Κάθε Πρωτοχρονιά σκέπτομαι την χώρα μας. Προβληματίζομαι και αναρωτιέμαι. Απορίες κυκλοφορούν στο μυαλό μου από την έκτη Δημοτικού: «Πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Καποδίστριας;» Και αν άφηναν τον Χαρίλαο Τρικούπη να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις του; Και αν οι αφελείς στρατηγοί μας το 22 δεν είχαν προσπαθήσει να φτάσουν στην «Κόκκινη Μηλιά»;
Πίστευα και πιστεύω ότι κάτι που αυτή η χώρα χρειαζόταν απόλυτα – είναι
σοφούς νομοθέτες και συμβούλους που θα εμπόδιζαν τις στραβοτιμονιές. Αλίμονο: ο
Λαός μας ψήφιζε πάντα με βάση το συμφέρον και το πάθος του. Συχνά σκεπτόμουν
πως χρειαζόταν μία «επιτροπή σοφών» που θα μπορούσε να καθοδηγήσει.
Πρόσφατα έμαθα πως κάποια στιγμή συγκροτήθηκε μία τέτοια
επιτροπή. Το πληροφορήθηκα από τον δημιουργό του πρώτου μη κρατικού
ραδιοσταθμού μας, τον Γιάννη Τζανετάκο, ο οποίος συμμετείχε και μετά από
παράκλησή μου έγραψε ένα σχετικό ενημερωτικό σημείωμα:
«Στα τέλη του 1975 ο
πολιτικός βίος στη χώρα μας έτεινε να παγιωθεί. Η Μεταπολίτευση με τα θετικά
και τα αρνητικά στοιχεία της αποτελούσε πλέον κεκτημένο όσον αφορά όλα τα
σημεία στον δημόσιο βίο. Παρά, όμως, τις θηριώδεις κυκλοφορίες των ελευθέρου
περιεχομένου ημερήσιων εφημερίδων, υπήρχαν σαφέστατα δείγματα ότι και με τη
συμβολή της πολιτικής αποστείρωσης, που διέκρινε το κρατικό-μονοπωλιακό
ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο, οι πολίτες υστερούσαν τόσο στον τομέα της γενικότερης
ενημέρωσης, όσο και σ’ αυτόν της συμμετοχής τους στα δημόσια πράγματα.
Ο Χρήστος Δ. Λαμπράκης,
επικεφαλής κραταιού Δημοσιογραφικού Οργανισμού, προσωπικότητα φύσει ανήσυχη και
δημιουργική διαπίστωσε τόσο το έλλειμμα στην πληροφόρηση τού κοινού ως προς το
ουσιαστικό περιεχόμενο της νεαρής δημοκρατίας, όσο και την ανάγκη ν’ αναπτυχθεί
ο ευρύτερος πολιτικό-κοινωνικός προβληματισμός και το ενεργό ενδιαφέρον των
πολιτών για τα δημόσια πράγματα σε τοπικό αλλά και εθνικό επίπεδο. Έκρινε δε ότι σε πρώτο διερευνητικό στάδιο
ένα Σωματείο γνωστών και διακεκριμένων προσώπων με ανεπίληπτη και αγωνιστική
παρουσία στη διάρκεια της χουντικής επταετίας, θα ήταν δυνατό ν’ αναλάβει τη
σχετική πρωτοβουλία μετατρέποντας σε πράξη την έμπνευση του. Δεν επιδίωξε
μαζική συμμετοχή. Περιορίστηκε στον αναγκαίο από τον Αστικό Κώδικα αριθμό των
20-21 μελών. Ανάμεσα τους οι καθηγητές
Φαίδων Βεγλερής, Σπύρος Δοξιάδης, Φάνης Κακριδής, Γιώργος Κουμάντος, Κώστας
Κριμπάς, Αριστόβουλος Μάνεσης, Νίκος Παπαντωνίου, Δημήτρης Φατούρος, οι
δικηγόροι Χριστόφορος Αργυρόπουλος, Ανδρέας Καζάζης, Τάκης Κύρκος, Ανδρέας
Τσουδερός και πρόσωπα από τον Τύπο, όπως ο ίδιος, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Βίκτωρ
Παπαζήσης, ο Γιαν. Τζαννετάκος και άλλοι.
Την άνοιξη του 1976
έγινε η πρώτη εξόρμηση στη Θεσσαλία. Κι όμως αυτή η σπάνια δημόσια παρέμβαση
του μεγάλου εκδότη στον δημόσιο βίο της χώρας του, παρέμεινε σχεδόν άγνωστη, δεν περιλαμβάνεται δε στο επίσημο
βιογραφικό του. Δεν είναι καιρός να γνωστοποιηθεί και ν’ αποτιμηθεί;»
Κανείς δεν έμαθε (ούτε ο Τζανετάκος) αν υπήρξε συνέχεια. Αλίμονο,
συνήθως τέτοιες πρωτοβουλίες συναντάνε την αδιαφορία του δικού μας κοινού. Κάποτε
πρέπει να το αναλύσουμε αυτό. Τώρα δεν μας μένει άλλη ελπίδα για μετάγγιση
μυαλού και μεταρρυθμίσεις από τον (ευτυχώς) πολύ αποτελεσματικό Πιερρακάκη…
