Να 'μαι και τον καινούργιο χρόνο! Εδώ! παρούσα και απούσα, μαζί!
Πέρασε ένας πολύ δύσκολος χρόνος, κι όμως, ακόμα ζω!
Τελικά, αντέχουμε πολλά, γι' αυτό ο Θεός μας τα δίνει, για να μας πάει παρακάτω, στης ψυχής το παραπέρα, και ας κλωτσάμε εμείς! Θέλουμε δε θέλουμε, πάμε...
Πάμε, λοιπόν παρακάτω, αφού ευχηθώ σε όσους ψάχνουν για να με βρουν και σε όποιους με βρίσκουν τυχαία, "Καλή και πιο στρωμμένη χρονιά!" Να έχουμε υγεία, ξέρουμε τι μας περιμένει, θα το παλαίψουμε, μα... ας έρχονται λίγο πιο γλυκά τα ξόφαλτσα, ώστε να προλαβαίνουμε να σηκώνουμε κεφάλι, να αντέχουμε, ρε αδελφάκι μου! Ότι προέρχεται τουλάχιστον από ανθρώπους, γιατί με ότι στέλνει ο Μεγάλος, δεν χωράνε συμφωνίες...
Αυτά σε γενικές γραμμές. Σας τα είπαν, τα ξέρετε, τα αισθάνεστε, εννοούνται.
Πάμε παρακάτω.
Όσον αφορά τα μπλογκ μου και τα σχόλια, μπερδεμένα τα πράγματα. Απόψε, ας πούμε, θα ήθελα να τ' ανοίξω, γιατί πολλά θέλω να σχολιάσω απ' αυτά που θα αναρτήσω, αλλά... τι να λέει!
Μη με μαλώνεις, φίλε! Περνάω άλλη φάση. Σχεδόν ξεχνάω ότι έχω σύνδεση! Τόσο κακό ή καλό μου έκανε ο χάκερ, καλή του ώρα!Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι ξέχασα ανθρώπους και μεράκια! Όλα κι όλα!Δεν λέω ότι θα κόψω τις "επαφές" μου και τα χόμπυ μου, γιατί απλά "μ' αρέσει" η επικοινωνία και η ενημέρωση, κι επειδή οι φάσεις της ζωής μας δεν είναι πάντα σταθερές. Έτσι δεν είναι;
Καθένας βγαίνει απ' το καβούκι του όταν το νοιώθει και μπορεί κι όχι γιατί πρέπει. κι όμολογώ, νιώθω πιο ελεύθερη από τότε που "χάθηκα", όπως μου λένε και είναι...
Ναι, σε σένα απευθύνομαι φίλε, που με ξύπνησες ανήσυχος, σήμερα, αφού έψαξες πολύ για να με βρεις. Με συγκίνησες τόσο, που παραλίγο να βγάλω ντελάλη στην πυξίδα μου! Αν δεν με βρεις εύκολα, θ' αναγκαστώ να κάνω πάσα στο Αγάντα (που είναι στέκι σου), μόνο και μόνο για πάρτη σου! Να το ξέρεις! (φιλιά και σ' ευχαριστώ, γενικά!)
Κι άλλο παρακάτω.
Κοίτα να δεις πρόβλημα! Πρώτη φορά δυσκολεύομαι για το που να "κρατήσω" κάποια βιβλία! Έτσι κι αλλιώς, όλα τα μπλογκ δικά μου είναι, και στο "κράτησα" στόχος ήταν οι εκδηλώσεις! Η Γιώτα με μπέρδεψε με το Χριστουγεννιάτικο διήγημά της!
Όκευ! Τ' αποφάσισα! Η Γιώτα θα είναι η εξαίρεση, γιατί έτσι δεν θα αδικήσω τα βιβλία που έφτασαν στ' αυτιά μου μεν, μα ακόμα δεν διάβασα.
Απλά, κάποια βιβλία κουβαλούν μεγάλη ιστορία πίσω τους από στιγμές μου, γι' αυτό προέκυψε και το δίλλημα!
Το ξεπερνάω. Τώρα πάμε παρακάτω και στα γρήγορα. Θα γράψω εδώ δυο λόγια, για να μην μπερδεύω τα βιβλία με τα δικά μου. Δε νομίζω ότι ενδιαφέρω εγώ τον κόσμο!
"Μαμά, δεν είσαι το κέντρο του κόσμου", όπως μου είπε και η κόρη μου, σε μια έντονη συζήτηση ένα βράδυ, κι είχε τόσο δίκιο το καμάρι μου!
Αφορμή της έντασης; Ποιος άλλος; Ένας συγγραφέας! Πώς τον λένε;
Παρακάτω, ντε!
Το θέμα είναι πως το κορίτσι μου, μου έφερε για Πρωτοχρονιάτικο δώρο ένα βιβλίο, ανεκτίμητης αξίας για κείνη!
Είπε, είπε πολλά, για να με προετοιμάσει, με φούσκωσε για τα καλά, δηλαδή, μ' έκανε ν' ανοίξω το δώρο μου, πολύ νωρίτερα απ' την Πρωτοχρονιά!
Τι το 'θελα; Δεν μου έφτανε που η ίδια ήρθε κοντά μου; Υπήρχε καλύτερο δώρο απ' αυτό; Εγώ αυτό προσπαθούσα να χαρώ, η κακομοίρα, και στρογγυλοκάθισα ένα βράδυ κοντά της, δίπλα στο τζάκυ που εκείνη μελετούσε, άρχισα κι εγώ να διαβάζω το δώρο μου, να σημειώνω, να σχολιάζω τα δικά μου, σα μοιρολογίστρα, μα μου ξέφευγαν και μερικά ...δυνατά, πώς να μην πάρουμε φωτιά;
Πρώτον την διέκοπτα στο διάβασμά της! Ότι χειρότερο!
Δεύτερον, συμφωνούσα και με την ίδια και με τον συγγραφέα!
"Δεν θα ξαναμιλήσω", έλεγα, μα πάλι, κάτι μου ξέφευγε...
Και "τούτο το ήξερα", και "τ' αλλο έτσι είναι" και το επόμενο "της το έλεγα εγώ, αλλά εκείνη από έναν φιλόσοφο συγγραφέα τ' ακούει, ενώ απ' την μαμά της, όχι", και παραλίγο να μπουμπουνίξει το τζάκυ!
"Εσύ, όλα τα ξέρεις! Εσύ είσαι φιλόσοφη!" και βάλε!...
Πήραμε φωτιά...
"Κορίτσι μου, φιλόσοφο σε κάνει η ζωή η ίδια! Τα έχω νιώσει αυτά που λέει, συμφωνώ μαζί του, απλά, δεν μου μαθαίνει κάτι καινούργιο! Και επιτέλους! Γράμματα βλέπω, έργο του δεν βλέπω! Πούν' το να κρίνω!"
Αμ, αυτό ήταν δικό της βιβλίο! Σιγά μη μου το έδινε, μετά το μπέρδεμα που προκάλεσε η στιγμή! Σε μένα δώρο ήταν τα γράμματα! Μα εγώ δεν ήθελα γράμματα! Ήθελα ποιήματα! 'Οχι, σαν δώρο, μα για να διαβάσω! Όμως, αυτό ήταν δικό μου! Τρελάθηκα!
Το κορίτσι μου είδε μια σαλταρισμένη μάνα! Η παρεξήγηση ήδη είχε ανάψει, κι ας κρατούσαμε αποστάσεις απ' το ανοιχτό τζάκυ! Μου το έφερε δώρο γιατί το έβρισκε σημαντικότατο για την ηλικία της, για τα όνειρά της, ήξερε ότι παιδευόμουνα χρόνια κι εγώ μ' ένα "ζούφιο" όνειρο, περίμενε από μένα ότι θα λα (που λεν και στο χωριό μου) ότι θα βοηθηθώ και ότι θα μ' αρέσει υπερβολικά πολύ, όσο και την ίδια!
Μα, μ' άρεσε, συμφωνούσα, μα ένιωθα σαν παιδί που είναι στην πρώτη τάξη, ενώ οι γνώσεις του (βάση ζωής και όχι βιβλίων) είναι για τρίτη... (ας πούμε!)
Εκεί ήταν η παρεξήγηση και όλο το μπέρδεμα!
Τα ξεμπλέξαμε, όμως!
Φυσικά, αυτό μας βοήθησε να βρεθούμε πολύ πιο κοντά μετά, γιατί η απόσταση καμιά φορά παγώνει. "Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα", που λένε!
Με πήρε παραμάζωμα και για το Φεις και για τα μπλογκ (είναι που δεν ξέρει κυρίως, το πόσο το χειρίζομαι σωστά ή λάθος), "πόσο λίγο με ξέρεις" ή καλύτερα "το παιδί ξέρ' τη μάνα τ';" της απάντησα, αντιστρέφοντας το γνωστό: "Τον ξερ' η μάνα τ';" (που είναι το σλόγκαν μας με τον γιο μου) της έδειξα και μια ανάρτηση του 2006 που έδινα φως στην Ζαγορά, με αφορμή ένα άλλο βιβλίο κι ένα κήπο, που κι εκείνο ήταν δικό της, μα το διάβασα (άλλη μέρα όμως θα μιλήσω γι' αυτό) εκεί μας πήραν τα ζουμιά, κι από κει και πέρα, τέλος οι καυγάδες μας για τους φιλόσοφους που υπήρξαν πριν 100 χρόνια!
Φιλόσοφοι ή όχι, τώρα μιλάμε εμείς και οι καρδιές μας και σημειώνουμε σιωπηλά στα βιβλία ότι μας άγγιξε, ότι νιώσαμε, κι ότι ακόμα μπορεί να ζήσαμε, αισθανθήκαμε, είπαμε ή γράψαμε κι εμείς, από δική μας ανάγκη, μας ξέρει δεν μας ξέρει η μάνα μας!Εκείνο που μετράει είναι η εκτόνωση. Τα παραπέρα είναι ταλέντο, τύχη, ευαισθησία και γνώσεις.
Υγ. Μεγάλη παράλειψη ότι εκείνη η βραδιά έκλεισε με μένα να απαγγέλλω με στόμφο Ζακ Πρεβέρ απ' την κουζίνα, εκείνο το γνωστό "Για σένα αγάπη μου", με τα πουλιά... κι η Λένα μου να γελάει και να φωνάζει ξημερώματα: "Σταμάτααααααα!"
...μα δεν σταμάτησα, αγάπη μου, παρά μόνο όταν τελείωσα όσα ποιήματα βρήκα μπροστά μου, ανοίγοντας τούτο το μαγικό κουτάκι, που όλα τα βρίσκει κανείς, τόσο εύκολα, άμα θέλει να μάθει κι όχι να σκοτώσει τον χρόνο του!
Αυτά, τα πολλά!
Υγ. Το δυόμιση, προέκυψε!... Δεν το ήθελα! Βρήκα στέκι όμως, εδώ και θα τα βρω, ελπίζω, όλα του τα βιβλία! Εγώ πάντως είμαι κοντά στο "της φτώχειας και του θανάτου" κι ας μην ξέρω τι λέει, κι ας γελάω...
Είναι ψέμα.
Να 'μαι! Πόσα έγραψα τελικά;
Οι κατέχοντες θα κατάλαβαν και τον ποιητή... Ε;
Μα, να μην έχω ακούσει τίποτα γι' αυτόν τόσα χρόνια στο ίντερνετ; Ντροπή μου! Κι ήθελα να πάω και τρίτη τάξη!
Αμ, και τι θα κάνουμε παιδιά; Για να καταλάβουμε το νόημα της ζωής πρέπει να καταπιούμε τις βιβλιοθήκες όλου του κόσμου; Και πότε θα ζήσουμε;
'Ολα θέλουν το μέτρο τους και την ώρα τους!
Προέκυψε σε πέντε μέρες να διαβάσω δυόμιση βιβλία! Κι άλλες δυο να τα αντιγράψω, πάει η βδομάδα!
Φιλάκια! Έφυγα! Πάω για κόπυ!
Πολυλογού Κατειρήνα! Λες πολλά και δεν κάνει! Ποτέ δεν θα γίνεις ποιήτρια! Γι' αυτό, αντέγραφε!
