Είχαμε πρόβα με την γκρούπα (γκρούπα=παρέα από Μυτιλήνη που παίζουμε ρεμπέτικα) και βγάλαμε το καταπληκτικό αυτό ρεμπέτικο τραγούδι με τίτλο "Θέλω να πάψεις να γελας θέλω να κλαις". Είναι εντυπωσιακό πόση μεγάλη δύναμη και ένταση κρύβει μέσα από αυτές τις απλές λέξεις που μας παραθέτει.
Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις
όπως εγώ και τ άλλα θύματά σου
Δεν θέλω άλλον να φιλάς και να του λες
τα πονηρά μεγάλα ψέμματά σου.
Θέλω τα βράδια όταν πας να κοιμηθείς
τα πράσινά σου μάτια να μην κλείνεις
και όπου τύχει να σταθείς κι όπου βρεθείς
κομμάτια απ την καρδιά σου να αφήνεις
Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις
και ντροπιασμένη στο εξής να ζήσεις
και κάποια νύχτα ερωτική σου απ τις πολλές
από τον κόσμο θέλω πια να σβήσεις
Πρόσεξα τον δεύτερο στίχο και θυμήθηκα κάτι.
Όταν είχα ερωτευτεί για πρώτη φορά πάρα πολύ ένα κορίτσι πριν κάποια χρόνια είχα μπει σε μία κατάσταση ανεκπλήρωτου έρωτα, από αυτές που ποτέ δεν γίνεται τίποτα και όλα γίνονται μέσα στο κεφάλι σου. Απογοητέυμένος είχα αποφασίσεί ότι αφού δεν γίνεται να είμαι μαζί της θα ήθελα να αφήσω κομμάτια μου σε χίλιες μεριές του κόσμου ώστε κάποια στιγμή να μείνει σε εμένα κάτι το ουσιαστικό. "Να ριζώσω και να ξεριζωθώ χίλιες φορές" μέσα από μία ανάγκη για αυτοκάθαρση.
Το περίεργο είναι ότι το σκεφτόμουνα αυτό σαν κάτι το καλό, μία κατάσταση δοσίματος, μία διαρκής ανακάλυψη. Και σημάδεψε πολύ τον χαρακτήρα μου.
"και όπου τύχει να σταθείς κι όπου βρεθείς κομμάτια απ την καρδιά σου να αφήνεις"
Το τραγούδι αυτό βάζει σαν κατάρα αυτό που για εμένα ήταν κάτι το θετικό, μία συναισθηματική διέξοδο! Το να αφήνεις κομμάτια σου,εδώ και εκεί σε σχέσεις που δεν είναι ουσιαστικές, μέχρι να μείνεις κενός. Μία διαρκής εκτόνωση μέχρι το άδειασμα. Μου έκανε εντύπωση και μου θύμισε πόσο πολύ είχα τότε παρεξηγήσει τα πράγματα.
Μεγάλη λούμπα οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και δεν θα το πρότεινα σε κανέναν. Αυτοανάλωση και ναρκισισμός, κλείσιμο και έλλειψη μοιράσματος. Να μας λείπει! Χρειαζόμαστε καταστάσεις που θα μας οδηγόύν στην αυτοπραγμάτωση, θα βάζουν πόντους + στο πινακάκι της ζωής, θα ανοίγουν δρόμους για ατόφια συναισθήματα και για πραγματικές, ειλικρηνείς, αμοιβαία ερωτικά σχέσεις. Γιατί τον τέλειο έρωτα δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ.
