Ενά νέο δρώμενο στην Blogoγειτονιά με ξεκούνησε... Η Συμμετοχή μου στην ΜΙΝΙ Συγγραφική σκυτάλη που οργανώνει η ξεσηκώστρα ΜΑRYPERTAX της ΓΗΙΝΗΣ ΜΑΤΙΑΣ https://ghinimatia.blogspot.com/2021/02/mini-1.html
Η ιστορία μου είναι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά η έμπνευση προέκυψε από αληθινά γεγονότα ζωής, αληθινών ανθρώπων....έτσι με 2389 λέξης βρήκα ευκαιρία να ξεδιπλώσω την φαντασία μου (η αλήθεια είναι ότι είχα έμπνευση και υλικό γιά άλλες τόσες λέξεις αλλά είπα να συγκρατηθώ η ανοικονόμητη γιατί τότε η ΜΙΝΙ Σκυτάλη θα έπρεπε να γίνει 3XXX EXTRA LARGE και δεν νομίζω ότι θα το αντέχατε). Την επιείκειά σας λοιπόν διότι αφ΄ενός η έλλειψη περιορισμού λέξεων και αφ΄ετέρου η αβανταδόρικη φωτό που μου κληρώθηκε .με την μαυροφορεμένη αναμαλλιασμένη ξανθιά.....ε δεν ήθελα κάτι περισσότερο γιά να εξιστορήσω με κάθε λεπτομέρεια τα του βίου της ηρωϊδας μου....Καλό κουράγιο σας εύχομαι !
PS Αν κάνω ποδαρικό στην MINI Σκυτάλη και με θεωρήσετε ΚΑΤΣΙΚΟΠΟΔΑΡΗ , ορκίζομαι να μην το επαναλάβω....
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ…..
Είχε ανάγκη από αέρα…..βγήκε από το
αυτοκίνητο και ακούμπησε πάνω του αφήνοντας τον αέρα να της δροσίσει το
φλογισμένο πρόσωπο ανακατεύοντας τα μαλλιά της….Η καρδιά της χοροπηδούσε
ακατάστατα στο στήθος της κι ένας λυγμός προσπαθούσε μάταια να ξεπηδήσει ……
Κοίταζε μπροστά χωρίς να διακρίνει
ακριβώς, την πυκνοκατοικημένη πόλη που απλωνότανε χαμηλά και στρέφοντας το
βλέμμα πίσω, δεν είδε παρά τον ψηλό τσιμεντένιο τοίχο που περιέβαλε
το άσχημο κτήριο του Ιδρύματος….
Οι μνήμες την κατέκλυσαν, πικρές,
ζοφερές, τραυματικές……ήταν μόλις 22 χρονών , η γιαγιά είχε πεθάνει ξαφνικά 6
μήνες πριν κι εκείνη έγινε αυτόματα η
κηδεμόνας της 16άχρονης αδελφής της…..
Πόσο την είχε πονέσει εκείνη η πρώτη
επίσκεψη, όχι ότι οι επόμενες ήταν ανώδυνες, αλλά τότε είχε αντιμετωπίσει
ξαφνικά την απώλεια της γιαγιάς που ήταν στήριγμα και πολυαγαπημένη ύπαρξη,
μετά την ευθύνη….την ολοκληρωτική ευθύνη της Ρόζας….
Η ζωή της επιφύλαξε πολλές ανατροπές
και απώλειες που την σημάδεψαν….απέφευγε να σκέπτεται το παρελθόν, γιατί όσες
φορές οι μνήμες της την οδηγούσαν εκεί ,
ένα αίσθημα θλίψης και ανασφάλειας την κατέκλυζε…. Είχε γεννηθεί σε ξένη χώρα,
κάπου στην Νότια Αμερική, ο πατέρας της , ανώτερος Διπλωματικός υπάλληλος,
αγάπησε και παντρεύτηκε μία ντόπια
καλλονή….Δεν είχε μνήμες από εκείνον τον τόπο ή εκείνη της εποχή…..μόνο ήχους
από μία γλώσσα τραγουδιστή και μια φωνή βελούδινη στ΄αυτιά της…..Στα 3 της
χρόνια, άλλος τόπος, άλλοι άνθρωποι, άλλες μυρωδιές…. κάπου στην Μέση
Ανατολή….Ενα μωρό προστέθηκε στην οικογένεια, για λίγο……μετά εξαφανίστηκε το
ίδιο ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί…..ποτέ δεν κατάλαβε το πώς και το γιατί, πολύ
αργότερα έμαθε πως εκείνο το μικρό πλασματάκι είχε βρεθεί νεκρό στην κούνια
του, ποτέ δεν κατάλαβε επίσης πως χάθηκαν τα χαμόγελα, τα γλυκομιλήματα, τα
χάδια και οι χαρούμενες στιγμές στο σπίτι…..Τον πατέρα της τον έβλεπε
πάντα ελάχιστα και η μητέρα της , εξ
αιτίας της κακής εγκυμοσύνης της και του μωρού αργότερα, δεν πολυασχολιότανε
μαζί της, υπήρχε μία ντόπια κοπέλα που είχε αναλάβει την φροντίδα της , όταν
βρισκότανε τα Σαββατοκύριακα στο σπίτι,
γιατί όλες τις υπόλοιπες ημέρες ήταν στο Αγγλικό Σχολείο/ Οικοτροφείο της πόλης τους.
Το Σχολείο αυτό, το αγάπησε, βρήκε ζεστασιά και αποδοχή, έκανε φιλίες και
παρά το σύστημα πειθαρχίας, εκείνη ίσως
ήταν η μοναδική τρόφιμος που αισθανότανε τόσο καλά…Στα 6α γενέθλιά της, ένα
άλλο μωρό έκανε την εμφάνισή του στο
σπίτι, κοριτσάκι κι αυτό λίγο αλλόκοτο, λίγο διαφορετικό……κανείς δεν ασχολήθηκε
να της εξηγήσει τι σήμαινε ακριβώς αυτό που
άκουγε συχνά πυκνά …χαμηλόφωνα, σχεδόν συνωμοτικά…. «Σύνδρομο ΝΤΑΟΥΝ», «ΝΤΑΟΥΝΑΚΙ» …Η μητέρα της
έγινε κι αυτή αλλόκοτη, έμενε μέρες κουκουλωμένη στα σκεπάσματα, αρνιότανε να
φάει, να πλυθεί, να σηκωθεί από το κρεββάτι….από φροντισμένη καλλονή είχε καταντήσει
μια αξιοθρήνητη ύπαρξη…..Ο πατέρας της πάλι έκανε μέρες να φανεί στο σπίτι και
κάθε φορά ήταν και πιο απόμακρος και βλοσυρός….
Δεν πέρασαν ούτε 6 μήνες και μία νέα
ανατροπή έγινε στην ζωή της. Στο σχολείο
την κάλεσαν στο Γραφείο της Διεύθυνσης για να της ανακοινώσουν ότι στο εξής, θα παρέμενε εκεί και τα
Σαββατοκύριακα, συμμετέχοντας σε
διάφορες δραστηριότητες….Τότε γνώρισε και συνδέθηκε με μια φιλία ζωής με την
Χάϊδω….λίγο μεγαλύτερή της, ελληνοπούλα , με γονείς γιατρούς που υπηρετούσαν σε
μία Διεθνή Οργάνωση.
Εγιναν αχώριστες και όταν οι γονείς
της Χάιδως δεν έλειπαν σε αποστολές, περνούσε ονειρεμένα Σαββατοκύριακα στο
σπίτι τους….Πρωτόγνωρη εμπειρία, μιάς ζεστής οικογένειας που εκείνη δεν είχε
ποτέ γνωρίσει…..Η πιο ευτυχισμένη περίοδος της μέχρι τότε ζωής της…. Ανέμελες
και χαρούμενες οι μέρες στο σχολείο με την Χάϊδω και τις συμμαθήτριες να
αθλούνται, να τραγουδούν, να παίζουν, να μοιράζονται γνώσεις, σκέψεις και παιδικά όνειρα…..μέχρι την επόμενη ανατροπή που συνέβη 3 χρόνια αργότερα……
Δεν της δόθηκαν πολλές ούτε σαφείς
εξηγήσεις….ο πατέρας της είχε πεθάνει, εντός 2 μηνών θα έπρεπε να επιστρέψει
μαζί με την 3χρονη Ρόζα στην Ελλάδα, κηδεμόνας τους είχε αναλάβει η γιαγιά τους
, που δεν την είχαν γνωρίσει μέχρι
τότε….θα τις συνόδευε Διπλωματικός υπάλληλος και η Πρεσβεία θα τακτοποιούσε
όλες τις διατυπώσεις….
Πάγωσε η ψυχή της, ο φόβος για το
άγνωστο και η συγκλονιστική ανατροπή στην ζωή της , την είχαν παραλύσει….Οι
δασκάλες προσπάθησαν να την προετοιμάσουν γι΄αυτή την αλλαγή, μερικές ξεπέρασαν
κατά πολύ τον τυπικό τους ρόλο…..οι υπέροχοι γονείς της Χάϊδως την προσέγγισαν
με απέραντη κατανόηση και τρυφερότητα, ήρθαν μάλιστα σε επαφή με την γιαγιά της
για να γνωριστούν έστω με φωτογραφίες…..της έκαναν και υπερεντατικά μαθήματα
ελληνικών ώστε να μην είναι εντελώς απροετοίμαστη με την άγνωστη της γλώσσα….Η
Χάϊδω πάλι προσπαθούσε να διαχειριστεί
και από την δική της πλευρά το αίσθημα της απώλειας και της
απομάκρυνσης της καλύτερής της φίλης….
Ο τρόμος την είχε καταλάβει όταν
άρχισε να κατεβαίνει την σκάλα του αεροπλάνου….μάταια η Αεροσυνοδός και η
Υπάλληλος της Πρεσβείας που τις συνόδευε,
είχαν προσπαθήσει κατά την διάρκεια της πτήσης να της φτιάξουν την
διάθεση, μια μαυρίλα είχε σκεπάσει την ψυχή της και θρηνούσε αδάκρυτη,
με ένα σπαρακτικό βουβό κλάμα……Η αναχώρηση από το σχολείο ήταν το ίδιο
οδυνηρή, ο κόσμος της είχε γκρεμιστεί, όλη η μέχρι τότε ζωή της ,είχε σωριαστεί
σε θρύψαλα μπροστά της….η Χάϊδω έκλαιγε γοερά και δεν ήταν η μόνη, τρόμαξαν να
την αποσπάσουν από την αγκαλιά των συμμαθητριών της…..Η Διευθύντρια την
συνόδευσε στο Αεροδρόμιο , σε μια
σκούρα βαλίτσα τα λιγοστά υπάρχοντά της,
εκεί την παρέλαβε η Υπάλληλος της
Πρεσβείας , μία κομψή κυρία με ζεστό χαμόγελο και καλοσυνάτα μάτια. Κρατούσε
από το χέρι την Ρόζα ….ένα καλοντυμένο μικρό κορίτσι με σαστισμένο ύφος και
παράξενη φατσούλα….Είχε να την δεί από μωρό, ποτέ δεν την είχε ξανασυναντήσει
από τότε….όμως με την πρώτη ματιά αισθάνθηκε μία πρωτόγνωρη έλξη για την μικρή
άγνωστη αδελφή της….
Τις παρέλαβε η γιαγιά Ροδόκλεια, αρχόντισσα με καταγωγή από το
Καστελλόριζο, μεγαλωμένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου…..Αμήχανες οι πρώτες
στιγμές, η μικρή Ρόζα αφέθηκε πρόθυμα
στα χέρια της γιαγιάς , εκείνη προσπαθούσε να αφουγκραστεί τους ήχους της
γλώσσας που άκουγε γύρω της και να συνηθίσει ο διάφανο, εκτυφλωτικό φως της
Αθήνας….
Εγκαταστάθηκαν στο διώροφο μεσοαστικό
σπίτι της γιαγιάς στην Κυψέλη, κατά περίεργο τρόπο η προσαρμογή τους στο νέο
περιβάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, η γιαγιά ήταν αποκάλυψη !!!
Καλλιεργημένη, δυναμική και παρά τα 78
χρόνια της, εξαιρετικά δραστήρια…..
Η κυρία Πολυξένη ερχότανε κάθε πρωί
και έφευγε το βραδάκι, φρόντιζε το νοικοκυριό, τα ψώνια και ήτανε μάλλον η
καλύτερη φίλη της γιαγιάς…..η κυρία Σαπφώ ερχότανε 1 φορά την εβδομάδα και έκανε
την βαρύτερη λάτρα, καθάριζε τις βεράντες, έπλενε τα χαλιά, καθάριζε τις
σκάλες….Αυτές οι 3 γυναίκες, έγιναν οικογένεια για τα επόμενα χρόνια για τις
δύο αδελφές…..Η γιαγιά την έστειλε αμέσως στο Κολλέγιο για να συνεχίσει την εκπαίδευσή της και για την Ρόζα προσέλαβε
μία δασκάλα που ερχότανε καθημερινά στο σπίτι και την φρόντιζε
αποκλειστικά…..Οι αρχικοί της φόβοι για την νέα της ζωή αποδείχτηκαν αβάσιμοι,
συνδέθηκε συναισθηματικά με την μικρή Ρόζα κι εκείνη μαζί της, η γιαγιά , της εξήγησε ακριβώς τι σημαίνει το Σύνδρομο
Ντάουν και αυτή η κατανόηση της αποκάλυψε έναν κόσμο τρυφερότητας και αγάπης
που αγνοούσε εντελώς…..κάθε μέρα εξ άλλου συνδεότανε όλο και περισσότερο
συναισθηματικά με την γιαγιά Ροδόκλεια……βίωνε μοναδικά και πρωτόγνωρα συναισθήματα, είχε μία γιαγιά
που αν και άργησε να την γνωρίσει, την
λάτρεψε….την νοιαζότανε πραγματικά, την αγαπούσε !!! Το ίδιο και η μικρή Ρόζα
!!! Χαιρόντουσαν να περνάνε ώρες μαζί, να κουβεντιάζουν, να βγαίνουν για
ψώνια…..πολλές φορές τα απογεύματα η γιαγιά έπαιζε πιάνο, είχε καλεσμένες κάθε
δεύτερη Πέμπτη τις φίλες της από την ΕλληνοΑιγυπτιακή Παροικία, όλες ήτανε
καταπληκτικές !!! Μιλούσαν αγγλικά, γαλλικά, αραβικά….έπιναν λικέρ σε
κρυστάλλινα ποτήρια και τις γιορτινές ημέρες Σαμπάνια !!! Ειδικά για την
περίσταση , στην μεγάλη κουζίνα του ισογείου ο φούρνος έπαιρνε φωτιά, οι χύτρες
έβραζαν, τα ταψιά μπαινόβγαιναν και το «καλό»
σερβίτσιο του τσαγιού με τα ασορτί πιάτα του γλυκού έβγαιναν από τον
μεγάλο μπουφέ.Petits bouchers, Ντολαμαδάκια, κεφτεδάκια, μικρά σάντουιτς και σιροπιαστά γλυκά….τι
μυρωδιές, τι γεύσεις !!!
Αντάλλασσε μακροσκελή γράμματα με την
Χάϊδω , τους γονείς της και την Διευθύντρια του εκεί Σχολείου της. Τους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια την
ευτυχισμένη καθημερινότητα της νέας της ζωής, τους περιπάτους στην παραλία, τις
επισκέψεις στην Ακρόπολη, τον Κεραμεικό, την Πλάκα, τα Μουσεία…. Στο σχολείο
είχε προσαρμοστεί σχετικά εύκολα , η γιαγιά ήταν πάντα δίπλα της να βοηθήσει,
να υπαγορεύσει, να λύσει κάθε απορία….τα Σάββατα το απόγευμα , πήγαιναν στο
θέατρο, πρωτόγνωρη γι αυτήν κι αυτή η
εμπειρία !!! Μαγεύτηκε από την πρώτη φορά !!!
Στα 18της ξεκίνησε να φοιτά στο
πανεπιστήμιο, είχε επιλέξει τις Ανθρωπιστικές σπουδές, η γιαγιά είχε επιμείνει
να κάνει και μαθήματα οδήγησης, ήταν απωθημένο της από χρόνια και επιθυμούσε η
εγγονή της, με την ενηλικίωση της, να αποκτήσει και δίπλωμα οδήγησης !!! Μόλις
το παρέλαβε, παρέλαβε και το κλειδί του πρώτου της αυτοκινήτου! Η γιαγιά, όπως
είχε υποσχεθεί, της το έκανε δώρο !!! Πόσο καμάρωνε με την μεγάλη εγγονή της στο
τιμόνι και την μικρή στην αγκαλιά της….και η Ρόζα με τι λαχτάρα περίμενε την
βόλτα με το αυτοκίνητο και πόσο την απολάμβανε !!! Εκείνη την εποχή ακριβώς,
έμαθε λεπτομέρειες σχετικές με τους γονείς της και την οικογένεια της
γενικότερα, από την πλευρά του πατέρα της ….οδυνηρές λεπτομέρειες που η γιαγιά
έκρινε πως θα έπρεπε να γνωρίζει και πως είχε την ωριμότητα να διαχειριστεί….
Ξεφύλλισαν μαζί πολλά Αλμπουμ
φωτογραφιών και της διηγήθηκε τα ευτυχισμένα της χρόνια στην Αλεξάνδρεια, τους
γονείς, του θείους και θείες, τους φίλους τους , τους της σύστησε όλους έναν
έναν μέσα από τις μαυρόασπρες
απεικονίσεις τους….μετά ο ερχομός και η εγκατάσταση στην Αθήνα, η πρόσληψή της
στην Τράπεζα της Ελλάδος, η γνωριμία της με τον παππού, ο έρωτας, ο γάμος…..η
γέννηση των διδύμων, εκ των οποίων επέζησε το ένα, ο πατέρας της…..
Επειτα…. η μακροχρόνια ασθένεια του
παππού που την καταρράκωσε και η απόφαση του μοναδικού τους γιού να παντρευτεί
μια ξένη καλλονή που είχε γνωρίσει μόλις πριν 4 μήνες…..έκαναν τα μαλλιά της ν΄
ασπρίσουν μέσα σε μία νύχτα ! Είχε πονέσει τόσο πολύ, ο μοναχογιός της, στη
άλλη άκρη της γής ……με μεγάλη προσπάθεια μπόρεσε να το διαχειριστεί, με
τεράστια προσπάθεια μπόρεσε να ξεπεράσει τον θάνατο του άντρα της που ήρθε σαν
λύτρωση στην πολύχρονη ταλαιπωρία του….και τώρα, στα 68 της, βρέθηκε κηδεμόνας των δύο εγγονών της….!!!
Κανείς ποτέ δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει
η ζωή !!!Την νύφη της την γνώρισε μόνο σε φωτογραφία, μία μελαμψή πανέμορφη
κοπέλα με λαμπερό χαμόγελο και σγουρά μαύρα μαλλιά, για τον θάνατό της την
πληροφόρησε με τυπική συλλυπητήρια
επιστολή ο γραμματέας της Πρεσβείας, αιτία θανάτου : «βαριά επιλόχεια
κατάθλιψη» , ο ίδιος με μία παρόμοια επιστολή , της ανακοίνωσε τον
θάνατο του γιού της μαζί με πληροφορίες
για τις τυπικές διαδικασίες ανάληψης της κηδεμονίας των παιδιών, λεπτομέρειες
επαναπατρισμού τους, τακτοποίησης
οικονομικών εκκρεμοτήτων και διευθέτηση περιουσιακών θεμάτων… «αιτία θανάτου : Πνευμονική εμβολή» με λεπτότητα και διακριτικότητα απέφυγαν να
αναφερθούν στην πραγματική αιτία, ο όμορφος λεβέντης γαλανομάτης ξανθοκάστανος μοναχογιός
της, ο πολλά υποσχόμενος Διπλωματικός Υπάλληλος, μετά
τον θάνατο της γυναίκας του, είχε γίνει απόλυτα αυτοκαταστροφικός…..έπινε
υπερβολικά και σύχναζε στα πιο κακόφημα μπαρ της πόλης . Τον αναζητούσαν 4 ημέρες, τελικά τον είχαν βρεί μαχαιρωμένο σε άθλια κατάσταση , σε
ένα βρώμικο στενό κοντά στο λιμάνι….
Η εικόνα της γιαγιάς της ήρθε
ολοζώντανη μπροστά στα μάτια της, Γιαγιά !!!ήθελε να ουρλιάξει αλλά μόλις ένας ψίθυρος
βγήκε από τα χείλη της, ήθελε να χωθεί στην αγκαλιά της , να νιώσει την ζέστη της
και το λεπτό άρωμά της, είχε απεγνωσμένη ανάγκη από το σφίξιμο των χεριών της γύρω
της……είχε τόσα πολλά και συγκλονιστικά να της πεί….Στ΄αυτιά της αντηχούσε
ολοκάθαρα η φωνή της : « Παιδί μου η ζωή
είναι εντελώς απρόβλεπτη και τίποτα δεν μας
προετοιμάζει για όσα μας μέλλεται να
ζήσουμε, ένα θα έχεις στο νού σου ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΔΕΧΟΥΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΑ ΔΕΧΟΥΜΕΝΑ,
ο άνθρωπος κρύβει μέσα του δυνάμεις που δεν γνωρίζει και φανερώνονται όταν θα
υπάρξει ανάγκη…»
Με συστάσεις από τους γονείς της Χάϊδως,
εργάστηκε 2 χρόνια εθελοντικά στα Γραφεία εκείνου του Ιδρύματος για παιδιά με Ειδικές Ικανότητες κι όταν πήρε το πτυχίο της , προσλήφθηκε κανονικά.
Το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψαν κι
εκείνοι οριστικά στην Ελλάδα και
ξαναέσμιξαν επιτέλους μετά από 13 χρόνια !!! Γνωρίστηκαν από κοντά με την
γιαγιά Ροδόκλεια και η Χάϊδω τους γνώρισε τον αγαπημένο της !!! Έναν πανύψηλο Καναδό
γιατρό !!!Πέρασαν ένα ονειρεμένο
καλοκαίρι με βόλτες στους αρχαιολογικούς
χώρους, αποδράσεις στα νησιά , μαγευτικές βραδιές με πανσέληνο στο Σούνιο….φαγητό
σε παραλιακά ταβερνάκια, και φυσικά απογεύματα Πέμπτης με παγωμένη λεμονάδα ,
μεζεδάκια και πιάνο στο σαλόνι της γιαγιάς με τις φίλες της, τις Ελληνοαιγυπτιώτισσες….μάλιστα
σε μια τέτοια μάζωξη ήρθε και η πασίγνωστη καλλιτέχνης, η Σούλη Σαμπάχ,
μεγαλωμένη επίσης στην Αλεξάνδρεια, που
τραγούδησε και τους ξεσήκωσε όλους σ΄ένα
ανεπανάληπτο γλέντι….
Ο απροσδόκητος θάνατος της γιαγιάς
έφερε νέα ανατροπή στην ζωή της, οι γονείς της Χάιδως στάθηκαν δίπλα της, την
φρόντισαν, την παρηγόρησαν, ανέλαβαν ένα πλήθος από γραφειοκρατικές διατυπώσεις
και κυρίως βοήθησαν στο θέμα της Ρόζας…..αυτό
το γλυκό πλάσμα, είχε συνδεθεί τόσο στενά με την γιαγιά που το πλήγμα ήταν
αδύνατον να το διαχειριστεί μόνη της…..Η ίδια εργαζότανε, έλειπε πολλές ώρες
από το σπίτι, η κυρία Αθηνά που την
φρόντιζε από τότε που είχαν έρθει, είχε
αρρωστήσει σοβαρά και μπαινόβγαινε για θεραπείες στα Νοσοκομεία, όμως είχε
συνδεθεί τόσο μαζί τους που σε κάθε ευκαιρία δεν παρέλειπε να τις επισκεφθεί, η γιαγιά μάλιστα είχε προτείνει, για να μην
ταλαιπωρείται , ακόμη και να μένει μαζί τους όποτε θέλει και όσο θέλει στο σπίτι τους…Όταν η κατάσταση επιβαρύνθηκε ,
η ίδια θέλησε να φύγει ώστε να μην
στενοχωρηθεί η Ρόζα …..Τους απασχόλησε
πολύ το θέμα της Ρόζας και καλύτερη λύση
θεωρήθηκε να μεταφερθεί στο ΄Ιδρυμα , ώστε να έχει φροντίδα, επίβλεψη, παρέα και
απασχόληση στα εργαστήρια και την αδελφή της κοντά της….
Γιαγιά μου πόσο σ΄έχω ανάγκη να
ήξερες……ο λυγμός που συγκρατιόταν απελευθερώθηκε
ξαφνικά και ένα ξέσπασμα βίαιο και
λυτρωτικό ΄έκανε το στήθος της να τρανταχτεί και τα δάκρυα να πλημμυρίσουν τα
μάτια της και να κυλήσουν ανεμπόδιστα στα μάγουλά της…..Γιαγιά….έχω τόσα να
μοιραστώ μαζί σου…..η Ρόζα μας γιόρτασε χθές τα γενέθλιά της, έγινε 16 χρονών
γιαγιά, πόσο χάρηκε ντυμένη με το ροζ φουστάνι που τόσο αγαπά, έσβησε τα
κεράκια της κρατώντας αγκαλιά πάντα την
αγαπημένη της κούκλα, εκείνη την πάνινη με τα κόκκινα μαλλιά που της έφτιαξες εσύ , η τούρτα της ήτανε
καταπληκτική, στολισμένη με τα πολύχρωμα
καραμελάκια , ξέρεις αυτά που προτιμάει,
οι τρόφιμοι και το προσωπικό της τραγούδησαν , έδειχνε τόσο ευτυχισμένη, πήρε
δώρα, πήρε χαρά…βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, παντού είναι γελαστή και χαρούμενη ….και
σήμερα γιαγιά είχα ρεπό ,της είχα υποσχεθεί βόλτα με το αυτοκίνητο....θα με περίμενε να πάμε στην θάλασσα, δεν θα το πιστέψεις, μου τηλεφώνησαν στις 7 το πρωί για
να μου ανακοινώσουν με συντριβή ότι…..δεν ξύπνησε… Η Ρόζα μας κοιμήθηκε
χαμογελαστή κι ευτυχισμένη και ήρθε να σε συναντήσει γιαγιά, να την προσέχεις,
να της παίζεις πιάνο , να της βάζεις κορδέλες στα μαλλιά και να της φτιάχνεις
τούρτες με χρωματιστά καραμελάκια και πάνινες κούκλες με κόκκινα μαλλιά…..
Κλαυδία Μάμαλη
Φεβρουάριος 2021
https://youtu.be/J5FSThE9KMo
Μουσική/Στίχοι: Αχιλλέας Λυμπουρίδης /Δημήτρης Λιπέρτης Τα μαύρα αμμάθκια Έλα κορού, να δούμεν τα μαύρα σου τα’ αμμάδκια. Που βκάλλουν τζ’ είν’ τές, γλώσσες που κάμνει το λαμπρόν Τζι’ άν κάμνουν την καρτιάν μου την άχαρην κομμάδκια, Νά μεν πλήσσης, χαρώ σε, τζι άφησ’ τα να την τρών. Μ’ αν τύσ’ η τζι εννά κρούσω τζιαί να γινώ ποζαύλιν Μπήξε με στην αυλήν σου, βάρμε σε μιάν μερκάν Γιατί ‘που την θωρκάν σου ‘που μιάν μέραν ως άλλην Μπορεί τζιαί να βλαστήσω, ναύρω παρηορκάν. Τζι όντας καλοριζώσω τζιαί βκώ ψηλά τζι αθθίσω Τζιαί ποταβρίσω κλώνους, νάρτης πουκατωθκιόν, Τά κάλλη τους αθθούς μου για νά σού τά ραντήσω Για τζ’ είνες τες γλυκάδες των δκυό σου αμμαδκιών.
Κυπριακό τραγούδι Αχιλλέα Λυμπουρίδη Στίχοι Όπως το ματσικόριδο, αντά να πει να ανθίσει τζιεί πά στην όχτη του αβλάτζιου τζαι εννά μοσκομυρίσει έτσι έν τζιει η αγάπη μου, τζαί αν δεν πίστεύκεις κόρη | 2x πέ μου να πιάσω τα βουνά τζαι να χαθώ στα όρη | 2x Μέν αντρέπεσαι χαρώσε, τζαί ούτε εγιώ εννά ντραπώ αγαπάς με τζαι αγαπώσε, πέ μου το να σου το πω Τζαι μέναν η αγάπη μου, έν τζαι λαλώ σου ψέμα είπιε τα λάρκα της ψυσιής τζαι της καρκιάς το γέμα Τζαι άν η δική σου έγινε, κρίνο κοντά στ' αβλατζιη | 2x εμένα ποταβρίζεται στον ουρανό καβάτζι | 2x Μέν αντρέπεσαι χαρώσε...
Μουσική/Στίχοι: Αχιλλέας Λυμπουρίδης / Δημήτρης Λιπέρτης Το Αερούδιν Έθελα νάμουν αερούδιν Νάρκουμαι πάντα σύγκοντά σου Να μεν αφήσω με μουγούδιν Να σου κοντέψη μια φοράν Μήτε κουνούπιν να σου κρούση Μήτε λιοπύριν να σου μπλάση Ναν ομορφύττερη τζι η πλάση Τζι εσού γεμάτη που χαράν. Έθελα νάμουν αερούδιν Παντού να σε βουρώ ξοπίσω Μήτε προστάθιν να σ' αφήσω Να ξωμακρίσης. Χριστινού. Γιατί που την αζούλαν σπάζω -- Ήντα να σου το πογυρίζω:-- Εγιώ, κορού, σγιάν αγαπήσω Εν φϊαρκούμαι κανενού. Έθελα νάμουν αερούδιν Να δώκω μέσα στην μονή σου Πων νάσαι τέλεια μανισσιή σου Χωρίς να πάρουν μυρωδκιάν Τζιαί τότες τζείν' τα κάλλη, τότες Να τα ρουφήσω, να τα φάω. Τζι αν νώσουν ξαίρω πού 'ννα πάω, Βκαίννω που μιάν χαραμαδκιάν.
