...ας το παραδεχτώ. ανήκω σε κείνη την κατηγορία ανθρώπων που χρειάζεται να πετάξουν για να εκτιμήσουν τα καλά της προσγείωσης. τότε μόνο ο πόνος γίνεται το εφαλτήριο για να ξεκολλήσουν. επίσης ότι προτιμώ τη ζωή μου κινηματογραφική παρά προσχεδιασμένη και τέλος δεν είναι κακό που δεν είναι φτιαγμένοι όλοι για ήρωες στη ζωή. όσο κάποιοι αγωνίζονται να μάθουν ποιοι είναι και τι θέλουν κάποιοι άλλοι απλά ζουν.
3 σχόλια:
Αρκεί να έρχονται αυτές οι αναχωρήσεις 'η όταν έρχονται να επιβιβαζόμαστε και να μην το βάζουμε στα πόδια. Καλησπέρα μεγάλη.
"Τι κρίμα που δεν θα γυρίσω ποτέ ούτε μια σκηνή απ'το Μπάρυ Λίντον του Κιούμπρικ, που δεν θα παίξω σε κανένα μιούζικάλ του Μπομπ Φόσι, που δεν θα πάρω μέρος σε καμμιά κομψή ταινία του Τζαίημς Άιβορυ.
Δεν με γοητεύουν οι γραφικές γειτονιές του ελληνικού κινηματογράφου και οι νταλκαδιασμένες αυλές της θεατρικής ηθογραφίας, δεν μ'αρέσει ο Καραγκιόζης, που επιβιώνει με πονηριές και φάπες, ούτε ο άνθρωπος που τρέχει και δεν φτάνει. Τους ξέρω όλους αυτούς τους τύπους, στον Πειραιά μεγάλωσα, σε γειτονιά, κι έφυγα μακριά για να μην τους συναντήσω ποτέ μου, γιατί δεν μου λέγανε τίποτα.
Ήταν οι άνθρωποι που πήραν τη ζωή τους λάθος και κόντρα στο τραγούδι, που συχνά τραγουδούσαν με πάθος, δεν αλλάξανε ζωή."
Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζούμα "Πανωλεθρίαμβος" Εκδόσεις Καστανιώτη
@marios104
τοσο ευστοχο και προφητικό τελικά.
ειναι περίεργο δε μπορω να ξερω με ακριβεια ποιος απο ολους πιο πολυ, αλλα το βαλαμε στα ποδια ολοι ...ολοι.
Δημοσίευση σχολίου