Πριν 11 χρόνια ετσι μέρα ηρτα για πρωτη φορά στην Αμερική μαζι με την Πρασινομήτωρ. Έχοντας μια υποτροφία στο χερι η Αμερική ηταν η πιο λογική λυση για σπουδές τζαι ας ήταν τοσο μακρια. Το πως ηρτα Σικάγο τζαι εν επία καπου αλλου ηταν εντελώς τυχαίο ή μάλλον μια σειρά απο τυχαία γεγονότα.
Την ημέρα που επιασα την υποτροφία θυμουμαι εντονα να με αγκαλιάζει η θεια μου που μεινισκει διπλα μας, τζαι να μου λαλεί "ειμαι πολλά χαρουμενη που τα εκατάφερες, αλλα στεναχωρκουμαι γιατι σήμερα συνειδητοποιώ οτι θα φυεις". Τζεινη την στιγμή το εσυνειδητοποιούν τζαι εγω.......ή τουλάχιστον ετσι ενομιζα γιατι η συνειδητοποιηση η πραγματικη εγινε την ημέρα που εφυεν η μαμα μου τζαι εμεινα σε μια αγνωστη χώρα μόνη μου.
Η αρχή ηταν πάρα πολλά δυσκολη. Το να βρεθεις σε μια κατασταση που πρεπει να τα καμνεις ουλλα μονος σου για να επιβιώσεις δεν ειναι οτι πιο ευκολο, ειδικα οταν ερκεσαι που ένα περιβάλλον οπως το Κυπριακό που το θεωρω λιο υπερπροστατευμένο. Αλλα παρ'όλο το βαθμό δυσκολίας, σαν εμπειρία την συστηνω στον καθενα. Γι'αυτο παντα ενθαρρύνω τους νέους να σπουδαζουν εξωτερικό, αν τους το επιτρεπουν τα οικονομικα τους. (Τζαι οταν εννοώ να σπουδάζουν εξωτερικό εννοώ πάω σε μια αλλη χωρα τζαι συναναστρεφουμε με αλλα ατομα. Εν εννοώ παω Αγγλια τζαι καμνω παρέα ΜΟΝΟ με Κυπραίους. Τουτο ισχύει σε οποια χωρα πάεις απλα φερνω το παράδειγμα της Αγγλιας γιατι εγνωρισα πολλα ατομα που εσπουδασαν/σπουδαζουν Αγγλια τζαι τα Αγγλικα τους εν πιο λια τζαι που της γιαγιας μου που εμαθε 2-3 λέξεις επι αποικιοκρατίας.)
Σιγά σιγα ετελειωσεν το πρώτο πτυχιο. Το Αμερικάνικο συστημα σε αναγκάζει να πιάσεις πολλά μαθήματα εχτος κλάδου ετσι ειχα την ευκαιρία να αγαπήσω τα Αρχαία Ελληνικα, να μισήσω τα μαθηματα ψυχολογίας, τζαι να μου κινησει το ενδιαφερον ενα μάθημα "φιλοσοφία & επιστήμη". Ανακάλυψα σιγα σιγα οτι το ειδος της βιοχημείας που μου αρέσκει παραπάνω ειναι η οπτική του να μελετάς "biomolecules at the molecular and atomic level", ετσι οταν μετα επρεπε να θκιαλέξω ειδικότητα, η επιλογή της βιοχημείας πρωτεϊνών ηρτεν πολλά ευκολα, αυθορμητα τζαι αβιαστα.
Δεν θυμουμαι καν μετα πως αποφάσισα να καμω διδακτορικο, ισως γιατι ηταν μια φυσικη εξέλιξη. Ειχα βαρεθεί να θκιεβάζω, να γραφω διαγωνίσματα τζαι ξανα που την αρκή. Στο διδακτορικο τα μαθηματα εν πολλα λια...4 ηταν εμας ουλλα τζ'ούλλα. Κατι αλλα εξαμς που επρεπε να περάσουμε, ειχα την τυχη να τα περάσω ουλλα που το πρώτο έτος. Το πρώτο τριμηνο ως φοιτητρια διδακτορικου εδιδασκα τζαι ενα μαθημα, το οποιο μου επιβεβαίωσε την αγάπη μου προς την διδασκαλία, μιας τζαι που μιτσιά εβαλα κατω την αδερφή μου την Ξιππασμένη τζαι εκαμνα της μάθημα (εμαθαινα της μαθηματικά!). Η τοτε καθηγήτρια μου εδωκεν μου ενα μικρό προτζεκτ στην αρχή που το εφερα εις πέρας, ετσι σιγα σιγα επολλύνισκεν η δουλεια, ήρταν σιγα σιγα δημοσιεύσεις τζαι ετσι το πτυχίο ηρταν πολλα πιο γλήορα απο οτι συνηθίζεται τζαι ισως πιο ανώδυνα (αν το συγκρινω με αλλους στο ιδιο γκρουπ. Το διδακτορικο το απολαυσα! Εμαθα τοσα πολλά πράματα που με εβοηθησαν τζαι στην ζωή μου. Που το να σαζω μηχανήματα μονη μου τζαι να μαθω να χρησιμοποιώ εργαλεία ως το να μάθω να ζω σε ενα περιβάλλον που δεν ειναι κατ'αναγκη αρμονικό αλλα εσhει συναγωνισμό, κοντρες τζαι πολλά τέθκοια, τζαι να επιβιώνω χωρίς να συμβιβάζω τις ηθικές μου αξίες.
Μαζι με την έναρξη του διδακτορικου ομως έγινε μια ακομα μεγαλη αλλαγή. Ηρτεν η αδερφή μου η Ξιπ να σπουδάσει τζαι τζεινη. Για μένα τοτε αλλαξε η ζωή μου. Γιατι ειχα την καλύτερη μου φίλη για συνταξιδιώτη. Μαζι εξεπεράσαμεν τζαι δυσκολες στιγμές αλλα κυρίως επεράσαμεν πααααααρα πολλά ωραία! Ανεπανάληπτες στιγμές....
Με το που τελειώνει το διδακτορικο, λαλω ατε εφτασα ως δαμέ, να μεν κάμω τζαι το ποστ ντοκ;;; Η καθηγητρια μου εσπρωχνε με σε πιο ιατρικους κλάδους τζαι στο να μετακομίσω σε αλλη πολιτεία, κατι που δεν απέκλεια. Οι πρώτες μου 2 αιτήσεις ειχαν ως αποτέλεσμα 2 ιντερβιους. Ενα που τα δύο ηταν το Αρχοντικό εργαστήριο που ειμαι τωρα. Το ενστικτό μου ελαλεν μου οτι δαμέ θελω να ερτω. Την νυχτα μετα το ιντερβιου ενοιωθα χάλια γιατι ενοιωθα οτι εν τα επια οσο καλά ηθελα. Την επομενη μέρα ομως το πρωι εστειλε μου ήμεΐλ ο Άρχων οτι η θέση στο εργαστήριο του είναι δική μου. Τοτε εσκεφτηκα οτι ισως το αισθημα ηταν αμοιβαίο τζαι εν καπως μοιραίο να παω σε τουτο το λαπ, τουλάχιστον ετσι μου ελάλεν το ενστικτό μου. Η καθηγητρια μου εσπρώχνε με προς το αλλο εργαστήριο στο οποίο ειχα παει για ιντερβιου, το ιδιο εθελαν τζαι οι γονεις μου κατα καποιο τροπο γιατι ηταν γνωστότατο πανεπιστήμιο. Εγω ομως εν ηθελα. Εν την εσυμπαθησα την καθηγήτρια στην οποια επια ιντερβιου. Ηταν τζαι ενα ιατρικό εργαστήριο τζαι οσοι εν του χωρου, ξέρουν οτι εν αρκετά δυσκολο να εισαι PhDας σε ιατρικό εργαστήριο τζαι το αντίθετο, γιατι υπάρχει μια διαφορά νοοτροπίας. Η καθηγήτρια μου τοτε λαλει μου κατσε μαζι μου αλλο λιους μηνες τζαι καμνε αιτησεις. Εγω ομως ενοιωθα οτι ημουν ετοιμη να φυω ετσι εδέχτηκα την προσφορά του Αρχοντα, που κακα τα ψέματα είναι τζαι σε ενα πολλά καλο πανεπιστήμιο.
Η πορεία μετα αρκετά γνωστη για οσους παρακολουθουν το μπλογκ μου. Το μπλογκ μου το αρχισα ένα μηνα μετα που έφυεν η αδερφή μου η Ξιπ για να παρει τον δρομο του επαναπατρισμου, κατι που δεν ειναι τυχαίο γιατι ενοιωθα ενα μεγάλο κενό.
Αν ερώτας την 19χρονη Πρασινάδα αν επιστευκε οτι 11 χρονια μετά θα ηταν ακομα Αμερική και δη Σικάγο, θα εφυρνετουν που το γέλιο τζαι θα σου ελάλεν "Μα τι λαλείς;;; Εγω εν να σπουδάσω τζαι να πάω Κύπρο". Την ιδια απάντηση ελαλουν σε οσους μου ελαλουσαν "Μανα μου εσυ εν τζαι να ξανάρτεις ποτέ πισω" που με την παροδο των χρόνων εγινε "Σιγά μεν σε αφήκουν οι Αμερικάνοι να φυεις". Για το τελευταίο μπορώ να εγγυηθώ οτι πισω του κρυβει μια μεγάλη αλήθεια. Οι Αμερικάνοι εν καμνουν διακρίσεις. Αν δεν εισαι καλός σε τζεινο που ψαχνουν δεν θα σε θέλουν. Αν είσαι τοτε θα καμουν τα πάντα να σε κρατήσουν. Τζαι καταλαβαίνω το τωρά με τον Αρχων.
Είμαι ευτυχης που ήρτα σε τουτη την χώρα. Εμαθα πολλά, εκπληρωθηκαν ονειρα τζαι στοχοι ζωής, εβρεθηκαν ατομα που επαγγελματικά μιλώντας επιστεψαν σε μένα τζαι που με εκάμαν να πιστέψω τζαι εγω στον εαύτο μου τζαι στις δυνατότητες μου. Ειδα ενα αλλο τροπο ζωής, οπου υπάρχει μια ελευθερία πράξεων και σκέψης, μια αξιοκρατεία τζαι ενα συστημα που ξερει να επιβραβευει οσους το αξίζουν.
Το ποσο ακόμα θα μέινω δεν το ξέρω ουτε εγω, ουτε κανένας. Για το μέλλον αφήνω ολες τις πόρτες τζαι όλα τα παράθυρα ανοιχτα.
Υ.Γ. Το 2001 ειχε κυκλοφορήσει ο δίσκος "Τριο" με την Ελλη Πασπαλά, τον συμπατριώτη Σταύρο Λάντσια τζαι τον David Lynch. Ειχα πάθει μεγάλη πορωση. Νομιζω 11 χρονια μετα εκατάλαβα τι εννοεί "Η μεγάλη διαφορά, που΄χει βόλτα απ'το ταξίδι, είν'η λύπη κι η χαρά, στην βόλτα δεν χωρά" (Μουσική: Ε. Ρεμπούτσικα, Στίχοι: Ά. Δαβαράκης)
