Verzamelen

Houtman verzamelt autootjes.

Oude, lelijke, speelgoedautootjes.

Ze moeten geloof ik ook nog van een bepaald merk zijn want anders hoeft hij ze niet.

Ik zie het verschil niet, hoor.

De meeste van die autootjes komen hier in een doosje. En al die duizenden lege doosjes staan al jaren te verstoffen op de zolder. Leeg, omdat de autootjes zelf allemaal in een vitrinekast moeten staan. 

- Waarom ik ze dan niet mag weggooien, die lege doosjes.

- Omdat die de waarde van de autootjes verhogen.

- Hoezo, wil je ze dan ooit verkopen, die autootjes.

- Nee zeg, ben je gek, dat is mijn verzameling.

- Nou, waarom mogen die rotdoosjes dan niet weg!

Enzovoort.

Soms geeft het wat lichte irritatie binnen een (verder uitstekend) huwelijk.

Ik spaar zelf ook wel wat dingen, maar dat zijn Nuttige Dingen. Zoals theepotten en mooie, oude blikjes waar bijvoorbeeld chocola in kan of lege augurkenpotten met deksel, voor het geval ik ooit zelf jam wil gaan maken.

Duidelijk een heel andere categorie.

Houtman ziet dat toch anders.

Nu ik er op let, ken ik wel meer mensen die verzamelen.

Bijvoorbeeld iemand die hartjes spaart. Ze heet Dina en ze is eigenlijk een tuinvriendin (dat gaat vaak samen heb ik gemerkt, tuinieren en verzamelen). Haar hartjes zijn erg leuk, want ze maakt ze zelf, in alle soorten en maten.

Iedere week een hartje, van willekeurig welk materiaal. Hout, textiel, wol, glas, papier, net wat ze in haar handen krijgt. Een rek vol met thema-harten:



hartenvrouw

vilt op steen



een stalen hart

aap, noot, mies

Kijk, dat vind ik leuke dingen om te sparen! Zelfgemaakte dingen!

Er blijken meer van dat soort projecten rond te gaan.

Petra, die weer een wolvriendin is, spaart huisjes.

Niet zomaar huisjes, gequilte huisjes. Iedere dag, een jaar lang, maakt ze één huisje en elk huisje naait ze met de hand in elkaar.

Alleen daarvoor zou ze al een standbeeld moeten krijgen.

Ze maakt er uiteindelijk een kleed van, van driehonderdvijfenzestig huisjes!!

Niet alleen Petra, maar honderden vrouwen wereldwijd doen hieraan mee. En misschien een enkele man, want wereldwijd heb je die vast wel ergens (in een blokhut op een prairie stel ik me zo voor).

Nu ik erop let zie ik het symbool op heel veel van mijn favoriete blogs staan.

Honderden quilts met duizenden huisjes.

In mijn Zelfgemaakte Verzameling vind ik maar een paar huisjes. Maar ik heb er een kerk bij!

Hoe het Knøt verder verging

Kennen jullie steentje Knøt nog? Hier.

Ik mag jullie heugelijke nieuws doorgeven: Knøt is verhuisd!

Hij woonde natuurlijk al een aantal millennia tot volle tevredenheid in Drenthe, waar hij, samen met wat makkers, een hunebed vormde.

Daar kwam de laatste duizend jaar een beetje de klad in. Er werd wel eens een steen weggehaald om een gat in een weg te vullen. Soms kwam er één terecht in een muur van een kerk. Soms zelfs in een zeewering.
En de laatste decennia werden ze toch steeds meer gezien als klauterspeelplaats voor kinderen.
Nou houdt Knøt heel veel van kinderen. Maar de buurt veranderde er wel door. De rust was weg. Sommige stenen mopperden omdat ze zich niet meer serieus genomen voelden.

Knøt begon weer een beetje naar zijn geboorteland te verlangen.

Rond die tijd kwam het hem ter ore dat wij van plan waren om op vakantie te gaan naar de leukste Bed en Breakfast van Zweden.

Of hij mee mocht.

Natuurlijk mocht hij mee. Een extra slaapplaats in onze kleine, oude en dierbare caravan was snel gemaakt.

Hier staat hij klaar met zijn tasje. Alles van de afgelopen 150.000 jaar zat daar in.

Kan ik nog wat van leren...

Zo gingen wij met z'n vijven naar het Hoge Noorden, waar het nu altijd licht is.

De reis verliep voorspoedig. We namen alle tijd en overnachtten onderweg op leuke en wat minder leuke campings. Dat vond Knøt maar een raar fenomeen, campings. Te moeten betalen om zo boven op elkaar te mogen staan.

Maar onze Knøt genoot! Hij had natuurlijk op de heenreis niet zoveel gezien. Het was toen nogal koud en er lag een dikke laag sneeuw en ijs op het land. Maar dit keer zag hij de bossen, de meren, de vogels, de wilde bloemen.

En zo nu en dan een dorp met rode houten huizen.

Hij vond alles prachtig!

Onderweg deed hij gewoon mee met de gezinsactiviteiten:



picknicken met puberdochter



vissen met puberzoon

Zo kwamen we na een aantal dagen aan in Revsunds Prästgard, in de provincie Jamtland.

En laat nou die B & B precies in het gebied liggen waar Knøt van oorsprong vandaan komt!

Het weerzien met zijn geboorteplek en met de minder avontuurlijke familieleden en vrienden was ontroerend. Alsof hij niet 150.000 jaar was weggeweest! Iedereen wilde hem zien en spreken. Hij werd er een beetje verlegen van.

Onze vakantie was heerlijk, maar werk en school dwongen ons retour.

Knøtje, echter, bleef. Hij had zijn plek teruggevonden. Omringd door familie en vrienden, bossen en meren, vogels en bloemen, was hij eindelijk helemaal thuis.

 En zo leeft hij nog héél héél héél erg lang en héél gelukkig!