Ο λόγος που δεν σου γράφω τόσο καιρό καλέ μου φίλε κι αναγνώστη είναι γιατί δεν θέλω να ξέρεις πόσο άσχημη νιώθω με μαύρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια μου, δεν θέλω να ξέρεις πως δεν έχω όρεξη να φάω, έχω μείνει μισή, δεν θέλω να ξέρεις πως όλα αυτά που σου λένε ότι είμαι δήθεν καλά είναι όλα ψέματα και δεν θέλω να ξέρεις πως με παίρνει ο ύπνος με χάπια κάθε πρωί!!
Αυτή είναι η ζωή μου τις τελευταίες μέρες εξαιτίας ενός άτιμου δοντιού που αποφάσισε να χαλάσει! Δεν είχα άλλη επιλογή από το να κάτσω οικειοθελώς σ'αυτή την αχώνευτη οδοντιατρική καρέκλα! Την έτρεμα τόσα χρόνια και την απέφευγα συστηματικά! Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ένα, με μαθηματική ακρίβεια πάντα: πολλά χαλασμένα δόντια και πόνος! Ολικό ρεκτιφιέ χρειάζεται το στοματάκι μου και αποφάσισα να αφεθώ. Η αλήθεια είναι ότι σιγά-σιγά ξεπερνάω τον φόβο μου, αλλά ο πόνος που έχω τραβήξει τις τελευταίες ημέρες, δεν περιγράφεται! Όσο είμαι στο γιατρό, με τη διπλή ένεση, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Μετά από λίγες ώρες όμως ξεκινάει το μαρτύριο και όλη νύχτα μένω άυπνη. Δεν με πιάνει πλέον κανένα χάπι και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή. Έτσι είναι οι απονευρώσεις και το συγκεκριμένο δόντι είναι δύσκολη περίπτωση. Λογικά αύριο θα ολοκληρώσω την πρώτη μου και μετά θα βγει το πρόγραμμα για όλα τα υπόλοιπα.
Αλλά να μην είμαι αχάριστη, γιατί κατάφερα επιτέλους να χάσω κι αυτά τα 2-3 κιλάκια που με ενοχλούσαν στα πλαϊνά! Με μουλιασμένα πτι-μπερ τρέφομαι και σουπίτσες! Τέρμα τα ψωμιά, τα λιπαρά, οι σφολιάτες και τα κοψίδια! Χριστέ μου, πόσο θα ήθελα να είχα τώρα 2 λουκανικόπιτες!!!!!!!
Πάντως το συμπέρασμα είναι ένα: πρέπει να πηγαίνουμε τακτικά στον οδοντίατρο! Helloooo, τώρα το κατάλαβες εσύ? Μάλιστα, άργησα λίγο αλλά το εμπέδωσα! Και αν θέλετε να μάθετε, κάθε φορά που κάθομαι στην καρέκλα πλέον, τρέμω και λιγότερο. Την πρώτη μέρα σπαρταρούσα σαν το ψάρι, αλλά όσο περνάει ο καιρός, καταφέρνω να μένω ακούνητη!
Σας αφήνω τώρα γιατί λιγάκι αλληθωρίζω από τα παυσίπονα και τα ηρεμιστικά! Περαστικά μου!!
