Επίγειος παράδεισος

Σχεδόν όλοι έχουμε ονειρευτεί από έναν.
Μερικοί πάντως όχι. Είναι και κάποιοι που προτιμούν να ζουν σε μια μέτρια κατάσταση ή και μια κόλαση, αρκεί να είναι καλοπληρωμένη.

Εγώ φαντάζομαι ένα αγρόκτημα. Σίγουρα το αγαπημένο μου ζώο, ο ίππος, θα ζει μαζί μου. Δύο ή τρία μεγάλα σκυλιά κι από 'κει και πέρα βιβλία και μελέτη.

Οι άνθρωποι πού είναι, θα πει κάποιος. Ε, σίγουρα κάποιοι άλλοι θα υπάρχουν. Μοναξιά μέσα στον παράδεισο δύσκολα μπορώ να τη φανταστώ. Άνθρωποι σίγουρα θα υπάρχουν, αλλά πάνω απ' όλα χρόνος για συναναστροφή.

Και λεφτά; Πού είναι τα λεφτά; Πώς θα ζούμε, τέλος πάντων;

Παράδεισος και κυνήγι χρημάτων δεν ταιριάζουν. Έχω δει ανθρώπους που έζησαν στη φτώχεια και είχαν την ψυχική δύναμη και διάθεση να κάνουν κάτι που είναι πραγματικά μεγάλο.
Να χαμογελούν στους ανθρώπους, να είναι χαρούμενοι και να μην μιλούν μόνο για χρήμα.

Κάποιοι άλλοι, όσο δεν έβγαλαν πολλά χρήματα ήταν πάντα σκυθρωποί και γκρινιάρηδες.
Ακόμα κι όταν ήρθε η ώρα που τα απέκτησαν, πάλι ήταν σκυθρωποί και γκρινιάρηδες, αλλά χαμογελούσαν πού και πού.

Άνθρωπο που όταν αισθάνεται ότι το πορτοφόλι του δεν είναι φουσκωμένο γίνεται επιθετικός προς οποιονδήποτε, να τον φοβάσαι.

Υπάρχουν κάποιοι που όταν τους συμβεί κάτι δυσάρεστο, π.χ. μια αρρώστια εκδηλώνουν μια τέτοια οξυθυμία που θα 'λεγες ότι επιτίθενται στους άλλους για το ότι δεν είναι κι εκείνοι άρρωστοι.

Τελικά δεν είμαστε όλοι για παράδεισο. Έχω μια εντύπωση ότι όποιος είναι ανίκανος να γευθεί έναν παράδεισο από την παρούσα ζωή, δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα συναντήσει κάποιον άλλον σε μια επόμενη ζωή.