Μεσάνυχτα ακόμη στην υπόθεση Σ. Γκιόλια

 του Μιχαλη Δημητριου

Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και όχι με τον συνηθισμένο «ακτιβισμό», που δεν χάνουν ευκαιρία να διαλαλούν, αδαπάνως, ορισμένοι αστυνομικοί συντάκτες ή κομμένες κεφαλές στις τηλεοπτικές ειδήσεις. Δήθεν πρωτοφανές «ανθρωποκυνηγητό» (τι ξύλινη έκφραση), δήθεν έρευνες για αποκαλυπτικά στοιχεία σε γείτονες, κυκλώματα της παρανομίας, φακέλους, δρομολόγια θανάτου κ.λπ.
Τα τετριμμένα και μαζί τα ευφάνταστα, που αποδείχθηκαν έως τώρα αναποτελεσματικά.
* Γιατί αναποτελεσματικά; Δεν θα αναλύσουμε σήμερα αλλά αύριο την αναβιωμένη θεωρία «ο Χρυσοχοΐδης είναι τυχερός, τα θύματα είναι άτυχα», επειδή μπορεί να έχει αξιώσεις αληθείας, αλλά γενικώς είναι μονομερής και άδικη.
Ομως αληθεύει ότι εκτός από την «τυχαία περίπτωση του

ΚΡΙΣ ΣΠΥΡΟΥ: «ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ»

«Η Τουρκία έχει βεβηλώσει τον ιερό μας χώρο και δεν έχει δικαίωμα να στερεί το ναό-σύμβολο της Χριστιανοσύνης από τους πιστούς»

Από τον Μάκη Βραχιολίδη

Δύο μήνες απέμειναν για να υλοποιήσει ο Κρίς Σπύρου, την δημόσια δήλωσή του ότι θα μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη, μαζί με αντιπροσωπεία 250-300 ατόμων, για να προσευχηθεί και να πραγματοποιήσει Θεία Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά. Στην Μητέρα Εκκλησία της Χριστιανοσύνης, που για 557 χρόνια έχει βεβηλωθεί από τους Τούρκους, άλλοτε ως τζαμί και άλλοτε ως λαϊκό μουσείο!!!

Ο επί 14 χρόνια βουλευτής στη Βουλή των Αντιπροσώπων του Νιου Χαμσάϊρ, σημερινός Πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης αλλά και Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ενορίας της Αγιά Σοφιάς, αψηφά τους υπαρκτούς κινδύνους που εκπορεύονται από το βαθύ τουρκικό κράτος για να προβοκάρουν την πρωτοβουλία του και δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση: «Είπαμε ότι θα πάμε στην Αγιά Σοφιά και θα πάμε. Δεν έχουν το δικαίωμα από την νομοθεσία να καθορίζουν την χρήση ιερών μας χώρων».

Επαναλαμβάνει με στόμφο ότι η «Τουρκία έχει βεβηλώσει τον ιερό

Φυγή από την πραγματικότητα…

Του καθηγητή   ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η υποχώρηση μπροστά σε κινδύνους που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας είναι λογική πράξη και ψυχοσυναισθηματικά αιτιολογημένη. Η τάση φυγής από ανεπιθύμητες καταστάσεις ή πρόσωπα αποτελούσε και αποτελεί μια αρχέγονη και συνάμα σωτήρια γνώση και ικανότητα του ανθρώπου από τις εποχές ακόμη που «γυμνός και αδύναμος» είχε να αντιμετωπίσει και ισχυρότερα, και ταχύτερα και πιο μεγαλόσωμα από αυτόν ζώα στην καθημερινή του πάλη για την επιβίωση στον πλανήτη μας.

    Καθημερινά δημιουργούνται σε όλους μας καταστάσεις και προκύπτουν  σε μετωπική αντιπαράθεση απειλές και κίνδυνοι που επιλέγουμε να αποφύγουμε με τη φυγή. Το κλασικό δίλημμα ήταν και παραμένει σχεδόν αναλλοίωτα ταυτισμένο με το σύνδρομο «μάχης ή φυγής» (fight or flight). Πέρα, όμως, από συγκεκριμένες και αντικειμενικά επιβεβαιωμένες καταστάσεις ή πρόσωπα που μας απειλούν υπάρχουν και συμβολικές καταστάσεις, ψυχολογικές και ψυχοσυναισθηματικές που αναγκάζουν το άτομο να επιλέξει όχι τη λύση της αντιπαράθεσης, της εμπλοκής ή συμπλοκής αλλά τη λύση της φυγής...

    Ένα θεμελιακό ψυχολογικό ερώτημα που