İlk foto Deniz, Ekim 2008. İkincide Selin, Nisan 2012.
Döndük. Henüz İzmir'e olmasa da oraya dönmüş kadar oldum eski bloguma tekrar gelip yerleşince. Hayat Çin'de devam ediyor olabildiğine hızlı, ufak tefek dertler dışında bir sıkıntı yok. Hayat güzel, iki çocukla daha telaşlı, gürültü patırtılı, daha hızlı ama güzel. Zaman akıp gittikçe kafamdaki soru işaretleri artıyor yalnızca, dönünce ne yapacağız, Deniz' in okul işlerini bihaber hisseden anne olarak nasıl ayarlayacağım, yaptık oldu diyen münasebetsizlerin getirdiği yeni sistemle nasıl mücadele edeceğiz, en çok okul işleri kafamda, geçim derdinden de fazla. Ha bir de oraya nasıl adapte olacağız. Şaka değil buraya o kadar alışmışız ki midemiz bile ilk iş bozulan oluyor Türkiye tatillerinde. İyice Çin'li olduk, güneşe şemsiyesiz çıkmıyoruz.
Selin koocaman oldu, 9,5 aylık çok çok tatlı, çok mutlu, neşesi oyunu ve iştahı bol bir bebek. Bazen düşünüyorum Deniz de güleryüzlüydü ama Selin sanki daha çok gülüyor tam hatırlayamıyorum eskiyi. Derken eski postlarıma baktım Deniz' in 9 aylık olduğu. Tam tamına Selin hakkında kafamdan geçenleri yazmışım, kendi kendine gülmeye başlayarak dikkati çekmesi, oyunları dansları çıkardığı sesler bağırışları.
İki meleğim de büyüyor. Deniz' in okul ve dışarıda oyun sonrası eve girdiği anlar Selin'in en heyecanlanıp hareketlendiği zamanlar, çığlık çığlığa sevinçle Deniz'i karşılıyor bayılıyorum ikisini seyretmeye.
Deniz artık iyice abla modlarında. Doğum öncesi- sonrası onu "abla" konumuna koymamaya adlandırmamaya özen gösterdik. Şimdi kendine abla dedirtiyor, iddiasına göre Selin de ona sesleniyormuş abba abba diye. Anlattığına gore ona en çok söyledikleri
- ablacım seni çok seviyorum sana sarılmak istiyorum
- ablacım ben de en çok pembeyi seviyorum.
