Bleu monday?

Ons nieuwste park in de Schooten

"Mevrouw, hoe gaat het nu met U?" vraagt de cardioloog door de foon.
"Mwah niet om over naar huis te schrijven hoor," antwoord ik geheel naar waarheid.
"Hoe gaat het met het vocht vasthouden? Bent U nog wat kwijt geraakt?" Vraagt hij weer. Ja hoeveel denk ik meteen, veel te weinig, het is niet genoeg. Maar dat antwoord ik niet. Ik zeg braaf hoeveel kilo's het zijn.
"Nou dan heeft U uw best gedaan," hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik ben verbaasd, en toch ook weer niet. Vochtverliezen mag niet zo snel ivm kelderen van de bloeddruk dus dit was netjes op schema. Ik snap het helemaal, ik wil ook blij zijn, maar ik ben het niet. Want lopen is nog steeds een straf, en de buik...nou ja die buik.....

Ik viel steeds in slaap vandaag, de laptop is wel 4 keer op de grond gegleden. De laatste keer merkte ik niet dat ik in slaap viel. Toen ik wakker werd lag de laptop  aan mijn voeten en was het ineens een half uur later. In dat half uur droomde ik over mijn moeder. Over hoe ik haar aan tafel trof toen ze nog heel jong was, ze had nog donker haar en krullen. Haar haar zat zo lief en dat zei ik dan ook heel ontroerd. Ze streek langs haar hoofd en glimlachte. Maar dat was ooit. Een tel later was ze zoals ze was en had ze een halflang kapsel in lagen. Mooi donker haar, beetje stoer en warrig als een temperamentvolle Française.
"Dit staat je ook heel mooi mam, dit moet je nooit meer anders doen!" zei ik en streek door haar haar. Het stond lief, mooi, stralend vooral stralend. Zoals ik haar nog nooit gezien had. O wat hield ik van haar, we omhelsden elkaar innig.
Maar toen ik het tegen Zoon zei, was die kribbig en geïrriteerd.
"Ze is dood mam," zei hij bot.
"Maar ik zag vroeger Zoon," zei ik tegen hem," zoals ze was." Want ineens besefte ik dat ze al jaren terug afscheid had genomen van ons. En dat ze nu even langs was gekomen.
Ik keek nog even opzij de kamer in en daar zat ze, ze glimlachte en kneep haar ogen even geruststellend toe. Ze was er nog, en ik kon haar zien. Mijn hart vulde zich met dankbaarheid.
En zo zit ik hier nu te mijmeren......
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Welterusten*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸

Maandag

Helderse fotograaf onbekend

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Zondag;
Ik keek door mijn keukenraam en zag de zee, terwijl ik in gesprek was met klasgenoten van dochter over hun buitenschoolse opvang.(!?) Wat een prachtig uitzicht, zo ruim en zo vrij. En toen werd ik wakker :)
Het was een mooie droom.
Misschien dat ik ooit nog eens ergens woon waar ik dat uitzicht heb.
Nah ik denk het niet. Ik vrees dat ik dat uitzicht eeuwig blijf dromen. Nou ja, maakt ook niet uit.Als ik er heen fiets zie ik het ook....nee beter nog, ik zie het wel voorbij komen op DEN HELDER IN FOTO'S op facebook. Dat is echt genieten, elke dag weer. Als het lijf dan niet wil, dan kan ik altijd nog zo genieten.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

13:42

Ben net buiten geweest, het is niet warm maar ook niet koud. Vooral lekker, als je genoeg kleding aan doet. Zonnetje schijnt af en aan. En lekker ruiken dat het doet. Zo fris, zo kruidig, zo heerlijk grasgroen. Ik ben blij dat het geregend heeft. Wat minder blij dat alles daardoor zo hard is gegroeid dat ik als de wiedeweerga aan de slag zou moeten. De vingerhoedskruid is inmiddels tussen de meter en 180 hoog. Echt mooi, wat minder is het hoge gras... nou ja....strakjes maar eerst maaien?

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

17:50

Terwijl ik uitkeek over de zee in mijn droom, droomde Zoon dat de wereld vergaan was terwijl hij sliep. Hij moest er zo van huilen en was zo verdrietig en eenzaam dat hij huilend wakker werd. Alles was overnacht kapot gegaan, er was niets en niemand meer. Toen hij naar mijn slaapkamer liep zag hij dat ik nog sliep, me van niets bewust was. Toen hij vertelde verbond hij het gelijk met wat hem is overkomen de afgelopen jaren. Het verwerken is begonnen.....eindelijk.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Dag later
Ik werd wakker van de zon, dacht ik. Het volgende moment kwam dochter en was er van de zon niets te bekennen. Vast gedroomd. Toen ze eenmaal weg was begon het ineens te hozen, daarna een fikse donderklap. En nu schijnt de zon. Het liefste deed ik nog een tukje, ik ben moe. Niet lekker geslapen(zere knie)  Maar ja, dat zonnetje, dat lonkt ook wel heel erg. En de rotzooi in huis ook....die lonkt niet, die schreeuwt.
Ruim me op!
Gelukkig zijn de kleding-zakken uit het halletje vandaan. Ze worden vandaag opgehaald. Scheelt weer, want ik had er 4! En de kledingkasten zijn nog steeds niet helemaal uitgezocht. De mijne moet nog....ik heb alleen zo'n moeite met afscheid nemen. Afscheid van mijn dunne zelf en bijbehorende outfit.  Mijn maatje 36 is al jaren overdue. Mijn maatje 38 trouwens ook :(
Die van Zoon moet ook nog, die jongen is zo ontzettend de lucht in geschoten dat al zijn shirten te kort zijn. Ik had net nieuwe gekocht van de winter en het vroege voorjaar...echt balen dus. Dochter mag nog even snuffelen welke ze als slaapshirt wil en de rest doneer ik weer.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

En toen was ik weer een uur verder. Beetje dromen, beetje zoeken naar een liedje. Viel niet mee deze keer, maar ik heb het weer gevonden. Ik ga douchen,

fijne dag allemaal!

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★