Το ζήτημα πια έχει τεθεί: Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε όπως αυτός ο δραπέτης ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους....

 

Ο ΔΟΥΛΟΣ

 

Ο Δούλος που δραπέτευσε
έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες
γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.
Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.
Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση-
δεν διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα.

Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει
φαίνεται θάταν αποφασισμένος για θάνατο
ή θάταν κρυφός κατάσκοπος που δεν φοβάται.

Εγώ πάντως
εξακολουθούσα να βλέπω τον επερχόμενο
          μεσαίωνα
με φάλαγγες πιστών
με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα
με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις
με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους
εικόνες από παλιές εκστρατείες
                                              και τυφεκισμούς
ήρωες με αυστηρά βλέμματα
Άμες δε γ' εσόμεθα
πληρωμένη εκπαίδευση
θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως
                         κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα
                                                      θησαυροφυλάκια.

Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα
πώς τα κατάφερε αυτός ο θνητός
μέσα σ' αυτό το βαρύγδουπο διαπασών των ύμνων
να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο
με αληθινές εξαρτήσεις του βίου -
αν δεν μπορείτε να καταλάβετε
τι τον οδήγησε σ' αυτό το τελευταίο διάβημα
πού βρήκε την έξοδο αφού γύρω ήταν μπετόν
αφού γύρω τραγούδαγε η φοιτήτρια
ένα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων
τότε
δε θάχετε δει κάτι κρυφές μικρές πόρτες
όμως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών
δε θάχετε δει το ραγισμένο τοίχο
                                 όπου βλασταίνουν κάτι φυτά
πάνω σ' ασβέστη κίτρινο απ' την πολυκαιρία.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:

Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο 
απέναντί τους.

Μιχάλης Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων, Θεμέλιο, Αθήνα 1983, 6η έκδοση

 

Αναρτήθηκε από sofia

Στο όνομα εκείνων

που ζούνε στη χώρα των άλλων τα σπίτια και
τα εργοστάσια και τα καταστήματα και οι δρόμοι
και οι πόλεις και τα χωριά και οι ποταμοί
και οι λίμνες και τα ηφαίστεια και τα βουνά
ανήκουν πάντοτε σε άλλους
(γι’ αυτό και η αστυνομία και ο στρατός
είναι εκεί προστατεύοντας τους εναντίον μας)

Ρόκε Ντάλτον από το Ελ Σαλβαδορ 

Μπέρτολτ Μπρεχτ: Ποιος άραγε έχει πληρώσει τα σπασμένα;

Φερνάν Λεζέ (1881-1955), Οικοδόμοι, σκάλα και τροχός, 1950.
Λάδι, γκουάς, πινέλο και μελάνι σε χαρτί.
 

1914, 15 Αυγούστου ‒ Ανοίγει η διώρυγα του Παναμά.

Κατά την κατασκευή της πέθαναν 5.600 εργάτες.

ΑΠΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΕΡΓΑΤΗ

Ποιος ίδρυσε την εφτάπυλη Θήβα;

Τα βιβλία γράφουν μόνο των ανάκτων τα ονόματα.

Βασιλιάδες δηλαδή ζαλώθηκαν μοναχά τ’ αγκωνάρια;

Και τη Βαβυλώνα όπου τοσάκις εξεθεμελιώθη

ποιος την ξανάχτισε άλλες τόσες φορές; Σε τι σπίτια

της χρυσοποίκιλτης Λίμας ζούσαν οι χτίστες;

Το βράδυ πού ξετέλεψαν το Σινικό Τείχος

οι οικοδόμοι αλήθεια που να επήγαν; Η μεγάλη Ρώμη

είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε; Επί τίνων

ετέλεσαν τους θριάμβους των οι Καίσαρες;

Το πολυθρύλητο Βυζάντιο είχε μόνον ανάκτορα

για τους κατοίκους του; Και σ’ αυτήν ακόμα

τη μυθική Ατλαντίδα, που μια νύχτα

την κατάπιε η θάλασσα, οι ευγενείς καλούσαν

με ουρλιαχτά, καθώς πνιγόντουσαν, τους σκλάβους τους.

Ο νεαρός Αλέξανδρος κυρίευσε τις Ινδίες.

Μόνος του ήταν;

Ο Καίσαρ κατενίκησε τους Γαλάτες.

Ούτ’ έναν μάγειρα δεν είχε όντως μαζί του;

Ο Φίλιππος της Ισπανίας έκλαψε, όταν βυθίστηκε

η αρμάδα του. Άλλος κανείς δεν έκλαψε τάχα;

Ο Φρειδερίκος ο Δεύτερος ενίκησε στον Επταετή Πόλεμο.

Ποιος άλλος ενίκησε εκτός από δαύτονε;

 

Κάθε σελίδα και νίκη.

Για τις επινίκιες ευωχίες ποιος αλήθεια να μαγείρεψε;

 

Κάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.

Ποιος άραγε έχει πληρώσει τα σπασμένα;

 

Ιστορίες καπάκι απάνω σ’ άλλες ιστορίες

που γεννούνε απορίες ‒ μα τόσες απορίες.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής 

Η βαβυλωνιακή σύγχυση των λέξεων και άλλα 499 ποιήματα

(Από την ενότητα ΧΡΟΝΙΚΑ)

GUTENBERG, 2014, Αθήνα, 2014, σελ.363-364



Μπέρτολτ Μπρεχτ

Άουγκσμπουργκ Βαυαρίας, 10 Φεβρουαρίου 1898
Ανατολικό Βερολίνο, 14 Αυγούστου 1956

Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 14.VIII.2015 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)

 



  Αναρτήθηκε από  Μποτίλια Στον Άνεμο

παγκοσμια ημερα ποιησης

“Σώπα μη μιλάς” του Τούρκου συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή, Αζίζ Νεσίν (20 Δεκεμβρίου 1915 — 6 Ιουλίου 1995) σε απαγγελία της Μαριέτας Ριάλδη.