Το κάθε τι και ο καθένας…θέλει κάτι,
κάτι μικρό… «να τόσο δα»…
Και δεν καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει πια
αυτό το «τόσο δα»…
Γιατί πολλά μικρά κομμάτια…μοίρασα
και δεν υπάρχουν άλλα πια…
Και αν υπάρχουν είναι για μένα…
Γιατί …να…ένα «τόσο δα»…είμαι και εγώ…

Αντίο λοιπόν σε ότι πιέζει…και καταπιέζει…γιατί τι θα μείνει αν πιέσεις ένα «τόσο δα»;…
Αέρας θα μείνει…καπνός…θα γίνει.


Υ.Γ. :
Αφιερωμένο…στην κυρία που έδωσα «τα παπούτσια στο χέρι» σήμερα το πρωί! Δεν ήξερες…δεν ρώταγες; Πιέζομαι μόνο όταν αξίζει…αλλιώς φτιάχνω βαλίτσες…είμαι παλιοχαρακτήρας…δηλαδή!

Υ.Γ. : Ναι…ναι τα έχω πάρει και δαγκώνω!