Cały rok czekam na piwonie.Dla mnie to kwintesencja kwiatu.Barokowy przepych p łatków, ich mnogość ,kolor i zapach...Mam kilkanaście krzaków piwonii na działce i odwdzięczają mi sie co roku za troskę wspaniałymi kwiatami, które znoszę do domu i rozdaję znajomym.Nie mam bordowej ,tej najbardziej popularnej-same białe i różowe ale za to imponujące.Lubię je nawet kiedy więdną w wazonie i z cichym szmerem osypują się na stół...żaden inny kwiat nie budzi we mnie tylu ciepłych,ba,gorących emocji.A ślubne zdjęcia to ,jak większość starych zdjęć w naszej ,kolekcji znaleziska bazarowe,uratowane od całkowitego zapomnienia,wygrzebane ze sterty nieważnych śmieci i rupieci.Z jakiegoś niemieckiego atelier ale ani daty ,ani żadnego nazwiska.Taka mnie naszła refleksja czy nasze zdjęcia, z najważniejszych dla nas chwil w życiu ktoś kiedyś ocali od totalnego niebytu? Czy będziemy w dziwny sposób ważni dla obcych ludzi, którzy pochylą się nad naszymi podobiznami? Chyba jednak nie...tak myślę...
