Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα και ο ρόλος των Ελλήνων «εθελοντών»

Μεταξύ 11 και 17 Ιουλίου του 1995, στη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη σε αριθμό σφαγή αμάχων στην Ευρώπη, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πόλη είχαν καταφύγει χιλιάδες μουσουλμάνοι από γειτονικές περιοχές και παρότι είχε κυρηχθεί ασφαλής ζώνη από τον ΟΗΕ, φυλασσόμενη από 100 περίπου Ολλανδούς κυανόκρανους, οι δυνάμεις του Σέρβου στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς πάνω από 7.000 άμαχους μουσουλμάνους, θάβοντάς τους στη συνέχεια σε ομαδικούς τάφους. Το 2007, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αναγνώρισε τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα ως γενοκτονία.

Το μεσανατολικό μέσα από τις τέχνες

Αφορμή για να γράψω αυτό το μικρό κείμενο αποτέλεσε το σοκαριστικό κόμικς “Palestine” του Joe Sacco, που έπεσε στα χέρια μου πριν λίγες ημέρες. Περιγράφει με ωμό και παραστατικό τρόπο τις εμπειρίες του συγγραφέα από την περιπλάνησή του στην Παλαιστίνη το 1992, επιμένοντας ιδιαίτερα στα δεινά που είδε να προκαλεί η ισραηλινή κατοχή στους Παλαιστίνιους. Από την άλλη μεριά, πριν από λίγους μήνες είχα δει την εξαιρετική ταινία «Βαλς με τον Μπασίρ» του Ari Folman, η οποία δίνει μια εικόνα του πολέμου του 1982 στο Λίβανο, μέσα από τα μάτια των Ισραηλινών, αυτή τη φορά, στρατιωτών. Τα συγκεκριμένα δύο έργα αποδεικνύουν περίτρανα πως η τέχνη δεν είναι απλά ένα μέσο έκφρασης συναισθημάτων, αλλά μπορεί επίσης να ενημερώσει τον κόσμο για γεγονότα και καταστάσεις, συχνά με μεγαλύτερη εγκυρότητα και αμεσότητα από τα «επίσημα», γι' αυτό το σκοπό, ΜΜΕ.

"Παράνομοι" οι Σταυροί στα ιταλικά σχολεία

Η "αγία" μητέρα Τερέζα και το θέμα της έκτρωσης

Η σεμνή αλβανή καλόγρια που υποτίθεται πως βοηθούσε τους φτωχούς στην Καλκούτα, όπου μέσα σε νοσοκομεία-φέρετρα άφηνε τους άρρωστους χωρίς φάρμακα και χωρίς επεμβάσεις και μόνο όπλο την "προσευχή" να αργοπεθάνουν.