Αγοράζουμε Ελληνικά; Υπάρχει ακόμα ελπίδα!

 

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε

 χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα*
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!**

(Οδυσσέας Ελύτης, από το «Τρελοβάπορο» της ποιητικής συλλογής «Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας»)
***
Διαβάζοντας την ετήσια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 1.656 νοικοκυριών από το Εργαστήριο Μάρκετινγκ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών για την καταγραφή καταναλωτικών τάσεων και συμπεριφορών, υπό την επιστημονική ευθύνη του καθηγητή και διευθυντή του ερευνητικού εργαστηρίου Γεωργίου Μπάλτα καθώς και την συνέντευξη του τελευταίου στο CNN Greece (12 Μαΐου 2017), ένοιωσα σαν να έβλεπα μια χαραμάδα ελπίδας.
Μια χαραμάδα ελπίδας μέσα στα μαύρα οικονομικά χάλια της μέσης Ελληνικής οικογένειας και ολόκληρης της Εθνικής μας Οικονομίας, στα οποία μας σέρνουν αριστοτεχνικά οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοι» μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Στα πλαίσια της έρευνας, το 82,3% των ερωτηθέντων απάντησε ότι όταν βρίσκει στο σούπερ μάρκετ ελληνικά προϊόντα τα προτιμά από τα προϊόντα εισαγωγής. Αυτό βέβαια αποτελεί απλή πρόθεση γιατί τα περισσότερα «προνομιούχα» ράφια των αλυσίδων λιανικής έχουν «ενοικιαστεί» από τις γνωστές πολυεθνικές πλημμυρίζοντας τα πιο «ελκυστικά» ράφια με χιλιάδες εισαγόμενα προϊόντα. Τα εισαγόμενα αυτά προϊόντα είναι πανάκριβα γιατί ο καταναλωτής πληρώνει μέσα στην τιμή, τόσο το «ενοίκιο» του ραφιού που προβάλλει μόνιμα το προϊόν, όσο και την απαραίτητη «πλύση εγκεφάλου» που γίνεται κυρίως μέσα από την τηλεόραση. Συνεπώς ο καταναλωτής πρέπει να ψάχνει σχολαστικά στα μη προνομιούχα ράφια, ιδίως στα κάτω ράφια, προκειμένου να έχει ελπίδες να βρει αντίστοιχα προϊόντα με την ένδειξη «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» ή (ακόμα καλύτερα) την ένδειξη «ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ».
Το 86,7% των ερωτηθέντων στην έρευνα δήλωσε πως θέλει να αναγράφεται στη συσκευασία ότι ένα προϊόν είναι ελληνικής παραγωγής. Οι ενδείξεις «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ», «Παράγεται στην Ελλάδα» και «ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ» είναι ενδείξεις προαιρετικές και όχι υποχρεωτικές. Οι καθαρά Ελληνικές επιχειρήσεις που παράγουν τα προϊόντα τους μέσα στην Ελλάδα, φροντίζουν να προβάλλουν συνεχώς την ένδειξη «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» και «ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ» επάνω στην συσκευασία των προϊόντων τους. Υπάρχουν όμως και πολλές Ελληνικές επιχειρήσεις που εξαγοράστηκαν από πολυεθνικές οι οποίες συνεχίζουν να παράγουν ένα μέρος των προϊόντων τους στην Ελλάδα αλλά εισάγουν από το εξωτερικό όλα τα υπόλοιπα που διαθέτουν στην Ελληνική αγορά. Ένα μικρό παράδειγμα είναι η σοκολατοποιία «Παυλίδη» η οποία την 1η Μαΐου 1988 εξαγοράστηκε από την Jacobs Suchard, η οποία με την σειρά της εξαγοράστηκε τον Δεκέμβριο 1990 από την Kraft foods (μετέπειτα Mondelēz). Η Αμερικανο-Καναδική πολυεθνική παράγει μέσα στην Ελλάδα κάποια προϊόντα, αλλά εισάγει και πολλά προϊόντα με διάφορα σήματα στα οποία απλά αναγράφει τον διανομέα: Mondelez Ελλάς ΑΕ και την διεύθυνση στην Ελλάδα. Ο καταναλωτής βλέποντας ένα γνωστό Ελληνικό σήμα νομίζει πως όλα τα προϊόντα που υπάρχουν στα ράφια με το σήμα αυτό, παράγονται στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ο καταναλωτής πρέπει να ψάξει σχολαστικά, σε κάθε συσκευασία που αγοράζει, να βρει την ένδειξη «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» ή «Παράγεται στην Ελλάδα». Αν δεν υπάρχει αυτή η ένδειξη, ακόμα και αν έχει π.χ. το πασίγνωστο σήμα Lacta Γκοφρέτα ή Lacta strawberry & cream που όλοι γνωρίζουμε ότι ανήκουν στην «ΠΑΥΛΙΔΗΣ», τα προϊόντα αυτά δεν παράγονται στην Ελλάδα, αλλά εισάγονται από το εξωτερικό! Τα ίδια συμβαίνουν με πασίγνωστα σήματα απορρυπαντικών της Ελληνικής αγοράς, τα οποία ανήκουν σε ξένες πολυεθνικές και εισάγονται, διαφημίζονται και πωλούνται πανάκριβα, όπως ακριβώς και χιλιάδες άλλα προϊόντα που στοχεύον στις καθημερινές καταναλωτικές μας ανάγκες.
Το 63,8% των ερωτηθέντων στην έρευνα πιστεύει ότι τα ελληνικά προϊόντα έχουν καλύτερη ασφάλεια και ποιότητα. Έχει απόλυτο δίκαιο! Τα προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα, ειδικά στον αγροτικό τομέα, είναι ποιοτικά ασύγκριτα καλύτερα: Πως μπορεί να συγκριθεί ποιοτικά ένα Κινέζικο μέλι των 3,50 Ευρώ (με παραγωγή 70 κιλά μέλι μονοκαλλιέργειας ανά κυψέλη) με ένα Κρητικό μέλι των 10 ή των 15 Ευρώ όπου ο παραγωγός πανηγυρίζει όταν συγκεντρώνει 15 κιλά μελιού ανά κυψέλη; Ποιος μπορεί να συγκρίνει την ποιότητα της Ελληνικής φακής με εκείνη της εισαγόμενης φακής που πουλιέται στην μισή τιμή; Το ίδιο ακριβώς ισχύει και σε δεκάδες χιλιάδες άλλα προϊόντα!
Στην ίδια έρευνα, το 90,7% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι προτιμώντας ελληνικά προϊόντα στηρίζει την παραγωγή της χώρας, το 87,2% πιστεύει ότι προτιμώντας ελληνικά προϊόντα βοηθά στη μείωση της ανεργίας και το 80,1% πιστεύει ότι υπάρχει στροφή των καταναλωτών στα προϊόντα ελληνικής παραγωγής. Όλα, 100% σωστά! Αγοράζοντα προϊόντα με την ένδειξη «Ελληνικό προϊόν» η (ακόμα καλύτερα) με την ένδειξη «ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ» υποστηρίζουμε πρακτικά την μείωση της ανεργίας, την αύξηση των εσόδων από ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένου και εργοδότη, την απρόσκοπτη καταβολή των ολοένα και πιο μειωμένων συντάξεων, την υγιή αύξηση των φορολογικών εσόδων του κράτους, την μείωση του τεράστιου «ανοίγματος» της αξίας εισαγωγών και εξαγωγών και ταυτόχρονα την εξάρτησή μας από πρόθυμους «δανειστές» (βλπ. σχετικό πίνακα στο άρθρο «Δεν αγοράζουμε Ελληνικά; Καλά να πάθουμε!»).
Συμπέρασμα: Τα υψηλά αυτά ποσοστά που καταδεικνύει η έρευνα του Εργαστηρίου Μάρκετινγκ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, αποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα για την Ελληνική Κοινωνία, υπάρχει ακόμα ελπίδα για την Εθνική μας Οικονομία!
Μένει να μετατραπούν σε πράξη τα αποτελέσματα της έρευνας μέσα στις αλυσίδες λιανικής, μικρές ή μεγάλες. Όπως ακριβώς επιβάλλει η κοινή λογική και το αίσθημα αυτοσυντήρησης, όπως ακριβώς επίμονα συστήνουμε από το πρώτο άρθρο της σειράς «Αγοράζουμε Ελληνικά!» που αναρτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2010 με αισθητή διάθεση «ακτιβισμού» και τίτλο «Προτιμάτε με επιμονή προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα: Η πιο απλή και πρακτική λύση στα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας!».
Ο μόνος τρόπος να μετατρέψουμε σε πράξη τα αποτελέσματα της έρευνας είναι να αγοράζουμε με σχολαστική προσοχή προϊόντα που έχουν επάνω στην συσκευασία τους ξεκάθαρα την ένδειξη «Ελληνικό προϊόν» ή «Παράγεται στην Ελλάδα» ή «ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ».
Όταν οι οικονομικές αντοχές μιας μέσης Ελληνικής οικογένειας έχουν προ πολλού εξαντληθεί, η επιτακτική ανάγκη να «Αγοράζουμε Ελληνικά» δεν αποτελεί απλά μονόδρομο, αλλά οδηγεί και στην πολυπόθητη έξοδο από την οικονομική κρίση. Ευτυχώς, την αναμφισβήτητη αυτή αλήθεια συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι Έλληνες. Μένει να την μετατρέψουν επιτέλους και σε πράξη…
________________________________________________________________
*Βιγλάτορας: Παρακολουθούσε συνεχώς τα πειρατικά καράβια **Ηλιάτορας : Σύμβολο ζωής, πηγή ενέργειας και δημιουργίας.
Λεωνίδας Κουμάκης, μέλος ΙΗΑ

 

Ένα έγκλημα καταστρέφει την Αττική ~ [Ενιαία Κίνηση Bloggers]

Ένα έγκλημα καταστρέφει την Αττική ~ [Ενιαία Κίνηση Bloggers]

Στεκόμαστε στο πλευρό των κατοίκων του Δήμου Μαραθώνα και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά τους να προστατεύσουν τη ΒΑ Αττική και όχι μόνο, από την καταστροφή, που θα επιφέρει ο ΧΥΤΥ Μαραθώνα. 

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ σε μια σειρά παράλογων και παράνομων ενεργειών που γίνονται, με πρώτο το σημείο που κατασκευάζεται. Βρίσκεται σε βουνό το οποίο εξαφανίστηκε σταδιακά για τη δημιουργία του, μια ανάσα απ’ τη θάλασσα. Στο σημείο βρίσκονται πηγές και ρέματα τα οποία καταλήγουν στις κοντινές παραλίες στον Ευβοϊκό (Μαραθώνα, Σχοινιά, Ν. Μάκρη, Σέσι) και ήδη με μια μικρή μπόρα κατεβαίνει λάσπη σε όλη την ακτογραμμή. Φανταστείτε να κατεβαίνουν τοξικά υπολείμματα. Με τη λειτουργία του θα μολυνθεί όχι μόνο η ακτογραμμή αλλά και η θάλασσα, θέτοντας σε κίνδυνο την αλιεία και το κολύμπι. Παίρνουμε θέση και ψηφίζουμε εδώ…

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΟΤΑΝ θα επηρεαστεί άμεσα ο υδροφόρος ορίζοντας όπως συμβαίνει στη Φυλή, που σύμφωνα με την έκθεση του καθ. Γεωλογίας & Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Λέκκα, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Νέα". Μεταξύ άλλων ο κ. Λέκκας αναφέρει: "το... μαύρο υγρό των αποστραγγισμάτων των σκουπιδιών - τα επικίνδυνα δηλαδή "κατακάθια" των απορριμμάτων - εξαπλώνεται με εντυπωσιακό τρόπο. Από την Ελευσίνα και τον Ασπρόπυργο ως τις παρυφές της Φυλής και των Αχαρνών, όλες οι μετρήσεις σε βάθος 20, 50, 70 και 100 μέτρων ανίχνευσαν κάδμιο, αρσενικό, κυάνιο, μόλυβδο και ψευδάργυρο». Το υπέδαφος μιας ολόκληρης περιοχής θεωρείται πλήρως κατεστραμμένο. «Σε όλη αυτή την έκταση δεν μπορεί να γίνει καμία γεώτρηση, ενώ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η επιφάνεια για καλλιέργειες. Όσο πιο κοντινές στη χωματερή ήταν οι περιοχές από όπου είχαν ληφθεί τα δείγματα, τόσο οι ρύποι ανιχνεύονταν ακόμα και σε μηδενικό βάθος, στην επιφάνεια του εδάφους". 

Στα παραπάνω προστίθεται και το ενεργό σεισμικό ρήγμα του Ωρωπού, που βρίσκεται στο σημείο, καθώς και η μικρή απόσταση από τη λίμνη του Μαραθώνα η οποία χρησιμοποιείται για πότισμα στις καλλιέργειες της περιοχής, η καταστροφή του δάσους που αποτελεί ένα από τους λίγους πνεύμονες που έμειναν στην Αττική, η ατμοσφαιρική ρύπανση. Και αναρωτιόμαστε πώς γίνεται η Πολιτεία να απαγορεύει σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων από τη λίμνη, την οικοδόμηση κατοικιών και επιτρέπει την οικοδόμηση ΧΥΤΥ!!!

Γι’ αυτούς τους λόγους και όχι μόνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απεντάξει διαπαντός το έργο από τη χρηματοδότηση ως περιβαλλοντικά επιζήμιο (αφού δεν πληροί τις προϋποθέσεις) και κρατά την υπόθεση ανοιχτή σε ό,τι αφορά τη διερεύνηση παράνομων ενεργειών που έγιναν.

Το επιχείρημα πως ο ΧΥΤΥ Μαραθώνα, θα δέχεται μόνο υπολείμματα είναι ακόμα χειρότερο αφού σ’ αυτά περιλαμβάνονται τα πιο τοξικά και επικίνδυνα για την υγεία, υλικά που δεν ανακυκλώνονται οπότε η μόλυνση θα είναι μόνιμη και μη αναστρέψιμη!

Παίρνουμε θέση και ψηφίζουμε εδώ… 

Οι bloggers ενώνουμε τη φωνή μας με την φωνή των κατοίκων για να αποτρέψουμε αυτή την οικολογική βόμβα να εκραγεί!

Γιατί ο τόπος που ζούμε ανήκει στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές.

Έχουμε χρέος να τον προστατεύσουμε!!

Ο ΧΥΤΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!

ΔΕΝ ΣΙΩΠΟΥΜΕ – ΔΙΑΔΙΔΟΥΜΕ - ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

Η μάνα μου ( Ν. Καζαντζάκης, (απόσπασμα από το «Αναφορά στο Γκρέκο»)

«Η μάνα μου

 

«Η μάνα μου, μια άγια γυναίκα. Με υπομονή, μ’ αντοχή κι όλη τη γλύκα της γης απάνω της. Όλοι από το αίμα της μάνας μου οι πρόγονοι ήταν χωριάτες. Σκυμμένοι στο χώμα, κολλημένοι στο χώμα, τα πόδια τους, τα χέρια τους, τα μυαλά τους γεμάτα χώματα.
Αγαπούσαν τη γης και της εμπιστεύουνταν όλες τις ελπίδες. Είχαν γίνει, πάππου προς πάππου, ένα μαζί της. Στην αβροχιά, κοράκιαζαν κι αυτοί μαζί της, κι όταν ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια, τα κόκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Κι όταν αλέτριζαν και χαράκωναν βαθιά την κοιλιά της με το γενί, ξαναζούσαν στα στήθια και στα μεριά τους την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους….
Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει, χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά, μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινοέρχονταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μια καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινή ανάγκη.
Μπορεί και να ’ναι η νεράιδα συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει.
Την κοίταζανα πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω απ’ το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρεί το μαγικό κεφαλομάντιλό της και γίνει άφαντη. Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά τη νιογέννητη ψυχή μου• κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, κάθε αγαπημένη ιδέα, με αγωνία, γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντηλό της να φύγει.
Οι ώρες που περνούσα με την μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο. Καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να’ ταν ο αγέρας ανάμεά μας και βύζαινα.
Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσα πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τά ’βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με την φαντασία μου• δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα στα γόνατά της της χάδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:
-Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στενοχιωριέσαι, σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.
Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε: «Αλήθεια λές;» και χαμογελούσε.
Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να’ χε κατέβει από τον Παράδεισο, σαν να’ χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γής να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.
Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου• δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της –από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάδημα του καναρινιού.

«Η μάνα μου», Ν. Καζαντζάκης, (απόσπασμα από το «Αναφορά στο Γκρέκο»)