Σαγκουίνι

Ανόρεχτα κατάπιε την τελευταία μπουκιά του «πρωινού» του. Ήταν η 5^η μέρα που έτρωγε αυγά σε όλες τις πιθανές εκδοχές στο ξενοδοχείο, αυγό τηγανητό, αυγό ομελέτα, αυγό βραστό. Για λίγο φαντάστηκε πως ήταν μία τεράστια άσπρη πρωτεΐνη και αντί για κεφάλι είχε έναν τεράστιο πορτοκαλί κρόκο. Ένας μπάμπουρας που πέταξε ξυστά στο πόδι του τον έβγαλε από τις αυγοσκέψεις. Σηκώθηκε αργά, πήρε τον δίσκο του και τον επέστρεψε στην κουζίνα. Γύρισε στο δωμάτιο, έβαλε γρήγορα το μαγιώ του, πήρε τσαντάκι και φωτογραφική και ξεκίνησε άλλη μια μέρα στο νησί.

Δεν είχαν μείνει βέβαια και πολλά μέρη να δει ακόμα. Η Σκύρος είναι αρκετά μικρή για ολιγοήμερες διακοπές. Είχε ήδη συναντήσει τα Σκυριανά αλογάκια,

είχε πάει στον τάφο του Μπρούκ και στα δύο μουσεία, είχε δοκιμάσει κατσικάκι και αστακό,

είχε κολυμπήσει σχεδόν σε όλες τις παραλίες.

Σήμερα είχε όρεξη για περπάτημα. Έριξε μια γρήγορη ματιά προς την χώρα. Ο τεράστιος βράχος φαινόταν έτοιμος να πέσει. Από την πρώτη μέρα που έφτασε στο νησί, σαν κάτι να τον τράβαγε προς τα κει. Σήμερα δεν έπαιρνε αναβολή. Γενικά ο Ταξιάρχης δεν ήταν άνθρωπος της αναβολής που λένε. Ό,τι ήθελε το έκανε εδώ και τώρα. Ό,τι είχε καταφέρει στην ζωή του, πάταγε ήδη γερά στα 40, το όφειλε στην αποφασιστικότητα και την επιμονή του. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο, «πτυχίο του κώλου» όπως συνήθιζε να λέει, έκανε μεταπτυχιακό στις κοινωνικές επιστήμες και ένα δεύτερο στο μάρκετινγκ. Αφού δούλεψε για λίγα χρόνια σε μια διαφημιστική κι έβγαλε καλά λεφτά, τα παράτησε όλα και πήγε σε μια σχολή γιόγκα όπου ύστερα από 2 χρόνια συνεχούς άσκησης και διαλογισμού, έφυγε για άλλα 2 χρόνια στην Ινδία. Εκεί μυήθηκε πλήρως στην φιλοσοφία της Samkhya κι όταν γύρισε πίσω κανένας φίλος ή συγγενείς δεν τον αναγνώριζε πια. Άνοιξε δική του σχολή γιόγκα και για τα επόμενα χρόνια ήταν ένας πετυχημένος πλην ισορροπημένος άνθρωπος. Όμως η ζωή καμιά φορά είναι τόσο περίεργη. Ένα τροχαίο ατύχημα τον καθήλωσε για τρεις μήνες στο κρεβάτι και στο εδώλιο του κατηγορουμένου για φόνο εξ’ αμελείας. Κι ύστερα όλα άλλαξαν. Πέθαναν και οι γονείς του στο μεταξύ, με διαφορά μιας μέρας. Αλλά αυτά άνηκαν στο παρελθόν, τώρα εδώ είχε έρθει για να ηρεμήσει, να ξαναρχίσει σιγά σιγά διαλογισμό. Να δει τι πήγε στραβά.

Ανηφόρησε προς την χώρα, τα στενά πλακόστρωτα καλντερίμια άρχισαν να του θυμίζουν ένα ένα τα τραύματα του. Δεν θα τον νικούσε όμως ο πόνος. Συνέχισε να προχωράει…

(συνεχίζεται…)

Υ.Γ.1 Διακοπές πήγα στην Σκύρο όπως φαίνεται, αλλά ο Ταξιάρχης είναι φανταστικό πρόσωπο… σχεδόν μυθικό…

Υ.Γ. 2 Κατ’ εξοχήν αφιερωμένο…

Υ.Γ. 3 Και προσοχή, προσοχή! ... ο Ταξιάρχης επαναλαμβάνω ΔΕΝ υπάρχει!

Το Σύνταγμα είναι παντού

Το Σύνταγμα είναι παντού. Δεν είναι μόνο στην πλατεία. Είναι σε κάθε πλατεία. Είναι σε κάθε συνέλευση. Είναι σε κάθε έναν που βρέθηκε εκεί. Είναι σε κάθε έναν που έστω και μια στιγμή όλες αυτές τις μέρες ένοιωσε την χαρά της αλλαγής. Είναι σε εκείνον που στο πρώτο ψήφισμα ήταν εκεί που η «άμεση δημοκρατία» έκανε το ντεμπούτο της. Είναι σε εκείνον που κάποια στιγμή σε κάποια συνέλευση ένιωσε συγκινήθηκε από την συμμετοχή του κόσμου. Είναι σε εκείνον που μετά την άγρια καταστολή των απεργιών βρέθηκε στις μεγαλύτερες συνελεύσεις της πλατείας. Το Σύνταγμα είναι παντού. Το κουβαλάμε μέσα μας. Στο συναίσθημα της αλληλεγγύης που νιώσαμε μέσα σε καπνούς και χημικά. Στην οργή της κάθε λέξης στα συνθήματα κατά της χούντας που ζούμε. Στο πάθος για αγώνα ακόμα κι όταν δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο. Το Σύνταγμα είναι παντού. Είναι οι χιλιάδες κόσμου που πέρασαν από κει. Είναι στις πορείες που ξεκινάγαν από τις γειτονιές από τις 8 το πρωί και κατέληγαν εκεί. Είναι στα όνειρα που έκανε ο καθένας μας. Είναι στις άγριες νύχτες που περάσαμε. Είναι στα πανό που τώρα δεν υπάρχουν άλλα όλοι τα είδαμε. Είναι στις φωτογραφίες και στα βίντεο που τραβήχτηκαν. Το Σύνταγμα είναι παντού. Είναι στα μέτρα που ψηφίστηκαν. Είναι στα μέτρα που θα ψηφιστούν. Είναι στα γιουχαισμάτα και στο κράξιμο. Είναι μέσα σε κάθε άνεργο. Είναι μέσα σε κάθε άστεγο. Το Σύνταγμα είναι παντού. Δεν θα μας το πάρουν ό,τι και να κάνουν κι αυτό το ξέρουν γι αυτό και κάνουν μόνο ότι περνάει από τα χέρια της αστυνομίας. Όσο κι αν μας χτυπούν, όσους κι αν συλλάβουν, το Σύνταγμα είναι παντού. Τι κι αν ήρθε καλοκαίρι; Τι κι αν πάμε διακοπές; Θα γυρίσουμε…

Θύμωσα τόσο με τον τρόπο που σαρώθηκε η πλατεία το Σάββατο… Αλλά να… ξέρεις… όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει…

Το Σύνταγμα είναι παντού…

Δεν ξεχνιέται αυτό κι αυτό... κάποιοι θυμούνται...

Εις το επανιδείν!