Ευρισκομένη εις την γην, η Υπεραγία Θεοτόκος, ως άνθρωπος, δεν υπερηφανεύθην ποτέ δια το αφάνταστον κάλλος Της και ποτέ δεν επιθύμησε να επιδείξη τούτο εις τον Μνηστήρα Της, εις τα τέκνα Του, εις τους συγγενείς του, εις τους φίλους του, εις τους γείτονάς του. Την καταλάμβανε μάλιστα εντροπή και σεβασμός και πάντα εκάλυπτε το πρόσωπο, ίνα μη κινεί την περιέργειαν και θαυμάζουν το καλλίγραμμον αυτού, το ανάστημα, την κυματοειδή κόμη και σαγηνεύει αυτούς το σεμνόν, το ταπεινόν, το γλυκύ βλέμμα Της. Όταν μάλιστα την εκαλούσαν ίνα της δώσουν διαταγάς προς εργασίαν, ήκουε χωρίς να ατενίζει, καθόσον ήτο αδύνατον να αντικρύσει κάποιος τους οφθαλμούς Της, χωρίς να εκφράση τον απέραντον σεβασμόν του.
Αι χείρες Της ουδέποτε εδόθησαν προς χαιρετισμόν, ουδέποτε κατέστησαν θεαταί, διότι η λευκότης, η ωραιότης και η κανονικότης του βραχίονος, ιδίως δε της παλάμης και των δακτύλων ήτο αφάνταστος. Δια τούτο ο χαιρετισμός Της πάντοτε ήτο μια μετά σεβασμού υπόκλιση, με τας χείρας εσταυρωμένας υπό το κάλυμμα.
Οι πόδες Της ήσαν πάντοτε κεκαλυμμένοι με μακρύ ένδυμα, εις υπόδημα άτεχνον, ίνα μη η ωραιότης και λεπτότης των κινεί εις θαυμασμόν και σχόλια. Τα ενδύματα Της ήσαν απλά και ταπεινά, ίνα μη επιτρέπουν να διαφαίνεται το καλλίγραμμον του σώματος Της, το οποίο εν καιρώ ο επουράνιος Θεός θα αφθαρτοποιούσε, ίνα θαυμάζη την ψυχή και απολαμβάνη την δημιουργία Του. Δια του Αγίου Πνεύματος θα ελάμπρυνεν αυτό, ώστε μόνον οι Αγγελοι και οι Αγιοι και όσοι εισέρχονται εις τη Ουράνιον Βασιλείαν να δύνανται να αντικρύζουν και να θαυμάζουν το ωραίον και αγνόν της παρθενίας Της, το κάλλος κατά την ψυχή και το σώμα, το απλούν και ταπεινόν βλέμμα Της, όπως και το χρυσοποίκιλτον, το πολύχρωμον ένδυμα, δια του οποίου Την ενέδυσε ο Πατήρ, δια τον πόνον και την αγάπην που επέδειξε δι Αυτόν και δι όλον το ανθρώπινον γένος, προς σωτηρίαν του υπέμεινε τον Σταυρικόν θάνατον του Υιού Του και Υιού Της. (συνεχίζεται …)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου