IN ALBIS

Aínda que a miúdo tendemos a chamar albinos os animais que anormalmente aparecen de cores brancas ou claras, o certo é que as máis das veces trátase de outras anomalías que producen un efecto similar. Unha destas anomalías é o leucismo. Mentres o albino se caracteriza pola imposibilidade de producir melanina, o que provoca unha falta desta a nivel xeral, nos exemplares leucísticos si se produce esta sustancia, pero por diferentes razóns non a poden fixar a certas partes do seu corpo, aparecendo entón os exemplares que vulgarmente chamamos albinismos parciais.
O leucismo é unha aberración que se produce con certa frecuencia en aves. Persoalmente teño observado só en merlos, aínda que fai unha semana puiden ver en Ferrol un exemplar de pega (Pica pica) co plumaxe totalmente blanco, non tiña a cámara, e só lle puiden quitar unhas fotos co móvil, malas pero...

Nesta outra foto o protagonista é un corzo (Capreolus capreolus) neste caso albino, que atoparon fai anos unhos compañeiros de traballo enganchado nunha alambrada, a foto foi sacada mentres esperaban que chegara a recollelo o servicio de protección. Este exemplar estivo durante anos no Veral en Lugo.

No caso das prantas non fun quen de atopar unha denominación exacta para este fenómeno, posto que o albinismo se asocia a falta de melanina e as prantas carecen de tal sustancia, posuindo outras como os distintos tipos de clorofila a xantolina os carotenos, etc.
Polo tanto non me queda máis que de momento seguir utilizando este nome, aínda que por precaución o deixe entre comillas.
No caso das prantas os albinismos totais solen ser fatais. A falta de cor e polo tanto de clorofila provoca a imposibilidade de fotosíntese polo tanto a morte, non sendo que se trate de prantas holoparásitas, saprófitas e algunha outra excepción, xa que estas poden prescindir deste proceso.
Sen embargo os albinismos parciais son fenómeno bastante frecuente, afectando máis comunmente os órganos florais. Nesta sección descarto especies procedentes de xardinería obtidos vexetativanente, hibridación, etc.

Esta última semana que andiven na procura de orquídeas, e de paso tiven a sorte de poder fotografiar algúns casos destos "albinismos".
Os estalotes, dedaleras, (Digitalis purpurea) un albinismo que soe aparecer todos os anos por algures. Seis exemplares en non máis de 100 metros cadrados, no lugar da  Devesa

Esta outra é unha tamborela ou brañoca, como lle chaman por acó a todas estas ericáceas que se utilizaban como estrume nas cortes.

Daboecia cantabrica atopada non arribazo nas Grañas do Sor

                                          Comparación coa tonalidade de cor máis frecuente.

Un albinismo frecuente nas nosas dunas é a do alelí das praias.

 (Malcomia littorea) praia de Estiero (Barqueiro)

   Comparación de cor.

E por último unha orquidácea que para iso andaba a elas, aínda que non contaba con esta curiosa sorpresa, neste caso Dactylorhiza elata,
Aínda ontes seguía medrando algunha nova aló por Mañón, mesturadas con outras coa súa cor común. Eran en torno a ducia de exemplares brancos, que mesmo me fixeron crer que se trataba doutra especie.

(Dactylorhiza elata) a carón da carretera de Mañón.

Comparación de cor.

Sen moito máis que engadir despídome polo momento,un saúdo e moitas gracias por me ler.

O cardo albino

Nesta ocasion foi un cardo (Galactites tomentosa) o que chamou a miña atención aparecendo esbrancuxado nun campeiro, destacando polo medio dos seus iguais.
Non é un caso escepcional xa que ainda que extraño, o branco entra na variabilidade cromática da especie,sendo o máis normal encontralo en cor púrpura e distintos tonos rosados.

En fin un regaliño máis que nos fai esta primaveira tola. Sen máis un saúdo e gracias por me ler.

O cáncaro branco

Aínda que os exemplares albinos non son raros no mundo vexetal, sempre chama a atención topar con eles en estado silvestre. Nesta acasión tocoulle ó cáncaro (Primula acaulis subsp.acaulis) especie de floración tempraneira e fermosa, que nestas épocas adorna, prados húmidos, cunetas e zonas sombrizas de toda Galicia.

Estes exemplares albinos apareceron nun monte, ó carón dun pequeno regato, no Barqueiro, concretamente en Pumar de Vale.

Había máis ou menos vinte exemplares, dos cales, polo menos seis tiñan pétalos brancos, e non o típico cor amarelento.


Hai unha subespecie endémica de Mallorca, chamada prímula branca (Primula acaulis subsp. balearica) que se asemella bastante a esta nosa, cando aparece nesta cor.
Sen máis, despídome ata outra, moitas gracias por me ler.