Τα παρακάτω ποιήματα-τραγούδια πιστεύω ότι έχουν ως κοινή θεματολογία την συνάντηση του ανθρώπου με κάτι που βρίσκεται μέσα του, που θα το ονομάσω 'ο άλλος άνθρωπος'.
Στο bluebird του Μπουκόφσκι, 'ο άλλος άνθρωπος' έχει την μορφή ενός γαλάζιου πουλιού που ο ποιητής το κρατάει μέσα του, κατά μία έννοια το κρύβει, επειδή ίσως του είναι τόσο πολύτιμο, το ποτίζει ουίσκι, το καταπιέζει... άλλα αργά το βράδυ το αφήνει να βγει και να τραγουδήσει λίγο εκφραστεί. Είναι σε ειρήνη, τελικά, ο ποιητής με το γαλαζοπούλι γιατί παρόλη την σπαρακτική ομορφιά του, είναι σε αρμονία μαζί του, δεν τον κάνει να κλαίει, δεν τον ωθεί σε μία (ας το πω έτσι) ανισόρροπη κατάσταση. Στο τέλος, όμως, σε ρωτάει: εσύ κλαίς; είναι σαν να σε ρωτάει: ποιός είσαι;
Ο τίγρης του Αποστολάκη, είναι μία άλλη έκφραση του 'άλλου ανθρώπου'. Ο τίγρης τον ωθεί να περάσει από τον ένα στόχο στον άλλο, παράλληλα να παραμείνει ασυμφιλίωτος με τον κόσμο πράγμα που παράγει μία βαθύτερη δημιουργία. Υπάρχει ένας 'διάλογος' μεταξύ του τίγρη και του δημιουργού, μία εναλλαγή φάσεων και συναισθημάτων. Και στο τέλος, η εντονότερη έκφραση του τίγρη, η επίθεση δημιουργεί μία εικόνα αμεσότητας, που σου απευθύνεται. Όπως σου απευθύνεται ο πίνακας Surprised! του Rousseau, όταν σε μαγνητίζει αυτός ο τίγρης, σύμφωνα με τον δημιουργό του είναι αυτός που κυνηγά εξερευνητές!
Τελικά ποιός είναι αυτός; Το ερώτημα διατυπώνεται όμορφα στο τραγούδι των χειμερινών κολυμβητών, που μελοποιεί τους στίχους του τσιγγάνου ποιητή Αμπούλ Χασάν ελ Νουρί. Ποιός είναι αυτός που σε διώχνει από κάθε τι οικείο, σε βάζει όλο και πιο βαθιά στο ξένο, στην περιπλάνηση, στον δρόμο; Εδώ κολλάει ο στίχος του Ρεμπώ που λέει "όταν πινάς και διψάς, υπάρχει κάποιος που σε διώχνει".
Aυτός, 'ο άλλος άνθρωπος', θεός ή δαίμονας, το καθενός είναι ξεχωριστό εντελώς 'πρόσωπο' προς ανακάλυψη. Κάτι που, εμένα που δίνει την αίσθηση ότι ο Miroslav Τιchy το έχει πλησιάσει φωτογραφίζοντας, όπως λέει: "χωρίς να σκέφτεται τίποτα, και πέρνοντας όλη αυτή την διαδικασία σαν παιχνίδι". (13:00)
Στο bluebird του Μπουκόφσκι, 'ο άλλος άνθρωπος' έχει την μορφή ενός γαλάζιου πουλιού που ο ποιητής το κρατάει μέσα του, κατά μία έννοια το κρύβει, επειδή ίσως του είναι τόσο πολύτιμο, το ποτίζει ουίσκι, το καταπιέζει... άλλα αργά το βράδυ το αφήνει να βγει και να τραγουδήσει λίγο εκφραστεί. Είναι σε ειρήνη, τελικά, ο ποιητής με το γαλαζοπούλι γιατί παρόλη την σπαρακτική ομορφιά του, είναι σε αρμονία μαζί του, δεν τον κάνει να κλαίει, δεν τον ωθεί σε μία (ας το πω έτσι) ανισόρροπη κατάσταση. Στο τέλος, όμως, σε ρωτάει: εσύ κλαίς; είναι σαν να σε ρωτάει: ποιός είσαι;
Ο τίγρης του Αποστολάκη, είναι μία άλλη έκφραση του 'άλλου ανθρώπου'. Ο τίγρης τον ωθεί να περάσει από τον ένα στόχο στον άλλο, παράλληλα να παραμείνει ασυμφιλίωτος με τον κόσμο πράγμα που παράγει μία βαθύτερη δημιουργία. Υπάρχει ένας 'διάλογος' μεταξύ του τίγρη και του δημιουργού, μία εναλλαγή φάσεων και συναισθημάτων. Και στο τέλος, η εντονότερη έκφραση του τίγρη, η επίθεση δημιουργεί μία εικόνα αμεσότητας, που σου απευθύνεται. Όπως σου απευθύνεται ο πίνακας Surprised! του Rousseau, όταν σε μαγνητίζει αυτός ο τίγρης, σύμφωνα με τον δημιουργό του είναι αυτός που κυνηγά εξερευνητές!
Τελικά ποιός είναι αυτός; Το ερώτημα διατυπώνεται όμορφα στο τραγούδι των χειμερινών κολυμβητών, που μελοποιεί τους στίχους του τσιγγάνου ποιητή Αμπούλ Χασάν ελ Νουρί. Ποιός είναι αυτός που σε διώχνει από κάθε τι οικείο, σε βάζει όλο και πιο βαθιά στο ξένο, στην περιπλάνηση, στον δρόμο; Εδώ κολλάει ο στίχος του Ρεμπώ που λέει "όταν πινάς και διψάς, υπάρχει κάποιος που σε διώχνει".
Aυτός, 'ο άλλος άνθρωπος', θεός ή δαίμονας, το καθενός είναι ξεχωριστό εντελώς 'πρόσωπο' προς ανακάλυψη. Κάτι που, εμένα που δίνει την αίσθηση ότι ο Miroslav Τιchy το έχει πλησιάσει φωτογραφίζοντας, όπως λέει: "χωρίς να σκέφτεται τίποτα, και πέρνοντας όλη αυτή την διαδικασία σαν παιχνίδι". (13:00)
