Το αγγούρι της ξενιτιάς

Έσιει χρόνια που με βασανίζει τούτον το θέμα τζαι είμαι σίγουρη ότι το αγαπημένο αναγνωστικό κοινό θα διχαστεί. Πάντα συμβαίνει αυτό άλλωστε όταν αναλύονται τέτοια φλέγοντα και σημαντικά ζητήματα.

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα πουν, χαράς το πράμα ρε μαγιόλα, άλλην εννοια τωρά, με ίντα λεπτομέρειες ασχολείσαι τζαι εσύ δηλαδή α! Ειδικά τζείνοι που ζουν στην Κύπρο τζαι εν εγεύτηκαν το εξωτερικόν παρά μόνον το Κυπριακόν. Τζείνοι απαλλάσσονται όμως γιατί δεν ξέρουν τι έχουν γι'αυτό και δεν το εκτιμούν, θεωρούν το δεδομένο. Νομίζουν ότι παντού εν το ίδιο, νομίζουν ότι παντού διά σου την ίδια ευχαρίστηση, την ίδια φρεσκάδα. Αμ δε!

Όσοι ζουν χρόνια στο εξωτερικό έιμαι σίουρη ότι έχουν ζήσει το... "αγγούρι της ξενιτιάς". Ναι, το "αγγούρι της ξενιτιάς" εν αληθινό αγγούρι, έννεν σαν το Κυπριακό. Καταρχήν είναι μεγάλο, πολύ μεγάλο! Αγοράζεις τα ένα-ένα, εν πιάνεις πολλά να έσιεις. Διά του λόγου το ασφαλές παραθέτω αποδεικτικό υλικό:

Στην αρχή χαίρεσαι, γιατί θωρείς το έτσι μεγάλο και λαλείς, όι ρε μάσιαλλα, εν ένας αλλα λέων.  Με ένα αγγούρι εννα περάσω μια βδομάδα, εν θα βουρώ στο μπακάλη κάθε λλίο. Μετά σκέφτεσαι εν τζαι οικονομικό, όι Κύριε μου, συμφέρει τζιόλας. Πάεις σπίτι και κόφκεις σαλατούα με χαρά, με ελπίδα, με έναν πόθον. Βάλλεις τζαι λαδούιν, λεμονούιν τζαι ούλλα τα ταιρκαστά σου! Και με το που βάζεις το αγγούρι στο στόμα, μένεις με το στόμα ανοικτό! Αίσχος είσαι ρε "αγγούρι της ξενιτιάς"! Γιατί μας εξεγέλασες, γιατί εν έσιεις γεύση καμία, γιατί μας χαλάς τη σαλάτα μας, γιατί γιατί γιατί; Είσαι μόνο για τη μόστρα τελικά, σιόου οφ! 

Έτσι επήρα τη μεγάλη και βαρυσήμαντη απόφαση να μην ξαναγοράσω αγγούρι... Καλά λένε. Άλλοι το τρώνε και δροσίζονται και άλλοι το τρώνε και ζορίζονται... ε εγώ ζορίζομαι, δε θέλω άλλο, του έδωσα πολλες ευκαιρίες, δε με ευχαριστεί, τέλος... Ιναφ ις ιναφ! Και ναι, για όσους ακόμα αναρωτιούνται, το μέγεθος μετρά στη συγκεκριμμένη περίπτωση!