ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ή μάλλον Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ....

Εγώ να ξέρετε αυτά τα μεταφυσικά και τα προφητικά όνειρα, δεν τα πίστεψα ποτέ μου. Κρατούσα αποστάσεις από τα θέματα αυτά ώσπου η Κλειώ με ξαγρύπνησε τρία βράδια με τις μεταφυσικές της εμπειρίες….

-Περικλήηηη !!!

Ξεφώνιζε υστερικά, τινάχτηκα από τον ύπνο. Την είδα καθιστή στο κρεββάτι, αναστατωμένη να βαρυανασαίνει…

-Φέρε λίγο νέρο….Τι λαχτάρα ήτανε τούτη….ήμουνα σ΄ένα άγνωστο τρομακτικό μέρος, στεκόμουνα σ΄ένα τρίστρατο με την ομίχλη να με τυλίγει σαν αραχούφαντο πέπλο….προσπαθούσα να διακρίνω γύρω μου και το μόνο που μπόρεσα να δώ , ήτανε ένας παλιός οδοδείκτης στραμμένος στην ανατολή…..

-Ελα ηρέμισε, χρυσή μου, ένας εφιάλτης ήταν…..ησύχασε τώρα….βάρυνες το στομάχι σου μ΄εκείνο το ιμάμ μπαϊλντί βραδυάτικα και ιδού τα επακόλουθα…..

-Περικλή ξύπνα !!! Πεικλήηηηηη!!!

-Το όνειρο….το είδα πάλι….Προσπάθησα να προχωρήσω στο δρόμο προς την ανατολή, τα πόδια μου βαριά σαν σίδερο , κάπου στο βάθος αχνοφαινόταν ένα αμυδρό φως, όμως παρά την προσπάθειά μου, ήταν αδύνατον να προχωρήσω …..Τι αγωνία Θεέ μου, ταχυπαλμία μ΄έχει πιάσει…

- Ελα βρε Κλειώ…..τα ίδια θα λέμε πάλι, τι τα ήθελες τα σουτζουκάκια βραδιάτικα , φορτώνεις το στομάχι σου και μετά βλέπεις εφιάλτες…..πάω να σου φέρω ένα ΑΛΚΑ ΣΕΛΤΖΕΡ...

Το τρίτο βράδι, το σκηνικό επαναλήφθηκε σε πιο έντονη μορφή. Τρόμαξα από τις φωνές της Κλειώς πνιγμένες στ΄αναφυλλητά…..

-Αχ Περικλήηηηη τι ήτανε τούτο….τι αγωνία Περικλή μου….τι αγωνία…

Και δώστου κλάμα, την λυπήθηκα πραγματικά , όταν την είδα ανακαθισμένη στο κρεββάτι, κάθιδρη, αναμαλλιασμένη , με πρησμένα μάτια από το κλάμα, οπότε την αγκάλιασα προστατευτικά, χαϊδεύοντας την πλάτη της και σιγομιλώντας της για να την ηρεμίσω….. «έλα πουλάκι μου, ένας εφιάλτης ήταν….έλα πέρασε πιά, ησύχασε….» εννοείται ότι δεν τόλμησα να αναφερθώ στους ρεβυθοκεφτέδες και τα 3 κομμάτια σπανακόπιτα, που είχε τσακίσει το προηγούμενο βράδι…

-Περικλή, απόψε τρόμαξα όσο δεν φαντάζεσαι……το ίδιο κι απαράλλακτο σκηνικό ….κι όσο προσπαθούσα να ξεφύγω από την ομίχλη….ένας αέρας, μια αντάρα σηκώθηκε και μια παγωμάρα απλώθηκε στο κορμί μου, ….η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και φωνή δεν έβγαινε από το στόμα μου, άρχισα να επαναλαμβάνω από μέσα μου: «Ιησούς Χριστός νικά, κι όλα τα κακά σκορπά»…..επικαλέστηκα την Παναγία και όσους αγίους είχα πρόχειρους στο θολωμένο μου μυαλό…..Κάποια στιγμή, δεν ξέρω ποιά ακριβώς , μια υπόκωφη φωνή ακούστηκε από το πουθενά : «Πρέπει ν΄αφήσεις ενέχυρο !!!» Ενέχυρο ;;; Τι ενέχυρο…..τίποτα δεν είχα επάνω μου, τη βέρα μου την είχα δώσει για άνοιγμα την περασμένη εβδομάδα, τον χρυσό σταυρό μου ,δεν τον φορούσα, πάνε  δυό χρόνια τώρα, για τον φόβο των κλεφτών….ένα φτηνιάρικο  πλαστικό ρολόϊ της πλάκας φορούσα μόνο…..το ξεκούμπωσα με τρεμάμενα δάχτυλα και το άφησα μπροστά στα πόδια μου….Μιά μεγάλη βοή ακούστηκε και πέτρες άρχισαν να κατρακυλάνε γύρω μου….….άρχισα να λέω το Πάτερ Ημών κλαίγοντας……και τότε ξύπνησα….έντρομη, αποκαμωμένη, λουσμένη στον ιδρώτα….

Τελικά οι τρομακτικές μεταφυσικές εμπειρίες της Κλειώς πήρανε τέλος, χάρη στην ερμηνεία της  κουμπάρας μας, της Ψυχολόγου : «Οι εφιάλτες  Κλειώ μου, είναι δημιουργία των οι ενοχών σου. Αισθάνεσαι άσχημα για τα παραπανίσια κιλά σου και τις αποτυχημένες προσπάθειές σου για να τα χάσεις.. Κάθε Δευτέρα αρχίζεις δίαιτα και ποτέ δεν την ολοκληρώνεις. Πάρε το απόφαση, κόψε τα λαδομπούκια, ακολούθησε με συνέπεια ένα σωστό διατροφικό πρόγραμμα και όλα θα πάνε καλά….»


Αυτή ήταν η πρόσφατη συμμετοχή μου στο Παιχνίδι των λέξεων που οργανώνει η Memaria και μπορείτε να απολαύσετε όλες τις συμμετοχές εδώ :

  https://mytripssonblog.blogspot.com/

Πάνινη κούκλα και μία ιστορία.....

Εγώ που ως παιδί δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες γιατί.....δεν μου άρεσαν, τώρα στα γεράματα έχω ξετρελαθεί με τις πάνινες, τις χειροποίητες και όχι μόνον χαίρομαι να τις φτιάχνω αλλά η μεγαλύτερη χαρά που εισπράττω, είναι αυτή των χαμόγελων και της ικανοποίησης που έχουν οι φίλες, τις οποίες έχω μυήσει στα μυστικά της κατασκευής της πάνινης κούκλας.....Νέα Σεμινάρια τον Οκτώβριο στις ΧΡΥΣΣΟΜΕΛΙΣΕΣ....ελάτε και δεν θα το μετανιώσετε....

Αυτή η ιστορία μπορεί γράφτηκε γιά το Παιχνίδι των λέξεων, αλλά θα μπορούσαμε στη θέση της Ροδάνθης , να φανταστούμε αυτή την κούκλα.... η φαντασία δεν μας λείπει άλλωστε....

H κόρη του απέθαντου

Το πένθιμο αγγελτήριο στην κολώνα, μου άσκησε μια περίεργη έλξη…. πέθανε η κυρία Ροδάνθη, η παλιά αγαπημένη φίλη και συγκάτοικος και δεν το πήρα είδηση εγκαίρως….
Στη μνήμη μου ήρθε η καλοσυνάτη μορφή της με τα κάτασπρα περιποιημένα μαλλάκια στερεωμένα σε κότσο ψηλά στο κεφάλι , το απλό αλλά κομψό μαύρο της φόρεμα με το δαντελένιο γιακαδάκι,  το παιδικό χαμόγελο ζωγραφισμένο πάντοτε στο πρόσωπό της  και ο γλυκός, παρηγορητικός της λόγος :
«Ελα καλότυχη, πέρασε να σου φτιάξω ένα καφεδάκι, να σου γυρίσω και το κουπάκι….!»
« Υπομονή καλότυχη, αγάντα και τούτος ο ανήφορος κατήφορο θα φέρει….»
«Εγώ είμαι η κόρη του απέθαντου , να με ακούτε καλότυχες, ξέρει ο Κύριος τι δοκιμασίες στέλνει στον καθένα, ποτέ δεν στέλνει περισσότερα απ΄όσα μπορούμε να αντέξουμε….»
Χρόνια ζούσε στο μικρό ισόγειο διαμέρισμα της πολυκατοικίας μας, φροντίζοντας τις γλάστρες με τα καλλωπιστικά στη μικρή αυλή, ενώ παράλληλα εκτελούσε  εθελοντικά, χρέη καντηλανάφτισσας στο εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης.
Πριν δυό χρόνια περίπου , μετά από ένα εγκεφαλικό, ένας ανεψιός της Μητροπολίτης, φρόντισε και τη μετέφερε στο γηροκομείο. Tην είχαμε επισκεφθεί με τη μητέρα μου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, αν και καταβεβλημένη, μας υποδέχτηκε χαμογελαστή ανακαθισμένη στα μαξιλάρια του κρεβατιού της, «καλώς τες τις καλότυχες, για πείτε μου τα νέα σας, τι κάνει η γειτονιά ;» Η μάνα μου, που την γνώριζε από τα νιάτα της, μιάς κι ήτανε γειτονοπούλες, μου είχε πολλές φορές μιλήσει για την ομορφιά, την έμφυτη χάρη και την κομψότητά της. Ητανε η ωραιότερη κοπέλα της γειτονιάς, ντυμένη με απλά φορεματάκια από τσίτι,  που  της τα έραβε η μεγαλύτερη αδελφή της  στην χειροκίνητη μηχανή της , έδινε την εντύπωση ότι ήτανε ντυμένη στα μετάξια.... Είχε ακουστεί μάλιστα στη γειτονιά, ότι κάποιος  είχε αυτοκτονήσει γιατί δεν ένέδωσε στον έρωτά του. Κρυφός καημός της ήταν το Θέατρο, αλλά άλλες εποχές τότε… οι δικοί της ούτε που να ακούσουνε .τις θεατρίνες  τότε δεν  τις είχανε  σε υπόληψη ...…. Η μάνα μου της έδωσε πλήρη αναφορά για όλες τις κοινές γνωστές κι αφού ολοκληρώθηκε η ενημέρωση, εκείνη άρχισε τη διήγηση :…. « λοιπόν εγώ, γεννήθηκα στη Σύρα, είμαι η κόρη του Απέθαντου, καραβοκύρης ήτανε ο πατέρας μου από το Τσιρίγο, αλλά επειδή είχε επιζήσει από τρομερές φουρτούνες και ναυάγια , δεν τον λέγανε καπετάν Σίμο αλλά καπετάν Απέθαντο. Εγώ ήμουνα το πέμπτο θηλυκό στην οικογένεια, πριν από μένα γεννηθήκανε η Θάλεια, η Κλειώ, η Τερψιχόρη και η Μελπομένη, μετά γεννήθηκε, ανήμερα 15 Αύγουστο, ο Παναγιωτάκης, το μοναδικό αρσενικό παιδί, που πέθανε το άμοιρο,  δυόμισυ χρονών από τη σκαρλατίνα. ΄Υστερα ήρθα στον κόσμο εγώ κι η μάνα μου έγραψε: «Καπετάνιε μου, άλλη μία Μούσα ήρθε στη φαμελιά μας» , ο πατέρας μου απάντησε : « Καλότυχη να ΄ναι, αυτό το παιδί θα τ’ ονοματίσει ο νουνός που θα το βαφτίσει» έτσι ο νουνός , μου έδωσε τ΄όνομα της πεθαμένης αδελφής του και μ΄έβγαλε Ροδάνθη, βάζοντάς μου μαζί με το λάδι και μια γερή δόση από χαρίσματα , υπομονή, εγκαρτέρηση, αισιοδοξία, πίστη και φόβο Θεού, ας είναι αγιασμένα τα κοκαλάκια του»
Οι αδελφές μου παντρευτήκανε και σκορπίσανε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ο πατέρας μου πέθανε από συγκοπή κάπου στη μέση του Ειρηνικού και η μάνα μου, στα χέρια μου.
Εγινα καπελού κι εργάστηκα στα καλλίτερα ατελιέ της Αθήνας, στα 22 μου παντρεύτηκα, από έρωτα, έναν νεαρό αριστοκράτη, που οι δικοί του τον αποκλήρωσαν. Χήρεψα στα 35 , ο Θεός δεν θέλησε να μου χαρίσει παιδιά , πέντε φορές απέβαλα, περάσαμε πολλά βάσανα με το συχωρεμένο, όμως αγαπιόμασταν και σε κάθε δυσκολία, μου έλεγε : «και τούτος ο ανήφορος, κατήφορο θα φέρει» Δεν έχω παράπονο, η ζωή μου χάρισε πολλά καλά, γνώρισα καλούς ανθρώπους, όπως εσείς καλότυχες καληώρα, να σας έχει ο Θεός καλά….»
Ας είσαι αναπαυμένη γιαγιά Ροδάνθη, κόρη του καπετάν Απέθαντου, Καλό Παράδεισο να ΄χεις !!!

Ηταν άδικο....έγινε πράξη....

Η καλή μου φίλη και γνώριμή σας πλέον Μαρία Λιώτη, εκφράζεται στιχουργικώς γιά μία ακόμη φορά.....



ΗΤΑΝ ΑΔΙΚΟ ΚΙ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ
=====================================
Ο ΕΝΦΙΑ ήταν άδικος, κι 'ευθύς έγινε πράξη,
σ'ακίνητα και σπιτικά μπήκε να τα ρημάξει.
Ο Φου Που Α ,αυξήθηκε γοργά κι'έγινε πράξη
και τις οικονομίες μας έσπευσε να αρπάξει


Η υπερφορολόγηση προέκυψε ως πράξη
και τρύπωσε στις τσέπες μας για να τις ξετινάξει΄.
Η ανεργία φούντωσε κατέληξε σε πράξη
και κάποιων λάθος χειρισμός σ΄'αυτό εχει συμπράξει

Η μείωση συντάξεων ανήθικη ήταν πράξη
αφού Ταμείων εισφορές έχουν κατασπαράξει
Των νέων μετανάστευση μια πονεμένη πράξη
που των γονέων τις καρδιές βαθειά έχει σπαράξει.

Ο Αλέξης με χαμόγελο χαράς κι' αδελφοσύνης
μας είπε ότι ήτανε πράξεις δικαιοσύνης
και τώρα που στις αγορές βγήκαμε ομαλά,
όλα θα ειναι δίκαια πλούσια και καλά

Αφού ο λαός Ιώβεια έδειξ' υπομονή
σ'εξήντα χρόνια, κάποιο φώς στο τούνελ θα φανεί.
Αυτά που είνα δίκαια θα γίνουν όλα πράξη
και τότε θα εκπληρωθούν όσα μας έχει τάξει.

=============================================
Μαρία Λιώτη Σεπτέμβριος 2018