριστώ που με έμαθες να αγαπώ τους γύρω μου χωρίς αντάλλαγμα και που μπορώ να τους κρατώ το χέρι στη δυσκολία, στον πόνο, στην ανάγκη να είμαι εκεί.
– Σε ευχαριστώ που μου έχεις δείξει τον δρόμο να μπορώ να οδηγώ τους άλλους σε αισιόδοξα μονοπάτια, σε φωτεινά σημεία που μόνο κοντά Σου μπορούν να οδηγήσουν.
– Κυρίως σε ευχαριστώ για όλα όσα με έχεις κάνει να νιώθω απόψε και πάντα, για την αγάπη που η καρδιά μου αυτή τη στιγμή νιώθει, για όλες τις φορές που κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέπτη και βλέπω μια γαλήνια φυσιογνωμία.
– Σε ευχαριστώ πάνω από όλα γιατί έχω συνειδητοποιήσει πόσο τυχερός κι ευλογημένος είμαι, που μπορώ και αγαπώ τους άλλους, τον εαυτό μου και Εσένα.
– Απλά…    σ΄ευχαριστώ !!!

  Για τον συγγραφέα

Συγγραφέας Θοδωρής Γιαννόπουλος

Κάθε κύμα είναι ένας ψίθυρος της θάλασσας, ένα αιώνιο τραγούδι γραμμένο σε μια παρτιτούρα που μόνο η καρδιά μπορεί να διαβάσει. Μελωδία που ταξιδεύει σε μακρινούς τόπους, με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μα συνάμα τόσο ίδιους. Στην απλότητα της θάλασσας χάνεσαι, αντικρίζοντας τα κρυφά συναισθήματα. Στον απέραντο γαλάζιο ορίζοντα που κερνά, τα μάτια μεθάνε, και για όσο διαρκεί η μέθη το μυαλό αγκαλιάζει τη καρδιά.

Ο κ. Βαρουφάκης...πάλι στην επικαιρότητα...

Η επικαιρότητα έφερε στο προσκήνιο μέσω των ΜΜΕ τον κ. Βαρουφάκη κι εγώ δράττομαι της ευκαιρίας να σας παρουσιάσω ένα στιχούργημα που γράφτηκε σε συνεργασία με την αγαπημένη φίλη και ταλαντούχα στιχοπλόκο, Φιλία Β., την εποχή που το άστρο του κ. Βαρουφάκη μεσουρανούσε και η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου ήτανε Πρόεδρος της Βουλής....(και διηγώντας τα να κλαίς....στην κυριολεξία)

H νύχτα φέρνει….

Η νύχτα φέρνει έρωτα και βράδια αξημέρωτα...

οι νιόπαντροι στον τέταρτο , θηρία ανημέρωτα…

κι είναι παλιά, ανάθεμα ,η πολυκατοικία,

δεν έχει ούτε μόνωση, στα έρμα τα τοιχία…

και κάθε αναστεναγμός και βογγητό ακόμη,

ακούγεται σαν νά΄μαστε, παρέα στο σεντόνι....

Κι εκεί που είμαι έτοιμη, λιγάκι να γλαρώσω,

τινάζομαι από τις φωνές που μπήγει η κυρά Φρόσω...

«Εν εξάλλω» η κυρά Φρόσω, κατεβάζει στον Θανάση,

τα καντήλια της ζωής του, λέει, πως τώρα είναι σε φάση,

που του τρέχουνε τα σάλια σαν κοιτάει τα κοριτσάκια

στα ταμεία του σούπερ μάρκετ, και γεμίζει καροτσάκια,

τόσο που δεν έχει χώρο στο τριάρι να χωρέσουν

και τα καταπίνει ο ίδιος γιατί λέει του αρέσουν!

Κι  έτσι η μπάκα του κορόιδου, έχει γίνει σαν σωσίβιο

τόσο που η ταμίας τον βλέπει.... ολοστρόγγυλο  αμφίβιο!

Μα κι’ η γνώμη της Φροσούλας  είναι κάπως μια απ’ τα ίδια:

σαν σακί ,αυτή τον βλέπει, φουλ ως πάνω στα σκουπίδια.

Τώρα, πώς τον ενυμφεύθη....  είναι μια παλιά ιστορία….

κι από τέτοιες τραγωδίες, τίγκα η πολυκατοικία!

Πάνω που γύρισα πλευρό και ένοιωσα νυσταγμένη,

μια λιγούρα μ΄έπιασε τρελή, καταραμένη…..

έφαγα βλέπεις ελαφριά, γιαούρτι, παξιμάδι....

άρχισαν τα γουργουρητά και που να βγεί το βράδυ,

σηκώνομαι ξυπόλυτη, γραμμή για την κουζίνα,

λίγο σαλάμι και τυρί, ελιές καμιά ντουζίνα...

η ώρα πήγε δυόμισυ κι εγώ πάω στο κρεββάτι,

μα μέχρι τις τρεις και μισή....δεν έχω κλείσει μάτι….

Οι επάνω, πέντε- έξι φορές, τραβήξαν καζανάκι

και από το δρόμο ακούγεται… τέρμα…η Αρβανιτάκη…

 «Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ

 κι η πόλη διψασμένη για φώτα και σουξέεεεεε.»

εγώ όμως τι φταίωωωω, θέλω να κοιμηθώωωω,

όμως στριφογυρίζω….μήπως να σηκωθώ;

Και κάπου εκεί ακούγεται μια μελωδία φάλτσα,

ώρες είναι, ξημέρωμα, ν΄ ακούσω και την Μπάλτσα!

Αϋπνίες κι’ ο απέναντι; Χριστέ και Παναγιά μου!

βιολί να μάθει βάλθηκε στην πλάτη τη δικά μου.

Κάθε που τούρχεται, καλέ, αρπάει το δοξάρι

το τρίζει πάνω στις χορδές κι’ ο χάρος όποιον πάρει!

Στο μαξιλάρι χώνομαι, σκεπάζομαι ως πάνω

μπα, δε βαριέσαι, τέλειωσε, τον ύπνο μου τον χάνω,

και πήγε κιόλας τέσσερις, μάτια ανοιχτά σαν κιάλια,

δε βρίσκω και τη ρομπ ντε σάμπρ.... τα νεύρα μου τσατάλια.

Στο στήθος μου σφυροκοπά ανάστατη η καρδιά μου,

βαρυανασαίνω κάτωχρη και ψάχνω τα γυαλιά μου,

στην τουαλέτα εφορμώ, ίσα-ίσα που προφτάνω ,

να ξαλαφρώσω η δύστυχη,  πριν πάνω μου τα κάνω!!!

Ξαπλώνω γι άλλη μια φορά, πιο αποφασισμένη,

μέσα στα επόμενα λεπτά να είμαι….κοιμισμένη,

μετράω γίδες και τραγιά, μετράω προβατάκια,

μα ύπνος δεν λέει ναρθεί , να κλείσω τα ματάκια

κι έστω, δυό ώρες ήρεμα, να αποκοιμηθώ….

για φόρτιση μπαταριών και να μην τρελαθώ,

κι εκεί που από τα πολλά, τα βλέφαρά μου κλείνουν

και ξεκινούν τα όνειρα, παράσταση να δίνουν,

σα σίφουνας ορμητικός, πάνω στη μηχανή του,

ο Βαρουφάκης εφορμά και η Ζωή μαζί του !!!

Αυτή ουρλιάζει υστερικά, ζητάει τ΄όνομά μου,

θα μ΄απολύσει τελικά….θα χάσω τη δουλειά μου,

αυτός μου δίνει συμβουλές : « να κάνω λιτό βίο…»

τινάζομαι περιδεής, λουσμένη ιδρώτα κρύο….

Πορτοκαλί με πράσινο φορούσε η πρόεδρος μας

γιακά με ρίγα κόκκινη της “Prada” ο παίδαρος μας.

Υπάρχει πιο χειρότερος στον κόσμο εφιάλτης;

συνδυασμός του θανατά, σου λέω, μην το ψάχνεις.

Στριφογυρίζω, αγωνιώ, γαρδούμπα το σεντόνι....

πώς γίνεται; Είν’ άνοιξη κι’ ο ιδρώτας με παγώνει.

μα, να,  μια αχτίδα πέρασε απ’ την κλεισμένη γρίλια,

ξανάρθε ελπίδα ολόγλυκια σαν παγωτό βανίλια!

Bουτάω το τηλεκοντρόλ και τι να δω, Χριστέ μου.....

η Μέρκελ κι’ ο Αλέξης μας σε εκπομπή του.... Θέμου!

Γελάνε, χαριεντίζονται.... Κάναν’ καινούρια αρχή,

κι’ ο Ντράγκι με την κάνουλα ρίχνει ευρώ βροχή!

Συνταξιούχοι βγήκανε στο δρόμο με τραγούδια,

κι’ απολυμένοι υπάλληλοι τους ραίνουν με λουλούδια,

κι’ απάνω που είμ’ έτοιμη να στήσω πανηγύρι,

ήχος στ’ αυτάκια μου στριγκός! Χτυπάει το ξυπνητήρι....

Aπρίλιος 2015

Προϊόν συνεργασίας Κλαυδίας και Φιλίας

ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ

 Ο Μίσσιος υπήρξε εμπνευστής μιας λογοτεχνίας που παρά τον σκληρό κόσμο τον οποίο απεικονίζει, δεν χάνει ποτέ την αισιοδοξία και την πίστη της στις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου, ο οποίος είναι ικανός υπό συνθήκες ελευθερίας να ζήσει σε μια δημοκρατία που θα εγγυάται τόσο τα ατομικά δικαιώματα όσο και την ευδαιμονία της κοινότητα.

Στο "Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε;" θα μιλήσει για τη ζωή που δεν ζούμε:
"Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά...
Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σαν μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστο μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μεις τι κάνουμε, ρε αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την… Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πως είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πως να οργανώσεις τα συναισθήματα…
Έτσι, μ’αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δεν θα ‘ρθει ποτέ…
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας..."
Στο "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" θα μας πει:
Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν το δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά —δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τί θέλω να πω— δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ’ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας.
Πράγματα που θεωρούνται δεδομένα και τα περνάς αδιάφορα, για μένα είναι μικρές και μεγάλες ευτυχίες. Τα θαύματα του κόσμου, που λένε, η όρασή μου με εφήβεια έκπληξη τα ζει και με γεμίζει συναισθήματα. Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου; Είσαι «πετυχημένος», ό,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος, άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς όλ’ αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας, του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος..."

Σε συνεντεύξεις του θα μιλήσει και πάλι για την ζωή και τους ανθρώπους που αγωνίζονται να αποφύγουν τη μετάλλαξη:
"Περάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, περάσαμε την επανάσταση την ηλεκτρονική, και το όφελος του ανθρώπου ποιο; Η ποιότητα της ζωής του, το νόημα της ζωής του έχει χαθεί, έχει αλλοτριωθεί! Η ζωή είναι αλλού και ο άνθρωπος ο σημερινός είναι αλλού! Οι περισσότεροι άλλα ζητούν κι άλλα ζούνε, άλλα επιθυμούν και άλλα πραγματοποιούν μέσα στην κοινωνία. Είμαστε πια μια κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μια ένας αφύσικος πολιτισμός και από την άλλη η οντότητά μας σαν άνθρωποι. Είμαστε ψυχασθενείς. Απλώς ο καθένας νομίζει ότι ο άλλος είναι, κι όχι ο ίδιος! Όσο υπάρχουν άνθρωποι -κι αυτοί λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο και αντικαθίστανται από τους μεταλλαγμένους- θα νιώθουν αυτή την ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας.
Σήμερα και σ' αυτόν τον τομέα -και είναι πολύ αισιόδοξο- διάφορες παρέες παίρνουν τα βουνά και προσπαθούν να ζήσουν έξω από το σύστημα. Ακόμα, σε κάποιες περιοχές έχουν καταργήσει και το χρήμα. Εσύ έχεις βγάλει φέτος περισσότερα φασόλια, εγώ έχω πατάτες, ο άλλος έχει λάδι, ο άλλος είναι γιατρός κι αντί για πληρωμή θα του δώσω αυγά ή κοτόπουλο, κλπ. Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα 'τανε, "πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας, ξαναγυρίστε στη λίμνη! Ξαναεποικήστε την Ελλάδα!"
Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Όμως να αλλάξεις τις πεποιθήσεις σου είναι πολύ δύσκολο. Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.
Γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας -εκεί και... μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά. Κάποιοι από αυτούς είναι και γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις. Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους, κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πως π.χ. γίνεται το μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη. Με την τεχνολογία, έχουμε χάσει πολύτιμες γνώσεις από την εμπειρία του ανθρώπου, που εξασφάλισαν την επιβίωσή του στον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα η γνώση μας έρχεται απ' το μέλλον, δεν έρχεται από το παρελθόν!
Μετά τον θάνατό του, η γυναίκα του, έγραψε ένα κείμενο που είχε τίτλο "Άλλος δρόμος για να περάσει η άνοιξη δεν υπάρχει.."
Σε αυτό αναφέρει δυο λόγια για τον εραστή της κοινωνικής δικαιοσύνης:
Τι θα 'θελα, λοιπόν, να πω στους νέους:
• Να μη φοβούνται τα όνειρά τους.
• Να μην τσιγκουνεύονται την αγάπη - γιατί και η αγάπη έχει κόστος.
• Να εμπιστεύονται τη δύναμή τους, κι ακόμη να ξέρουν πως:
– Η φιλοπατρία δεν αντιστρατεύεται τον διεθνισμό, δηλαδή τη συνεργασία των λαών.
– Τον διεθνισμό τον αντιστρατεύεται η παγκοσμιοποίηση που εξαθλιώνει τους λαούς τον έναν μετά τον άλλο, προς δόξαν του κεφαλαίου και των πολυεθνικών.
– Η φιλοπατρία είναι άλλο και άλλο η πατριδοκαπηλία και ο μιλιταρισμός. Οποιος αγαπά την πατρίδα του δεν σημαίνει πως πρέπει να μισεί τις πατρίδες των άλλων ανθρώπων.
– Τέλος, πατρίδα όλων των πατρίδων είναι ο πλανήτης μας και το περιβάλλον, όπου κανένα σύνορο δεν ισχύει και όπου η ευεργεσία ή η απειλή είναι τα μόνα που ισχύουν για όλους, δικαίους και αδίκους.
Κάτι που ο Χρόνης Μίσσιος θα το πει έτσι:
"Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια “πίστη” σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής. Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας.."
Στο βιβλίο του "Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι" θα μας μιλήσει και για τον έρωτα:
"Πολλές φορές είναι γλυκύτερο να προσδοκάς τον έρωτα, παρά να τον ζεις. Κοίτα με πόση ομορφιά μάς πλούτισε η γνωριμία μας. Σου ‘δωσα το γάλα της ψυχής μου, μου ‘δωσες τον πόνο σου, αγάπη. Ένα πάρε-δώσε σε πεδία όπου οι επικοινωνίες ήταν κομμένες και μας ένωσαν τα αιώνια και άγνωστα. Εκείνοι οι γαλαξίες των συναισθημάτων.."

 

Η  Καβάλα,  είναι η πόλη που γεννήθηκε ο Χρόνης Μίσσιος, συγγραφέας, λογοτέχνης, ακτιβιστής, αγωνιστής. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες ενώ το 1947 είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Ο συγγραφέας τού «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» παρέμεινε μέχρι την τελευταία του πνοή ένα ανυπότακτο πνεύμα που ονειρευόταν την κοινωνική δικαιοσύνη. Έφυγε το 2012.

 

Ο σπόρος του Αυτοκράτορα.. - Εξαιρετικό!

Το είχα διαβάσει παλαιότερα και μου είχε κάνει εντύπωση η διαχρονικότητά του, το διάβασα πρόσφατα και το θεώρησα πιο επίκαιρο από ποτέ.....

Ένας αυτοκράτορας στην Άπω Ανατολή, γερνούσε και καταλάβαινε ότι έφτασε η ώρα να διαλέξει το διάδοχό του. Αντί να διαλέξει έναν από τους βοηθούς του ή έναν από τα παιδιά του, αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό. Προσκάλεσε μια μέρα πολλούς νέους του βασιλείου του και τους είπε. "Έφτασε η ώρα μου να παραιτηθώ και να διαλέξω τον επόμενο αυτοκράτορα. Έχω αποφασίσει να διαλέξω έναν από σας".

Οι νέοι ξαφνιάστηκαν! Αλλά ο αυτοκράτορας συνέχισε. "Θα δώσω σήμερα στον καθένα σας ένα σπόρο, έναν πολύ ειδικό σπόρο. Θέλω να τον φυτέψετε, να τον ποτίζετε και να ξαναρθείτε εδώ μετά ένα χρόνο από σήμερα με ό,τι έχει φυτρώσει απ' αυτόν τον ένα σπόρο. Εγώ θα κρίνω τότε τα φυτά που θα φέρετε κι αυτός, το φυτό του οποίου θα διαλέξω, θα είναι ο επόμενος αυτοκράτορας!"
.

Ένα αγόρι που λεγόταν Λίνγκ, ήταν εκεί εκείνη την ημέρα και όπως όλοι οι άλλοι, πήρε κι αυτός ένα σπόρο. Πήγε σπίτι του και γεμάτος ενθουσιασμό διηγήθηκε στη μητέρα του τι συνέβη. Η μητέρα του τον βοήθησε να βρει μια γλάστρα και χώμα κι αυτός φύτεψε το σπόρο και τον πότισε προσεχτικά. Του άρεσε να τον ποτίζει κάθε μέρα και να παρακολουθεί να δει αν είχε φυτρώσει.

 

Υστερα από τρεις εβδομάδες περίπου, μερικοί από τους άλλους νέους, άρχισαν να μιλούν για τους σπόρους τους και για τα φυτά που άρχισαν να μεγαλώνουν.
 .

Ο Λίνγκ συνέχισε να παρακολουθεί το σπόρο του, αλλά τίποτα δεν φύτρωσε ποτέ. Πέρασαν τρεις εβδομάδες, τέσσερις εβδομάδες, πέντε εβδομάδες κι ακόμα τίποτα. Τώρα όλοι οι άλλοι μιλούσαν με ενθουσιασμό για τα φυτά τους, ο Λίνγκ όμως δεν είχε φυτό και αισθανόταν αποτυχημένος.
.

Πέρασαν έξι μήνες κι ακόμα δεν φύτρωσε τίποτα στη γλάστρα του Λίνγκ. Άρχισε να πιστεύει ότι είχε σκοτώσει το σπόρο του. Όλοι οι άλλοι είχαν δέντρα και ψηλά φυτά, αυτός όμως τίποτα. Όμως ο Λίνγκ δεν έλεγε τίποτα στους φίλους του. Απλά περίμενε να φυτρώσει ο σπόρος του.
.

Τελικά πέρασε ένας χρόνος και όλοι οι νέοι του βασιλείου έφεραν τα φυτά τους στον αυτοκράτορα για επιθεώρηση. Ο Λίνγκ είπε στη μητέρα του ότι δεν θα πήγαινε μια άδεια γλάστρα, αλλά αυτή τον συμβούλεψε να πάει. Και επειδή ήταν τίμιος με ό,τι συνέβη και παρ' όλο που αισθανόταν αδιαθεσία στο στομάχι, παραδέχτηκε ότι η μητέρα του είχε δίκιο. Πήγε λοιπόν την άδεια γλάστρα του στο παλάτι. Όταν έφτασε εκεί ο Λίνγκ έμεινε κατάπληκτος από την ποικιλία των φυτών που καλλιέργησαν οι άλλοι νέοι. Ήταν όμορφα σε όλα τα σχήματα και μεγέθη. Ο Λίνγκ ακούμπησε την άδεια γλάστρα του στο πάτωμα και πολλοί από τους άλλους άρχισαν να τον περιγελούν. Μερικοί τον λυπήθηκαν και του είπαν. "Δεν πειράζει, προσπάθησες για το καλύτερο".
.

 Όταν έφτασε ο αυτοκράτορας, εξέτασε την αίθουσα και χαιρέτησε τους νέους. Ο Λίνγκ προσπάθησε να κρυφτεί στο πίσω μέρος της αίθουσας. "Τι μεγάλα φυτά, δέντρα και λουλούδια καλλιεργήσατε", είπε ο αυτοκράτορας. "Σήμερα ένας από σας θα εκλεγεί σαν ο επόμενος αυτοκράτορας"!. Ξαφνικά διέκρινε το Λίνγκ με την άδεια του γλάστρα, στο πίσω μέρος της αίθουσας. Διέταξε αμέσως τους φρουρούς του να τον φέρουν μπροστά του. Ο Λίνγκ ήταν κατατρομαγμένος. "Ο αυτοκράτορας γνωρίζει ότι είμαι αποτυχημένος", είπε. "Ίσως θα πρέπει να με σκοτώσει".

Όταν ο Λίνγκ ήλθε μπροστά ο αυτοκράτορας τον ρώτησε πώς λέγεται. "Λέγομαι Λίνγκ" απάντησε. Οι υπόλοιποι άρχισαν να γελούν και να τον κοροϊδεύουν. Ο αυτοκράτορας ζήτησε να ηρεμήσουν όλοι. Κοίταξε τον Λίνγκ και κατόπιν ανάγγειλε στο πλήθος, "Ιδού ο νέος σας αυτοκράτορας! Το όνομά του είναι Λίνγκ"!. Ο Λίνγκ δεν μπόρεσε να το πιστέψει. Δεν μπόρεσε ούτε το σπόρο του να κάνει να φυτρώσει! Πώς θα μπορούσε να γίνει ο νέος αυτοκράτορας;
.

Τότε ο αυτοκράτορας είπε, "Πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα, έδωσα στον καθένα από σας εδώ ένα σπόρο. Σας είπα να πάρετε το σπόρο, να τον φυτέψετε, να τον ποτίσετε και να μου τον φέρετε πίσω σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι έδωσα σε όλους σας βρασμένους σπόρους, που δεν θα φύτρωναν. Όλοι σας, εκτός από τον Λίνγκ, μου έχετε φέρει δέντρα και φυτά και λουλούδια. Όταν ανακαλύψατε ότι οι σπόροι δεν θα βλάσταιναν, αντικαταστήσατε το σπόρο που σας έδωσα μ' έναν άλλο. Ο Λίνγκ ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος και την εντιμότητα να μου φέρει μια γλάστρα που είχε μέσα το δικό μου σπόρο. Γι' αυτό είναι αυτός που θα γίνει ο νέος αυτοκράτορας!.

• Αν σπείρεις εντιμότητα, θα θερίσεις εμπιστοσύνη.
• Αν σπείρεις καλοσύνη, θα θερίσεις φίλους.
• Αν σπείρεις ταπεινοφροσύνη, θα θερίσεις μεγαλείο.
• Αν σπείρεις επιμονή, θα θερίσεις νίκη.
• Αν σπείρεις στοχασμό, θα θερίσεις αρμονία.
• Αν σπείρεις σκληρή δουλειά, θα θερίσεις επιτυχία.
• Αν σπείρεις συγχώρηση, θα θερίσεις συμφιλίωση.
• Αν σπείρεις ειλικρίνεια, θα θερίσεις καλές σχέσεις.
• Αν σπείρεις υπομονή, θα θερίσεις βελτίωση.

• Αν σπείρεις πίστη, θα θερίσεις θαύματα.
• Αν σπείρεις ανεντιμότητα, θα θερίσεις δυσπιστία.
• Αν σπείρεις εγωισμό, θα θερίσεις μοναξιά.
• Αν σπείρεις περηφάνια, θα θερίσεις καταστροφή.
• Αν σπείρεις ζήλια, θα θερίσεις ταλαιπωρία.
• Αν σπείρεις οκνηρία, θα θερίσεις στασιμότητα.
• Αν σπείρεις πικρία, θα θερίσεις απομόνωση.
• Αν σπείρεις πλεονεξία, θα θερίσεις απώλεια.
• Αν σπείρεις κακολογία, θα θερίσεις εχθρούς.
• Αν σπείρεις στενοχώριες, θα θερίσεις ρυτίδες.
• Αν σπείρεις αμαρτίες, θα θερίσεις ενοχές.

Πρόσεχε, λοιπόν, τι σπέρνεις τώρα. Αυτό θα καθορίσει τι θα θερίσεις αύριο. 

 

http://agkyrovoli.blogspot.gr/

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/01/blog