-Ρε συ Μπαλάουι!!! Δώσε και από δω κάτι ρε!!!

(εναλλακτικός τίτλος: Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης)

Φαντάζομαι ότι το μάθατε. Το έγραψαν όλες οι εφημερίδες. Προσεχώς θα γεμίσουμε λεφτά. Και αυτό χάρη στους παμπόνηρους ελιγμούς της Νέας Διακυβέρνησης, που μέσα σε τρία μόλις χρόνια κατάφερε να κάνει την ψωροκώσταινά μας τον πιο γκαγκά επενδυτικό προορισμό των κάτω Βαλκανίων.

Είναι πλέον επιβεβαιωμένο (μακράν εμού άλλωστε η διασπορά ύποπτων φημών) ότι ο ως άνω εικονιζόμενος εμφανίσημος και ευσταλής κύριος βγήκε για ψώνια και ενδιαφέρεται ζωηρά να αγοράσει δρόμους, νοσοκομεία, λιμάνια και τράπεζες εις την ημεδαπήν. Και αυτό πρωτίστως για να τα κάνει να λειτουργούν καλύτερα, μια και το προσωπικό του όραμα ήταν, είναι και θα παραμείνει εσαεί η καλύτερη και αρτιότερη εξυπηρέτηση των ιθαγενών, που μέχρι σήμερα εταλαιπωρούντο και εστέναζαν, υφιστάμενοι την [εγγενή] κακότητα και αναποτελεσματικότητα της [εγγενώς] τρισάθλιας κρατικής διοίκησης. Δευτερευόντως μπορεί να μείνουν και για τον ίδιο και την πολυμελή οικογένεια του μερικά όβολα.

Αξίζει βέβαια να θυμηθούμε ότι για τις προηγούμενες "επενδύσεις" του, ο εν λόγω εμίρης, δεν έφερε δραχμούλα τσακιστή στην χώρα. Αντίθετα έκρινε ότι είναι προτιμότερο να κάνει τις αγορές του με τα δάνεια που πήρε από ελληνικές τράπεζες. Με την ρευστοποίηση που λέμε της πιστοληπτικής του ικανότητας. Οι διαφορές, τα έξοδα και το κάτι τις που έμεινε για τον ίδιο καλύφθηκαν στην συνέχεια από την χρηματοδότηση που του προσέφερε αφειδώς το ευγενές "επενδυτικό" κοινό. Άντε, με το καλό μια από τα ίδια. Αφού ως γνωστόν αυτή η άτιμη η πιστοληπτική ικανότητα έχει το κακό κουσούρι να αναγεννάται.

Tweet

-Προς παλαιούς και νέους πολιτικούς που υπήρξαν κάποτε ειλικρινείς

Tomas de Torquemada, 1420-1498

Ένα πρωινό, στους δρόμους της Σεβίλλης του 16ου αιώνα, εμφανίζεται αθόρυβα και ταπεινά μέσα στο πλήθος ο ίδιος ο Χριστός. Περπατάει σιωπηλός, με ένα χαμόγελο απέραντης συμπόνιας. Ο ήλιος της αγάπης καίει στην καρδιά Του, τα μάτια Του ακτινοβολούν το Φως, τη Σοφία και τη Δύναμη που συγκλονίζουν τις καρδιές των απλών ανθρώπων. Και αυτοί Τον αναγνωρίζουν αμέσως. Χωρίς δισταγμό και αμφιβολία. Περπατάει ανάμεσα τους, κάνει θαύματα, τους ευλογεί. Ο λαός αναταράζεται, φωνάζει, κλαίει, φιλάει το χώμα όπου Αυτός βαδίζει.

Εκείνη την ώρα γίνεται να περνά από το μέρος της παρουσίας Του ο Αρχιερέας, ο Μέγας Ιεροεξεταστής. Βλέπει. Και καταλαβαίνει αμέσως. Είναι γιατί το ήξερε μάλλον από καιρό. Με φρύδια σμιχτά και πρόσωπο σκοτεινό πλησιάζει και διατάζει την φρουρά του να Τον συλλάβει. Το πλήθος υποχωρεί στη στιγμή, ξεχνά αστραπιαία και υποκλίνεται στην εξουσία του ανθρώπου.

Το ίδιο βράδυ ο Αρχιερέας πηγαίνει στο κελί Του. Στέκεται και Τον κοιτάζει διαπεραστικά, ώρα πολλή, στα μάτια. Τον ρωτάει αν είναι Αυτός, χωρίς όμως νά γυρεύει απάντηση. Σώπαινε, Του λέει, τι έχεις νά πεις. Δεν έχεις το δικαίωμα να προσθέσεις τίποτε σαυτά που είχες τότε πει. Γιατί ήρθες λοιπόν να μας ενοχλήσεις; Αύριο θα Σε καταδικάσω και θα Σε κάψω πάνω στην πυρά, σαν τον χειρότερο αιρετικό. Και θα εκείνος ο ίδιος ο λαός που φιλούσε σήμερα τα πόδια Σου που με ένα μου μονάχα νεύμα θα τρέξει και θα συνδαυλίσει την πυρά Σου.

Οι Αδελφοί Καραμαζώφ είναι αναμφίβολα μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος. Ο μύθος τού Ιεροεξεταστή είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του βιβλίου. Ένα βαθύ, διεισδυτικό κείμενο, που πραγματεύεται την θεμελιώδη σχέση του ανθρώπου με την ελευθερία του. Αλλά δεν προσφέρεται για μια και μόνη ανάγνωση.

Είναι μοιραίο να γινόμαστε κάποτε εχθροί των ίδιων μας των ιδεών. Είναι γιατί αυτές διατηρούν αναλλοίωτη την λάμψη τους στον χρόνο. Ενώ εμείς, δέσμιοι των νόμων τής φθοράς, γινόμαστε όλο και πιο αδύναμοι να τις υπηρετήσουμε.
Γινόμαστε μέρος μιας πραγματικότητας που ολοένα μας ξεπερνά. Και τότε, αρνούμενοι να παραχωρήσουμε την θέση μας στους νέους πρωταγωνιστές του αέναου δράματος, ταυτίζουμε το όραμα με την ψευδαίσθηση της αθανασίας μας.

Αλλά στο βάθος ξέρουμε, -και περιμένουμε την στιγμή-, που θα Τον δούμε να περπατά γαλήνιος και ατάραχος μέσα στο ανάστατο πλήθος.

Είναι παράξενο, πραγματικά, αλλά τα λόγια τού Εκκλησιαστή, εξακολουθούν ακόμη να ηχούν ζωντανά μετά από 2,500 χρόνια. Ότι υπήρξε θα ξαναϋπάρξει, κι ότι έγινε θα γίνει κάποτε ξανά. Τίποτε δεν είναι καινούργιο πάνω σ΄ αυτή τη γη.

Γιαυτό, υπάρχει καιρός για να γελάσεις και καιρός για να κλάψεις.
Καιρός για να αποκτήσεις και καιρός για να χάσεις.
Καιρός για να αγκαλιάσεις και καιρός για ν΄ αποτραβηχτείς.

Tweet

-Ο υποτακτικός Βασίλειος

Ο υποτακτικός π. Βασίλειος

Ο υποτακτικός π. Βασίλειος με τον Γέροντα του π. Μάξιμο

*****

Από όλους όσους γνώρισα, -λιγότερο ή περισσότερο καλά-, την εποχή που συχνά-πυκνά τριγύριζα στο Περιβόλι της Παναγίας, έναν μόνο μπορώ να θυμηθώ με πηγαίο χαμόγελο. Τον π. Βασίλειο. Τον υποτακτικό του π. Μάξιμου, στην απομονωμένη, απρόσιτη και ξεχασμένη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στην Έρημο του Αγίου Όρους. Λέω την αλήθεια.

Νομίζω πως ο π. Βασίλειος εγκατέλειψε τον κόσμο σε σχετικά ώριμη ηλικία. Έζησε για πολλά χρόνια στην Σκήτη και ήταν πολύ λίγες οι φορές που έφυγε μακρυά από το κελί της μετάνοιας του. Ασκήθηκε στην Υπομονή και στην Υπακοή και υπηρέτησε με πολλή Αγάπη τον Γέροντα του και τους λιγοστούς επισκέπτες που σπάνια τύχαινε να κτυπήσουν την πόρτα της καλύβας του. Ήταν απλός και δούλεψε σκληρά με τα χέρια του.

Πριν από δύο ή τρία χρόνια άκουσα πως κοιμήθηκε. Δεν ξέρω αν είναι έτσι. Όπως και νάχει όμως ο υποτακτικός Βασίλειος ήταν από καιρό ένας ένοικος του Παράδεισου. Από καιρό ένας φωτεινός Θεός κατοικούσε μέσα του. Αλλιώς πως να εξηγήσεις το πρόσωπο; Που να αποδώσεις τόσο πλούτο;

Σε όποιον Θεό και αν πιστεύουμε, όποια είδωλα και αν προσκυνάμε, ας έχουμε σήμερα την ευχή του.

Tweet