Εσύ τι πραγματικά φοβάσαι;

Λεπτή γραμμή

Πάνε περίπου 6μιση χρόνια από τότε που εκτύπωσα και μοίρασα το μειδίαμα. Έκανα προχτές ένα κλικ και έριξα μία ματιά στις 2 φράσεις του εξωφύλλου:

Ελευθερία σημαίνει αποδοχή της αναγκαιότητας.

Ελευθερία είναι το ακαριαίο χτύπημα στην αναγκαιότητα.

Ήταν ξεκάθαρο για εμένα τότε ότι οι παραπάνω θέσεις βρίσκονται στους  δύο αντίθετους πόλους της πραγματικότητας και ότι ο καθένας κάπως πρέπει να επιλέξει.

Σκέφτομαι τώρα, ότι δεν χρειάζεται (ακριβώς) να διαλέξεις μία από τα δύο αλλά οι δύο αυτές θέσεις συνυπάρχουν και δίνουν η μία θέση στην άλλη, σαν ένα ‘καυγά’ που διεξάγεται και ‘κερδισμένος’ ή ‘λιγότερο χαμένος’ θα βγεις εφόσον με ηρεμία κάνεις τις κινήσεις που πρέπει για να ξεμπλέξεις.

Τα σκεφτόμουν αυτά ένα βράδυ σκοτεινό όπως το σημερινό, που δεν βλέπεις τίποτα έξω και ας είναι η νύχτα με την πιο φωτεινή πανσέληνο που λένε. Μερικές φορές, ο συννεφιασμένος βραδινός καιρός της γηραιάς Αλβιόνας τα επισκιάζει όλα.

Ένα τέτοιο βράδυ, βγαίνοντας έξω στην αυλή του σπιτιού σου μπορείς να αφουγκραστείς το σκοτάδι, είσαι μόνος, ψυχή τριγύρω και είναι όμορφα όταν ησυχάσεις. Μετά από λίγο, όμως, μπορεί να θελήσεις να ακούσεις λίγη μουσική. Όμως τριγύρω δεν πρόκειται να βρεις κανένα τρελό πάρτυ, ούτε υπάρχει κανένα ηχείο που να παράγει τις δονήσεις που θα επιθυμούσες. Αποδέχεσαι την νύχτα. (ανοίγεις καμιά μπύρα και τέτοια…)

Ίσως τότε αντιλαμβάνεσαι σε κάποια φάση ότι το μόνο που υπάρχει για να δημιουργήσεις την μουσική που επιθυμείς είναι οι φωνητικές σου χορδές. Και ίσως τότε να σιγομουρμουρίσεις ένα σκοπό που σου έρχεται. Αυτή όμως η πράξη, όσο ‘αδύναμη’, όσο ‘μηδαμινή’ και ασήμαντη μπορείς να την θεωρήσεις - μέσα από την αποδοχή της προηγούμενης κατάστασης, σπάει την αναγκαιότητα της σιωπηλής νύχτας. Και αυτό γίνεται, δημιουργώντας την δική σου ‘πρωτόγονη’ μουσική, πρόσκαιρη, εφήμερη αλλά υπαρκτή, που φέρνει την αλλαγή μέσα στην σιωπή. Αυτό το σιγομουρμούρισμα θα μπορούσε να εξελιχθεί ή όχι - λίγη σημασία έχει, σκέψου όμως τους τσιγγάνους να μετακινούνται μέσα στην ερημιά χρόνια ολόκληρα και την τρομερές μουσικές που φτιάξανε από το πουθενά-. Αυτοί είναι οι καρποί του ‘ανοιχτού δρόμου’ που λέει και ο Whitman.

Μιλάμε για μία λεπτή γραμμή που διασχίζουμε. Αυτό είναι όλο. Μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στην σιωπή και το μουρμουρητό, ανάμεσα στο μουρμουρητό και την μελωδία, στην μελωδία και το τραγούδι. Την διασχίζεις; Ή όχι; Τώρα; Αργότερα; Συχνά; Που και που; Συνέχεια;

Το συμπέρασμα είναι ένα: αποδοχή της αναγκαιότητας και σπάσιμο της αναγκαιότητας συνδέονται, ανοίγουν τον δρόμο. Δεν λέω κάτι καινούργιο.

Μην καθυστερείς τα ταξίδια σου.

Το νοιώθεις ότι εφόσον είναι τόσο σωστό, δεν υπάρχει κάτι που θα σε σταματήσει
Όσο ζεις και πράττεις, όσο πράττεις, ζεις.

Ξεκινάω

Στο ερώτημα πώς απαντάω σε όλες αυτές τις ζωγραφιές που έχουν έρθει για Το μειδίαμα δεν έχω βρει μία απάντηση. Έχω όμως μία μικρή ιδέα. Θα ανεβάζω κάποιες από τις ζωγραφιές που μου έχουν κάνει εντύπωση μαζί κάποιο ποιήμα που μου τις επανέφερε σε κάποια φάση στο μυαλό. (μήπως θέλετε να κάνετε και εσείς κάτι παρόμοιο;).

Ξεκινάω.


Έρωτες

Την ποίηση όπως τις γυναίκες
μόνο στην απειλή της εγκατάλειψης
την αγαπάμε

Τίτος Πατρίκιος "Λυσιμελής Πόθος"



(απάντηση στην ερώτηση "εσύ τι πραγματικά φοβάσαι;")

Ποια είναι η ανάγκη;

-->

Το μειδίαμα έχει περίπου 4 μήνες που κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα. Η διανομή του έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Παράλληλα αντιλαμβάνομαι ότι πλέον έχει έρθει ένα σημείο καμπής για το μπλογκ που παρακολουθείτε.

Για να εξηγηθώ.

Κάπου στο 2004, μετά από μία δύσκολη περίσταση, μου βγήκε η ανάγκη να περάσω κάποια μηνύματα «κάτω από τα τείχη». Έτσι έφτιαξα Το Εργαλείο μου. Το έντυπο αυτό συνεχίστηκε με 5 συνολικά εντυπάκια, του στυλ φανζιν να το πω, που μεγάλωναν σε περιεχόμενο και έκταση. Στην πορεία ψάχνονταν. Τα εντυπάκια αυτά πάντοτε ζητούσαν σχόλια, προτάσεις. Ωραία ως εδώ, όλα τα έντυπα που σέβονταν τον εαυτό τους το κάνουν αυτό. Η ανταπόκριση, φυσικά., ήταν μηδαμινή αν εξαιρέσω ανθρώπους που ήδη με γνώριζαν προσωπικά. Και λογικό ήταν αφού δεν έθετε κανένα ερώτημα.

Είναι φυσικά ένα προσωπικό ζήτημα πώς κάθε άνθρωπος επιζητά με τους δικούς του τρόπους μία σύνδεση με το έξω. Εγώ το έκανα κάπως έτσι.

Μετά από το τέλος του Εργαλείου (ως σειρά εντύπων) προέκυψε το Μειδίαμα. Σε αυτό πειραματίστηκα με την γραφή και προέκυψε η ιδέα με τα τετραγωνάκια που έθεσε τα ερωτήματά της στους αναγνώστες. Σκοπός να στείλει ο καθένας την ζωγραφική και τα σκέψεις του ώστε να τα ανεβάσω σε κοινή θέα.

Η ανταπόκριση έχει υπάρξει πολύ πλούσια. Έχω δει και έχω συζητήσει πολύ για όλες αυτές τις εικόνες. Παρόλα αυτά νοιώθω ανίκανος να τις επεξεργαστώ, να τις κάνω κάτι περισσότερο, να τις επικοινωνήσω. Νοιώθω μετέωρος.

Βλέπω ότι το έντυπο του Μειδιάματος είχε 2 ειδών ανταποκρίσεις:

Από την μία μεριά άνθρωποι που με γνωρίζουν προσωπικά ή με γνώρισαν μέσω του μπλόγκ έστειλαν κάτι από τον εαυτό τους. Καταλαβαίνω ότι είχαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν κάτι μαζί μου και όχι απαραίτητα να εκθέσουν κάτι προς τα έξω. Επέλεξα να παίξω τον ρόλο του μεσολαβητή και να εκθέσω αυτά τα πράγματα σε όλο τον κόσμο. Και τώρα τι; Έκανα καλά; Νοιώθω σαν να μου επήφθηνε ένα σωρό κόσμος τα συναισθήματά του και εγώ να έχω καθίσει απέναντι σιωπηλός. Και τι κέρδισαν οι υπόλοιποι που τα είδαν; Υπάρχει κάτι περισσότερο ή αυτό ήταν;

Από την άλλη κάποιοι άνθρωποι που δούλευαν σε σχολεία δεύτερης ευκαιρίας χρησιμοποίησαν τα γραπτά μου ως παιδαγωγικό εργαλείο. Την πρώτη φορά που έλαβα τις ζωγραφιές από το σδε φυλακών στα Διαβατά ένοιωσα ότι κάποιος μου χάρισε τον κόσμο ολόκληρο! Μου έδειξε δρόμους. Τα υπόλοιπα σδε που ακολούθησαν (χωρίς να είναι συνεννοημένα) μου έδειξαν εξίσου έντονα πράγματα. Ποια είναι η ανάγκη αυτή που ωθεί έναν άνθρωπο (π.χ. μαθητή ενός σδε ή οτιδήποτε άλλο) σε αυτή την σκατένια καθημερινότητα να δει λίγο βαθύτερα μέσα του και να, προσπαθήσει να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να πάρει μία προσωπική θέση. Από εδώ ξεκινάει ένα ερώτημα που πιστεύω έχει επαναστατικές προεκτάσεις.

Και σκεπτόμενος αυτές τις προεκτάσεις διερωτώμαι: Τελικά ποιός ήταν ο στόχος μου; Τι ήθελα να φτιάξω; Ποιά η σύνδεση των ερωτημάτων που έβαλα μεταξύ τους και την υπόθεση μίας αλλαγής που να ανατρέπει την ισορροπία των φόβων και του εγκλωβισμού μας;

Νοιώθω την ανάγκη να μπω σε μία διαδικασία επεξεργασίας όλων αυτών. Να καταλάβω τι ήταν αυτό που έφτιαξα πριν προχωρήσω στην εξέλιξή του. Για να μην πολυλογώ άλλο, το μπλόγκ αυτό το βλέπω ότι έχει μπει τον τελευταίο σε μία στάση αναμονής. Και ηθελα να εξηγηθώ σε σχέση με αυτό.

Μέχρι να έχω κάτι αντάξιο να δείξω...

Υ.Γ. Όποιες ζωγραφιές, λόγια συνεχίζουν να έρχονται στο steiltostoergaleio@gmail.com θα συνεχίζω να τις ανεβάζω, εφόσον το επιθυμείτε.

-->

(είπαμε κάνουμε διπλό κλίκ στην εικόνα όταν θέλουμε να δούμε καλύτερα μία ζωγραφιά)

Φόβος


Το ξύλινο καράβι


Μπορεί να υπάρξει;

Φόβος


Το ξύλινο καράβι


Μπορεί να υπάρξει;

Οι φίλοι που δουλεύουν σε σχολεία δεύτερης ευκαιρίας έχουν κάνει καλή δουλειά! Aπό το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας κατερίνης τα παρακάτω.

(οι πρώτες εικόνες και από τις δύο κατηγορίες φαίνονται περίεργα γιατί ζωγραφίστηκαν με μολύβι και πολύ αχνό τρόπο και έπρεπε να τις επεξεργαστώ για να μπορούν να φαίνονται στο σκανάρισμα όσο το δυνατό περισσότερο)

Φόβος







Το ξύλινο καράβι

Μία φίλη φωτοτύπησε και μοίρασε στους μαθητές της στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας ξάνθης τα δύο γραπτά με τα κουτάκια τα οποία και δημοσιεύω. Αυτό έγινε ανεξάρτητα από την κίνηση στο σδε της φυλακής διαβατών που βρίσκεται παρακάτω. Όλο αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό σε σχέση με το έντυπό μου, ότι κατά κάποιο τρόπο τα καταφέρνει στο να αποτελέσει ένα εργαλείο έκφρασης. Τώρα το που θα πάει όλο αυτό δεν το ξέρω, προς το παρόν χαίρομαι : )

Μαζί με το παρακάτω δημοσιεύω ταυτόχρονα αλλά δύο που μου στάλθηκαν μιάς και δεν έχω συχνή πρόσβαση στο διαδίκτυο πλέον.

Υπενθυμίζω ότι με διπλό κλικ πάνω στην κάθε εικόνα μπορείτε να την δείτε καθαρά.

Φόβος






Το ξύλινο καράβι

Φόβος


Το ξύλινο καράβι


Μπορεί να υπάρξει;


Αναμνήσεις από ένα ταξίδι

Φόβος


To ξύλινο καράβι


Μπορεί να υπάρξει;

Το μειδίαμα είχε μία αναπάντεχη ανταπόκριση. Ένας γνωστός που δουλεύει στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας των φυλακών διαβατών φωτοτύπησε και μοίρασε κάποια κομμάτια του εντύπου στους μαθητές του και μου έδωσε την ζωγραφική τους. Τα έχω λίγο χαμένα, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτά. Με αυτή την δημοσίευση παρουσιάζω το φορτίο που ένιωσα. Υπενθυμίζω οτι για να δείτε καλύτερα κάποια εικόνα πατήστε πάνω της διπλό κλικ.

Φόβος








Το ξύλινο καράβι