Ξαφνικά τον λούζει ο πρωινός ήλιος, κι ο Μπάμπης αναγκάζεται να ανοίξει τα μάτια.
Βαριά τα βλέφαρα, βαρύτερο το κεφάλι, το κορμί ασήκωτο. Ο αλκοολούχος ύπνος δεν βοήθησε και πολύ.
Σέρνει τα πόδια ως το μπάνιο. Ρίχνει λίγο νερό στο πρόσωπο και κοιτάζεται καλά στον καθρέφτη.
Μαύροι κύκλοι, σκληρά γένια, φαλάκρα, ρυτίδες — χάλι μαύρο…
(συνεχίζεται...)
Μια καλοκαιρινή "εικών" με αφορμή τον "Αρκεσίλα" του Εγγονόπουλου — στο Hotel Memory.
Showing posts with label Hotel Memory. Show all posts
Showing posts with label Hotel Memory. Show all posts
12.6.07
20.3.07
Οι ένοικοι του Hotel Memory περι-πατούν...
Μια απόφαση είναι όλα. Στριμώχνω τα πρησμένα πόδια μου στα παπούτσια, και σχεδόν τα ακούω να διαμαρτύρονται. Δεν δίνω σημασία — ξέρω ότι με τα πρώτα βήματα θα συνηθίσουν και πάλι. Σε λίγο δεν τα νιώθω πια. Σίγουρα τη νύχτα, που θα πέσω στο κρεβάτι, θα υποφέρω. Αλλά, ποιος νοιάζεται; [...]
Η συνέχεια στο δωμάτιό μου στο Hotel Memory. Οι ιστορίες, αυτή τη φορά, είναι φτιαγμένες εν είδει "σκυταλοδρομίας". Αρχίστε από πάνω — η δική μου είναι το τέλος του νήματος...
Η συνέχεια στο δωμάτιό μου στο Hotel Memory. Οι ιστορίες, αυτή τη φορά, είναι φτιαγμένες εν είδει "σκυταλοδρομίας". Αρχίστε από πάνω — η δική μου είναι το τέλος του νήματος...
22.11.06
Το πρωινό ενός βουλιμικού μπλόγκερ
(...στο Ξενοδοχείον "Η Μνήμη"...)
Η αφύπνιση στο κινητό χτυπά μονότονα, και η οθόνη του αναβοσβήνει με επιτακτικότητα. Η λιπαρή ανθρωπόμορφη μάζα αρχίζει να κινείται κάτω από τα σκεπάσματα, κι ένα πλοκάμι (ή μήπως είναι χέρι;) απλώνεται και σταματά το ενοχλητικό πρωινό «ήχος και φως».
Μια γρήγορη επίσκεψη στην τουαλέτα, κι αμέσως εκδρομή στο φούρνο «της γειτονιάς» — σε εισαγωγικά, γιατί απέχει τέσσερα ολόκληρα τετράγωνα, και τη διαδρομή αυτή τη μισεί, αν μπορούσε θα έσπαζε το πεζοδρόμιο, θα σήκωνε οδοφράγματα, θα ισοπέδωνε ολόκληρη την περιοχή.
Δεν μισεί τη διαδρομή — τον εαυτό του μισεί. Γιατί κάθε πρωί, χωρίς εξαίρεση, πρέπει (οπωσδήποτε) να πάει για την πρωινή σοδειά — δυο τυρόπιτες, δυο κασερόπιτες, ένα κρουασάν ζαμπόν-τυρί-μπεσαμέλ, δυο κρουασάν βουτύρου, ένα κρουασάν σοκολάτα, και για αργότερα ένα σακουλάκι τυροπιτάκια, δυο προφιτερόλ και ένα γεμιστό τσουρέκι. Και σοκολατούχο γάλα.
Η επιστροφή είναι γρήγορη — είναι πολύ ευκίνητος όταν είναι νηστικός, σχεδόν νευρικός. Πρέπει να καταστείλει αυτή την αίσθηση — δεν του αρέσει.
Φέρνει τη σοδειά στο γραφείο του και ανοίγει τον υπολογιστή. Καταπίνει τα πάντα σχεδόν αμάσητα, ενώ σερφάρει στα μπλογκ για να δει τι έγραψαν οι άλλοι αργά το βράδυ. Αυτός δεν μπορεί να ξενυχτήσει — τον πιάνει υπνηλία από τις 10, και ξυπνάει (με το ζόρι) στις 9. Και πάλι δεν του φτάνει ο ύπνος. Αν μπορούσε, θα κοιμόταν 14 ώρες. Αλλά πρέπει να δουλεύει και λίγο, γιατί η μαμά είπε ξεκάθαρα ότι δεν σκοπεύει να τον τρέφει άλλο — έχει περάσει τα 40, διάολε...
Σχολιάζει με κακεντρέχεια τα ποστ στα άλλα μπλογκ, με διαφορετικό ψευδώνυμο κάθε φορά, χτυπώντας με κόπο το (γεμάτο λίπος, ψίχουλα και σοκολάτα) πληκτρολόγιο. Του αρέσει να γράφει εντελώς παράλογα, αλλά με μια επίφαση λογικής, κάτι που ξέρει ότι θα κάνει έξω φρενών τους οικοδεσπότες και τους άλλους σχολιαστές. Είναι η μοναδική διασκέδαση που του έχει απομείνει — το φαγητό δεν του είναι πλέον απόλαυση, αλλά ανάγκη, σαν ναρκωτικό.
Τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, του έρχεται μια καταπληκτική ιδέα. Κακή στιγμή, γιατί πρέπει να πάει στην τουαλέτα — είναι υπέρτατη ανάγκη.
Όταν βγει από την τουαλέτα, μετά από μιάμιση ώρα, θα την έχει ξεχάσει...
Η αφύπνιση στο κινητό χτυπά μονότονα, και η οθόνη του αναβοσβήνει με επιτακτικότητα. Η λιπαρή ανθρωπόμορφη μάζα αρχίζει να κινείται κάτω από τα σκεπάσματα, κι ένα πλοκάμι (ή μήπως είναι χέρι;) απλώνεται και σταματά το ενοχλητικό πρωινό «ήχος και φως».
Μια γρήγορη επίσκεψη στην τουαλέτα, κι αμέσως εκδρομή στο φούρνο «της γειτονιάς» — σε εισαγωγικά, γιατί απέχει τέσσερα ολόκληρα τετράγωνα, και τη διαδρομή αυτή τη μισεί, αν μπορούσε θα έσπαζε το πεζοδρόμιο, θα σήκωνε οδοφράγματα, θα ισοπέδωνε ολόκληρη την περιοχή.
Δεν μισεί τη διαδρομή — τον εαυτό του μισεί. Γιατί κάθε πρωί, χωρίς εξαίρεση, πρέπει (οπωσδήποτε) να πάει για την πρωινή σοδειά — δυο τυρόπιτες, δυο κασερόπιτες, ένα κρουασάν ζαμπόν-τυρί-μπεσαμέλ, δυο κρουασάν βουτύρου, ένα κρουασάν σοκολάτα, και για αργότερα ένα σακουλάκι τυροπιτάκια, δυο προφιτερόλ και ένα γεμιστό τσουρέκι. Και σοκολατούχο γάλα.
Η επιστροφή είναι γρήγορη — είναι πολύ ευκίνητος όταν είναι νηστικός, σχεδόν νευρικός. Πρέπει να καταστείλει αυτή την αίσθηση — δεν του αρέσει.
Φέρνει τη σοδειά στο γραφείο του και ανοίγει τον υπολογιστή. Καταπίνει τα πάντα σχεδόν αμάσητα, ενώ σερφάρει στα μπλογκ για να δει τι έγραψαν οι άλλοι αργά το βράδυ. Αυτός δεν μπορεί να ξενυχτήσει — τον πιάνει υπνηλία από τις 10, και ξυπνάει (με το ζόρι) στις 9. Και πάλι δεν του φτάνει ο ύπνος. Αν μπορούσε, θα κοιμόταν 14 ώρες. Αλλά πρέπει να δουλεύει και λίγο, γιατί η μαμά είπε ξεκάθαρα ότι δεν σκοπεύει να τον τρέφει άλλο — έχει περάσει τα 40, διάολε...
Σχολιάζει με κακεντρέχεια τα ποστ στα άλλα μπλογκ, με διαφορετικό ψευδώνυμο κάθε φορά, χτυπώντας με κόπο το (γεμάτο λίπος, ψίχουλα και σοκολάτα) πληκτρολόγιο. Του αρέσει να γράφει εντελώς παράλογα, αλλά με μια επίφαση λογικής, κάτι που ξέρει ότι θα κάνει έξω φρενών τους οικοδεσπότες και τους άλλους σχολιαστές. Είναι η μοναδική διασκέδαση που του έχει απομείνει — το φαγητό δεν του είναι πλέον απόλαυση, αλλά ανάγκη, σαν ναρκωτικό.
Τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, του έρχεται μια καταπληκτική ιδέα. Κακή στιγμή, γιατί πρέπει να πάει στην τουαλέτα — είναι υπέρτατη ανάγκη.
Όταν βγει από την τουαλέτα, μετά από μιάμιση ώρα, θα την έχει ξεχάσει...
9.10.06
Γαστρονομική συνάντηση με το επέκεινα...
... στο Ξενοδοχείον "Η Μνήμη".
Περιμένοντας -- όχι τον Γκοντό, αλλά τον Τζόις.
Dramatis Personae:
Samuel Beckett
James Joyce
William Butler Yeats
Άκων Δράκων
Φωτό: 1, 2, 3, 4.
Περιμένοντας -- όχι τον Γκοντό, αλλά τον Τζόις.
Dramatis Personae:
Samuel Beckett
James Joyce
William Butler Yeats
Άκων ΔράκωνΦωτό: 1, 2, 3, 4.
2.9.06
Ξενοδοχείον "Η Μνήμη"
Περάστε από του Μισέλ Φάις και κάντε μια επίσκεψη στο Hotel Memory, όπου προσφάτως έπιασα δωμάτιο, με αφορμή μια παλιά φωτογραφία.
Subscribe to:
Posts (Atom)
