Ευρισκομένη εις την γην, η Υπεραγία Θεοτόκος, ως άνθρωπος, δεν υπερηφανεύθην ποτέ δια το αφάνταστον κάλλος Της και ποτέ δεν επιθύμησε να επιδείξη τούτο εις τον Μνηστήρα Της, εις τα τέκνα Του, εις τους συγγενείς του, εις τους φίλους του, εις τους γείτονάς του. Την καταλάμβανε μάλιστα εντροπή και σεβασμός και πάντα εκάλυπτε το πρόσωπο, ίνα μη κινεί την περιέργειαν και θαυμάζουν το καλλίγραμμον αυτού, το ανάστημα, την κυματοειδή κόμη και σαγηνεύει αυτούς το σεμνόν, το ταπεινόν, το γλυκύ βλέμμα Της. Όταν μάλιστα την εκαλούσαν ίνα της δώσουν διαταγάς προς εργασίαν, ήκουε χωρίς να ατενίζει, καθόσον ήτο αδύνατον να αντικρύσει κάποιος τους οφθαλμούς Της, χωρίς να εκφράση τον απέραντον σεβασμόν του.
