Γιατροί της επαρχίας: τρεις στους τρεις, άχρηστοι

Πριν ένα μήνα η κόρη μου έσβησε στην τούρτα γενεθλίων της το πρώτο κεράκι.

Πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα άτιμα.

Σαν χθες την πρωτοαντίκρυσα εκεί στην αίθουσα τοκετών του μαιευτηρίου και σκεφτόμουν την παράλογη ταλαιπωρία στην αρχή και λίγο πριν το τέλος της εγκυμοσύνης.

Μερικούς μήνες πριν, όταν ακόμα είχα καθυστέρηση, επικοινώνησα με τον επί χρόνια πολύ καλό φίλο και γυναικολόγο μου στην Αθήνα, Δημήτρη Τρ. (σημ. τα τελευταία δύο χρόνια είχα μετοικήσει στην επαρχία). 
Μου συνέστησε να κάνω μία εξέταση αίματος, τη γνωστή βήτα χοριακή που μετρά την ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη" (β-HCG) στο αίμα και τα αποτελέσματα της δίνονται σε περίπου μία ώρα.

Απευθύνθηκα σε τοπικό μικροβιολογικό ιατρείο και απουσία του μικροβιολόγου, τη λήψη μου έκανε γυναικολόγος-συνεργάτης, ο οποίος αφού με ενημέρωσε ότι τα αποτελέσματα θα καθυστερούσαν λίγο, με διαβεβαίωσε ότι μόλις τα είχε στα χέρια του ο ίδιος, θα με ενημέρωνε τηλεφωνικά.

Περιττό να σας πω ότι δεν με κάλεσε ποτέ.

Ούτε απολογήθηκε, ούτε μου ζήτησε επανεξέταση. Ούτε κι εγώ ξαναπέρασα το κατώφλι του ιατρείου τους.

Τότε ο Δημήτρης μού συνέστησε να κάνω απευθείας έναν υπέρηχο.

Απευθύνθηκα σε άλλο τοπικό γυναικολόγο, του οποίου το ιατρείο ήταν βρώμικο κι εντελώς προχειροφτιαγμένο: αποξηραμένα καλάμια σε κάτι πεπαλαιωμένα βάζα, δύο παράταιροι μπαμπού καναπέδες με φθαρμένα μαξιλάρια, ορατή σκόνη παντού κι ένα χάρτινο φωτιστικό στο ταβάνι.

Αυτός ο επιστήμονας όταν με κάλεσε να με εξετάσει, με παρότρυνε να φορέσω ένα ζευγάρι ροζ παντόφλες τις οποίες φορούσαν όλες οι εξεταζόμενες του, καθώς και μία υφασμάτινη φούστα, την οποία επίσης μοιράζονταν όλες οι εξεταζόμενές του.

Εννοείται ότι προτίμησα να περιηγηθώ στο εξεταστήριο χωρίς αυτά, φορώντας εκτός από τη γύμνια μου, μια μάσκα παγερής υπερηφάνειας, ενώ μέσα μου αναθεμάτιζα την ανάγκη που με έστειλε σε αυτό το καταγώγιο.

Αφού με εξέτασε με κολπικό υπέρηχο, απεφάνθη ότι καλά θα έκανα να βγάλω την εγκυμοσύνη από το μυαλό μου, διότι είχα έναν πολύποδα τον οποίο θα έπρεπε να αφαιρέσω άμεσα.

Προθυμοποιήθηκε να μου κάνει ο ίδιος την επέμβαση, στο μεγάλο νοσοκομείο μία ώρα μακριά από τη μικρή επαρχιακή πόλη όπου διαμένω, αλλά ευγενικά τον ενημέρωσα ότι προτιμούσα να κάνω κάτι τέτοιο στην Αθήνα, διά χειρός ανθρώπου-φίλου και γιατρού που εμπιστευόμουν περισσότερο (έτσι ακριβώς του είπα).

Τρομοκρατημένη πήρα τηλέφωνο τον Δημήτρη, που με συμβούλεψε να κατέβω Αθήνα το συντομότερο για να με δει και να εκτιμήσει ο ίδιος την κατάσταση.

Την επόμενη ημέρα κιόλας, νωρίς το πρωί, αναχωρήσαμε με το σύζυγό μου για την Αθήνα, μαζί με το βαλιτσάκι νοσοκομείου που είχα ετοιμάσει.

Το ραντεβού μας με τον Δημήτρη για εξέταση στο ιατρείο του, έγινε το ίδιο απόγευμα.
Θυμάμαι ήμουν τρομοκρατημένη όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι της εξέτασης και περίμενα να ακούσω από τον ίδιο την επικινδυνότητα της κατάστασης, καθώς και την ημέρα που θα εισαχθώ στο χειρουργείο για την αφαίρεση του πολύποδα.

Εκείνος όμως δεν έδειχνε ταραγμένος, ίσα-ίσα, τα μάτια του έλαμπαν πίσω από τα γυαλιά του. 
«Σίγουρα δεν είναι πολύποδας», μου είπε σε κάποια στιγμή κρυφογελώντας. 
«Δηλαδή, δεν θα χρειαστεί να χειρουργηθώ;» ρώτησα έντρομη.
«Ίσως και να χρειαστεί να μπεις χειρουργείο, αλλά σε 7,5 περίπου μήνες από τώρα και μόνο σε περίπτωση που δεν θα είναι φυσιολογικός ο...τοκετός»!

Τον φόβο διαδέχθηκε η χαρά στο άκουσμα της εγκυμοσύνης, αλλά τη χαρά διαδέχθηκε και πάλι ο φόβος!

Πώς θα περνούσαν οι μήνες της εγκυμοσύνης εκεί στην επαρχία, με γιατρό να με παρακολουθεί από μακριά;

Ευτυχώς, οι μήνες πέρασαν εύκολα και χωρίς παρατράγουδα.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν από τις «εύκολες» κι έκανα τους βασικούς μεγάλους υπέρηχους στην Αθήνα, όπου πηγαινοερχόμασταν με το σύζυγό μου -και το σκύλο μας κάποιες φορές- αυθημερόν, μη υπολογίζοντας τις πέντε ώρες δρόμο να πάμε κι άλλες τόσες για να επιστρέψουμε.

Γύρω στον έβδομο μήνα είχα έντονα πονάκια χαμηλά και ο Δημήτρης μου συνέστησε να κάνω έναν απλό υπέρηχο σε κάποιον τοπικό γιατρό, για να δούμε μην τυχόν κι ετοιμαζόμουν για πρόωρο τοκετό.

Ο τοπικός γιατρός που κατ’ εξαίρεση δέχθηκε να με εξετάσει ημέρα που το ιατρείο του δεν λειτουργούσε, κάλεσε και τη μαία του, γιατί όπως διαπίστωσα, αυτός ανήκε στην κατηγορία των «μεγαλογιατρών» και η μαία τού ήταν απαραίτητη για να ρίχνει το τζελ στην κοιλιά, πριν εκείνος τοποθετήσει την κεφαλή του υπερήχου.

Προηγουμένως, μπαίνοντας στο ιατρείο του και πριν καν με εξετάσει, απλά διέγνωσε ότι έχω ουρολοίμωξη (διάγνωση από την ίριδα δεν μου είχε ξαναγίνει).

Τελικά ο υπέρηχος έδειξε ότι το κοριτσάκι μου είχε πάρει μία επώδυνη για μένα θέση (την οποία άλλαξε την επόμενη κιόλας ημέρα) αλλά εκείνος επέμενε και στην αρχική του θεωρία, περί ουρολοιμώξεως.

Αφού μας χρέωσε 100 ευρώ μόνο για τον καρδιοτοκογράφο, όπως είπε, τον οποίο έθεσε σε λειτουργία για μόλις 5 λεπτά -στα μαιευτήρια της Αθήνας οι έγκυες εξετάζονται δωρεάν για τουλάχιστον 15-20 λεπτά- φύγαμε με μία μόνο σκέψη: να μη χρειαστεί να βρεθώ ξανά εγώ, αλλά και καμία άλλη γυναίκα έγκυος ή όχι, στην ανάγκη αυτών των «επιστημόνων».

Τρεις στους τρεις, είναι πολύ...

http://www.eyedoll.gr//ngine/article/2521/γιατροί-της-επαρχίας-τρεις-στους-τρεις-άχρηστοι