De laatste Draadjes

Die losse draadjes waar ik het een poosje geleden over had, die zijn, wis en waarachtig, keurig verwerkt in prachtige afgeronde projecten, de een na de ander!

De wollen oneindig-dunne-draadjes-sjaal is een omslagdoek geworden die niet meer van mijn schouders afgaat.

De katoenen sjaal is ook af.
Gewoon niet teveel over het einddoel nadenken, maar stug doorhaken. Haken, kletsen en theedrinken.

net te weinig petrolkleur voor het linkerhoekje, maar kniesoor die daar op let...

Zelfs het lieve-oma-kleedje is afgerond en heeft een functie gekregen waar zowel Dikke Poes als ikzelf heel blij mee zijn.

zacht, dik, rond en héél harig!

Voor diegenen die intens hebben meegeleefd met mijn eerste en enige zelfgebreide sokken, alwaar na een week al een gat inzat omdat ik ze zo nodig van pure wol wilde maken: ook hier is alles opgelost en gladgestreken.
In eerste instantie werden ze omgetoverd tot polswarmers, maar toen het alras kouder werd kwam de top er weer op, uiteraard zonder hiel met gat.

Maar mét een blote duim om discreet de neus te kunnen afvegen.

Ook het laatste Truienfabrieksel wil ik nog met jullie delen. Een stukje boord van de mouw van een vervilte oude trui. Ik vind hem érrug leuk, mijn lichtgewicht armband.
Afknippen, borduren en dichtnaaien, heel simpel.

Tja, en dan het aller-allerlaatste losse draadje. Deze blog.
Eigenlijk had ik hier al een keer afscheid genomen, maar het lag toch nog een beetje open, in afwachting van wat zou komen. Maar het leven gaat door, Puberzoon is geen puber meer maar een Serieuze Student (haha...), Puberdochter zucht onder de eindexamenstress en gaat hopelijk haar broer achterna. Ook voor Houtman en mij dienen zich nieuwe en spannende projecten aan.

Je kunt me natuurlijk nog altijd vinden op Pinterest of Instagram, maar voor hier en nu, lieve Laatste Lezers, lieve Toevallige Passanten en lieve Stalkers: 

't is mooi 'west, ik zeg moi  

(dat is hoogdrents voor: ik wens je een fijne dag, pas goed op jezelf en vooral, het ga je goed).
Liefs, Kyra

Het Eexterhouthuis

De huizenprijzen stijgen, ik weet niet of dat een goed teken is maar we gaan blijkbaar weer massaal op zoek naar het Ideale Huis.
Omdat niet iedereen zich een verhuizing kan permitteren kwam Diezijner, de leukste winkel van Groningen (hier kan je tot 20 februari nog op ze stemmen!), met het lumineuze idee om een groot poppenhuis door Eexterhout te laten ontwerpen.
Voor al die ouders en kinderen die eigenlijk niets liever willen dan huizen inrichten. Desnoods op de knieën.

Wij van Eexterhout hebben de koppen bij elkaar gestoken. En berg je dan maar.

Het resultaat is het Eexterhouthuis. Een topper van een huis. Een poppenhuis. Maar ook een konijnenhuis (er woont nu een familie Konijn). Een Diezijnerhuis.

Een speelhuis voor iedereen die Diezijner net zo geweldig vindt als wij. Vol met miniatuurversies van ontwerpen die in de winkel te koop zijn. Op de foto's hier zie je Eexterhoutmeubels en Eexterhoutkussens.

Het is een flexibel huis, de kamers zijn verwisselbaar. Een keuken is in een handomdraai een schuur aan de zijkant, waarom niet. Gezinsuitbreiding? Extra laag erop, geen probleem.

Aan de buitenkant is het huis beschilderd met schoolbordenverf, zo kan er iedere keer weer wat nieuws worden getekend. Een bankje, een tuintje met bloemen, een fiets of een muur vol graffiti.

Het Eexterhouthuis in alle seizoenen:

het winterhuis

het lentehuis

het zomerhuis

het herfsthuis

Jeuken je vingers? Kom je spelen? Het huis is te bestellen bij Eexterhout, maar iedere bezoeker van Diezijner mag er zomaar, zonder hypotheekkosten, zonder ophef, zonder reservering zelfs, een hele dag mee spelen. Welkom!

Diezijner, Zwanenstraat 29 in Groningen.

Losse draadjes

Ik ben vreselijk druk bezig.
Niet alleen met opruimen, wás het maar zo overzichtelijk. Mijn leven is niet overzichtelijk. Dat ligt grotendeels aan het leven, maar ook enigszins aan mijzelf.
Bijna een jaar geleden, in de herfst van 2015, was ik begonnen met het breien van een omslagdoek. Groot inzetten was toen mijn motto.

Leuk plan, maar door die verschrikkelijk dunne draadjes schiet het maar niet op. Ik had nog (jolig) geschreven dat het wel een paar herfsten zou gaan duren voordat de rand eromheen zou kunnen worden gehaakt.
Ik ben inderdaad nog bezig.

zie die onzinnig dunne draadjes!

Daarnaast kreeg ik wat spannende bolletjes katoen in kleuren waar ik helemaal week van werd. Tijd voor een haakproject. En waarom niet nóg een omslagdoek, een mens kan in dit land nooit genoeg omslagdoeken hebben.

Ondertussen ging het opruimen van het huis natuurlijk gewoon door. Uitzoeken, schoonmaken, repareren (nou ja, op de stapel-om-te-repareren leggen) en wegdoen. Werkelijk waar, ik breng op dit moment mínstens zoveel naar de kringloop als dat ik er weer weg haal.

Daar zit uiteraard een bedenkelijke balans in.
Want toen vond ik in diezelfde kringloop, in die goeie ouwe vertrouwde kringloop, een klein wollen kleedje, liefdevol gehaakt door een ongetwijfeld liefdevol oud omaatje.

Fijn om onder te kruipen tijdens de koude winter, die nog lang niet gaat komen.
Maar het kleedje is net te klein. Of ik ben net te groot.

Daar kunnen we filosofisch over doen, maar we kunnen ook gewoon een haaknaald pakken, een min of meer bijpassend bolletje wol in de wolmand zoeken en er een dikke rand omheen haken.

Kortom, ik zit, nog steeds tussen het opruimen door, in het zonnetje te haken; wissel zo nu en dan van werkje en probeer me ondertussen te bedenken hoe ik toch in vredesnaam mijn leven weer wat overzichtelijker krijg.

Vogelvestjes

Ik liep er in de kringloop zomaar tegenaan.
Zo'n warm wollen vest waar je in deze dagen opeens zo'n behoefte aan hebt (wat is dat toch met Nederlandse zomers?) In warm-oranje, prachtige kleur.
Maar erg model jaren 80.

De jonkies onder jullie vinden dat misschien weer helemaal hip en van deze tijd, ikzelf vond die mode toen al vreselijk en ik zie geen enkele reden om daarin van gedachten te veranderen. Kortom, er moest wel wat aan gebeuren.
Bovenal wilde ik die vreselijke brede tailleband weg (toch al een gevoelig punt).
Om te voorkomen dat het zou gaan rafelen, ging ik er eerst met een tricotzigzagsteek langs, ideaal voor stretchstoffen. Die steek heeft waarschijnlijk een andere, officiële naam, maar die weet ik niet, ik bedoel deze:

Daarna mocht de schaar erin.
Daar ben ik heel goed in, in knippen. Op dezelfde manier als ik goed ben in het uit elkaar halen van dingen. Het is de stap daarna die nog weleens wil mislukken.

Zoniet in dit geval.
Ik legde er een klein zoompje in, gewoon met de stiksteek. Misschien had het nog iets rechter gekund, maar kniesoor die daar op let.

Ook de mouwen moesten worden gekortwiekt. Zelfde formule.

Er zaten wat mottengaatjes in (of sigarettengaatjes, dat gebeurde in die jaren natuurlijk nog wel eens), maar dat is natuurlijk een fluitje van een cent voor een viltster. Beetje wol, viltnaald en afwassponsje, voorzichtig prikken (anders maak je alleen maar meer gaatjes) en voilà, gaatje gevuld:

Omdat ik de V-hals wat te dramatisch vond (zó jaren 80...) heb ik de knoop van de afgeknipte strook weer een stukje boven de andere knopen geplaatst. Aan de andere kant een nieuw knoopsgat genaaid (kleinste zigzag) en opengeknipt. 

De knopen zette ik opnieuw vast met een gezellig bijpassend kleurtje.

Tot slot moest er natuurlijk een versierinkje bij. En omdat ik nog steeds erg in de vogels ben kwam er een tweede vogeltje in mijn kledingkast.

het (ongestreken) totaalbeeld

Het moet dus toch echt wel zomer zijn!