Dansende Donderdag

Dinsdag
Ik zit nog steeds in bed,
buiten schijnt nu weer de zon, waar net nog een hoosbui was. Dochter zit op school en Zoon heeft ineens nieuwe hoop. We hebben wat gepraat op bed. Mijn ogen zijn dik, jeuken, rood. Daar loop ik alweer een weekje mee rond. Zo wordt ik elke dag wakker. Ik heb vast wat verkeerds gegeten, dacht ik gisteren nog.
Maar toen had ik mijn facebook-herinneringen nog niet bekeken en had Dochter me nog niet wakker gemaakt. Ik ben namelijk ook de hele week alweer zo sentimenteel. Huil om niks, en dus om alles. Mis ze ineens weer zo vreselijk. Dat gevoel.
Niet dat ik al in de gaten had waarom juist nu hoor. Ik leef mijn leven tegenwoordig zonder agenda en schrijf de afspraken op de spiegel. Ik probeer er zo min mogelijk te maken :D
Maar vandaag is dus de geboortedag van mijn moeder. Vandaar.....

Woensdag
Derde dag op een rij dat ik lang in bed blijf hangen.
Eigenlijk best wel lekker, voel me een stuk relaxter en ik kan nu ook weer wat meer. Niet gek natuurlijk als je bedenkt dat ik 11 uur op een nacht slaap. Ik zal het nodig hebben. Zoon is trouwens ook al de hele week ziek. Maar dan echt, hij niest snottert, hoest dat het en lieve lust is. En slaapt veel, heel veel.

Donderdag
Hoosbui, net als gisteren. Het is nu echt herfst hoor. Ik heb de sokken weer aan en de kachel gaat ook weer aan in de avond. Ik vind de herfst in de regen helemaal niks nakkes nada aan. Maar ja, ik heb het er maar mee te doen. Ga vandaag dus niet naar buiten, geen zin om nat te regenen. Dochter is ook vrij vandaag en hangt dus op bed. Ja ik ook ;) en Zoon nog steeds.
Vanmiddag wordt ik wel actief. Denk ik, misschien.

Inmiddels ben ik ook al een week in conclaaf met de lpa en GGD-arts. Of nee, wordt ik bestookt om toch maar vooral alvast dingen aan te gaan vragen, terwijl de bevestiging van de vrijstelling achterwege gehouden wordt. De lpa is zelfs zo onbeschoft, dat ze mij alleen nog maar cc-tjes stuurde ipv directe mail. Is ze boos, dat ze niet meer mee mag spreken? Heeft ze zichzelf daarom een rol toegedicht "in het belang van Zoon?"
Ik beraad me nog op een goede actie, die haar op haar plek zet. Ongefundeerde en ongewenste bemoeienis van gemeenteambtenaren stellen wij niet op prijs. Zo ook beraam ik me op een reactie richting GGD-arts, die haar nota bene gevraagd heeft te ondersteunen zonder ons ook even te vragen of wij dat wel op prijs stellen. Fijn ook weer dat ze daarmee ons vertrouwen beschaamd. 
 Nou ja...het komt goed, dat moet gewoon!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
 (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★  *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..

Zonsondergang

Yvonne de Jong zonsondergang 26 mei 2015 bij de Lange Jaap

Dan ben je in gesprek tijdens een consult en gaat het over je leven en je toekomst en dan krijg je de vraag; "Wat houd je tegen?"
Er borrelden allerlei emoties in me op, allerlei gedachtes zwermden door mijn hoofd.
"Ik sta op de drempel en  ik wil niet alleen door die deur."
"Wie wil je dan dat er met je mee gaat?" vroeg ze me.
En toen moest ik huilen, want ik wil dat mijn vader met me mee gaat. Maar mijn vader is dood. Die kan niet met mij mee dit nieuwe leven in.
BENG
Die kwam hard binnen, heel hard.
Wat had hij voor mij betekend, en wat draag ik daarvan in mijn hart, want "hij is niet weg." zei ze tegen me." Hij zit in je hart."
"Wat was het dat je vader je gaf wat je nu zo mist."
Nou daar kan ik kort over zijn; geborgenheid. Op het moment dat ze het vroeg kon ik dat antwoord niet geven, ik was te overmand door emoties. Maar dat is wat het is, geborgenheid.
Dat gevoel was in 1 klap weg, toen hij stierf. Mijn moeder en ik hebben dat beiden zo ervaren. Hij was onze rots in de branding, onze boom waaronder we konden schuilen, de armen waarin we konden kruipen, de rust die ons omhulden. Hij was de lijm van het gezin.
Alles viel uit elkaar toen hij verhuisde naar de hemel.

Jeffrey Bakker zonsondergang 26 mei 2015 in de verte onze watertoren

Rouw is een raar iets,
het is kwetsbaar, rauw, gevoelig, en op de achtergrond altijd aanwezig.
Soms denk ik dat ik er nu wel een keer doorheen ben gekomen. Bijna ongeduldig snak ik naar dat moment, dat ik niet meer in snikken uitbarst alleen al aan de gedachte aan hem. Aan haar, aan hun. Dan gaat het tijden goed, ben ik helemaal happy. Totdat het ineens weer in mijn gezicht slaat en ik ze mis, zo erg mis.....mistig is dan mijn zicht.

Mark Zijp Zonsondergang 26 mei 2015 uitzicht over de huizen

Heel anders dan de zonsondergang vanavond,
ik heb even wat foto's gejut van facebook. Allemaal lokale fotografen. Mooie luchten niet waar?
Dan vergeet je even alles,
verdwijn je in het roze rood van de eindigende dag.
Raar toch dat ik allang in mijn nieuwe leven sta, en het niet eens opmerkte.
Die begon de dag dat hij vertrok, en hernieuwde de dag dat zij hem achterna ging.
Ik ben allang over die drempel gestapt, ik moet alleen nu wel een keer die weide in gaan lopen.
Je bent veilig Bibje
Je bent veilig!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Zwijmelen op Zaterdag

klein Bibje

Er was eens een klein meisje, dat woonde in een stadje dicht bij de zee.
Ze had rossige haren maar dat zat ze helemaal niet mee.
Ze was lief en braaf en best wel tevré,
want op haar school mocht ze tekenen en schilderen joehee
Niets was zo leuk en zo fijn.
Ze wou daar best 5 dagen in de week zijn.
Met de lieve juf die vertelde in de klas,
en leuke vriendinnetjes was ze best in haar sas.
En toen zocht ik een liedje uit het jaar van deze foto. (1972) So far so good. Ik vond Julio Iglesias. Daar waren wij thuis erg fan van. Ik heb het vaak gehoord. Copy-paste voor elkaar. Daarna Vicky Leandros. Favoriet van mijn vader!  Eerste nummer vond ik even niet om over naar huis te schrijven. Nou dan de bekendste maar . Die vind ik mooi dussssss klik, even een stukje luisteren...... ik dacht ik doe een beetje mee zingen/neuriën.....
nou mooi niet dus!
Dikke snik.
Denk ik ineens aan mijn vader op zijn sterfbed. Mijn broer had een dvd'tje gebrand voor hem, van Vicky Leandros. Hij was dat aan het kijken en huilde zó. Het was hartverscheurend om te zien. En ik voelde me zo machteloos. Wat zeg je tegen iemand die gaat sterven? Ik wist niets beters te doen dan zijn hand vast te houden.
Apres toi.....
Ik heb even flink gesnikt en toen ben ik gaan zingen. Beetje bibberig, en met piep stem, maar who cares...tis me mooi gelukt!!!!
Nu snel vieren met een stukje cake en dan op naar bed.
Fijn weekend!